.

’t Pallieterke wist het al van verleden week

.. 

Maar Ja, er mocht niet ‘gelekt’ worden….

-----------------------------------

Met zijn tweeën, aan elke voet gebonden zoals het misdadigers van gemeen recht past, beloven ze ons dit jaar een nieuwe uitgave van hetzelfde verhaal : Laurel & Hardy Uitgave 2011…..

Dat deze blog een boontje heeft voor ’t Palliterke, weet onderhand zelfs het kleinste kind, gesteld dat er kleine kinderen zijn die mijn blog lezen. Naar de prentjes kijken, ja – maar lezen! Zwaansnaanie!

Ik denk dat ’t Pallieterke mij met de paplepel is ingegeven – alhoewel ik als kind (in de oorlogsjaren) al content mocht zijn dat er so wie so pap op tafel kwam. Karnemelkse pap, recht van bij Boer Vandamme, op de hoogte, zelf gehaald na schooltijd, en zelf geroerd op de Leuvense stoof, tot die, zonder ‘kabbelen, kookte en het tijd was voor iedereen voor het avond-eten. Zelfs de bruine suiker was bij ons gerantsoeneerd : ½ lepel per kind per telloor. Eén stuk brood (per open gesperd vogelbekje) kon er af, mits wat familiaal geduld, want na iedere snede moest ons Mar het broodmes schoon krabben met een ander kleiner mes. Dank zij het goed hart van onze onlangs overleden Pa zijn werkgever hadden wij eenmaal per week een halve droge haring, dat miek voor ons allemaal, kinderen en ons Ma, 3 droge haringen per week. De zaak werd netje verdeeld : wie ‘de staart’ had verleden week, kreeg nu ‘de kop’, en omgekeerd. Ordnung muss sein! Anders was er ruzie en kwamen er traantjes bij te pas! Melk hadden we genoeg, van onze geit Mie, en later kwam er al eens een stukje varkensvlees bij toen ons speelkameraadje in de pekelkuip was beland. Ons Heer stond toen de weduwen en ween bij via  Pastoor Corneillie en via onze goede burgemeester. Ik denk dat de behandeling die deze familie moest ondergaan door de Witte Brigade, na de Bevrijding, de eigenlijke reden is waarom ik later mijn eerste zakgeld besteedde aan ’t Pallieterke. Immers wij kenden de reputatie van die gelegenheids ‘Witten’ die nu de held-met-geweer tegenover onze oorlogsburgemeester uithingen, waarvan ons Ma ons bezwoer nooit te vergeten wat die brave man voor ons gedaan had. En niet alleen voor ons, maar voor zovele anderen nog daarbij. Door bijvoorbeeld Georges, de chalmpetter, vooruit te sturen, als de secretaris  verwittigd had dat de Gestapo op ‘t Gemeentehuis weer eens bepaalde lijsten was komen opvragen. Dat verwittigen was zowat een ‘zonder woorden-verhaal : de secretaris ging de deur daarnaast binnen, voor de morgenkoffie (dier niet ws, tenzij de ersatz) wat hij normaal niet deed, en de Burgemeester wist geenoeg. De man is in die septemberdagen in 1944, en later nog eens, in Mei ’45 toen er berichten doorkwamen van de dodenkampen, verschillende keren ‘opgehaald’, zelfs ’s nachts, maar is nooit één dag ‘gestraft’ geweest, daarvoor kwamen teveel mensen getuigen in zijn voordeel – maar de vernederingen moeten de man gekraakt hebben, zodat hij veel te jong gestorven is. Hij en zijn vrouw liggen hoofd aan hoofd met mijn Pa en Ma op het kleine kerkhof, onder een eenvoudig staand kruisje met AVV-VVK op en zolang ik daar langs kom ieder jaar, net zo lang zal ik blij zijn dat ’t Pallieterke bestaat.

Over naar het heden. Daar in Antwerpen in de pompeuze Cuperusstraat, het hol van de leeuw,  wordt een mens wel vriendelijk en sympathiek ontvangen, maar toch schort er iets aan dat adres. De vorige hoofdredacteur Leo Custers was (door de jaren?) een behoudsgezinde figuur, maar aan zijn opvolger moet het gezegd worden : moet dat nu altijd ANTWERPEN zijn? Waarom wordt er geen rondgang tussen alle Vlaamse steden georganiseerd? Organisatorisch mag dat geen probleem zijn : ’t Pallieterke is op-en-top mee met zijn tijd en met de elektronica.

Niet dat ik iets tegen Antwerpen heb, verre van! Maar ’t Pallieterke schrijft voor gans Vlaanderen en het schrijft meer en meer voor jonge mensen die de repressietijd maar hebben ‘van horen zegen’ – gelukkig maar. Zou dat niet sympathiek zijn, zo’n rondgang? Kijk naar Europa dat ieder jaar een andere stad uitverkiest als Culturele Hoofdstad! Waarom moet ’t Palliterke onderdoen voor die Brusselse dikke nekken?

Ik zie het al gebeuren : over een volle bladzijde, in het eerstvolgend nummer : een kaartje van de Vrije Republiek Vlaanderen, met op de naam van elke stad, een vlaggetje : Pallieter komt!

Van nu af verschijnen wij dagelijks, bescheiden maar lezenswaard, omdat wij een unicum zijn die alleen ware verhalen en ware nieuwtje afdrukken, geschreven door echte journalisten die vrij en vrank hun licht laten schijnen over alle mogelijke onderwerpen.

Zeg, weet ge’t al? ’t Pallieterke komt (voorbeeld) heel het jaar 2011 naar Brugge, met een bijhuis op ’t Zand. De Brugse rubriek zal dan heten ‘Moet er geen Zand zijn’….

Zo is voor ieder stad wel iets speciaal te vinden om de laatste aanhanger van een der kleurpartijen, de wanhoop nabij, te doen lopen zo ver als die land ziet.