.

Ze zijn zo lief, Meneer…..

Persvrijheid

----------------------
22.01.2011 10.03u - In een eerste stukje kon u al lezen dat de verontwaardiging in pers en politiek over de nieuwe mediawet in Hongarije niet veel meer is dan wat goedkoop theater. Hoe geloofwaardig is de kritiek op een Hongaars mediaobservatorium gecontroleerd door de regering, als de socialisten in Vlaanderen stevig de touwtjes in handen hebben in een gelijkaardig controleorgaan?

Mediakritiek in eigen land wordt vaak weggewuifd als zure oprispingen van politiek rechts. Maar dat is al te simpel en het lost de reële problemen niet op. Het links-flamingantische opinieblad ‘Meervoud’ klaagt net als ons de politieke vooringenomenheid en eenzijdigheid van de berichtgeving aan. “De politieke en duidingsredactie van de VRT is grotendeels in handen van sociaaldemocraten en hun akolieten”, stelt Bérénice Vaeskens nuchter vast. “Enige echte oppositiepers is er niet meer. En doe daar ook nog het cordon sanitaire bij.”

“In Vlaanderen heeft vooral Jos Geysels (Groen!) er dankzij het beruchte cordon voor gezorgd dat het Vlaams Blok en later het Vlaams Belang zoveel als mogelijk uit de ‘weldenkende’ pers geweerd werd.” Dat ligt vandaag al wat moeilijker, schrijft Vaeskens. “Een aantal mensen van het genre Gerolf Annemans zijn incontournable of, denken we maar aan Dewinter, te groot geworden om in het verdomhoekje te belanden. Maar hardwerkende VB-parlementairen - zoals Bart Laeremans, Joris Van Hauthem, of tot voor kort Luc Van Nieuwenhuysen – kwamen of komen vrijwel nooit of uiterst zelden aan bod. Enkel dissidenten of omstreden sujets van het slag van Debie kwamen (uitgebreid) in het daglicht.” Een rake analyse, die aantoont dat journalisten en redacties soms erg losjes omspringen met de regels van de journalistieke plichtenleer…

Vaeskens wijst er ook nog op dat studiogasten en zogenaamde ‘specialisten’ (Marc Reynebeau, professor Swyngedouw en professor Elchardus, Dave Sinardet en ga zo maar door) vaak mee de toon zetten en de berichtgeving kleuren. “Politicologen (een grotendeels door tv-zenders gesponsorde gilde) maken meer kans om hun inzichten aan het publiek kenbaar te maken in duidingsprogramma’s wanneer ze gelinkt zijn aan de ‘socialistische’ partij en andere Pavia-groepen (een belgicistische denktank).” Ook dat is een schot in de roos. In het boek ‘De Vierde Onmacht’ van Frank Thevissen wordt dat incestueuze clubje van ‘ons-kent-ons’, ‘ons-steunt-ons’ en ‘ons-bevestigt-ons’ trouwens genadeloos ontmaskerd. Zodat we de conclusie van Bérénice Vaeskens en het (linkse) ‘Meervoud’ alleen maar kunnen onderschrijven: Persvrijheid is een belangrijke pijler van de democratie, iets wat we moeten koesteren. Maar persvrijheid is, bij nader inzien, ook “een relatief begrip”. Zo perfect is het in België ook weer niet.

Bron VB