En wat met onze olie?.....

Als het Oosten brandt, brandt ook onze welvaart….

----------------------------

De Januskop

E.J. BRON - 29 JANUARI 2011

Wanneer men het verzet van de massa’s in de islamitische wereld bekijkt, dat uitging van Tunesië en nu ook Egypte en Jemen heeft bereikt, is het moeilijk om je niet aan de gebeurtenissen in 1989 in Europa te herinneren. Het wordt pas echt moeilijk om geen sympathie met de opstandelingen te voelen, temeer wanneer men een blik werpt op de regimes waartegen de opstand zich richt.

Toch geef ik toe, dat ik deze gebeurtenissen niet zonder onbehagen bekijk en ook al voel ik mijzelf niet competent om de actuele situatie van de binnenlandse politiek van Egypte of zelfs die van Tunesië of van Jemen competent te analyseren – ik zou toch graag een paar sceptische opmerkingen willen maken:

Iedere revolutie heeft iets van een Januskop: de grote, klassieke volksrevoluties van de laatste 200 jaar gingen altijd van de middenklassen uit, die een gematigde hervormingsagenda volgden en er min of meer edele ideeën op na hielden. Deze krachten, die de revolutie begonnen, waren bijna echter nooit diegenen die haar ook beëindigden en van haar overwinning profiteerden.

Voor zover de revolutie niet halverwege bleef steken en uitmondde in het herstel van het ancien régime, zoals in 1848 in Duitsland; voor zover de macht dus effectief ontnomen werd aan de oude machten, viel de macht altijd aan diegenen toe, waarvan het parool de massa’s in beweging brachten, die vaak heel anders dachten dan de initiatiefnemers uit de middenklassen:

In Frankrijk begon de revolutie met het doel de macht van de koning door een grondwet aan banden te leggen. Ze mondde uit in de terreurheerschappij van de Jakobijnen, omdat de Jakobijnen met de strijdkreet »Égalité!« het gepeupel van Parijs aan hun kant kregen.

In Rusland werd alles wat liberaal en gematigd links was door de Bolsjewieken opzij geschoven, die de arbeiders en de boeren alles beloofden wat ze wilden hebben.

In de DDR wilde de oppositiebeweging meer vrijheid, de massa’s wilden de D-Mark. Ik bekritiseer dat niet, ik wijs er slechts op, dat de macht, als de zaken eenmaal in beweging zijn gekomen, uiteindelijk bij diegenen terechtkomt die de diepste wensen van de massa’s uitspreken. In de DDR was het de wens naar deelname aan de westerse welvaart. Helmut Kohl kreeg de macht, omdat hij dit begreep.

De islamitische revolutie in Iran als tot nu toe enige volksrevolutie in de islamitische wereld begon als breed bondgenootschap van sjah-tegenstanders van allerlei politieke schakeringen en eindigde met de heerschappij van de sjiietische islamisten, die hun voormalige bondgenoten afslachtten; de eis naar de islamitische staat was gewoon populairder dan de westers gevormde ontwerpen van liberale of marxistische groeperingen, die er allemaal uitzagen als varianten van een westerse vreemde heerschappij en in dit opzicht meer gemeen hadden met de sjah dan met de volksmassa’s, echter zonder dit te weten.

Het is niet alleen mogelijk, maar waarschijnlijk, dat in Egypte (Tunesië en Jemen laat ik even buiten beschouwing) de Moslimbroeders als de populairste, best georganiseerde en meest gerespecteerde organisatie van de Egyptische oppositie de lachende erfgenamen van het Mubarak-regime zullen worden, die daarmee de vruchten van decennia lang moeizaam werk zouden oogsten. Hetzelfde is in Tunesië of Jemen (of in andere Arabische landen) in ieder geval voorstelbaar.

Dat hoeft niet zo te zijn – het is altijd nog mogelijk, dat het regime aan de macht blijft. (Ik zeg dat gezien de ervaring met de al tien jaar lang voorspelde ineenstorting van het Iraanse regime). Laten we echter aannemen, dat het regime zou vallen: welke leuze zou pakkend genoeg zijn om de massa’s ervan af te houden de Moslimbroeders of vergelijkbare machthebbers te steunen?

Ik zie er slechts een, namelijk eentje, die gelijk zou zijn aan de slagzinnen van de Franse en Russische revolutie of aan de D-Mark belofte van de Oost-Duitse revolutie, en die erop uit zou draaien het volk de toegang tot de westerse welvaart in het vooruitzicht te stellen.

Een Arabische revolutionair, die zijn land de heerschappij van islamisten wilde besparen, zou er helemaal niet onderuit komen zijn volk als beloning voor een min of meer liberaal-democratische weg een gemakkelijker toegang tot Europa in het vooruitzicht te stellen. En dat is niet zomaar een hersenspinsel:

»De Tunesische oppositiepoliticus Moncef Marzouki verwacht na de Tunesische revolutie een ’democratische lente’ in het Nabije Oosten, waarin de autoritaire regeringen worden afgelost. ’En dat logenstraft al diegenen in Europa, die altijd hebben beweerd dat democratie niets voor Arabieren zou zijn’, zei de onlangs na tien jaar Franse ballingschap naar Tunesië teruggekeerde mensenrechtenactivist en politicus op vrijdag in een interview met de Deutschlandfunk.  

Onze plaats is het euromediterrane gebied. Voor het Westen is het eenvoudiger om samen te werken met democratieën.«

In duidelijke taal: »Als we democratie spelen, zijn we deel van de euromediterrane ruimte«, en dat deze ruimte grenzeloos is, zal men ons Europeanen nog wel bijbrengen. Zo’n concept voegt zich naadloos in het door de EU gevolgde euromediterrane programma en zal bij de EU-elites zonder twijfel bijval vinden.

In dit verband is het kenmerkend, dat met Mohammed el-Baradei uitgerekend een uitgewezen lid van de globale elites op het punt staat de leiding van de Egyptische oppositie over te nemen. Zelfs wanneer men hem niet in de schoenen schuift iemands »agent« te zijn, is de gebeurtenis symbolisch.

Men kan zich nu al de frasen voorstellen waarmee de EU-elites ons lekker zullen maken, dat de grenzen voor massamigratie nog verder zullen worden geopend; nu zou het belangrijk zijn »de jonge democratieën in het Nabije Oosten te steunen« en »de mensen een perspectief te bieden«, opdat ze »niet in de armen van radicalen worden gedreven« enz.

Dit perspectief zal zijn, dat de economische problemen van deze landen op onze kosten opgelost worden door hun bevolkingsoverschot op te nemen. Als men serieus kijkt naar een eventueel lidmaatschap van Turkije in de EU, dan is het moeilijk uit te leggen waarom Tunesië of Egypte voor de deur moeten blijven staan.

En daarbij is het zelfs niet uitgesloten, dat islamistische groeperingen dit spel zullen meespelen, zoals hun Turkse geestverwanten dit al jaren doen. Ze slaan twee vliegen in één klap, doordat ze enerzijds hun binnenlandse politieke positie consolideren en de geforceerde re-islamisering van hun landen bespoedigen (wat onder een liberaal regime veel gemakkelijker is dan onder een dictatuur) en anderzijds de islamisering van Europa bespoedigen. En wel trouw aan Erdoğans motto, dat de democratie een tram zou zijn die iemand bij zijn doel zou brengen en als men daar aangekomen zou zijn, zou men uitstappen.

Het is de vraag welke van de twee gezichten van de revolutie een onsympathiekere moet zijn. Het is zelfs de vraag of er überhaupt twee gezichten zijn – of niet veelmeer tweemaal hetzelfde gezicht, eenmaal met en eenmaal zonder baard.

Bron:

http://korrektheiten.com/2011/01/28/revolution-tunesien-aegypten-islamisten-euro-mediterraner-raum/ 

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

Reageren kan op: www.pim-fortuyn.nl/pfforum/topic.asp 

---------------------------------

Pssst

Moe Barack (Mubarak) kan de pot op! -------JaJa –----- maar hij moet wel het Suez-kanaal ongeschonden achterlaten! Want zonder Suez, zijn we de klos…. En als Egypte in de verkeerde handen terecht komt, zoals Iran indertijd na de Sjah-van-Perzië, dan breekt er voor buurland Israël maar een droevige tijd aan. En met Israël is het lijk met ons eigen gezicht : als onze neus geschonden wordt, lijdt heel ons gezicht daar onder….