Als afsluiter…..

Er pap op leggen….

-------------------------

Een beetje een ongewone titel voor een ongewone situatie..

“Er pap op leggen” klinkt bekender – aan woordspelletjes doen mag niet het voorrecht blijven van curieuzeneuzenmosterdpot-vinders. De onnozelaars van hoernalisten kunnen er nog om lachen ook!  BDW gaat aldus de Vaderlandsche Geschiedenisboekjes in als de lolbroek tappende Lamme Goedzak die met scherp vildersmes de keel wil oversnijden van zijn trouwste medestrijders. Wat is de Islamisering toch al ver doorgedrongen….BDW, die nooit één verkeerd woord heeft gezegd over de Indringers, is blijkbaar een der junnen geworden….Het is inderdaad waar, dat wie de Goden willen vernietigen, ze dezen eerst verwarren.

Wie het zwaard trekt, zal er door vergaan. Dat is ook een slagzin. Want wie het gevaar bemint, zal er door vergaan. Salut, Weverken!

Dat bepaalde Antwerpenaren bij hun geboorte een slag van molen hebben gekregen, bewijst de ‘poll’ in GVA van gisteren : BDW 59%, de Ploert 17% en FDW 29% . Na 60 jaar LINX bestuur (enig in het land : zie de slag van de molenwiek) wordt blijkbaar de voorkeur gegeven aan een Latijns legerhoofdman die alleen maar kan handelen als hij in de rug voortgeduwd wordt door de Rechtlijnigen van het Vlaams Belang die hij de keel wil oversnijden.

De lezer is al 150 woorden ver, en net als ik, is hij in het vuur van de actualiteit, vergeten waarover dit stukje eigenlijk moet gaan. Wel, beste vrienden : jullie gaan in verlof van het eigen land naar het zonnige Zuiden, en wij, we gaan in verlof in omgekeerde richting. Na ja, als men persé de wachtzalen van dokters als vacantie-bestemmingen wilt markeren….

Naast de dames en heren chirurgijnen, zijn er natuurlijk ook nog andere plannen. Maar die beperken zich in hoofdzaak tot vriendenbezoek, en vooral het weerzien van de kinderen. Van man tot man, en niet via het tegen-natuurlijke Skype en zo.

Italië is een droomland. Zie Keats en Goethe in hun reisverhalen. De mensen zijn er vriendelijk en gastvrij. De zon schijnt er. De dokters zijn bekwaam en het eten is goed. En toch….

In het noorden van België (spreken over Vlaanderen is blijkbaar terug inciviek geworden?) zijn de tafelen er veel rijkgedekter, is de drempel bij de medicijnmannen er veel lager. De diensters hebben allemaal de uitstraling van snaakse Kim-etjes en de pintjes, ook zij ogen veel smakelijker.  We rijden er rond met de ogen toe, want we kennen iedere plavei en weten dat die op haar plaats ligt. We moeten alleen nog de recentste putten in het asfalt leren kennen. En ons nief voituur waarmee we denken terug te komen : die heeft nu juist laag-profielbanden….En die EU-rijplaat met die stomme letter B : voilà, nu weet de Italiaanse justitie met een oogopslag waar die rode letters op witte achtergrond thuis horen! Die B overplakken met de VL van Vlaams Blok : ideaal voor hier, maar om daarmee rond te rijden in het land zelf? Na een halve dag is de wagen gemolesteerd of zelfs in brand gestoken door ‘hang-terroristjes’….die liever een Koraan achter de voorruit zien liggen….+

En ach God! De resem bekeuringen voor allerlei futiliteiten die na 10 dagen België achterna zal gestuurd worden, betalen we met de glimlach, want we weten hoe pover het gesteld is met ‘s Lands financiën. Hier rijden wij als in een Aards Paradijs, waar toendertijd toch ook nog geen verkeersboeten bestonden. Om de haverklap staan er wel carabinieri, zelfs martiaal tot de tanden gewapend : maar die zijn niet geïnteresseerd in ons of in ons voertuig. Dat komt door onze vreemde nummerplaat waarop geen land van herkomst. Als men ons doet stoppen, komen de taalproblemen aan de oppervlakte – en dat heeft Oom Policeman hier niet graag.

In die meer dan 8 jaar dat we hier zijn, is er eenmaal een bekeuring doorgekomen. 108 per uur gereden ipv 100, opgesteld door vreemde snuiters uit het Noorden vna Italië.  Dat kwam, maanden later, toe op ons thuisadres in de Vlaamse Ardennen…. Waar wij geen Italiaans verstaan. Nooit meer iets van gehoord….Zonde voor de postzegels!

Hier zijn (bijna) geen verkeersdrempels, verkeerd geparkeerd staan is menselijk. Zebrapaden zijn er (bijna) niet nodig want men is ‘heer in het verkeer’ : elke overstekende voetganger is heilig en heeft voorrang : wee U als ge dat niet respecteert …Het Italiaans platteland is heerlijk! 

Hier in ons dorpje staat de stoep als verlengde van het marktplein  vol met wagens van haastige chauffeurs, mannen zowel als vrouwen, die zijn uitgestapt om in de ‘Bar Central’  gedurende 1 ½ minuut een espresso te nuttigen. Ieder dorpje heeft zo’n ‘Bar Central’, open van lang voor dag en dauw en de Maréchal van de Carabinieri zit daar ook, zijn dienstwagen staat ook op het voetpad. Want daar is niemand op dat ogenblik, en ook : we gaan het verkeer toch niet hinderen door op straat aan de kant te gaan staan….

Deze zomer zelf meegemaakt : telkens gaat een jongere persoon dat oudje helpen om de straat over te steken – en als het uur van de schoolgaande jeugd daar is : de voetpaden maar ook de straten zijn leeg, buiten het doorgaand verkeer op de as Rome-Siena. Maar dan zie je de kinderen, die daarop getraind zijn waarschijnlijk, als volleerde mini-volwassenen omgaan met het gevaar.

Och ja…Naarmate het uur van vertrek nadert, wordt Italië met de minuut nog idealer….Ik voel mij lijk een verliefde puber die aan zijn moeder mag beschrijven hoe mooi hij dat buurmeisje wel vindt…

Ach! Ons bloedeigen Gemeentebestuur  hier is Linx en Rood. En toch hangt in ieder Gemeentelokaal een enorm crucifix, en loopt de burgemeesteres mee in de processie van de plaatselijke heilige, getooid met de eerbiedwaardige tekenen van haar Ambt…Bachten de Kupe, 60 jaar geelden….Het dorpsplein heeft 2 kerken : tot voor kort zaten die alle twee stampvol, maar het dorpje is leeg gelopen : de jonge mensen zijn uitgeweken naar de steden in het Noorden. Nu is er maar ene meer in gebruik, en die zit meestal stampvol…Het geeft een goed gevoel dat te mogen meemaken….

Raar toch, hé! De trek van al die mensen overal ter wereld : eerst loopt het platteland leeg ten voordele van de steden, en na verloop van tijd komt het besef dat de roep van de natuur veel sterker is en gaat men druppelsgewijs terug naar den buiten….Handig om daarop een politieke partij te willen bouwen…

Voilà. Einde verhaal. De bagage staat gepakt : onze taxi (de buurman) die ons naar Rome-Ciampino brengt kan ieder moment aanbellen : Scharrelroi, here we come!

Arrividerci! Tot binnenkort.

Ciao! Ciao!