.

Jonge Amerikaanse Semenaristen….in 2009

Fier op hun priesterkleed. Wat gij, Godfriedius?

------------------------

Van            Ivo Van Hemelryk (ivovanhemelryk@telenet.be)

Verzonden dinsdag 11 januari 2011 22:16:54

Aan            Ivo Van Hemelryk (ivovanhemelryk@telenet.be)

Beste, 

Hierbij een schrijven van een Vlaamse pater uit een abdij in Nederland, dat volledig aansluit bij onze analyse over de achtergrond van de wantoestanden in de Belgische kerkprovincie en van de  verkeerde duiding in de media, die sterk naar ideologische gezichtsvernauwing neigt.

Deze brief is ook al gepubliceerd op Katechon en daarom denk ik dat er geen probleem mee is als ik hem verspreid. Ik laat hier wel de naam van de briefschrijver achterwege.

Als er tussen de lezers personen zijn met een juridische scholing, vraag ik hen om contact op te nemen met mij om na te gaan hoe we juridische stappen kunnen ondernemen tegen deze vormen van “berichtgeving”, vooral deze die gebeurt met ons belastinggeld.

Verbonden in onze trouw aan de Heer en aan de Kerk die Hij stichtte,

Ivo V.H. Coördinator RK Lekenforum, Vlaamse afdeling 

> Geachte redactie,
> in verband met uw verslaggeving over de Kerk wil ik u schrijven. Ik ben een jonge pater Norbertijn, licentiaat in de godsdienstwetenschappen, licentiaat in de theologie (afgestudeerd aan de KULeuven). In deze hoedanigheid kan ik stellen dat ik zeer goed op de hoogte ben van de situatie van de Kerk in ons land alsook in de wereld. Zelf geef ik met de diploma's die ik behaalde les aan de priesteropleiding van de Norbertijnen in ons land (één van de grootste in Vlaanderen).
>
> Vandaag in het 1-uur journaal liet u uitschijnen dat de schandalen zich vooral voordeden in de conservatieve zuil van de Kerk. Dit lijkt me de waarheid geweld aan doen. Wie de situatie van de Kerk in Vlaanderen en in de wereld kent, weet dat de Kerk in Vlaanderen sinds kardinaal Suenens (jaren '60) een zeer eigen koers gevaren heeft van Rome. Slechts enkele bisschoppen in ons land (mgr. Van Peteghem in Gent en mgr. Léonard in Namen) deden daar niet aan mee.
>
> Onder de vorige aartsbisschop werd het standpunt van Rome over ethische kwesties (ook seksualiteit) vakkundig monddood gemaakt of doodgezwegen. In Leuven werd met hun goedweten sinds de jaren '60 een moraal verkondigd die zeer vrij en open was. Het geweten komt daarbij op de eerste plaats (niet het luisteren naar de paus). Het geluk en de ontwikkeling van de persoon staan voorop. (Als ik maar gelukkig ben en me er goed bij voel.)
>
> In deze hoedanigheid is het niet verwonderlijk dat er 'experimenten' gebeurden door geestelijken als pater Versteylen met stilzwijgende goedkeuring van het episcopaat. Theologen en ethici als de professoren Louis Janssen en Roger Burggraeve ondersteunden deze 'vrije seksualiteit' met een ideologische ethische basis. Zo was er in het bisdom Antwerpen zelfs een werkgroep 'Oecumene en pedofilie' onder leiding van de Z.E.H. Jef B. Eind de jaren '80 (de jaren waaruit de meest pedofiliedosiers dateren) werd voor deze werkgroep zelfs een aankondiging geplaatst in 'Kerk en Leven'. Meermaals reageerden leken hiertegen. Deze werden echter als Roomsgetrouwen aan de kant geschoven. Ook door kranten als De Morgen en De Standaard.
>
> Priesters die een eigen koers vaarden in de bisdommen werd nooit een haarbreed in de weg gelegd. Roomsgetrouwe (kerkgetrouwe) priesters voor wie iedere seksualiteit buiten het huwelijk (ook pedofilie dus) als zondig beschouwd wordt, werd het leven moeilijk gemaakt. Jongeren die het kerkelijk standpunt wilden volgen, konden geen priester worden in de Vlaamse bisdommen en moesten uitwijken naar Namen of de Nederlandse bisdommen.
>
> Ik ben blij dat het stormt in de Kerk in Vlaanderen (die al lang veelal niet meer de Rooms-Katholieke Kerk is). Ik ben blij voor de poging waarmee de media het onderste uit de kan wil halen. De waarheid maakt inderdaad terug vrij.
>
>
> Het is echter spijtig dat bovenstaande context door journalisten nooit onderzocht wordt. Deze context droeg zeker mede bij tot de verspreiding van de abominaliteiten die nu naar boven komen. Jaren hebben progressieve bisschoppen (Ja, België, was en heeft een zeer progressief episcopaat en jullie waren daar tot voor kort zeer fier op.) hiervoor de ogen toegeknepen.
>
>
> De verhalen die ik ken van priesters en broeders die misbruik pleegden - journalisten zijn geschoold om dit te onderzoeken, niet? - zijn veelal van priesters en broeders die steeds met de meest progressieve ideeën hebben rondgelopen. Let in deze ook maar eens op de kleding - wie van hen droeg in die jaren tot op heden de traditionele priesterkleding?
>
> Ik hoop dat u verder blijft spitten in wat er zich de voorbije jaren allemaal heeft voorgedaan. Maar ik hoop evenzeer dat u meer oog kunt hebben voor deze context die voor vele brave katholieken, die er ook nog steeds zijn, al jaren (decennia voor sommigen) een doorn in het oog is.
>
> De waarheid zal ons vrijmaken!
>
> Ik wens u veel ijver in deze zoektocht naar de waarheid.
>
> Met de meeste hoogachting,

-----------------------------------

Commentaar

Bij dit artikel heb in gedachten : onze eigen leraren in het oude vertrouwde bisschoppelijk college, in die dagen stuk voor stuk jonge idealistische mannen, die wel wisten dat we ‘het leven’ zouden ontdekken (of reeds ontdekt hadden) zinder dat zij ons daarbij een handje moesten toesteken. Later kregen zij een benoeming ergens in een of andere parochie in de omtrek. Ik ben hen allen nu nog dankbaar. Voor de lessen ‘esthetica’ waar we binnen geleid werden in de wonderen wereld van de opera. De Lebbe was een rijzig man, gewoonlijk luimig in de omgang, die de circa 50 jonge mannen die in zijn lessen samen geperst zaten in een veel te klein leslokaal (zowel de Latijnse, als de Wetenschappelijke als de Economische samen), met audio-inrichting iedere week weggesleept uit zijn vaderhuis, die de roerige bende met één woord kalmeerde : ‘Heren, vandaag zijn jullie hier de baas, maar op het uitgangexamen zal IK de baas zijn’…Wat meteen een goede ondergrond was voor Goethe’s ‘Erlkönig’ van Faust, of van ‘Die Loreley, met ekst en uitleg die niets aan de verbeelding overliet,  voor ‘Die Entführung aus dem Serail’ – voor, ja voor alles wat ik nadien in gans mijn leven heb leren waarderen. Inbegrepen ‘das ewig Weibliche’, zoals hij het uitdrukte….

Of neem nu de ‘Kok’ : een jonge seminarist, amper een paar jaar ouder dan wij. Die voetbalde gewoon met ons mee, en na de speeltijd stond hij ‘Driehoeksmeetkunde’ te doceren vooraan in klas, even bezweet als wij. Of de ‘Sinappel’, die heel onze humaniora lang zijn uiterste best deed om de Franse schrijvers (J’aime le son du cor le soir au fond dees bois : beter dan Gezelles (‘k Hore tuitend’hioren)’….boven de Nederlandse te stellen, en die in zijn schaarse vrije tijd de hardste Davidsfondser was van uren in ’t rond. Of de ‘Leper’ de voordrachtskunstenaar en Gezelle-aanbidder : leraar Nederlands, Engels, Duits. Of de ‘Bull’, die Godsdienst gaf (apologetica heette dat) en woedend de klas uitliep omdat wij zijn voorbeeld van ‘de mens heeft een vrije wil’ discussieerden tot in het belachelijke. Maar het laatste half uur van het laatste lesuur van iedere week, voorlas uit ‘Pa Pinkelman en Tante Pollewop’ van Godfried Bomans….We zouden voor hem door het vuur gelopen zijn! Die pckets nam hij nooit mee bovenop zijn stapel boeken, die hij, net zoals wij allemaal maar ook alle leraren, onder de arm mee verhuisde van klas tot klas. Neen! Pa Pinkelman kwam telkens uit de diepe zakken van zijn soutane…

En ja, wij protesteerden tegen die dagelijkse routine om de dag te beginnen met een mis, tegen die lange zondag-namiddagen met vespers en lof – met aanwezigheidscontrole – wij revolteerden tegen de zedenpreken als wij wat mispeuterd hadden : maar op rijpere leeftijd moeten wij gaarne bekennen dat er geen betere manier was om een bende jonge leeuwen in toom te houden. Per slot van rekening liepen er in ’t stad nog de schoolbevolking rond van maar liefst drie meisjes-humaniorascholen. En al mochten wij op straat nooit gezien worden met een ervan, ‘zelfs niet met onze zuster’, gebeurde het soms toch nog dat vrienden van school moesten gestuurd worden.

Nu zitten ze in datzelfde college samen, de jongens en de meisjes. Maar of dat zoveel beter is? En dat de Eerwaarde Heren van toen nu opgevolgd zijn zelfs door dames-leerkrachten….

Voor mij kan alles best zijn, hoor! Maar voor die jonge snaken?

Ja! Voor ik vergeet! Ik neem een beetje het woord namens de meesten van de makkers van toen : hartelijk dank voor alles wat jullie voor ons gedaan hebben, Eerwaarde Heren. Ach, ik weet wel : hiermee loop ik een halve eeuw achter : het is een beetje het paard achter de wagen spannen.