.

De ware betoger.

Elite-Linxe dwergen.

-----------------

Deze keer moet ik mijn geliefde en gewaardeerde Voorzitter verbeteren als hij volgende zondag boerka’s ziet defileren in de straten van Le Très Grand Bruxelles. Nieuwe Belgen zullen er wel zijn (het zijn trouwens de eerste belanghebbenden) maar of ze danig opvallend zullen willen gekleed zijn? Dat durf ik te betwijfelen want veel te contraproductief, en dat weten ze ook.

Voor dit apenland op de bres springen, dat doen alleen zij die handelen uit eigenbelang. Een beetje doorzichtig voor hen die in hoofdzaak leven van de ‘krijg’!

Ik zou ze eerder de Blauwe Smurfen noemen, wegens hun nietig voorkomen, waar ze, voor de gelegenheid een rode camouflagekleurtje hebben over getrokken. Goed zichtbaar op de afbeelding hierboven.

Eerst was ik zinnens een NAR af te beelden, een Koninklijke Hansworst, maar het moet beschaafd blijven. Die afbeelding mèt omschrijving houd ik in reserve voor de dag dat het Triumviraat uit de kast komt. Want ook wij, Vlaams Correcten geraken het stilaan beu dat de Belgica zwalpend in de branding, het vertikt om binnen te lopen in het sloopdok.

-------------------------------------

Tricolore baarden en boerka’s
21.01.2011 - Er is een nieuw wanhoopsoffensief op komst om België te redden. Schrijvers, acteurs, artiesten en muzikanten mobiliseren hun laatste krachten tegen de ‘splitsingsrage’ en het Vlaamse separatisme. Een Belgicistisch ‘Ardennenoffensief’ zeg maar, met de gewillige steun van linkse partijen, studenten, vakbonden en zogenaamde ‘middenveldorganisaties’. Vrijdag mogen ze de KVS in Brussel inpalmen en zondag trekken ze – begeleid door Belgisch vlaggengezwaai en media-applaus – door de straten van Brussel.

Baard

Dat de politieke impasse bij heel wat mensen op de zenuwen werkt, bij anderen alleen nog maar onverschilligheid opwekt en bij gematigde Vlamingen tot een radicalisering leidt – ‘ het gaat niet meer, laten we België maar splitsen’ – staat buiten kijf. Dat laatste vooruitzicht zorgt her en der voor slapeloze nachten, koude rillingen of regelrechte paniekaanvallen. Sommigen laten er nu zelfs hun baard voor groeien. Met die baard willen ze protesteren tegen het uitblijven van een Belgisch akkoord. Met een baard kan je alle kanten op. Ooit was het de standaarduitrusting van de zogenaamde ‘ringbaardflamingant’, vandaag is het een omstreden symbool geworden voor het onwrikbare geloof in de heilige zaak: voor baardimams en moslimfundi’s het onwrikbare geloof in het woord van Allah en de islamitische heilstaat, voor de ‘tricolore baard-Belgen’ het onwrikbare geloof in het unitaire en ondeelbare België.

Benoit Poelvoorde, acteur en initiatiefnemer van de merkwaardige ‘baard voor een Belgische regering’-actie, was begin december te gast in ‘De Laatste Show’ (VRT). De man begon zijn betoog met de droge mededeling: ‘je voudrais m’ excuser pour ne pas parler le Néerlandais.’ Waarop de moderator – alsof het vanzelfsprekend is – antwoordde: ‘pas de problème’. Stel je even voor dat een Vlaamse acteur uitgenodigd wordt door de RTBf of RTL en daar doodleuk vertelt dat hij helaas geen Frans spreekt (of wil spreken). Totaal ondenkbaar. Het voorval is kenschetsend voor de Belgische toestand. Franstaligen vinden het de normaalste zaak van de wereld dat zij, overal en altijd, in hun eigen taal aangesproken worden en Vlamingen passen zich aan. Poelvoorde noemt zich niettegenstaande zonder schroom ‘un vrai Belge’. Een beetje vreemd, is het niet? Je zou toch verwachten dat een echte Belg een mondje Nederlands kent. Hetzelfde geldt voor de Franstalige kandidaten van Miss België. De meiden die naast het Belgische kroontje grepen, reageerden verbolgen en hielden zowaar een pleidooi voor de splitsing van het land. Dat ze geen woord Nederlands over de fraaie lippen kregen, wie tilt daar nu aan? Alsof een Vlaamse miss ook maar een schijn van kans zou maken als ze zich niet behoorlijk uit de slag zou kunnen trekken in het Frans.

Progressief?

“Er is een eenheidsdenken het politieke discours binnengesijpeld. En dat baart ons ernstige zorgen”, zegt actrice en verzetsstrijdster Marijke Pinoy. Kijk eens aan, de linkse elite maakt zich plotsklaps zorgen over het ‘eenheidsdenken’ in het politieke discours. Excuseer hoor, maar dat discours klinkt behoorlijk vals na de decennialange opinieterreur van de politiekcorrecte linkse kerk. Elk debat over heikele thema’s zoals de etterbuilen van de multiculturele samenleving of de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië werd in de kiem gesmoord. Vrije tribunes worden geweigerd in ‘kwaliteitskranten’, niet op basis van de inhoud, maar op basis van de naam van de auteur. Wie buiten de lijntjes van het eenheidsdenken kleurt, valt uit de boot.

‘Niet in onze naam’ luidt de strijdkreet van de culturele en intellectuele elite. Tja, niet in onze naam, maar in wiens naam spreekt die selecte club eigenlijk? We dachten dat de Vlaamse kiezer op 13 juni een duidelijk signaal heeft gegeven voor gehele of alleszins verregaande autonomie. Maar dat links geen hoog petje op heeft van het gewone volk of maar weinig respect kan opbrengen voor het resultaat van democratische verkiezingen, wisten we al langer. Het is wellicht ook geen toeval dat enkele initiatiefnemers (Lieve Franssen en Dirk Tuypens) van het zwart-geel-rode evenement op vrijdag ooit op de lijst stonden van de PvdA, een belgicistisch clubje dat zijn bewondering voor de Rode Kmers van Pol Pot of Noord-Korea nooit onder stoelen of banken heeft gestoken. Fraaie democraten, zeg nu zelf.

Als de redders van het Belgische vaderland het echt menen met de democratie, moeten de vakbonden en mutualiteiten maar eens een referendum organiseren bij hun eigen leden en vragen wie er bereid is geld te blijven storten in de bodemloze Waalse putten en wie er bereid is om de Vlaamse welvaart op het spel te zetten. Ze moeten maar eens vragen wie er bereid is om te aanvaarden dat de Franstalige minderheid de baas kan blijven spelen over de democratische meerderheid in dit land.

De tijd dat links ‘anti-establishment’ was, is voorbij. Links is aan de macht, links is het establishment geworden. En dus schurken artiesten, journalisten, vakbondskopstukken en mutualiteiten zich gretig aan tegen de macht. En duiken ze enthousiast de koffer in met koning Albert of het Belgische grootkapitaal van baron Buyse en co. Ieder zijn smaak natuurlijk.

Solidariteit?

Wat er zo ‘progressief’ is aan het belgicisme, is ons nog altijd een raadsel. De zelfverklaarde ‘progressieve’ elite is bij nader inzien gewoon uiterst conservatief en behoudsgezind. België moet blijven! Aan de zogenaamde solidariteit mag niet geraakt worden. ‘Solidariteit’ betekent in de praktijk dat de Vlaamse geldkraan open moet blijven staan, ook al hebben Waalse professoren intussen ruiterlijk toegegeven dat die jaarlijkse miljardensteun niet gezorgd heeft voor een heropleving van de Waalse economie. Integendeel, al dat geld heeft de Walen “in slaap gewiegd”, een afhankelijkheidsstatus en een hangmatcultuur gecreëerd. ‘Solidariteit’ betekent dat de Vlamingen, ter wille van de communautaire vrede, al hun rechtmatige eisen moeten opbergen en zich moeten neerleggen bij de Franstalige veto’s. Alleen zo kan België overleven.

De Franstaligen en de linkerzijde, het koningshuis en het Belgische establishment hebben elkaar gevonden in een bizar monsterverbond tegen Vlaanderen. Waarom zweert de culturele en intellectuele elite bij een vermolmde, hopeloos vastgereden en falende staat? Journalist Karl Van den Broeck legde dat mooi uit in De Morgen( 28.02.05): “België mag Vlaanderen dan al jaarlijks vele tientallen miljarden kosten, dankzij het sterke linkse blok in Wallonië blijft het gespaard van een rechtse politiek. Toegegeven, het is een opportunistisch argument om het vermaledijde België in stand te houden. Maar wel een ijzersterk.”

Ziezo, ze zeggen het zelf. Het is de verklaring waarom de idee zelf van een onafhankelijk Vlaanderen de ultieme nachtmerrie is voor de krimpende linkerzijde in Vlaanderen. Dankzij België zit de Vlaamse kiezer die vooral rechts stemt opgezadeld met een linkse regering en een beleid waarvoor hij/zij niet gekozen heeft. Dankzij de linkse vrienden in Wallonië heeft de linkerzijde in Vlaanderen meer macht dan hen op basis van democratische verkiezingen toekomt. En dankzij de linkse vrienden in Wallonië kunnen ook zij blijven eten uit de subsidieruif. Liever de maffiabende van de PS aan de macht dan de Vlaams-nationalisten van N-VA en Vlaams Belang.

Boerka

Ach, ook linkse intellectuelen en artiesten hebben natuurlijk recht op een eigen mening. Ze mogen zelfs betogen met Belgische vlaggen. Maar ze betogen wel voor een al lang verloren zaak, merkt Marc Platel terecht op. De politieke crisis waarin het land verkeert, is al veel ouder dan 200 of 250 dagen. Wie – vooral de Vlaamse onderhandelaars – oproept om compromissen te sluiten, moet er wel bij vertellen dat die Vlaamse onderhandelaars al heel wat water bij de wijn hebben gedaan, veel meer dan ze voor de verkiezingen beloofd hadden. En moet erbij vertellen dat de rotte compromissen uit het verleden net tot de politieke impasse van vandaag hebben geleid.

De vraag is of de Belgische baarden en betogers van vrijdag en zondag dat wel zien of willen zien. Zij willen nog meer van hetzelfde. Het lijkt er wel op dat ze een driekleurige boerka hebben aangetrokken die hen potdoof en stekeblind maakt voor de Belgische realiteit. Een realiteit die nu zelfs door de Waalse missen onder ogen wordt gezien: er is niets wat Vlamingen en Walen nog bindt.

Het Vlaamse pleidooi voor (meer) autonomie wordt vaak herleid tot een karikatuur, de onrealistische en onwenselijke droom van rechts of extreemrechts in Vlaanderen. Maar dat is al te gemakkelijk. Luister maar naar wat Jef Turf, niet meteen een rechtse rakker, zegt over de politiek crisis. We hebben nood aan niet meer van hetzelfde, maar aan iets totaal anders. “Om uit het slop te geraken moet men de zaken omdraaien. In plaats van staatshervorming na staatshervorming de toestand te laten verzuren, moet men in alle openheid opteren voor een zelfstandig Vlaanderen. Eerst de politieke beslissing en nadien de onderhandelingen over de boedelscheiding. Zo weet men tenminste waarover men praat.”

De linkerzijde voert een verbeten maar verloren strijd. Het gedwongen Belgische huwelijk is uitgewerkt en doodgebloed. Ludiek of wanhopig protest zal daar weinig aan veranderen. Vlamingen willen het lot in eigen handen nemen. Dat is niet alleen ons recht, maar ook onze plicht tegenover onze kinderen en kleinkinderen. België is het verleden, Vlaanderen is de toekomst.
Het Belgische huwelijk is uitgewerkt en doodgebloed.

Bruno Valkeniers
voorzitter@vlaamsbelang.org

---------------------

Pssssst.

Ergens lees ik dat de Mattil gisteren, 10/1, 38 jaar is geworden. Dezelfde leeftijd als ons Roos : wat kan het leven toch onrechtvaardig zijn! Ik heb ons Moeder altijd horen zeggen : ‘De goê moeten gaan, en de slechten mogen blijven’….

Die gedachte brengt mij bij onze oud-voorzitter Frank Van Hecke en op de samenhorigheid bij de Familie Morel, waar Frank nu deel van uitmaakt. Via Wikipedia kan men lezen, dat niemand de hoop opgeeft, al zit Roos helemaal onder de morfine, en al schijnt ze te slapen 23 uur op de 24, de zwarte humor heeft haar niet verlaten.

De verjaardag van Mattil deed er mij aan denken, dat de betogers zondag met goed gevolg Philips-de-Taaie met vrouw en kroost zouden kunnen meevoeren op kop van de stoet. Als symbool voor wat de toekomst hen brengt. De platte wagen waarop zij plaats nemen, dient echter voor hun veiligheid, te worden voorzien van opbouw-tralies die zoveel mogelijk achter tricolore zwaaivlaggetjes verborgen blijven.

De TAK-vrienden wezen bij deze gewaarschuwd : wie de wagen dichter dan 50 meter benadert, wordt aanzien als Blokker en zal worden afgevoerd. Naderen tot op 51 meter mag. Maar zeg nu zelf : wie gooit raak op zo’n afstand?