|
.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
MONIKA VAN ISTENDAEL
Kasteel van Poesele
Geboortehuis van Barones Monika Van Paemel
---------------------
Mijn titel laat het al vermoeden, denk ik : hier liggen voetangels en schietgeweren. Al moet ik toegeven dat het dorp Poesele, deelgemente van Nevele (zie afbeelding hierboven met geboortehuis Barones Monika Van Paemel) een der vredigste dorpjes is in Vlaanderen. Cyriel Buyse (Het Gezin van Paemel) werd nooit baron, noch werden de Gezusters Loveling dat ooit.
Voilà, daar ligt de eerste voetangel al geklemd rond Uw been : als iemand geadeld wordt door de Coburgers, dan is er voor Vlaanderen ronduit stront aan de knikker. Barones Monika Van Paemel was de voorgangster-voorzitster van Geert van Istendael, ook zeer progressief, die het in onderhavig werkstuk van zijn hand in dM, waar anders, heeft over zijn eigen afscheid als voorzitter van PEN en dat afscheid belicht met de kaars als lichtbron en zoeklicht, bij gebrek aan een betere lichtstraal.
De tweede voetangel (die U nog kunt vermijden door niet verder te lezen), is dus de reeds vermelde schrijver Geert Van Istendael. De man heeft zijn kwaliteiten, maar is voor ons ietske te nauw verbonden met de kwalijke reuk van de Reyerslaan. Al moet ik toegeven dat op die reputatie uitzonderingen zijn. JP Rondas, bijvoorbeeld. Die is dan ook geen kaars, maar een vuurtoren in de duisternis. Die man moet uitzonderlijke talenten hebben, dat hij nog niet gedefenesteeerd werd, of gerattenvergiftigd à la Leterminator
.
Zo komt U dan nu terecht bij, neen, niet bij een der schietgeweren van dit stukje, maar bij het schietkanon er van. Want nu moet ik, heel even maar, stoefen op de 0000, de Onnozele Overbodige Openbare Omroep, voorgesteld niet door 4 x de letter O, maar door 4 x het cijfer NUL. Zodat er geen misverstanden kunnen ontstaan. Want zij verdedigen, uiteraard nu ook weer, met de nodige ingebouwde censuur, de absolute vrijheid van meningsuitdrukking. En daarvoor staat, sinds 1920 al, de PEN van Van Istendael model, lang voor deze geboren werd. Zie stukje uit Wiki, hieronder (laatst)
P.E.N. = Poets, Esseyists, Novelists
De 0000 toeteren hoog van de toren over de vrije meningsuiting, maar papegaaien al subiet dat volgens de Linxe Kerk, gevolgd door Europa , de Hongaarse centrum-rechtse regering hun vrije meningsuiting aan banden wil leggent. Waarbij ze wel nalaten die beperking nader te omschrijven : het volstaat dat zij dat denken, opdat het zo zou zijn
.
Eenzelfde redenering over de persvrijheid in bvb Cuba werd nog niet gehoord. Zodat hier, na voetangels en schietgeweren, ook duidelijk sprake is van twee maten en twee gewichten
.
----------------------------------
Het woord, een staatsgevaarlijk wapen
13/01/11, 08u55
Geert van Istendael neemt afscheid als voorzitter van PEN Vlaanderen. Van Istendael heeft in David Van Reybrouck een opvolger gevonden als voorzitter van de auteursvereniging PEN Vlaanderen. Met deze bijdrage neemt hij afscheid.
Mijn voorzitterschap van PEN is voorbij. Het heeft drie jaar geduurd. Straks zal ik vierenzestig zijn. Je mag de jongere generatie niet in de weg staan.
Dat wil nu ook weer niet zeggen dat je de ervaring van oudere generaties moet verwerpen, zeker niet in een tijd als de onze, nu snelheid een deugd is en verandering het teken van opperste wijsheid. Dictatoren wissen graag het verleden uit. Technocraten, CEO's en politici die ons willen inpeperen dat er geen alternatief is, bezondigen zich eigenlijk aan hetzelfde. Het verleden is per definitie anders dan het heden. Wie een beetje op de hoogte is van het verleden, kan zéér vervelende vragen stellen over het heden.
Drie jaar geleden was het de bedoeling het bestuur van PEN te verjongen. Dat is gebeurd en wel drastisch. Nu én voorzitter én ondervoorzitter én penningmeesteres opstappen, zakt de gemiddelde leeftijd van de bestuursleden dramatisch. Mijn kroonprins is zo oud als mijn zoon. Goed zo. Maar er doet zich een ander probleem voor: op één na zijn alle bestuursleden mannelijk. Zoiets kan PEN zich echt niet permitteren. Ik heb er alle vertrouwen in dat de jonge garde dat zal veranderen.
De afgelopen drie jaar was PEN Vlaanderen goed zichtbaar in de media: in deze krant bijvoorbeeld, in De Standaard ook, we kwamen op de radio en je kon ons vinden op de elektronische fora. Het kan nog beter, het zal nog beter en dat is helaas ook nodig. Want het gaat niet goed met de vrijheid van meningsuiting.
Een voorbeeld uit eigen land: dat een schrijver werd weggebruld door een handvol religieuze fanatici, heeft me diep geschokt. Wie dat nog maar tien jaar geleden voorspeld zou hebben, die hadden we gewoon weggelachen.
Een buitenlands voorbeeld: de woedende reactie van het officiële China toen de Nobelprijs voor de Vrede werd uitgereikt aan een oud-voorzitter van de onafhankelijke Chinese PEN. Wie dacht dat economische bloei en vrijheid van meningsuiting onlosmakelijk met elkaar verbonden waren, zal zijn mening moeten herzien.
PEN Vlaanderen is naar de scholen gegaan met de actie Gekooid. Jonge Vlamingen willen weleens vreemd opkijken als je hun vertelt hoe staatsgevaarlijk een versregel of zelfs maar een woord kan zijn, zeker als je het ook bewijst met namen, gezichten, stemmen.
PEN Vlaanderen werd geraadpleegd door de EU. Ons werden vragen gesteld over de vrijheid van meningsuiting in Turkije. Wij hebben daar schrijvers geadopteerd. Een van hen, Hrant Dink, is helaas op straat doodgeschoten.
Ik ben naar een paar wereldcongressen van PEN gegaan. Je maag keert om als je de gruwelverhalen hoort van schitterende schrijvers en journalisten, over politieverhoren, marteling en moord, in Guinee of Wit-Rusland of elders - blijkbaar is een woord, een zin, een sprookje, een rijm nog steeds een afschuwelijk wapen. Toch in de ogen van wie graag macht misbruikt. Het werk dat ons comité voor gevangen schrijvers verzet, kan wereldwijd rekenen op grote waardering. Afgevaardigden uit grote landen als de VS of Frankrijk vragen zich vaak af hoe een kleine, bescheiden mevrouw van PEN Belgium Dutch Speaking, want zo zijn wij internationaal bekend, en haar medestanders het allemaal voor elkaar krijgen. Ze vroegen het zich al af toen Monika van Paemel nog onze voorzitter was en, ik noem maar één ding, vervolgde schrijvers uit verscheurd Joegoslavië met raad en daad hielp in hun donkerste dagen.
Kritisch pragmatisme
PEN Vlaanderen heeft de samenwerking met PEN Nederland versterkt. Dat lijkt me niet meer dan logisch - wij werken in één enkel taalgebied. Op onze disputen discussiëren we over de verhouding tussen religie en literatuur of worden de grenzen van de vrije meningsuiting bediscussieerd. Wij wonen niet in ivoren torens.
Schrijvers uit de hele wereld kijken verlangend uit naar een verblijf in onze PEN flat in Antwerpen. Een kleine kamer, een hartelijke ontvangst, praktische hulp, veeltaligheid: allemaal het werk van, alweer, één bescheiden mevrouw en een paar medestanders.
''Ne zanger is een groep', we kennen allemaal die magistrale zin van Wannes van de Velde. Ook een PEN-voorzitter is een groep. Mijn bestuursleden werken zich uit de naad. Zonder hen was ik niets geweest. Nog geen voddenpop. Botst het af en toe? En wat dan nog? Hoe zou een mens zich PEN kunnen voorstellen zonder botsende ideeën?
Ik heb David van Reybroucks werk al bewonderd vanaf zijn eerste boek, De plaag. We hebben samengewerkt in het Brussels Dichterscollectief, aan de Europese grondwet in verzen. Toen werd me duidelijk dat hij goed kan organiseren en dat hij mensen kan bezielen, ja, dat ouderwetse woord is hier op zijn plaats. Ik dacht: die moet mij opvolgen bij PEN.
Later praatten we over het verschil tussen zijn en mijn generatie. Hij was een voorstander van kritisch pragmatisme, zei hij. Mijn generatie was die van de compromisloze kritiek. Daarna werd natuurlijk het ene compromis na het andere gesloten. Jaren geleden heb ik eens geschreven dat kinderen hun ouders opvoeden en niet omgekeerd. De jonge generatie is bezig mijn moeilijk opvoedbare generatie te fatsoeneren. Voor mij is dat dik in orde. Voor het overige ben ik een groot liefhebber van kritisch pragmatisme.
En nu, zoals wij in Brussel zeggen, en avant la musique.
Nog één klein ding, David. Wees nou toch ook maar weer niet té pragmatisch.
------------------------------------
Schrijver David Van Reybrouck is het voorbije weekend verkozen tot de nieuwe voorzitter van PEN Vlaanderen. Hij volgt Geert van Istendael op aan het hoofd van de schrijversvereniging.
beluister
PEN Vlaanderen is de Vlaamse afdeling van International PEN, een wereldwijde auteursvereniging die ijvert voor vrede en internationale verstandhouding. Ze komt op voor vrije meningsuiting en verzet zich tegen elk vorm van censuur.
Tijdens zijn voorzitterschap wil de auteur van "Congo, een geschiedenis" PEN Vlaanderen meer zichtbaarheid geven. Van Reybrouck wil ook dat PEN weegt op de Europese instellingen die op vlak van mensenrechten veel zeggingskracht hebben.
Ten slotte wil hij "de Antwerpse PEN-schrijversflat laten uitgroeien als een vrijhaven voor vervolgde schrijvers". De schrijversvereniging viert dit jaar haar 90e verjaardag.
-------------------------
Pssssst
Het kon er net niet meer bij, dat PEN opgericht werd in Amerika. Manipulatie door weglating! Ook een specialiteit van Linx!
Enne, O ja! Best maar oppassen met die Europse regelgeving over vrije meningsuiting, die bij momenten flagrant in tegenspraak kan zijn met de Universele Rechten van de Mens. Hier in Europa is namelijk een Kalifaat in wording, en dus gelden andere dan mensenrechten. Dan geldt alleen de Wet van Allah, en de Sharia!
STOP EENS N BLOKKER BLOGGER IN UW TANK
|
