.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Slechts één letter verschil !

----------------------

Over een “Historisch Kantelmoment” gesproken…Dat is iets in ‘slow motion’, een beweging waaraan in het regenwoud het dier ‘de luiaard’ zijn naam heeft gegeven.

We komen er wel. Ooit. Nix nruskeren – anders storen wij de buren….

--------------------

Het onomkeerbare einde

23-12-2010 - Marc Platel - Opinie de redactie

in ISKANDER

Goed een half jaar “onderhandelen” en nog altijd geen nieuwe regering. Geen probleem, in Irak duurde het nog langer voordat de Irakezen eindelijk hun nieuwe regering kregen! Geduld dus. Het feitelijke overlijden van België Zo simpel is het natuurlijk niet. Tweehonderd dagen en het resultaat is zo goed als niets. Men moet nog beginnen met het palaver over mekaars boodschappenlijstje. Intussen blijven de kranten het bericht van het feitelijke Belgische overlijden maar herhalen. Elke dag met andere woorden en vanuit een andere gezichtshoek maar de grond van de journalistieke mededeling blijft dezelfde: het Belgische overlegsysteem is eens en voorgoed vastgelopen. In een zeldzaam moment van historische helderziendheid, trok Yves Leterme in een vorig leven een zelfde conclusie uit zijn mislukken:”We zijn toen gebotst op de grenzen van het federale overlegmodel. Dat betekent dat de gemeenschappen en de gewesten volwaardig mee de leiding moeten nemen.” (1) De voorbije zes maanden kregen we precies hetzelfde scenario voorgeschoteld als na de vorige keer: er is in de Brusselse Wetstraat nog nooit zoveel geïnformeerd, geconsulteerd en zelfs geclarifieerd. Met als enig resultaat: de boodschap dat men er na de eindejaarsdrukte toch eens moet aan beginnen. Dat het met hun wereldberoemde arrangeurkunde ooit verkeerd zou gaan, kon iedereen verwachten. In het begin van de vorige eeuw werd dat vastlopen trouwens al aangekondigd door de Waalse socialist Jules Destrée. In een brief aan zijn toenmalig koninklijk staatshoofd liet hij weten dat er in dit land geen Belgen leefden, alleen maar Vlamingen en Walen, dat gewoon verder samenleven van die niet Belgische Vlamingen en Walen niet langer mogelijk was. Een echtscheiding leek hem toen al vanzelfsprekend. (2) Deze boude taal belette de man niet om later Belgisch minister te worden. Misschien nog eens Leterme in herinnering brengen die net niet een eeuw later met andere woorden precies dezelfde vaststelling deed. Zoals Destrée werd ook hij Belgisch minister. Intussen zijn we honderd jaar verder. Het zo vaak vermaledijde Belgische systeem overleefde politieke tornado’s en bedwong economische en sociale tsunami’s. De Belgische vindingrijkheid in het vinden van Belgische oplossingen leek tot voor kort zo goed als grenzeloos. Dat voor die oplossingen à la Belge vaak stevige prijskaartjes betaald werden, vond men vanzelfsprekend. Als het eindresultaat maar dusdanig was dat alle bij de zaak betrokken partijen konden zeggen “dat zij gewonnen hadden.” Een kleine greep uit die overvolle mand met Belgische arrangementen. Goed dertig jaar lang maakten we begin de vorige eeuw binnen en buiten het parlement ruzie over de vernederlandsing van de Gentse universiteit. August Vermeylen die binnen de muren van het parlement tegen die vernederlandsing stemde, voelde zich meer dan vereerd toen hij als eerste rector van die Vlaamse universiteit op de foto mocht staan van het nieuwe professorencorps. Nog eens veertig jaar later was Leuven het toneel van het dagelijks gevecht om de vernederlandsing van de Leuvense Alma Mater. De Leuvense Franstaligen kregen in ruil een gloednieuwe universiteit. Het prijskaartje was voor de Belgische belastingbetaler. Over Voeren hadden weinig Belgen ooit horen spreken tot ene José Happart er zich mee bemoeide. Met als resultaat: krijgshaftige Vlaamse wandelingen langsheen die Voerense landwegen die daarmee het wereldnieuws haalden. Belgische excellenties braken hun politieke nek over het Voerense egeltje. Tot de Parti Socialiste zo vriendelijk was om kwelduivel Happart uit Voeren weg te kopen, hij werd als burgemeester van een wettelijk Vlaamse gemeente Waals minister en parlementsvoorzitter. Voeren was geen nieuws meer. Niet alleen taalkwesties bezorgden de Brusselse Wetstraat extra kopzorgen. Men moest daar ook een uitweg vinden voor de koningskwestie. Een ruzie die volle vijf jaar aansleepte en zelfs mensenlevens heeft gekost. Tot men “de mensen” aan het woord liet. De Vlaamse “mensen”’ wilden Leopold III terug, hun Waalse buren dreigden er mee om het land in vuur en vlam te zetten. De Belgische oplossing: Vlaanderen kreeg Leopold III terug op eigen Belgische bodem te zien, maar Wallonië kon er genoegen mee nemen dat diezelfde Leopold III als koning wilde opstappen. Pas was de heisa rond Leopold III gaan liggen of het aan de macht komen van een paarse regering zorgde voor een bijzonder bitsige schoolstrijd. Vier jaar straatgeweld, er kwamen zelfs oproepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid aan te pas – men vroeg de katholieke “mensen” hun spaargeld van de rekeningen te halen – tot de heren politici een discrete afspraak maakten ten huizen van Gaston Eyskens in Leuven en daar het historische schoolpact bedisselden, een historisch ideologisch vredesverdrag maar dan wel onbetaalbaar duur. Diezelfde Eyskens kreeg het later wel erg moeilijk toen hij zijn Eenheidswet door het parlement wilde loodsen. Een meer dan ingrijpend besparingspakket waar vooral het socialistisch Waalse zuiden van het land niet van wou weten. De wet werd uiteindelijk goedgekeurd, de regeringsleider werd wel vervangen door zijn partijgenoot Théo Lefèvre die volle vier jaar zou regeren samen met diezelfde Waalse socialisten. Hand in hand zorgden ze voor de uitvoering van de wet die zoveel onrust veroorzaakt had. Diezelfde Lefèvre slaagde er later in zijn Vlaamse partijgenoten naar het Brusselse Hertoginnedal te lokken en daar de wereldberoemde Vlaamse faciliteitengemeenten rond Brussel te doen slikken. Dezelfde Vlaamse gemeenten die ze binnen de parlementaire muren niet wilden afgeven. Geven en nemen, een beetje duwen en desnoods ook wat trekken. En dan koopjes sluiten maar de rekening doorschuiven naar hen die nadien kwamen. Het Belgisch systeem van weleer in twee zinnen samengevat. Dat was het België dat vandaag niet meer is, het België dat naar het woord van Leterme op zijn grenzen is gestoten. Ook in dat België van weleer werden regeringen in elkaar geknutseld door politici uit Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Rond de onderhandelingstafel werkten ze mee aan een oplossing die uiteraard dienstig was voor hun gewest, maar binnen het Belgische kader. Ze stapten uiteindelijk samen in een Belgische regering. Die tijd is definitief voorbij. Voor zover die er ooit waren, zijn er vandaag geen Belgische politieke partijen meer. En dus ook geen Belgische politici meer. Een federale kieskring zou dat kunnen verhelpen. Zo zeggen sommigen. Zij vergeten dat we vandaag alleen nog maar Vlaamse partijen zien met Vlaamse politici die zien dat de Vlaamse kiezer niet zinnens is om op zijn vorige Vlaamse keuze terug te komen. Volgens de beroepspeilers komt er straks een regering met slechts 1 Vlaamse en 1 Waalse partij met elk nog een klein broertje of zusje dat mag meedoen. Om de boodschappen te doen. Zoals er in het Vlaamse Vlaanderen politici zijn die Vlaamse politici willen zijn, is er ook in het Waalse zuiden vandaag een politieke klasse voor wie het Waal zijn geen terughoudendheid meer kost. Dat is het niet meer terug te schroeven resultaat van decennia staatshervormingen. Die zorgden er overigens voor dat nog een derde soort Belgen het levenslicht zag, de Brusselaar met zijn of haar Brussel/Bruxelles. Die nieuwe Walen, Vlamingen en Brusselaars voelen zich best thuis in hun eigen keizerrijkje, waarvoor het aloude België liefst zoveel mogelijk de rekeningen mag betalen, maar zich voor het overige zich niet al te veel mee moet bemoeien. We zitten rond de versleten Belgische tafel met drie soorten politici die van drie soorten kiezers elk hun huiswerk kregen. Drie soorten kiezers die elkaar niet meer (willen) kennen. Drie soorten kiezers met ieder hun eigen kerktoren. Intussen is de aloude Belgische politieke ruilhandel – traditie definitief doodgebloed. Leuven Vlaams in ruil voor Louvain la Neuve, kan nooit meer. Er valt gewoon niets meer te ruilen. Al jaren herhalen onze Franstalige buren dat zij geen vragende partij meer zijn, het België van vandaag mag wat hen betreft blijven zoals het vandaag is. Hun Vlaamse noorderburen willen het anders en moeten dus op zoek naar centen om koopjes te kunnen voorstellen, geld dat er niet meer is. Leterme had het ooit over een “Historisch Kantelmoment” (met hoofdletters!). Dat is intussen lang geleden. Politiek Brussel doet er goed aan te willen aanvaarden dat hun kiezers met die idee intussen leerden leven, dat zij zich in hun Vlaanderen, hun Brussel en hun Wallonië best thuis voelen.

(1)Marc Platel, België op zijn kop, 2008, DF. Leuven (2)Jules Destrée, Lettre au Roi sur la Séparation de la Wallonie et de la Flandre, 1912, Brussel.