Over SCHANDE – SHAME – gesproken….

Daarin zijn Vlamingen ervarings-deskundigen

-------------------------

Zo hoort U het eens van een ander…..

Applaus voor de driekleurige baarden

17-01-2011 - Marc Platel - Opinie de redactie

In Iskander

Zolang er geen nieuwe Belgische regering hebben, laten ze hun baard groeien. Ze gaan hun baard niet meteen zwart, rood en geel kleuren, ze willen alleen via die baard (die nog moet groeien) hun protest laten zien tegen het uitblijven van een Belgisch akkoord. Hoe de niet protesterende baarden zich zullen onderscheiden van de protesterende baarden, is een onbeantwoorde vraag. Kunstenaars van beide kanten van de taalgrens willen dan weer van de Brusselse Koninklijke Vlaamse Schouwburg een nieuwe Brusselse Monnaie van september 1830 maken. Ze brengen geen heropvoering van de toen zo heroïsche Stomme van Portici, wel een multi- van alles en nog wat avond om hun artistiek ongenoegen te laten zien en horen over de intussen bewezen Belgische politieke onmacht. Ze willen dat er minstens een avond lang naar hen geluisterd wordt. Ook zij vinden immers dat het niet langer zo kan. Ook het jong volk roert zich. Ook al tegen de onwillige onmacht van de Brusselse Wetstraat. Zij willen door de straten stappen met uiteraard Belgische driekleuren in de hand. Ook weer met de bedoeling dat de Brusselse Wetstraat eindelijk rond één en dezelfde tafel gaat zitten en afspraken maakt om dit land weer samen te besturen. En dat in beide landstalen op dezelfde manier. In de intussen al lang vervlogen tijden van de koningskwestie of de schoolstrijd, van Hertoginnedal of de Eenheidswet was het gebruikelijk dat de Brusselse straten regelmatig zwart zagen van het betogende volk. Het waren betogingen die politiek België in het nauw dreven. Die tijd is voorbij. De indrukwekkende Witte Mars gaf nog even de indruk dat de betogende Belgen het betogen nog niet helemaal verleerd hadden, maar voor het overige weet iedereen dat tijd van de grote Marsen op Brussel eens en voorgoed voorbij is. Na de verkiezingen van 2007 organiseerde een Luikse dame helemaal op haar eentje een vreedzaam protest doorheen de Brusselse straten tegen het uitblijven van een nieuwe regering. Het werd een zonnige uitstap, er was nogal wat zwart, geel en rood in de Brusselse straten, er was zonder twijfel veel volk maar misschien moet men vandaag aan de kandidaat-allerslimste mensen eens naar de naam van die moedige Luikse vrouw vragen, naar het juiste aantal betogers? Toch verdienen de moedigen van vandaag ook weer een Belgische lauwerkrans. Alleen moet men er dan wel bij vertellen dat ze voor een al lang verloren zaak betogen. Al was het maar omdat de crisis van de Belgische politieke onmacht al hopeloos veel langer duurt dan de dag na de voorlopig laatste verkiezingszondag. De crisis duurt nu al meer dan 200 dagen, een Europees record maar ook een verkeerde voorstelling van zaken: de Wetstraat-etterbuil brak immers open na de verkiezingen van juni 2007. De crisis was toen al zichtbaar: in 2005 was het in de Brusselse Wetstraat ook al hollen van tafel naar tafel op weer een ander adres om daar in alle hoeken en kanten te gaan zoeken naar een toch onvindbare oplossing voor het intussen wereldberoemde BHV probleem. We zijn vandaag zes jaar verder, over BHV moet het gedonder dit keer nog beginnen. Tussendoor mochten wij twee keer naar de stembus zodat het politieke volkje nog eens extra op stap moest om de kiezers aan te porren om aan hen te denken als die straks in het stemhokje verdwenen. Na maanden vallen en opstaan, informeren en bemiddelen, werd de grote verkiezingsoverwinnaar van juni 2007, de man van de achthonderdduizend stemmen Yves Leterme toch Belgisch premier worden. Hij verraste vriend en vijand door met eigen woorden het overlijdensbericht van het Belgische model voor te lezen! Het Belgische overlegmodel had volgens hem zijn limieten bereikt. Een correcte diagnose waar de anderen natuurlijk niet naar luisterden. Vandaag betaalt men voor die doofheid de niet meer betaalbare rekening. Weer zien we informerende en nog altijd niet formerende onderhandelaars aanschuiven, clarrificateurs en andere koninklijke loopjongens, op het koninklijk paleis is de creativiteit in het volschrijven van nieuwe naambordjes onuitputtelijk. Hopeloze onderhandelingen over de vraag of A het nu alleen mag proberen en hoeveel tijd hij daarvoor krijgt? Moet hij de assistentie van een andere die het ook eens wil proberen ondergaan? Hoeveel stoelen moeten er rond de tafel staan? De productie van ultra geheime Belgische Yalta voorstellen draait op volle toeren. Men moet daarmee zelfs naar het zuiden van Frankrijk om ze daar door een betrouwbaar iemand te laten vertalen. Teksten met bewuste foutjes er in zodat men kan achterhalen wie wat gelekt heeft. Geen nood, dezelfde avond nog lag de tekst bij op kantenredacties! Dat zeggen die toch. En dat duurt nu al meer dan 200 dagen. “We zijn toen gebotst op de grenzen van het federale overlegmodel. Dat betekent dat de gemeenschappen en de gewesten volwaardig mee de leiding moeten nemen.” Toch nog maar eens die historische Leterme uitspraak in herinnering brengen. Zowaar de organisatoren van de bij uitstek Belgische Miss Belgique verkiezing blijken dat nu al ook te ondervinden. Weer een Vlaamse Miss Belgique! Weer de eindronde in een zaal in Vlaanderen! Aan die Vlaamse machtswellust moet een Belgisch einde komen. Waarom geen beurtrol opleggen: in 2012 kan alleen een Waalse schone het kroontje krijgen, in 2013 is dat dan voor een tweetalige Brusselse jonge dame en een jaar later kan er dan toch nog een Vlaams Miss Belgique zijn. Dames uit een ander taalgebied kunnen dat jaar alleen maar eredame worden. Voor de eindwedstrijd verhuist het gebeuren telkens naar het taalgebied van de kandidaat – winnares. Roet in de Belgische dagschotel Intussen zijn er gelukkig de kranten die in het aanslepend conflict voldoende kopij vinden om hun bladzijden te vullen. “De fatale tiendaagse van Johan Vande Lanotte”, goed voor liefst vijf volle bladzijden in de weekendeditie van De Standaard van 15 januari. Toevallig toeval natuurlijk, maar diezelfde dag kreeg men bij De Morgen een kortingbon voor een boek dat nog moest verschijnen. Over “De gevangenen van de Wetstraat”! Hoogtepunten uit de voorbije 200 dagen. Voor net geen tien euro maar dan wel met bon in plaats van bijna 15 euro. Er is nog lang geen nieuwe regering en je kunt ze al krijgen voor een soldeprijs! Kon men na de verkiezingen van 2007 denken dat de zogenoemde ”grote” Belgische partijen het uiteindelijk wel eens zouden worden, dan zorgde de Vlaamse kiezer bij de voorlopig laatste verkiezingen van 2010 voor heel veel roet in de Belgische dagschotel: hij stuurde een nieuwe Vlaamse woordvoerder naar de Brusselse Wetstraat, de NVA van Bart De Wever. Andere Vlaamse partijen mochten al blij zijn met een moeizaam verworven plaatsje van 2de in het Vlaamse bevel. Aan Franstalige kant werden meteen de plannen voor een hopeloos lange uitputtingsoorlog boven gehaald. De loopgraven werden in staat van paraatheid gebracht. Ook aan Vlaamse kant blijven sommigen doof voor dat Vlaams signaal. Bibliotheken vol zijn er al geschreven over dat vervelende verschijnsel, dat men helaas niet helemaal kan wegmoffelen. Sociologen, politicologen, psychologen, journalisten en andere al dan niet koninklijke deskundigen schrijven dieptepsychologische en andere opstellen om uit te leggen dat men het gebeuren toch niet echt zo serieus moest nemen. De NVA is TOCH MAAR dertig procent! Niet meer dan dat. Aldus een Vlaamse eurotopper. Maar wel dertig procent! Zo blijft men ziende blind voor een proces dat begon toen heel lang geleden het doek viel over De Stomme van Portici. Een proces van het bijna chirurgisch uit elkaar halen van het oorspronkelijke Belgische Franssprekende model. Men maakte van dit alleen maar Franssprekende land een België waar twee, later zelfs drie talen NAAST elkaar leefden, men trok zelfs een formele grens tussen de twee grootste anderstalige landsdelen. Met tussen in toch nog een tweetalig eiland. Men splitste het land formeel op in gewesten – een Franstalige verzuchting – en gemeenschappen, zoals de Vlamingen dat wilden. Met elk hun parlement, hun regering, hun wetten, hun eigen denken, doen en laten. Vlamingen en Franstaligen leven vandaag in hun eigen leefwereld en willen die intellectuele ruimte alleen maar uitbreiden. Bij elke stap weer iets minder Belgique en altijd weer meer België – Belgique – Belgien. Met tussenstreepjes die bijna helemaal uitgewist zijn. Vandaag is bewaarheid wat de Waalse socialistische politicus Destrée neerpende in zijn beruchte open brief aan de toenmalige koning Albert. “Sire”, zo schreef hij bijna honderd jaar geleden aan zijn staathoofd, “excuus maar U bent helemaal geen koning der Belgen. Er leven hier alleen maar Vlamingen en Franstaligen. Die laatsten vinden die Vlamingen onbetrouwbaar omdat ze altijd meer willen nadat ze ons Franstaligen beetje bij beetje onze rijkdom afgenomen hebben. Voor ons is het nu genoeg geweest, wij willen de scheiding!” Destrée werd later Belgisch minister. Hij kreeg ook een Belgisch standbeeld dat werd ingehuldigd door koning Boudewijn. Toen was dat inderdaad nog denkbaar... maar die tijd is vandaag voorbij. Het zou het Belgische labeur van het Paleis, de Wetstraat en andere alleen maar vooruit helpen als men die onbetwistbare historische vaststelling eindelijk wilde slikken.