Flamenco’s, Flamands, Kukuleku’s,

Onderweg naar Broekzele naar de Mars der Schande…

--------------------

U begrijpt waarschijnlijk wel dat een ‘blogist’ een blog-schrijver is, zoals een ‘belgicist’ een belg-schrijver is. De soort bestaat nog niet zo lang : voorheen waren dat, vooral in deze blog, de Franscouillons. Maar we luisteren naar de wijze vermaningen van ons Moeder en blijven voortaan beleefd. Maar als ‘zij’ –cisten mogen worden, dan wij ook.

--------------------------

Wie zei daar ooit weer : “Les idées gouvernent le monde” : dat moet een genie zijn geweest, want na lezing van onderstaand verhaal (meegepikt bij http://blog.seniorennet.be/angeltjes/ zou een mens waarachtig nog Marx gaan begrijpen!

Het artikel zelf  komt  bovenaan te liggen in mijn archief, onder het klassement “De Toekomst, VVT”, waar die VVT staat voor Voltooid Verleden Tijd. Omdat JPE een ’Ollander’ is en geen mede-staatsburger van ons, kan hij voor dit artikel niet wegens ‘landverraad’ tegen de muur gezet worden. Noch voor de Rechtbank gedaagd lijk BDW wegens majesteits-schennis door een Waalse Nobiljon-handgranaat waarvan de veiligheidspin is uitgetrokken….

Naast die zotte Marcx met zijn Communistisch Manifest, is er nog een andere Brusseleir vermeldenswaard. Al is hij eigenlijk een Oostendenaar, net als JMDD, de vlaggenmast waaraan JPE-vlag hangt te wapperen. Ik bedoel James Ensor. Die was met al zijn maskers en mombakussen gisteren namelijk uitdrukkelijk aanwezig in Broekzele in de nutteloze mars der schande. Een mens zou zich afvragen waarop die schande (liefst in vier talen!) slaat : op de problemen of op de oplossing die er met dit Triumviraat zit aan te komen. Wij van het Vlaams Belang staan deze keer aan de goede kant : wij hebben de oplossing in huis die eens en voorgoed zo wel de schande van de bestaande problemen als die der gefoefelde oplossingen oplost : twee afzonderlijke zelfstandige Staten. Om dan nog ruzie te stoken, zullen de Francofonen ons eerst de oorlog moeten verklaren. Niet zo maar de oorlog, maar de oorlog volgens Internationale Maatstaven.

Enfin, zo’n publieke manifestatie is toch altijd voor iemand goed : Felix-de-Kat, zoon van Watje Declercq, deed zijn glorieuze intrede in de politiek. Vandaag ‘student’ op onze kosten, morgen dikbetaalde senator, ook op onze kosten. Ceci n’est pas une pipe…..Surrealistischer kan niet meer! Maar nuttig? Maak dat de kraaien wijs! Enfin, in Kortrijk stonden twee dingen klaar : het liefje en de champagne…alle twee even sprankelend.

Mijn titel : Wij blogisten….slaat gewoon op het doorgeven van wat gisteren in de 7^de Dag aangemerkt werd als ‘puberale cafépraat’ door Heren Hoernalisten die het kunnen weten : ze zagen er in ieder geval welgedaan genoeg uit. In deze ben ik maar een medium,  een SSS (Super Small Size)…Voor de King Size moeten jullie bij Angeltjes zijn.

Een van hen (dS) verklaarde ronduit dat 50% van de lezers-brieven geschrapt werden, wegens niet welgevallig resp. beledigend of te brutaal. Voelen die kinkels dan nog altijd geen nattigheid? Tel daarbij die lezers op die schouderophalend hun gazet weggooien en niet eens meer reageren : voor wie of voor wat schrift die gazet dan nog? Ik zou bijaldien antwoorden : laten wij onze toon zodanig matigen, dat ze het niet doorhebben bij de neus te worden geleid. Voorbeeld : schrijf niet ‘Stinkbeesten, jullie liegen’, maar schrijf : wij hebben nota genomen van Uw standpunt, maar vragen toch aandacht voor dit feit, deze waarheid, enz, die misschien wel door U misschien anders wordt uitgelegd….Volmondig gelijk, maar toch weer niet…Uw artikel benadrukt teveel Uw eigen mening, en gaat voorbij aan….

Dit alles is te verstaan als : beleefd Uw vingertje opsteken, en beleefd toestemming vragen om te mogen spreken. Altijd met twee woorden spreken. Vooral, als men U met beleefd gedraaide zinswendingen wandelen stuurt : vriendelijk bedanken, en buigend achteruit stappen tot uit het gezicht van de Heren Hoernalisten….

Vooral niet bruskeren in Uw reacties! Denk aan de revaliderende patiënt die aan de arm van de verpleegster weer vanaf het begin moet leren lopen : hij wil wel, maar kan het nog niet. Wij blogisten zijn door ons aantal en door onze rechtlijnigheid de verplegers die onze arme hersen-verlamde hoernalisten weer moeten leren nadenken…..

Of hebben ze liever dat er op geklopt wordt? Het is maar een woord, hé!

-------------------------------

Toen Karl Marx eind 1847 in Brussel het Communistisch Manifest schreef, had hij nooit kunnen vermoeden hoe België het beste voorbeeld zou worden van zijn politieke theorie – de socio-economische onderbouw determineert de politiek-culturele bovenbouw. In België stelde de ‘bovenbouw’ zich moeiteloos in op de veranderende ‘onderbouw’. Wallonië was ooit rijk, maar werd arm. Vlaanderen was arm, maar werd rijk. Brussel is de hoofdstad van vergane glorie. Toch is er een transformatieproces waarop België mogelijk stukbreekt: Vlaamse natievorming.

Het Belgische establishment staat oog in oog met Bart De Wever, leider van de Vlaamse nationalisten, die het Vlaams autonomiestreven verpersoonlijkt. Het establishment, met aan het hoofd de koning, zijn entourage en de heersende elite, is altijd geslaagd in het beheersen van transformaties, door zijn exponenten een belang te geven in België. Waalse socialisten, ooit staatsgevaarlijk, werden trouwe landgenoten dankzij de gulle subsidiekassen van de Belgische staat. Links Vlaanderen, socialisten en groenen, werden bondgenoten. Ze wonen liever in een links België dan in een rechts Vlaanderen. De Vlaamse culturele elite werd ingepalmd door een België dat zich afficheerde als multicultureel. Dat was stijlvoller dan kneuterige Vlaamse dorpstrots met pensenkermissen rondom parochiezalen.

De Wever is een probleem. Hoe kan het Belgische establishment een politicus incorporeren die geen voorstander is van België? De Wever noemt zelfs het koningshuis een „poppenkast”. De meeste Vlaamse politici koesteren ontzag voor het gezag en zijn gemakkelijk te paaien met audiënties, eretitels en erebanen. België heeft circa vijftig ministers van staat. Succesvolle Vlamingen, van charmezanger tot zakenman, maken kans op een adellijke titel – baronnen bij de vleet. Het Belgische establishment kon zo voorkomen dat zich een politiek-cultureel zelfbewuste Vlaamse bovenlaag ontwikkelde.

Het establishment heeft het autonomiestreven in Vlaanderen, de ‘onderbouw’, onderschat. Jarenlang werd het Vlaamse nationalisme, samen met het Vlaams Blok, veilig verbannen achter een cordon sanitaire – de uitsluiting van de macht. Het werd geblokt, met etiketten als ‘fascisme’ en ‘racisme’. Vlaamse, traditionele partijen hadden een eigen recept om het autonomiegevoel electoraal op te vangen. Voor de verkiezingen voerden ze een luidruchtige ‘pro-Vlaamse campagne’, om de dag na de verkiezingen te verstommen. Het establishment vond het prima. De Vlaming die Belgisch premier werd, verloochende toch alles wat hij zei. De liberale premier Guy Verhofstadt (1999-2008) deed dat met verve.

In die periode ging het mis. De christen-democratische CD&V, de natuurlijke regeringspartij, kwam in de oppositie en volgde een ‘pro-Vlaamse koers’. Dat deed zij in kartel met een Vlaams nationalistische partij (N-VA). CD&V-partijleider Yves Leterme sloeg, onder luid applaus van zijn junior kartelgenoot De Wever, op de Vlaamse trommel. België moest confederaal worden. De christen-democraten boorden zo de bron van het Vlaams nationalisme aan. Het werd een eclatant succes. In 2007 zegevierde het koppel Leterme-De Wever. Leterme kwam voor de keus te staan: Vlaams minister-president blijven of Belgisch premier worden. Hij koos voor het laatste en verloochende zijn ‘Vlaamse beloften’. Het kartel ontplofte.

De christen-democraten hadden wel het Vlaamse autonomiestreven gelegitimeerd. De N-VA begon te groeien. Het CD&V zakte weg. De Vlamingen zijn trots. Ze zien in De Wever een man die pal staat voor de Vlaamse autonomie en die het ‘durft te zeggen’. De Vlaamse partijen die het Belgische establishment altijd hielpen, liggen intussen in puin.

Wat kan het establishment nog doen? Interne correctiemiddelen – afkopen, inkopen, omkopen – werken niet bij De Wever. Wat resteert, is externe druk, bangmakerij. Het establishment kent de psyche van de Vlaming – moedig aan de toog, maar minder strijdvaardig naarmate het gevaar dichterbij komt. Daarom verschijnen in de media verhalen over speculanten die het als aasgieren hebben voorzien op België. De schuldige is bekend: De Wever. Hij kan „geen compromissen sluiten”. Oproepen voor een „noodregering” volgen, zonder N-VA. Ook Europa wordt erbij gesleept. Europees Commissievoorzitter Barroso zegt dat België snel een regering moet hebben. De Europaus heeft gesproken.

De vraag is hoe koel De Wever blijft in het politieke schaakspel met het establishment. Marx zou dit waarschijnlijk zien als de klassieke spanningen die onvermijdelijk een einde maken aan het regerend systeem. Zijn historische wetmatigheid zegt dat de politiek-culturele bovenbouw niet ontsnapt aan de wurggreep van de socio-economische onderbouw. De tijd speelt in De Wevers voordeel. De Belgische staat verkeert in politieke en financiële ademnood. Wallonië en Brussel zitten structureel krap bij kas. Van nieuwe verkiezingen is het gevolg dat zowel Vlaanderen als Wallonië radicaliseert. De Wever haalt 40 procent in Vlaanderen. Socialistenleider Di Rupo haalt 40 procent in Wallonië. De twee kunnen om tafel zitten om de koek te verdelen. Wallonië wil geld, Vlaanderen zijn eigen ‘bovenbouw’. Marx wees erop dat de instemming van het establishment niet is vereist voor een politieke omwenteling, integendeel.

Geen establishment is gezelliger en minzamer dan het Belgische, dat de beste champagne schenkt, maar de geschiedenis kent geen genade met wie zich de leerrijke lessen van het Marxisme niet eigen maakt.

Dit artikel werd gepubliceerd in NRC Handelsblad op Dinsdag 18 januari 2011, pagina 9

Gepubliceerd door Angeltjes op 24 januari 2011 onder de titel

De mening van Derk Jan Eppik - Euro-praatbarakker LDD