.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Evolutie of ®evolutie : that’s the question!

1830 was een goede ®evolutie ; 2011 ook!

----------------------------

Wacht eens! Het woord ‘pacificatie’ van Karim Van Overmeire (hieronder) doet mij denken aan de ‘Pacifiactie van Gent’ (1576) hier alleen maar bij gesleurd, om nog maar eens de ‘Akte van Versaeckinghe’ ter sprake te kunnen brengen, die toen door de  Staten Generaal der Nederlanden aan de regerende vorst, Philips II van Spanje, gericht was.

Daarin stond (korte inhoud) dat het volk verzaakte aan de Koning….

Nu is het eerder omgekeerd : de Koning zou liefst meer dan de helft van 6,5 miljoen van zijn onderdanen ingewisseld zien. Waarschijnlijk door brave ja-knikkers. Maar begot wie zal dan de poen verdienen om het Land in stand te houden?

Ha, ik weet het : de kleur-syndicaten en de ‘Borains’ gaan dat doen, samen met de meer dan 20.000 nieuwe Belgen die ieder jaar toestromen.

Hoog tijd dat Le Tisserand zijn strijdleuze omdraait. Want zo lang hij blijft verkondigen dat evolutie beter is dan ®evolutie geraken we van de regen aan de dop…..

------------------------------

De Ultieme Pacificatie

27-12-2010 - Karim Van Overmeire - Doorbraak

Bron Iskander

Het Tsjechisch-Slowaakse voorbeeld bewijst dat splitsen niet als de ultieme confrontatie moet gezien worden, maar integendeel tot de ultieme pacificatie leidt. Onafhankelijk parlementslid Karim Van Overmeire schuift de vreedzame splitsing van het Centraal-Europese land naar voren als alternatief pad voor De Wever en Di Rupo. De Wever en Di Rupo zijn niet als Klaus en Meciar. Nog niet.

De huidige politieke crisis vormt de logische pendant van het Belgische blokkeringsfederalisme. De Franstalige minderheid wordt beschermd door én pariteit én bijzondere meerderheden én alarmbelprocedures én belangenconflicten, die dan nog eens straffeloos op een oneigenlijke manier gebruikt kunnen worden. De normale werking van de democratie is door deze mechanismen zo uitgehold dat de Vlaamse meerderheid nog maar één instrument heeft om de door haar gewenste hervormingen door te drukken: het been stijf houden bij de vorming van een nieuwe federale regering.

Een overeenkomst over een nieuwe regering en een zesde staatshervorming blijven mogelijk. Maar dat akkoord zal afgedwongen zijn door onderhandelingsmoeheid, de prangende sociaaleconomische problemen en de asielcrisis. Er is toch geen mens die gelooft dat men de fundamenten zal leggen voor een nieuw Belgisch samenlevingsmodel dat voor twintig of dertig jaar politieke stabiliteit zal zorgen? Dit is de fundamentele zwakte van Plan A: nog eens een rondje institutionele bricolage lost ten gronde niets op. Een zeer grote meerderheid in Vlaanderen wil aan België immers een confederale invulling geven. Van zodra de zesde staatshervorming is gestemd, begint men te ijveren voor een zevende staatshervorming. Die moet dan afgedwongen worden naar aanleiding van de vorming van de eerstvolgende federale regering.

Dus toch maar Plan B? De ontbinding van de Belgische federatie is technisch mogelijk, alhoewel iedereen beseft dat de boedelscheiding lange en harde onderhandelingen vergt. De voordelen van de splitsing zullen bovendien maar zichtbaar worden na een moeilijke overgangsfase die verschillende jaren kan duren.

En toch is “Plan B” een aantrekkelijke optie. Het grote voordeel zit hem in het feit dat onderhandelingen over de splitsing maar één keer moeten gevoerd worden. Daarna wordt Wallonië een buurland, net zoals Nederland of Frankrijk. Ook met buurlanden kunnen en moeten afspraken gemaakt worden, maar dat gebeurt niet in een sfeer van regeringscrisissen en permanente chantage.

Er zijn in de recente Europese geschiedenis drie voorbeelden van tweeledige federaties die op een vreedzame, democratisch gelegitimeerde en internationaal aanvaarde manier ontbonden werden: Noorwegen-Zweden (1905), Tsjechië-Slowakije (1993) en Servië-Montenegro (2006). Het Tsjecho-Slowaakse voorbeeld wordt het vaakst aangehaald. Men moet zich hoeden voor al te simplistische vergelijkingen, waarbij de Vlamingen met de Tsjechen worden gelijkgesteld en de Walen dan de Slowaken zijn. Inzake identificatie met de federatie leunen de Vlamingen dichter bij de Slowaken aan, en zijn de Franstaligen net als de Tsjechen het “staatsdragend” volk. Er was ook geen Brussels probleem en de positie van de N-VA als leidende politieke formatie in Vlaanderen is nog niet geconsolideerd, wat met de partijen van Klaus in Tsjechië en Meciar in Slowakije wel al het geval was.

Anderzijds behoorde Tsjecho-Slowakije in 1992 niet tot de Europese Unie en tot de eurozone. De Tsjechen en Slowaken dienden een groot aantal problemen op te lossen die zich niet tussen Vlaanderen en Wallonië zullen stellen. Over het vrij verkeer van personen, goederen en diensten, het probleem van de grenscontroles en een muntunie moeten geen afspraken gemaakt worden of ligt het kader van de afspraken in elk geval vast. Op dit vlak zou een splitsing tussen Vlaanderen en Wallonië dus gemakkelijker kunnen verlopen.

Voor het overige zijn er zeer veel parallellen. Ook in het Centraal-Europese land verborgen discussies over onderwerpen met een hoog symbolisch gehalte (bijvoorbeeld over de schrijfwijze van de naam van het land: Tsjecho-Slowakije of Tsjechoslowakije) een fundamenteel verschil in visie over de staatsstructuren. Er kon, om de terminologie van Vaclav Klaus te gebruiken, geen werkzame federatie meer gevormd worden. Jiri Pehe, voormalig politiek adviseur van Vaclav Havel, wees erop dat de splitsing van Tsjecho-Slowakije niet onafwendbaar was, maar dat de politieke en economische kost om het land bijeen te houden extreem hoog zou geweest zijn. Is de Belgische situatie zo verschillend?

En wat met het argument dat de meerderheid van de bevolking voorstander is van het behoud van de federatie? Men zou er zich kunnen vanaf maken met de opmerking dat in dit land de wens van de meerderheid van de bevolking zelden een factor in de politieke besluitvorming is. Sterker is de vaststelling dat de vele voorstanders van het behoud van België wel een heel verschillende lading onder hun tricolore vlag verbergen. Het copernicaanse België van Kris Peeters is niet het België van Olivier Maingain of van Joëlle Milquet. Dat fenomeen stelde zich ook in Tsjecho-Slowakije, waar de meerderheid van de bevolking zich in alle peilingen ook tegen de splitsing uitsprak. Maar de Slowaakse sociologe Sona Szomolanyi wees erop dat eenderde van de Slowaken die voorstander waren van het behoud van de federatie, tegelijk meenden dat Slowaakse wetgeving voorrang moest krijgen op federale wetgeving. Dat zou van de federatie een lege doos maken. Een kwart van de voorstanders van Slowaakse onafhankelijkheid, wilden geen eigen Slowaaks leger. Twintig procent van de voorstanders van het behoud van de federatie zagen een afzonderlijk Slowaaks leger wel zitten. “Cognitieve inconsistentie,” noemt men dit op een beleefde manier.

Elio Di Rupo en Bart De Wever stellen dat de ontbinding van de Belgische federatie niet aan de orde is. Maar de omstandigheden kunnen snel veranderen. Een jaar voor de splitsing van Tsjecho-Slowakije kantte Vladimir Meciar zich nog uitdrukkelijk tegen het Slowaakse separatisme. Hij pleitte voor “gelijkwaardigheid” van Tsjechië en Slowakije binnen de federatie. Een half jaar later had hij het over Slowaakse “soevereiniteit”, waarbij hij op de vlakte bleef over de concrete invulling van dit begrip. Nog eens een half jaar later was hij premier van een onafhankelijk Slowakije.

Het Tsjecho-Slowaakse voorbeeld leert niet alleen dat een bestaande federatie op een vreedzame, democratisch gelegitimeerde en internationaal aanvaarde manier kan worden ontbonden. Even belangrijk is dat de verhouding tussen beide nieuwe landen na de scheiding altijd uitstekend is geweest. “Good fences make good neighbours”. Tsjechië bleef de eerste handelspartner van Slowakije. Slowakije bleef de belangrijkste toeristische bestemming voor de Tsjechen. Tsjechische en Slowaakse vredestroepen op de Balkan stonden onder gemeenschappelijk commando. Nieuw verkozen presidenten en nieuwe ministers van Buitenlandse Zaken doen bij hun eerste buitenlandse reis steevast hun buurrepubliek aan.

Het Tsjechisch-Slowaakse voorbeeld bewijst dat splitsen niet als de ultieme confrontatie moet gezien worden, maar integendeel tot de ultieme pacificatie leidt. Een tijdperk van onderlinge spanningen en politieke instabiliteit werd afgesloten. De Tsjechische en Slowaakse politici konden zich – om het met de woorden van Caroline Gennez te zeggen – eindelijk bezig houden met de problemen waar de mensen wel van wakker liggen