.

Als door een glazen schrijn wordt het ons toegelaten binnen te kijken in het huis van een der dapperste vrouwen uit onze dagen : de doodzieke Marie Rose Morel.

Zij heeft haar ambities nu opgeborgen, samen met haar herinneringen, in de schuif der vergetelheid, waar wij allen, die haar idealen gedeeld hebben, die moeten koesteren en doorgeven.

Ze werd verkozen, zij de politieke heks van weleer, op de 3^de plaats door de lezers van Het Laatste Nieuws….Was die dag haar Goede Vrijdag, even voor de tocht naar Golgotha moest beginnen? Of geschiedt het wonder van Pasen deze keer in directe aansluiting met Kerstmis?

------------------------------

Ik ben de doodsangst voorbij"

Als leven en dood zich exact lieten voorspellen, dan was wat volgt geen

gesprek geweest maar een in memoriam. De zes maanden die ze begin juni nog kreeg, zijn inmiddels opgebruikt, maar Marie-Rose Morel (38) leeft voort - in blessuretijd - maar gelukkiger dan ze in tijden is geweest. "Ik ben de doodsangst voorbij. Ook al zit de kanker in mijn hersenen, nooit was mijn geest zo helder als nu. Laat maar komen wat komt. Het zal zijn wat het is."

JAN SEGERS

Ze is onder de grond gekropen, zegt ze. Ondergedoken. Afgeschermd van de buitenwereld, alleen met Alexander (6) en Marnix (4), alleen met haar

familie en haar engelbewaarders, alleen met de ziekte en zichzelf.

Communiceren doet ze enkel via haar maandagse column in onze krant, maar vandaag wil ze graag laten weten hoe blij ze is met haar hoge plaats in deze lijst. Niet voor zichzelf, maar voor al die anderen die door dezelfde hel gaan, of die oprecht met haar meeleven.

"Ik heb verdienste noch schuld aan wat ik nu meemaak. Net als die duizenden anderen die hetzelfde doormaken, maar dan in veel slechtere omstandigheden en in volstrekte anonimiteit. Wat ik doe is niet: vechten tegen de dood. Het is: tonen hoezeer het leven de moeite waard is. De pure doodsangst, die ben ik inmiddels voorbij."

Let it be?

"Dat is het. Geen fatalisme maar aanvaarding: het zal zijn wat het is. Dat

zeg ik nu, maar enkele maanden geleden stond ik lang niet zo ver. Ik héb

doodsangsten uitgestaan. Kanker in je buik, dat kende ik. Maar als ze je

zeggen dat hij ook in je hersenen zit, als een virus in je computer, als een

worm in je brein, dan voel je je als een gevangene in de dodencel.

Doodsangst is het moment waarop je beseft: er is niemand in de wereld die me hier nog uit kan halen. Dat er geen redder, geen ridder is die je komt bevrijden. Dan kan je ofwel gek worden - en dat bén ik even geweest: dat je niet weet waar kruipen - ofwel beslissen om te springen zonder vangnet. Ik mag niet zeggen: 'Ik ga niet dood'. Dat zou erg arrogant zijn. Maar ik kijk wel zonder angst vooruit, naar de toekomst, ook al trekken ze daar straks een vette streep door. En intussen voel ik me gelukkig. Meer in harmonie met wie ik ben. Ik heb mezelf teruggevonden. Vergelijk het met een ui waarvan je de rokken één na één afpelt tot je alleen nog de kern overhoudt."

Ben je blij met de vrouw of het meisje dat je hebt aangetroffen?

"Ja, en ook al is het verre van perfect: ik heb het gemist, dat meisje. Ik

heb veel ballast overboord gegooid die er in de loop van een leven ongewild bijkomt, bijna vanzelf en ongemerkt, en die je maakt tot wat je niet bent en eigenlijk nooit wilde zijn. Ik ben nooit de boosaardige carrièrebitch geweest voor wie ik werd afgeschilderd, maar onoverwinnelijk en bestand tegen alles en iedereen: ja, zo voelde en gedroeg ik me wel, in mijn zogenaamde hoogdagen."

Je klinkt veel zachter nu dan je klonk als politica.

"Ik voel me vooral lichter, ontdaan van al wat er niet toe doet. Ik zie de

dingen scherper. Dat ik mezelf ben tegengekomen, zie ik niet als een

kwelling maar als beloning. Als ik mezelf nu bekijk, dan schrik ik hoe groot

het verschil is met de vrouw van zelfs maar een halfjaar geleden. Het klinkt vreemd, maar in die zin ben ik dankbaar voor wat me is overkomen. Als ik door de kanker niet zo brutaal met de rug tegen de muur was gezet, zou ik nooit de moed, de volharding en de tijd hebben gevonden om op zoek te gaan naar mezelf."

Heeft iemand je de weg getoond, of heb je die zelf gevonden?

"Mijn zus, die zelf arts is, was jaren geleden al bezig met mindfulness en

zo. Al die tijd heb ik haar op familiefeestjes uitgelachen met haar

zweverigheid - ik, de no nonsense girl die geen boodschap had aan

introspectie. Dingen als mindfulness of yoga, dat vond ik iets voor mensen

met te veel tijd en te weinig ruggengraat. Zelfs na vijf, zes lessen bleef ik

nog sceptisch: 'Help! Dit doét niets met mij!' Ik sta nu nog altijd nergens

in vergelijking met wie het mij aanleert, maar wel al veel verder dan een

halfjaar geleden. Het helpt me om innerlijke rust te vinden. Hoe ik me nu

voel, is van een bijna kinderlijke puurheid."

Is dat confronterend, als je jezelf zo afpelt met de dood voor ogen?

"Ja, zeer. Volwassenen slaan vaak een mea culpa tegenover de buitenwereld, maar dat is pro forma. Eerlijk tegenover jezelf bekennen dat je foute keuzes hebt gemaakt, is veel moeilijker. Maar het loont de moeite. Ik ga nu elke avond slapen met het gevoel dat ik in evenwicht ben. Vroeger zou ik over zo'n uitspraak meteen lacherig of ironisch hebben gedaan, maar die neiging tot ironie ben ik kwijt. Als politica was dat mijn schild: alles weglachen. Ironie en cynisme zijn de wapens van elke politicus - zonder word je gek."

Hoe moeilijk is dat: hopen en vechten dat je leven niet ten einde loopt en tegelijk praktische voorbereidingen treffen voor de dag dat het toch zou eindigen?

"Dat vloekt niet met elkaar. De praktische voorzorgen die ik neem - de

erfenis, de briefjes die ik achterlaat voor mijn jongens - zijn mijn

omniumverzekering. Ook als chauffeur sluit je toch geen omnium af om je auto perte totale te kunnen rijden? Je doet dat voor het geval dat. Er was een tijd dat ik dag en nacht leefde met het ondraaglijke beeld van mijn twee jongens die verweesd achter de doodkist van hun mama lopen. Daar ben ik vanaf. Nu denk ik aan later. Aan Marnix als dierenarts. (Lacht) En aan mezelf als de grijze secretaresse die zijn telefoon opneemt en zich

ongevraagd moeit met elke zieke poedel die langskomt."

Beseffen ze wat er gaande is, je jongens?

"Het heeft geen nut dat ik hen uitleg wat er met hun mama te gebeuren staat. Wat ik voor hen en over hen heb geschreven, zullen ze later wel lezen. Al wat ik hen nu meegeef, is non-verbaal: het gevoel van een warm gezinnetje,met rust en regelmaat en een mama die hen 's avonds in bed nog even over hun rugje wrijft. Mocht ik hen ruwweg zeggen wat er scheelt, dan zet dat in hun hoofd een kindermolentje in gang waardoor ze geen moment rust meer kennen."

Houdt het afscheid je bezig? De laatste intieme momenten?

"Ook daar ben ik voorbij. Of de kerk vol zal zitten bij mijn begrafenis: het

houdt me niet bezig. Wie er aan mijn sterfbed zal zitten, wie op het laatst

mijn hand zal vasthouden: het is voor mij geen punt meer. Het zal zijn wat het is. Maar zoals het nu is, zie ik nog altijd licht aan het einde van de

tunnel." (HLN)

-------------------------------

Pssst

Dit gesprek, blijkbaar in HLN gekomen op 31/12, zou onopgemerkt aan mij zijn voorbij gegaan, was daar niet

http://blog.seniorennet.be/vlaanderen_vrij/

die het op zijn blog overgenomen heeft, waar ik het met enige moeite van overgenomen heb voor mijn persoonlijk archief. Dat doe ik, zoals U weet; altijd via ‘Word’, dat wegens mijn slechtziendheid. Dat ik dan meestal niet kan weerstaan aan de verleiding om iets niet openbaar te maken, is rap uitgelegd…Zodra iets voldoet om dienstig te zijn aan mijn 3 persoonlijke criteria is de wereld te klein.

Als gelovige valt het mij op, dat Rooise met haar eigen woorden hetzelfde zegt als Christus in het Lijdensverhaal  : ‘Vader, niet mijn wil, maar Uw wil geschiede – in Uw handen beveel ik mijn geest’…

Ik hoop vooral dat haar ‘omnium verzekering’ haar voor het ergste zal behoeden. Zo’n verzekeringen waren er nog niet, in Christus’ tijd!