Dan ligt het gekneld tussen de Ayatollahs van allemaal Mosliml-Staten…

Terwijl de Somalische zeerovers op de loer liggen, onderaan deze kaart….

-------------------------------

Opstand Egypte Apocalyptische ramp? +update!

Het Vrije Volk.

----------------------------------

Terwijl op links-fascistische en geweld predikende sites als frontaalnaakt.nl wordt gejubeld bij het zien van de vreselijke beelden uit Egypte,

de massale gevechten tussen Egyptische 'ordediensten' en de inmiddels plunderende massa waarbij steeds meer doden en gewonden vallen, sluipt volgens nog onbevestigde berichten de islamitische terreurorganisatie HAMAS het land binnen met vrijwel zeker de bedoeling de chaos compleet te maken.

Want wie er als moslim de macht wil grijpen, zorgt eerst voor totale anarchie, om vervolgens met behulp van ervaren koranische coupplegers, en die zijn er in overvloed, het allahvrezende voetvolk tot bedaren te dwingen door zo snel mogelijk de sharia in te voeren. Zo ging het in Iran, en zo gaat het wellicht ook in Egypte.

Terwijl geen zinnig mens ook maar enige sympathie voelt voor de smerige dictator Mubarak, kun je als pragmaticus geen goed woord over hebben voor de opstand zoals die nu plaatsvindt. Hoe begrijpelijk en heldhaftig de aanvankelijke protesten ook waren, een succesvolle transformatie van dictatuur naar democratie is een bijzonder ingewikkeld proces dat niet alleen extreme zorgvuldigheid vereist, maar ook veel tijd vergt. Misschien zelfs wel een generatie of langer. En dat geldt dubbel in een land waar smeerlappen als de Moslim Broeders sterk vertegenwoordigd zijn.

Het is koffiedik kijken en ik hoop dat ik ongelijk krijg, maar de vrijheid, de democratie waar zo om wordt geschreeuwd, is vermoedelijk niet voor Egypte weggelegd. Althans, niet zoals het nu gaat. Zodra de kans zich voordoet, zullen de meest gewelddadige shariafascisten de troon bestijgen en de overwinning op Mubarak uitroepen, met alle gevolgen van dien.

Egypte leeft al tijden in relatieve vrede met Israël, iets wat je kunt vergeten mocht het bovenstaande scenario bewaarheid worden. Egypte in handen van de Moslimbroederschap en Hamas, en dus Iran, is een tijdbom waar de hele wereld bang voor moet zijn. Nu het Amerika van de totaal incompetente Obama buigt voor islam, waardoor het toch al zo wankele evenwicht in het Midden Oosten bijna net zo snel verdwijnt als VU-medewerker Peter Breedveld voor de camera van Powned,  ziet de toekomst voor de Joodse staat er zwart uit. En de toekomst van Israël is onze toekomst in deze tijd van mondiale islamisering.

Wat nu? Nou, niks. We kunnen niets doen. Afwachten maar. Hopen dat het meevalt en het leger de boel weet te kalmeren. Hopen dat er in Egypte ook verstandige mensen rondlopen die begrijpen dat een coup van de Moslimbroederschap aanstaande is, dat zo’n coup rampzalig is en zij dat weten te voorkomen zonder de wensen van het volk te schofferen. Zo niet,  dan kan die global warming nog wel eens echt gaan plaatsvinden, maar op een manier die de hele wereld zal betreuren. Om het maar voorzichtig te zeggen.

Geert Geel

-------------------------

Pssst

Zonder onheilsbode te willen spelen : er al aan gedacht waar de atoom-macht Iran preciest ligt? Moe Barack was de vriend van Mobarack Obama en die twee waren de vrienden van Israël. Enfin, misschien wel niet de beste vrienden, maar toch ook niet de vijanden.

Het risico is groot, dat de sharia volgt op de volksoproeren – Ordnung muss sein – zodat daaropvolgend onze landen overspoeld worden met ‘asiel-vluchtelingen’.

Wij staan er dus goed voor. Onze kindertehuizen worden nu al op droog zaad gezet, zodat ze hun deuren moeten sluiten, want de sociale kassen zijn leeg gevreten door de reeds aanwezige asielzoekers.

Abu JahJah van het AEL heeft het JaJa! al voorspeld in GVA : binnenkort komen de Arabische volbloeden ook bij ons op straat, met honderdduizenden,om recht te eisen : recht op vrijheid maar vooral op de middelen om van hartsgrondig en onbezorgd van die vrijheid te kunnen genieten…

En wij? Onze Leiders, die Grote Geesten, zijn bezig met beuzelarijen en babbelbeurzen, in plaats van te handelen. Ze zijn vereerd bij de Koning op audiëntie te mogen gaan, zelfs al mogen ze daar op hun kin kloppen. Zij zien de tekenen des tijds niet – integendeel : die worden steeds weer onder de mat geveegd…

Om af te sluiten, een duik in de recente Geschiedenis. Mensen van mijn leeftijd hebben het allemaal beleefd, maar zonder Wikipedia zouden we, denk ik, maar een pover figuur slaan om de zaak na te vertellen. Ik ben verwonderd dat het leest lijk een sneltrein…en ook dat 1952 zo nauw aansluit bij WO II…..

Suezcrisis

De Suezcrisis, of Tweede Arabisch-Israëlische Oorlog, van 1956 was een conflict over het bezit en de toegang van het Suezkanaal en ontstond door de nationalisering door Egypte van dit voorheen internationale kanaal. Het leidde tot een oorlog in de Sinaï tussen Egypte aan de ene kant en Israël, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk aan de andere kant. Er sneuvelden 1600 Egyptenaren en 215 soldaten van de andere drie landen. De gevechten duurden van 31 oktober tot en met 5 november 1956, de bezetting van Egypte en de Gazastrook werd in maart 1957 opgeheven. De Suezcrisis wordt vaak gezien als het definitieve vergaan van Frankrijk en Groot-Brittannië als grootmachten.

Situatie in het Midden-Oosten

In 1952 was koning Farouk van Egypte door een groep Arabisch-nationalisten onder leiding van kolonel Gamal Abdel Nasser afgezet en deze laatste had de macht overgenomen. Ten tijde van de Suezcrisis was Nasser president van Egypte. Hij wilde aanvankelijk neutraal blijven tegenover de twee partijen van de Koude Oorlog, de westerse wereld en de Sovjet-Unie, en zijn voordeel halen uit de strijd tussen de twee kampen. De Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk zetten Nasser onder druk tijdens de bouw van een grote stuwdam in de Nijl (de Aswandam) om voor het Westen te kiezen, nadat de Sovjet-Unie wapenleveranties aan Egypte was begonnen. Nasser voerde echter een Arabisch-nationalistische en anti-imperialistische politiek en wilde vooral niets weten van de voormalige kolonisator Groot-Brittannië. Door onenigheid met Nasser stopte het Westen echter de financiering van de stuwdam. Eigenlijk zagen zowel de Verenigde Staten als Groot-Brittannië het liefst Nasser vervangen worden door een meer gematigd staatshoofd, maar alleen bij de Britten leidde dit tot de wens om dit desnoods via een oorlog voor elkaar te krijgen.

Als wraakactie op de opzegging van steun voor de stuwdam nationaliseerde Nasser in juli 1956 het Suezkanaal, dat gedeeltelijk in bezit was van een Frans-Engelse maatschappij. Ook blokkeerde hij de scheepvaart van Israël door het kanaal en blokkeerde de Golf van Akaba. Deze blokkade leidde tot de gijzeling van het Griekse schip Pannegia dat als katalysator kan worden gezien voor het uitbreken van de oorlog. De gijzeling kwam slechts zijdelings aan bod binnen de VN Veiligheidsraad. Op 13 oktober 1956 legde de Israëlische ambassadeur Abba Eban een verklaring af voor de Veiligheidsraad, waarin hij wees op het recht van vrije doorgang, zoals afgesproken tijdens de Conventie van Constantinopel van 2 maart 1888 (geëffectueerd december 1888). De Verenigde Staten leken in beginsel de positie van Frankrijk en Groot-Brittannië te steunen, maar zwoeren elke vorm van geweld af en wilden een diplomatieke oplossing. Bovendien zag de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Foster Dulles, geen noodzaak voor de VS om zijn bondgenoten te helpen. Het bondgenootschap met de Britten en Fransen was namelijk gebaseerd op het NAVO-verdrag dat, strikt genomen, niet van toepassing was op het Midden-Oosten.^[3]

De oorlog

Gezien ingrijpen van de VN uitbleef, besloot Israël om zelf een eind te maken aan de belemmering van het scheepvaartverkeer. Israël viel op 29 oktober 1956 de Sinaïwoestijn en de Gazastrook binnen. Het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Israël hadden in het geheim afgesproken dat Engeland en Frankrijk een ultimatum zouden stellen aan Egypte voor teruggave van het Suezkanaal, waarna beide landen zich terug moesten trekken tot tien mijl van het kanaal. Zoals geanticipeerd ging Egypte niet akkoord met de eis, maar Israël zou zich wel 10 mijl terugtrekken volgens de afspraak. Op dat moment werd door het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk de oorlog verklaard aan Egypte. Pogingen om een eind te maken aan de strijd mislukten doordat de Fransen en Britten binnen de Veiligheidsraad gebruikmaakten van hun veto om zo de oorlogvoering te kunnen voortzetten. Het eigenaardige was in dit geval het veto van de Verenigde Staten tegen zowel Israël als Frankrijk en Groot-Brittannië, drie belangrijke bondgenoten. Dit zorgde ervoor dat de VS samen met de Sovjet-Unie tegenover Frankrijk en Groot-Brittannië kwamen te staan op diplomatiek vlak, een unieke gebeurtenis. De leider van de Sovjet-Unie, Chroestsjov, dreigde zelfs om samen met de VS Frankrijk en Groot-Brittannië aan te vallen als zij niet terugtrokken. Zo ver wilden de Verenigde Staten echter niet gaan.

Vanaf 31 oktober werd Egypte, met name Port Said, gebombardeerd vanaf vijf vliegdekschepen en luchthavens op Cyprus en Malta. Nasser liet de veertig aanwezige schepen in het kanaal zinken, waardoor het geblokkeerd was. Op 5 november hadden de Europese aanvallers een aantal punten van het kanaal in handen, en Israël de zuidpunt van de Sinaï, Sharm el Sheikh. Militair gezien was de opzet dus geslaagd voor de aanvallers.

Einde van de oorlog

In ongeveer dezelfde periode speelde de Russische inval in Hongarije. De VS verweten de Russen zonder recht een land binnen te vallen en konden zodoende, op het wereldtoneel, dan ook anderzijds niet de Engels-Franse inval in Egypte goedkeuren. Dus dwong president Eisenhower de landen tot een staakt-het-vuren. Hierbij werd het Engelse pond sterling ook onder druk gezet, door een Amerikaanse dreiging de munt op grote schaal te verkopen. Inmiddels had Rusland de zijde van Egypte gekozen en eiste ook een staakt-het-vuren. Bovendien vonden de grotere landen in het Britse Rijk, nl. Canada en Australië, dat het Commonwealth niet gebruikt mocht worden voor puur Britse belangen. Een staakt-het-vuren werd bereikt op 5 november, waarna zowel de Britse als Franse troepen een buffer vormden tussen Egypte enerzijds en Israël, dat grote stukken van Egypte bezet hield, anderzijds. Ruim twee weken later 21 november trokken de westerse machten hun troepen terug. Er is sindsdien wel kritiek geuit op de positie van de VS tijdens de crisis: de veroordeling van Frankrijk en Groot-Brittannië was erger dan nodig, terwijl de hulp aan de Hongaarse vrijheidsstrijders erg minimaal was en vaak valse hoop opriep.^[4]

De Canadese minister van Buitenlandse Zaken Lester B. Pearson kwam met het voorstel de machten te scheiden met troepen van de Verenigde Naties als buffer. Dit was de eerste keer dat de VN als vredeshandhaver optrad. Later kreeg Pearson de Nobelprijs voor de Vrede voor deze rol. De Franse en Britse 'buffertroepen' werden vervangen door de United Nations Emergency Force (UNEF). De troepen die zich rondom het kanaal bevonden werden als eerste vervangen. Hierna trok Israël zich, gedeeltelijk, terug uit de Sinaï, waarna ook daar troepen van de UNEF observatieposten inrichtten. De UNEF bevond zich overigens alleen op Egyptisch grondgebied, aangezien Israël de aanwezigheid van deze macht op zijn grondgebied afwees. De vrije doorvaart voor alle schepen leek gegarandeerd te zijn, maar met de instabiele situatie, ondanks de aanwezigheid van de UNEF, was de voedingsbodem gelegd voor een nieuw conflict.

Latere gevolgen

Het falen, en het uitlekken van de geheime opzet leidden tot een deuk in het imago van Groot-Brittannië en Frankrijk in de Arabische wereld. Hoewel de operatie militair een succes was, was het diplomatiek gezien een nederlaag voor Frankrijk en Groot-Brittannië: hun status als grootmacht werd ernstig geschaad doordat zij ogenschijnlijk niet zonder hulp van Israël konden opereren, bovendien werden zij door de gehele Verenigde Naties, inclusief de VS, veroordeeld. Naast een verandering in de relaties met de VS, leden de Brits-Franse relaties er ook onder, want midden in de gevechten waren de Britten begonnen met terugtrekken, zonder hun Franse bondgenoten te waarschuwen. Nasser werd de grote held van het seculiere panarabisme. De relatie tussen de voormalige kolonisators en de landen van het Midden-Oosten raakte ernstig bekoeld. Hierdoor werd nog eens bevestigd dat de rol van Groot-Brittannië en Frankrijk als grootmachten op het wereldtoneel was uitgespeeld en de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie de dienst uitmaakten. De Britse minister-president Anthony Eden moest aftreden. De troepen werden volledig teruggetrokken in maart 1957.

De Sovjet-Unie had, door Egypte te steunen, een bondgenoot gekregen in het Midden-Oosten. De hele regio raakte daardoor betrokken in de Koude oorlog. Dit bondgenootschap zou standhouden tot 1973, toen de Sovjet-Unie op het kritieke moment in de Jom Kipoeroorlog de Arabische bondgenoten in de steek liet. Hoewel de VS tegen zijn bondgenoten had gekozen in de Suezcrisis, groeide het aanzien van de VS in het Midden-Oosten niet. Door de Fransen en Britten werd de openlijke kritiek door de Verenigde Staten uiteraard als een vorm van verraad gezien, en dit leidde tot een beperkte terugtrekking uit de NAVO door Frankrijk en het opzetten van een eigen nucleair programma bij zowel de Fransen als de Britten. Groot-Brittannië zocht voortaan hulp bij de Verenigde Staten door een beroep te doen op de 'speciale relatie' tussen de twee landen. Frankrijk begon onder Charles de Gaulle een onafhankelijke koers te varen en zocht toenadering tot West-Duitsland.^[5]

Doordat de Verenigde Staten het NAVO-verdrag in een zeer strikte zin hadden geïnterpreteerd, om zo op legalistische wijze geen militaire steun aan Frankrijk en Groot-Brittannië te hoeven verlenen, namen de andere NAVO-bondgenoten deze interpretatie over. De NAVO zou alleen nog in Europa tot militaire samenwerking leiden, terwijl de NAVO in principe tegen communistische agressie over de hele wereld had kunnen worden gebruikt. De weigering van de VS om Frankrijk en Groot-Brittannië te helpen op het moment dat zij dit nodig hadden, leidde er dan ook toe dat de VS de rest van de Koude Oorlog niet op steun van de NAVO-landen konden rekenen buiten Europa. Zo weigerden de Europese landen elke hulp aan de VS tijdens de Vietnamoorlog en herhaalden zij dezelfde truc die de VS tijdens de Suezcrisis hadden toegepast op het pond sterling: door Brits toedoen stortten in de jaren 70 de Amerikaanse dollar en het systeem van Bretton Woods in.

--------------------------------

Persoonlijke Noot : in die jaren diende ik onder de wapens in…Sijsele en later in Leopoldsburg…In de eerste maanden van mijn ‘onbeperkt verlof’, einde 1957 dus, werd ik opgeroepen in de imposante Rijkswachkazerne van Ieper om daar een rijkswachtuniform beloofd te worden, en een ‘oproep-contract’ waardoor mijn persoon + rijwiel-met-bandenvergtoeding konden opgevorderd worden om de grens te helpen bewaken tussen Ieper en Diksmuide. Na die eerste bijeenkomst, met veel tam-tam, heb ik van heel de zaal niets meer vernomen.

De enige wapens die ik gedragen heb, zijn beperkt in aantal, namelijk tot een (1) Mauser-geweer (schot per schot, grendel), oorlogsbuit op de Duitsers in ’14-’18. Men kon er gemakkelijker iemand mee doodslaan dan mee doodschieten….Patronen? Eenmaal op de schietstand 5 patronen, schot per schot, mogen verschieten en niet gewild…Met als gevolg een persoonlijke kleine oorlog tussen de soldaat en de officier…Neen, het ABL was niet mijn smaak….