.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Geen Madame Blanche-gedoe,

Maar een Dame Blanche voor de jarige Bart I

---------------------

Niet dat ik bij de gelukkigen hoor, die hier in het warme Zuiden dagelijks inzage heb in wat Het Laatste Nieuws schrijft, of dat ik elke zucht-op-papier van ‘den Bart’ zelfs al is hij 40 geworden, wil lezen of bewaren voor het nageslacht. Maar onderstaand artikel kwam mij toch, bij uittreksel, onder de vingers. Waarbij ik dankbaar gebruik maak om de jarige te feliciteren!

Bart De Wever (in Het Laatste Nieuws): “Als ik de jaren tussen 20 en 30 samenvat, dan denk ik aan mijn studentenleven, aan mijn diploma, mijn eerste job, aan mijn vrouw die ik leerde kennen, mijn eerste kind dat ik heb verwekt. Terwijl: als ik achterom kijk naar het voorbije decennium, mijn tien jaar als politicus zeg maar, dan zie ik altijd weer een vergaderzaal met slappe broodjes. En dan denk ik: ‘Waren dit nu de schoonste jaren van mijn leven?’ (…) Het grootste geluk moet allicht nog komen, ja. Of het grootste ongeluk. Want voor hetzelfde geld gaat je kind op 16 aan de drugs en bezoek je hem met 19 in de gevangenis of het kerkhof. Je hebt dat als ouder niet in de hand. (Zucht) Wat zijn we toch somber, zo vroeg op de ochtend.” De interviewer probeert Bart De Wever op te vrolijken: "Laten we vrolijk afsluiten. Life begins at forty, zong John Lennon ooit." Bart De Wever: “Inderdaad. En twee maanden na zijn 40^ste verjaardag is hij neergeschoten in New York. Vrolijk, zei je?”

----------------------------

Wat hij zegt, siert de man, want hij geeft de ervaringen mee die elkendeen wel eens in zich voelt opkomen : aan 40 kijkt men al eens achterom, om dan met verstomming vast te stellen, dat het vroeger allemaal veel simpeler was…

Wij gepe,sioneerden, die het geluk hebben om vele jaren later ook al eens achterom te kunnen kijken naar de tijd dat we 40 waren, weten dat die tijd ook veel simpeler was : we voelden onze rug niet, onze zintuigen stonden nog op scherp aan 40 en de kinderen waren nog in de glansjaren van hun liefdesleven…Ik denk dat we, zelfs met de 100 in zicht, nog altijd dat gevoel van die goede oude tijd koesteren, iedere keer dat we achterom kijken en daarbij steeds verder moeten reiken….

Maar…is dat niet waarover geschreven wordt  ‘De helaasheid der dingen’?

-------------------

Ik zou Bart en zijn verjaardag op deze blog onopgemerkt hebben laten voorbij gaan, had hij daar in dat interview niet zelf gesproken over Jphn Lennon. Omdat ik precies in een paar voorgaande stukjes gewaarschuwd had voor ‘de Belgische Ziekte’ van het uit de weg ruimen van ongemakkelijke tegenstrevers, voel ik mij nu geroepen om in alle oprechtheid te verklaren dat hier geen gave van vooruitziendheid mee betrokken is.

Wie de symptomen van de Belgische ziekte niet onderkent, heeft niet goed opgelet bij de recente opfrissing van de geschiedenissen rondom de Algemene Stakingen tegen de Eenheidswet van de jaren ’60 : er vielen dan ook maar 3 doden, en later de aanstoker, André Renard, zelf….Dat deze man de voorvechter was van het federalisme, verantwoordelijk voor het begin van de ontbinding van het land, wordt zoveel mogelijk verzwegen, in de hoop dat de Zwarte Piet hiervoor ooit in het Vlaamse kamp terecht komt….Net zoals de Taalwet, die tot stand kwam, omdat de Walen voor hen geen tweetaligheid wilden….

Ik beschik niet, herhaling niet, over buiten- of bovennatuurlijke gaven van hekserij of wat dan ook. En zeker niet over de gave van het kijken in de toekomst. Trouwens, Bart is slim genoeg om zelf te weten of hij door John Lennon erbij te betrekken, het Noodlot heeft uitgedaagd.

Hier op dit blog wordt voor deze politieke leidsman, zelf verklaard vijand van het Belang, met klem bejubeld als zijnde de eerste Vlaamse nationalist die na verkiezingen, de Belgische dans leidt…Wordt het ‘La dernière Valse’ voor het Koninkrijk der Coburgers?

Het onmogelijke mogelijk maken : dat kan niemand zonder zich te verbranden, en daarom is het beter dat er vlug nieuwe verkiezingen komen….Hier op deze blog is al voldoende duidelijk gemaakt waarom.

Ik hoop uit de grond van mijn hart, dat, samen met de Engelen en hun Gloria in Excelsis Deo, ook de beiaarden al over het ganse land spoedig kunnen beginnen jubelen.