Vandaag is de eerste dag van de rest van ons leven….Dat is de eigenlijke boodschap van onze Voorzitter, die ook best weet wat Nieuwjaarswensen en goede voornemens waard zijn…

Antwerpen was weer eens het universum van het Vlaams bewustzijn. Twee V-partijen met een Nieuwjaarsfeest zo dicht bijeen op dezelfde dag op dezelfde plaats: de media konden uit eerlijke schaamte niet anders dan ook het VB even in beeld te brengen. Wel een leuk toeval, dat Bart en de zijnen slechts ’s avonds bijeen kwamen, en het Vlaams Belang vroeg in de morgen. Symbolisch voor de sprint die is ingezet? Ook symbolisch is, dat de bijeenkomst van het Vlaams Belang doorging in de zaal ‘Stuurboord’ (Rijnkaai), want ‘stuurboord’ geeft, zelfs  onbewust, de indruk van baas zijn aan boord, ook voor iemand die niet veel af weet van nautische begrippen. Hij die aan stuurboord de lakens uitdeelt, is op de boot Meester na God….

De Bruno heeft het goed gezegd. Enerzijds voor de eigen mensen : de heilige feiten zijn weer eens afgestoft, en anderzijds voor de anderen : het is de aankondiging van een open frontale oorlog. Ze kunnen zich dus best  gewaarschuwd achten. Komt straks de harde strijd, ook wij zijn bereid!.....

Neen, Bart, wie van U afwil moet het maar zeggen. Dat was gisteren zaterdag avond op Uw eigenste Nieuwjaarsfuif een wel zeer boude uitdaging. U bedoelde natuurlijk Uw politieke ‘mede-onderhandelaars’. Weerom echter vrees ik, dat U zich vergist. Het zijn ‘de mensen’ die van U af willen, de kiezers  : U had de macht gekregen om de ketens te verbreken, en U hebt maandenlang een paringdans uitgevoerd

Kijk rond U wie, samen met U, nog Uw doelstelling  verdedigt in Vlaanderen : het duivelsverbond van Francofonen, samen met de mantra’s van Amada, van Groen! en van de PvdA. Over Arno & C° zullen we best zwijgen…..Met wie U verkeert, wordt U vereert.

Wij, die niet wensen vereenzelvigd te worden met cultuur-barbaren, vaardigen die van het Vlaams Belang Jongeren af, om ons te vertegenwoordigen op de KVS-avond van ‘Niet in onze Naam’ : ze stonden aan de ingang van de zaal, maar dat mocht niet in beeld komen, met hun spandoek waarop de harde realiteit :

“Dik betaald door Vlaanderen”….

----------------------------

NIEUWJAARSBOODSCHAP BRUNO VALKENIERS

22 JANUARI 2011

Dames en heren, partijgenoten, beste vrienden,

Een nieuwjaarstoespraak is altijd een beetje zoals een brief vol wensen en goede voornemens. Het is een mooie traditie in onze Westerse landen, een traditie uit onze kindertijd. Sommigen onder ons zullen het wel eens meegemaakt hebben dat die handgeschreven brief, door een slordigheidje via de broekzak in de wasmachine belandde. Groot alarm, vooral als de ramp de ochtend zelf werd ontdekt, net voor men de brief moest gaan opzeggen voor de geliefde grootouders. Tot vader of moeder op het briljante idee kwam om de nieuwjaarsbrief van het jaar daarvoor op te diepen en gewoon het jaartal met één te vermeerderen. En kijk: de oude nieuwjaarsbrief werd voorgelezen en oma en opa merkten er helemaal niets van, ze glunderden van trots, en beloonden hun kleinkind met een schone enveloppe-met-inhoud, zoals dat heet.

Wat wil ik daar mee zeggen, dames en heren? Dat ik, wat de Belgische situatie betreft, evengoed mijn speech van vorig jaar had kunnen bovenhalen. Politiek lijkt het alsof België – en jammer genoeg tot nader order ook Vlaanderen- opnieuw een jaar heeft stilgestaan. Er is veel wind gemaakt, veel theater verkocht, veel gepalaverd, maar ten gronde is er in en rond de Wetstraat niets ten goede veranderd. Niets goeds dat de historici in de toekomst ook maar enigszins het vermelden waard zullen achten.

Een werkloze regering-van-lopende zaken heeft het Belgische circus tijdelijk mogen ruilen met het Europese circus, is er met de pralines mogen rondgaan en… vindt van zichzelf dat ze goed bezig was. Wel hebben er in 2010 verkiezingen plaats gevonden. Men heeft de Vlaming om zijn mening gevraagd en die heeft overduidelijk tegen de rotte Belgische constructie gekozen. Sindsdien palavert men al 223 dagen, via pre-formateurs, informateurs, olijke duo’s, bemiddelaars, verduidelijkers en triumviraten … over de vraag hoe men die gammele ruïne overeind kan houden.

Dit alles met de steun van de regime media, de zogezegde druk van de internationale ratings en onder de strikte regie van Elio’s godfather, Albert voorlopig nog koning der Belgen. En waar staan we nu? Het netto resultaat is nul komma nul. We staan geen millimeter dichter bij die verregaande staatshervorming, waar alle onderhandelaars zogezegd naar snakken. En zo kunnen we het rijtje van de volgens Nietzsche “Ewigen Wiederkehr des Gleichen” verder afgaan: Iedereen roept dat het asielbeleid mislukt is, maar het aantal asielzoekers neemt elk jaar toe, en niemand durft de stroom van misbruiken een halt toeroepen. Iedereen schreeuwt dat er iets aan de uit de pan swingende criminaliteit moet gedaan worden, maar onderzoekster Marion Van San die het verband aantoonde tussen migrantenpopulatie en criminaliteit, werd eenzijdig teruggefloten. Men zegt dat België Griekenland achterna dreigt te gaan op economisch vlak, maar de ziekelijke Waalse hangmatcultuur blijft overeind, in naam van de zo gezegde “solidariteit”.

2010 was, zoals vele voorgaande jaren trouwens, een jaar zonder geschiedenis en zonder beweging, behalve dan die van een ter plaatse draaiende carrousel: als het ware het perpetuum mobile van het Belgische status-quo. Alle Vlamingen hebben 365 dagen ingeleverd aan een circus van schone schijn en slechte smaak. We zouden met enig leedvermaak kunnen zeggen: laat de trein der traagheid dan maar verder achteruitbollen, want ze hebben het zelf gezocht in al hun dwaasheid.

Maar zo zit het Vlaams Belang niet in elkaar. Wij houden niet van vertraagde of stilstaande films en achteruitrijdende treinen. Onze partij is altijd een partij van de actie geweest én tegelijk een visionaire ideeënpartij. De grote politieke en maatschappelijke thema’s die vandaag de agenda bepalen – het voortbestaan van België, de transfers van Vlaanderen naar Wallonië, de migratie, de onveiligheid, de islamisering - alle zijn ze zonder uitzondering al tientallen jaren terug door het Vlaams Blok en het Vlaams Belang voor de voeten gegooid van het politiek establishment, radicaal en niet-omzwachteld, niet in geschenkverpakking, zonder gezever.

Het is vooral die uitstraling van waarheidspartij die het chipoterend politiek establishment dwars zat én nog steeds zit. Het is die houding van rechtlijnigheid en on-Belgische onbuigzaamheid die de kampioenen van de democratie tot het “cordon sanitaire” inspireerde. Ze doen maar. Hoe meer het stilstaande water begint te stinken, hoe gelukkiger we ons mogen prijzen dat we niet in die “bouillon belge” hoeven te duiken.

Onze partij kijkt vooruit en heeft gelukkig niét stil gestaan, ook niet in 2010. Het door vriend en vijand als intellectueel sterk omschreven boek van Gerolf Annemans en Steven Utsi, “De ordelijke opdeling van België - Zuurstof voor Vlaanderen”, is een document dat wél de geschiedenis zal halen.

We hebben hier bewezen dat de partij van het volk en van het buikgevoel – die wij steeds zullen blijven – politieke denkers in haar rangen heeft die klaar staan om in de geboorte van de Vlaamse natie een prominente rol te spelen.

Neen, waarde Bart, die Vlaamse natie zal er echt niet komen door evolutie en door traagheid. Niet op zijn Lamme-Goedzaks. Niet via een tussenstation van de Belgische federatie, die een terminus zal blijken te zijn.

De enige legitieme manier waarop Vlaanderen zijn toekomst in handen kan nemen, is via een kordate akte van zelfbeschikking vanwege de Vlaamse verkozenen, een soevereiniteitsverklaring waarin de Vlaamse gewestgrenzen de facto de nieuwe staatsgrenzen worden, en waarin Brussel als tweetalige stadsregio is opgenomen. Waarna …korte onderhandelingen over de boedelverdeling en een definitieve onafhankelijkheidsverklaring volgen.

Ons interesseert het niet in de geschiedenisboeken terecht te komen.

Ons interesseert het België naar de geschiedenis te verwijzen.

Alleen dan kan Vlaanderen de eigen identiteit uitbouwen en zijn toekomst in eigen handen nemen en eindelijk – meer dan 10 jaar te laat – aan de 21ste eeuw beginnen.

Beste vrienden, vorige week heeft nu ook, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, Zuid Soedan op dezelfde dag, via een referendum, zijn onafhankelijkheid verworven en komaf gemaakt met de agressiviteit van de Islam, waaronder het decennia geleden heeft. Misschien moeten onze staatslui daar eens een kijkje gaan nemen in plaats van de Belgische bric à brac aan de wereld aan te prijzen.

2011, beste kameraden, is, het jaar waarin het Vlaams Belang zijn rol van stok achter de deur verder zal opwaarderen tot de rol van een heuse duwlocomotief, die alle andere Vlaamse partijen zal verplichten tot de keuze: ofwel op de trein naar de onafhankelijkheid te springen, ofwel voor eeuwig in de berm terecht te

komen.

2011, beste vrienden, zal ook het jaar zijn waarin we meer dan ooit in het tegenoffensief zullen gaan tegen de mediaboycot ten aanzien van onze partij. De politieke en culturele “elite” huivert van het eigen Vlaamse DNA en is daarom bang van een ideeënpartij zoals het Vlaams Belang die de Vlaamse, Europese identiteit meer en meer in de geesten doet rijpen.

Ge hoeft zelfs niet tussen de lijnen van het Knack interview - vorige week - met Siegfried Bracke te lezen opdat het hoe langer hoe duidelijker wordt dat er een afspraak is tussen de meeste media, inclusief schrijvende pers, uitgeverijen en audio visuele zenders om Vlaams Belang enkel aan bod te brengen als nieuwsgaring niet te vermijden is en in de regel enkel als het Vlaams Belang als partij erdoor geschaad wordt.

Welnu we zullen niet langer dulden dat de VRT of VTM, al dan niet met het geld van de Vlaamse belastingbetaler, de kijker een rad voor de ogen blijven draaien en dat kranten onze berichten en advertenties naast zich neerleggen.

Om dit te keren wordt momenteel een media-actieplan uitgewerkt . 

Wordt vervolgd!

De opinieboycot is in de Vlaamse media verworden tot een cultuurverschijnsel dat haaks staat op vrijheid en democratie. Ik raad de pers aan om eens het essay van C.P. Scott te lezen uit 1921 n.a.v. de 100^ste verjaardag van de Guardian: met als belangrijkste zin: “Comment is free, facts are sacred”. Dat, dames en heren van de pers, is democratie. Maar ja… ik kan mij inbeelden dat het interessanter is moord en brand te schreeuwen over de nieuwe Hongaarse mediawet, dan zich te beraden over het eigen geflirt met het Belgische establishment en gebrek aan objectiviteit en onpartijdigheid. U kent het verhaal van de splinter en de balk.

Het geleuter van de spelletjescultuur, de Slimste Mens, de Pappenheimers en andere Woestijnvis-shows om BV’s te lanceren,- daar liggen we niet wakker van; dat is toch niks meer dan een verlengstuk van het hilarische Wetstraat-circus.

Maar een TV-debat over vreemdelingbeleid organiseren, en het Vlaams Belang overslaan, dat is gewoonweg lachen met de modale kijker. Dat is meer een soort DDR-kijk op de media: de TV-zender als propaganda-instrument van een regime.

Over DDR en socialisme gesproken. In 1989 scandeerden de Oost-Duitsers massaal de slogan “Wir sind das Volk”. Wel beste vrienden, het Vlaams Belang, meer dan welke partij in Vlaanderen, kan en mag zich deze slogan toe eigenen: wij zijn en zullen blijven de partij van het volk, niet van het establishment of van de politiek-correcte elites.

Een partij die de volkswil aanvoelt en de grondstroom in Vlaanderen capteert en doorgeeft. Een grondstroom die, of men het nu graag hoort of niet, anti-Belgisch is, en de multiculturele zeepbel nooit heeft geaccepteerd. Een grondstroom die het socialistisch staatscollectivisme veracht. Een grondstroom die vindt dat hier geen plaats is voor een afgezonderde moslimzuil, met minaretten en een eigen TV zender en straks misschien ook een eigen rechtspraak.

Beste vrienden, wat wordt het in 2011? Gaan we nog een jaar sur-placen? Gaan we nog een jaar verliezen met suïcidale dialogen en rotte compromissen zoals Jean-Pierre Rondas het noemt?

Wat Vlaams Belang betreft, is het duidelijk. Ik heb in het belang van Vlaanderen éénmaal de hand gereikt aan Bart de Wever, via een open brief, en het antwoord was … oorverdovende stilte. Ik zal het geen tweede keer doen. Ik heb na het geknoei van de afgelopen 7 maanden, definitief besloten om onze eigen weg te gaan. Een weg die nodig en noodzakelijk is en die dringend is en die door niemand anders beter bewandeld wordt dan door onszelf. Onze eigen Vlaams Belang weg: als een stok achter de deur, zonder compromissen.

Het enige compromis dat wij aanvaarden, is een onafhankelijk Wallonië en een onafhankelijk Vlaanderen. Wij hangen de huik niet naar de wind. Wij zijn geen kiesvereniging, geen partij die zich blindstaart op de percenten. Wij hoeven geen twee totaal verschillende vleugels te pamperen, een braaf-Belgische en een Vlaamsgezinde vleugel, een syndicale en een patronale, een bourgeois-bohémien vleugel met een allochtone. Wij hebben een beweging achter ons, een Vlaamse beweging, waarvan het middenveld onlangs via een opgemerkt OVV-manifest heeft laten weten dat het nu stilletjes aan genoeg is geweest. En dat een compromis à la Belge niet meer zal geduld worden.

Wij durven als democratische ideeënpartij ook luidop te zeggen hoe die Vlaamse republiek waarvan wij dromen er zal uit zien: - als een samenleving gebaseerd op werk, respect en verantwoordelijkheid, niet op parasitisme en normenloosheid

- als een solidaire en rechtvaardige samenleving met een sociaal vangnet voor wie het echt nodig heeft, maar geen hangmat op zijn Waals, en zeker geen OCMW-loket voor de helft van deze aardbol. - als een veilige, leefbare en ethisch-bewuste maatschappij die hard en consequent optreedt tegen criminele uitwassen

- als een vrije samenleving van fiere burgers, niet door allerlei elites en achterkamerlobby’s gedirigeerd of door media gehersenspoeld

- als een rechtstreekse burgerdemocratie, naar Zwitsers model, waar het volk regeert.

Noemt men dat “populistisch”, “rechts” of “extreem-rechts”? Ik zal die woorden als geuzentitels aannemen. Essentieel is, dat de Vlamingen weten waarvoor ze kunnen kiezen en waartussen er moét gekozen worden: voortborduren op de komische opera van 1830, en langzaam verder het economische en bestuurlijke moeras inzinken, of de grote Vlaamse zelfbestemming.

Geen enkele partij weet nog van welk hout pijlen maken. Oude krokodillen à la Tobback, Eyskens en De Croo sr. dromen luidop van de Belgische restauratie. En de N-VA verdrinkt zich hoe langer hoe meer in de paradox dat zij als nationalistische partij collaboreert om België te redden. Die zogenaamde staatslui flaneren nog gracieus tussen het Paleis en de Wetstraat, maar het wordt steeds meer een pompeuze parade van wanhopigen, onder de gevleugelde woorden van Madame de Pompadour: “Après nous, le déluge”,- na ons, de zondvloed.

Vergeten is de Copernicaanse revolutie, vergeten is de splitsing van B-H-V zonder toegevingen, vergeten zijn de 5 resoluties van het Vlaamse parlement, vergeten is het confederalisme. Dat alles heeft plaats gemaakt voor “less is more”: ofte, met dank aan het koningshuis: minder Vlaanderen is meer België.

Die zondvloed, beste vrienden, zit er dus aan te komen. De Vlaming die het gezever beu is, moet eieren voor zijn geld kiezen, en de lauwe politieke klasse met de neus op de feiten drukken. Het volk zal doen waar de Vlaamse keizer-kosters te laf voor zijn: kiezen voor verandering.

<SPAN style="LINE-HEIGHT: 150%; COLOR: #555555; FONT-SIZE: 12pt; mso-ascii