Met sneltreinvaart naar de welvaart

-------------------------

De ‘staatsbehoudende’ partij der Tjeven moet eieren kiezen voor haar geld…Ze moet ‘de oude gewaden’ afleggen en fris als een hoentje de kant kiezen van de eigen welvaart…

Ze moet de maskers afgooien, ver van zich weg : zo kan het verhelderend werken naar Nederland te kijken, waar nu maandag het Proces Wilders in regie wordt gezet, om op maandag 14 februari van start te gaan met in de getuigenbank Tom Schalken, de opperrechter-raadsheer die de Rechtbanken gedwongen heeft proces te voeren…Ons Tommeke wordt door Bram Moskowicz verdacht van getuige Hans Jansen, arabist, onder druk te hebben gezet om niet in Wilders voordeel te getuigen….De geruchten, als zou Justie aan ‘betonrot’ lijden, klinken met de minuut luider. Wordt de vraag gesteld : kan Geert Wilders gestraft worden om de waarheid te spreken?.....Die vraag is 2.000 jaar geleden ook al eens verkeerd berantwoord….

Naar het land B. over gezet : waarom wordt de CVP, net als Tommeke Schalken, niet in de beklaagdenbank gezet als oorzaak van al het betonrot in Vlaanderen?

----------------------------------

Belgisch ‘happy end' verder af dan ooit

28-01-2011 - Bart Maddens - De tijd Bron Iskander

De Belgische regimecrisis kan het Vlaamse partijlandschap grondig hertekenen. De groeiende polarisering in Vlaanderen bedreigt vooral CD&V. De breuklijn loopt dwars door de partij heen. De rechtervleugel trekt de Vlaamse kaart en de arbeidersvleugel bevindt zich overduidelijk in het Belgische kamp.

Door Bart Maddens, politicoloog aan de KULeuven. Met het ontslag van bemiddelaar Johan Vande Lanotte staan we weer een stapje dichter bij wat de meeste politici beschouwen als het ultieme horrorscenario: nieuwe verkiezingen. Ik schreef het hier al eerder: dit zouden de meest onvoorspelbare verkiezingen worden sinds 1946. En als er één iets is waar politici niet van houden, dan is het onvoorspelbaarheid. Zeker als hun eigen zetel op het spel staat. Maar ook het Belgische establishment is als de dood voor verkiezingen. Bij gebrek aan een aftredende regering om te beoordelen, zouden die verkiezingen bijna automatisch gaan over het voortbestaan van België zelf. Een stembusgang die plaatsvindt in een fin-de-régimesfeertje zou onvermijdelijk uitdraaien op een referendum over dat regime. Als er toch niet te ontkomen valt aan nieuwe verkiezingen, zal men ongetwijfeld al het mogelijke doen om die toch nog een paar maanden voor zich uit te schuiven. Een korte noodregering (zoals in 1985 en 1991) zou dan een illusie van normaliteit kunnen creëren en de verkiezingen uit de communautaire turbulenties halen. Maar dat lijkt ijdele hoop. De politieke crisis duurt nu al zo lang en neemt stilaan zo’n omvang aan, dat het niet anders kan of die zal diepe en onuitwisbare sporen nalaten in de publieke opinie. Het is zelfs niet ondenkbaar dat de Belgische regimecrisis zal uitmonden in een grondige - zeg maar een ‘systemische’ - hertekening van het Vlaamse partijlandschap. Tot voor kort kon je er redelijkerwijze van uitgaan dat de monsterzege van de N-VA eerder een ‘accident de parcours’ was.

De crisis rond de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde katapulteerde de Vlaams-nationale partij naar een abnormaal hoge electorale score, net zoals de dioxinecrisis dat in 1999 had gedaan met Agalev. En we weten hoe zoiets afloopt: de partij treedt zegedronken toe tot de regering, sluit verregaande compromissen, wordt daarop vervolgens afgerekend door een ontnuchterde kiezer en het partijlandschap valt weer in zijn normale plooi.

Het establishment kan opgelucht ademhalen. Dit ‘happy end’ (voor België tenminste) wordt echter met de dag onwaarschijnlijker.

De escalerende regimecrisis en de blijvende fascinatie met de figuur van Bart De Wever leiden tot een nooit geziene polarisatie in de Vlaamse publieke opinie. Aan de ene kant van de breuklijn staan de mensen die menen dat Vlaanderen veel meer sociale en economische hefbomen nodig heeft om een daadkrachtig beleid te kunnen voeren en de welvaart veilig te stellen.

Zij zijn overwegend rechts of centrumrechts, ervaren het Belgische systeem meer en meer als een blok aan het been en voelen zich gegijzeld door het linkse Wallonië. Kan België niet grondig worden hervormd, dan wordt het beter afgeschaft, vinden zij.

Aan de andere kant van de breuklijn staan de mensen die afkerig staan tegenover een grondige staatshervorming. Vaak gaat het om progressieven die de solidariteit met Wallonië hoog in het vaandel voeren, maar tegelijkertijd ook dat linkse Wallonië nodig hebben als bondgenoot tegen de rechtse meerderheid in Vlaanderen. De Belgischgezinden geloven nog sterk in het Belgische model van pacificatie en consensus, en vinden zelfs dat België daar een voorbeeldrol te spelen heeft.

Die breuklijn heeft ook een culturele component. De meer Belgischgezinden hebben een aversie van nationalisme en nemen aanstoot aan wat zij percipiëren als een Vlaams-nationale pensée unique. Vanuit een multiculturele inspiratie hechten zij minder belang aan de eentaligheid van Vlaanderen en stellen zij zich in taalkwesties toegeeflijk op. De Vlaamsgezinden beschouwen die eentaligheid juist als een essentiële historische verworvenheid waarop niet kan worden afgedongen. Zij ergeren zich op hun beurt aan het morele superioriteitsgevoel van de Belgischgezinde culturele en intellectuele elite, en vinden dat die elite te dominant aanwezig is in de media.

Groen! en sp.a staan onmiskenbaar aan de Belgische kant van de breuklijn. Zij hopen stemmen te kunnen winnen door zich af te zetten tegen het ‘bekrompen nationalisme’ en het ‘extremisme’ van Bart De Wever. Daartegenover staan in de eerste plaats de drie zogenaamde V-partijen (N-VA, Vlaams Belang en LDD). Tijdens de paarse periode stond Open VLD aan de Belgische kant van de barrière. Maar onder Alexander De Croo lijkt daarin verandering te komen. De partij heeft zich niet alleen een sterker Vlaams profiel aangemeten, maar wil zich ook meer concentreren op haar economische core-business. Het streven naar een rechtser economisch beleid in Vlaanderen maakt Open VLD tot de natuurlijke bondgenoot van de N-VA.

De groeiende polarisering in Vlaanderen is vooral bedreigend voor CD&V. De breuklijn loopt immers dwars door die partij: de rechtervleugel trekt de Vlaamse kaart, terwijl de arbeidersvleugel overduidelijk in het Belgische kamp zit. Het ACW heeft zich lange tijd gedeisd gehouden. Maar de voorbije weken werden alle registers opengetrokken om CD&V opnieuw in een meer Belgische richting te duwen en de as N-VA/CD&V te breken. Wat het ACW vooral vreest, is dat die ad-hoc-samenwerking op termijn zou uitmonden in een meer duurzame alliantie tussen N-VA en CD&V: een brede centrumrechtse formatie naar het voorbeeld van de CiU in Catalonië of de PNV in Baskenland.

Een kartel tussen CD&V en een nationalistisch dwergpartijtje, dat kon de arbeidersvleugel nog net tolereren. Maar de dwerg is een reus geworden, en een verbond daarmee zou onvermijdelijk leiden tot een minorisering van het ACW. Het worden dus geen gemakkelijke tijden voor CD&V-voorzitter Wouter Beke. Maar net hij weet als geen ander hoe de christendemocraten in het verleden altijd al met interne breuklijnen hebben geworsteld. De nieuwe voorzitter is de auteur van een schitterend doctoraat over de breuklijnen en de pacificatiemechanismen binnen de naoorlogse CVP/PSC.

Daarin beschrijft hij hoe de partij erin geslaagd is de ideologische en de economische breuklijnen intern te pacificeren. Maar met de communautaire breuklijn is dat niet gelukt: aan het einde van de jaren 60 was de CVP/PSC de eerste unitaire formatie die uiteenviel in een Vlaamse en een Franstalige partij. Misschien herhaalt de geschiedenis zich en zal de communautaire breuklijn opnieuw een schisma veroorzaken bij de christendemocraten. Misschien ook niet. Eén ding wordt echter met de dag duidelijker: nog nooit heeft bij een politieke crisis zoveel op het spel gestaan