We liepen samen op in het wandelgroepje. Het was een prachtige dinsdagmiddag met volop zonneschijn en een fris oktoberwindje.

Ik vroeg aan, laten we zeggen Tim, naar zijn levensgeschiedenis, en hij deelde over verschillende tragische trauma's die hem al zo jong een zeer ontwricht familieleven hebben opgeleverd. Vanaf zijn eerste levensjaar al zonder vader. Huiselijk geweld door andere verkeerde mannen met losse handjes. Geen goede hulp gevonden bij allerlei instanties en er geen gat meer in zien.

Toch loopt hij nu naast me, als een soort overlevende. Hij draagt goedkope schoenen waar hij wat scheef op loopt, en een goedkoop gewatteerd jasje met een trainingsbroek. Hij vertelt over zijn keuzes om zichzelf geen relatie toe te staan zodat het ook niet verkeerd kan gaan. Zo alleen op deze wereld in de dagelijkse strijd om het leven te leven met nog veertien euro in de portemonnee aan huishoudgeld. Niet genoeg om mee te doen met het potje voor verjaardagen. Mijn hart zoekt naar antwoorden voor hem, een uitweg.

Dan, ineens schiet hij op een geitje af. Links van ons wandelpad is een hek van vierkante blokjes gaas, waar een geit met haar kop doorheen is gestoken. Maar nu zit ze vast met haar horens. Het arme dier! Direct schiet Tim te hulp. Hij pakt de geit stevig vast waar hij maar kan en begint haar los te wurmen. Ik schiet ook gelijk te hulp naast hem. We zitten samen gehurkt op het pad en direct vraag ik hardop Jezus om hulp. Ik kan niet tegen dierenleed. "Jezus help alstublieft! Vader help ons", roep ik uit. Ik zeg tegen Tim:" draai zijn kop, hij moet plat gedraaid er doorheen." Tim doet zijn uiterste best, het ijzeren draad drukt in zijn vingers, en dan lukt het! De geit is vrij en spurt direct huppelend het weiland in. "Hallelujah! " roep ik uit.

Opgelucht en na puffend van de emoties lopen we weer verder. Het is niet de eerste keer dat juist iemand die niets heeft de eerste is om iemand te redden... Wat is dat toch voor een soort wet in de schepping? Zijn zij op een bepaalde manier niet méér vrij? Niets om te verliezen..

De droom werd geboren in mijn hart om er heen te gaan.

Inmiddels heb ik al aardig wat reiservaring op gedaan dus ik waagde het erop om zelf dingen uit te zoeken.

Een georganiseerde reis kost echt duizenden en dat houd ik niet vol, met volle programma's en voortdurend in een groep. Ik zag mezelf vooral aan het meer zitten te mijmeren met een boek of wat rondlopen in een dorpje.

Gedurfd boekte ik alvast het vliegtuig voor een goedkoop ticket en ik ging aan de slag met verblijf zoeken.

Tien maanden later bleek dat er echt niemand met me meeging... Dat had ik niet verwacht. Ook meende ik Gods stem te hebben gehoord dat Hij niet wil dat ik alleen ga.. Maar ook waren de mensen om me heen er positief over dat ik ging. Ik kreeg een boek over een pelgrimsreis naar Israël maken. Het dorpje Rosh Pina zou vlakbij het strand van Capernaum zijn waar het feest was. Ik was gelijk weg van Rosh Pina en vond er een ideaal mooi verblijf! Een klein eigen huisje in de tuin, met aangrenzend een zwembad!

Toch vond ik het ook spannend; alleen naar Israël. Ik legde het bewust in open handen en vroeg God opnieuw, van wel of niet gaan.. Het verlangen bleef in mijn hart en ik vond genoeg moed maar merkte ook een aarzeling om te gaan.

God had wel kort tevoren beloofd om steeds mensen om me heen te zetten en daar vertrouwde ik op. En zusters in de kerk baden voor me dat ik een geest van kracht en liefde had ontvangen en niet één van lafhartigheid en ook dat ik mensen zou ontmoeten. Nou dat was mijn wens; mensen ontmoeten!

Daar ging ik dan, mijn zakjes havermout met rozijnen en amandelen in de tas voor het ontbijt. Ik kan zeggen; het was een groot avontuur. Het was mega stretching. Ik heb inderdaad veel mensen ontmoet. Het is gelukt om beide avonden naar de aanbidding aan het strand te gaan, wat ineens op een andere plek was, namelijk En Gev. Met de duizenden uit heel de wereld heb ik er zwierig gedanst met mijn zelf gemaakte zijden vlag. Ik heb alle vijf adressen kunnen vinden en aan een stuk of tien, twaalf mensen van God verteld. Ik was ook steeds wat ziek; hoofdpijn, diarree en soms wat uitgedroogd. Het was echt bikkelen om mijn koffer de berg op te duwen in de hitte of super vermoeid de supermarkt in te gaan voor wat eten. God hielp me steeds, maar halverwege de reis dacht ik: " dit doe ik nooit weer!" Was het een Olga actie of een God actie dit plan? Achteraf begrijp ik dat God niet wou dat ik alleen ging omdat Hij wist hoe zwaar het zou zijn. Toch heeft Hij me wonderlijk verrast met bijzondere contacten en ontmoetingen en pareltjes van kunst en muziek. Nu ben ik aan het herstellen thuis in mijn veilige huis en dankbaar voor rustig Nederland. Ik voel me een beetje dwaas en overmoedig dat ik dacht Israël wel goed alleen te kunnen bereizen. Op de bank bekijk ik een documentaire van iemand die alle bijzondere archeologische plekjes laat zien in Israël. Met de bus en de trein en het zoeken naar verblijf en weer op pad gaan voor wat eten, kom je daar niet zomaar. Ik begrijp niet hoe het andere mensen wel lukt om zoveel te kunnen zien op zo'n reis. Mijn dag was soms een stukje de berg op en stap voor stap een paar galeries in, dan een pauze op het pleintje en weer heel rustig terug lopen langs de rivier en in de middag naar bed. Zo heb ik het gedaan.

Een Olga plan of een God - plan, ik weet wel dat God aardiger is dan ik dacht en niet streng met de vinger omhoog. Beschermend, mijn verlangens honorerend, humorvol en actief met het inzetten van allerlei hulptroepen om me overal doorheen te helpen. En de winst is dat als je dingen doet die buiten je natuurlijke vermogens liggen, je steeds kleine wondertjes meemaakt en je geloof groeit. Ik kwam weer veilig thuis; tien uur voordat de oorlog uitbrak om half zeven s' ochtends de volgende morgen. Oef, lees voor meer Israël nieuws mijn verdere blogs.

God is een meester in - timing-. Ik ben meestal ongeduldig en wil het liever gisteren dan vandaag maar langzaam begin ik het wachten te leren. Vriendin Annelie was een midweek weg en ik zou naar kennissen van haar toegaan met mijn bemoedigende boeken en cursusmap over supplementen die kanker overwinnen.

De kennissen zijn ouders die een zeer moeilijke tijd meemaken nu hun volwassen zoon ernstig ziek is.

Ik merkte dat ik geen ruimte had in de week dat Annelie er niet was en voelde ook dat met zijn twee gaan een beter plan is.

Ik besloot; " ik wacht op God".

Toen Annelie weer terug was hielde we contact en op een goed moment kreeg ik de vrijdagavond in gedachten. Het bleek haar ook uit te komen. Die vrijdag waren we allebei erg moe en hadden allebei flink gerust. Nog maar net wat bekomen ging ik bij haar langs. We gingen eerst haar nieuwe garderobe bekijken en wat nieuwtjes delen en samen bidden. Eindelijk gingen we dan op pad. Eerst leek het alsof ze niet thuis waren want niemand deed open. Maar Annelie zei; : "ze zitten vast in de tuin.". En dat was zo. We mochten aanschuiven op de tuinstoelen en wat bleek, de timing was perfect! Ze waren nog maar net weer thuis uit het ziekenhuis en op die dag wisten ze ook pas wat de oorzaak is van de ziekte. Vroeger komen was niet goed geweest!. Het leek alsof alles voorbereid was.

Ze waren uitgeput van al het ziekenhuisbezoek en samen vulden Annelie en ik elkaar heel goed aan. Ik kwam met de woorden dat we goed nieuws hadden. Ik deelde van de supplementen en de kennis van het wetenschappelijk instituut op basis van natuurgeneeskunde op cellulair niveau. Zij hadden zelf ook dergelijke ervaringen van hun eigen leven en stonden er echt voor open. Ook konden we hen bemoedigen met indrukken van ons gebed en met Gods woord. Wat zij vertelden bemoedigde mij ook weer, zoals hoe hij met havermout en lijnzaad zijn cholesterol op peil had gekregen en hoe zij met goede vitamines van haar beenpijn af was gekomen. De lucht klaarde op. We deelden diepgaand mee van al hun strijd en het enorme lijden van hun zoon en mochten voor hun bidden ook. Sam, de hond zat met zijn vrolijke oren genoeglijk tegen zijn vrouwtje aan, gevleid op de tuinbank. De regen gutste naar beneden op de tuinluifel en Annelie en ik waren geraakt door het welkom en Gods timing.

Vandaag was ik in de kerk. Vorige week gaf ik iemand dertig euro omdat ik gedroomd had dat ze maar 3 euro had en ik een drankje voor haar kocht. het kwam in me op om het met tien keer te vermenigvuldigen. Vandaag liet ze mij een briefje zien waar iemand op had geschreven dat God zou vermeerderen wat ze heeft... We keken elkaar lachend aan. Ze vond het zo leuk dat ik het x 10 had gegeven.

Ik vind het ook heel leuk. Gods timing is THE BEST!

Het was op een prachtige zomeravond dat ik besloot om bij iemand in Veenendaal Oost iets door de bus te gaan doen op de fiets. Toen ik het huis eindelijk gevonden had ,was ik al bijna aan de rand van de woonwijk en besloot om nog een extra stuk van de binnenvelden mee te pakken.

Het was een subliem mooie avond. Warm avondlicht op de uitgestrekte graslanden en maisvelden met op de achtergrond de heuvels van Kwintelooijen. Genietend fietste ik op mijn gemak door het landschap. Ik kwam langs een mooi boerenhuis en zag een oud dametje moeizaam naar de brievenbus aan de kant van de weg lopen met haar rollator. Ze moest het hele pad afleggen van het huis naar de weg.

Ik dacht zomaar; "ze kon best eens een praatje gebruiken". Dus stapte ik af en liep heel ietsje terug. Ik merkte op wat een prachtig huisje ze heeft, op zo'n uitgelezen plek. Echt helemaal in de rust, tussen de koeien. Ze was het natuurlijk hartgrondig met me eens. Ik vroeg wat door en al gauw vertelde ze over het huis. Het grote woonhuis, daar woonden nu haar kinderen en zij woonde nu alleen in het kleine huisje, links van het middelste woonhuis. Haar man was al jong overleden. Het was apart om zo snel en direct bij een levensgroot trauma van haar te komen.

Ik vroeg oprecht meelevend naar wat er gebeurd was. Ze vertelde van de noodlottige avond toen haar man zich niet lekker had gevoeld en al vroeg naar bed was gegaan. Na een paar uurtjes in bed was ze opgestaan om iets te drinken te maken en toen ze terug kwam bleek dat hij gestorven was. Wat een schok. Onwerkelijk moet het zijn geweest dit zo mee te maken. Jong getrouwd, met de wens om samen oud te worden en dan ineens is alles anders. Alsof je leven ineens stilstaat en niets is ooit meer hetzelfde.

Ik vroeg verder, of haar man ook geloof had in de Here Jezus. Ineens veranderde het oude dametje. Het onderwerp geloof bleek niet echt bespreekbaar te zijn. Ik begreep het; een zware kerk. Ze stond daar met haar 94 jaar, oud en wat krom met veel pijn, zodat ze het bijna niet vol kon houden om de brievenbus te maken want daar stond water in. Hij sloot niet goed. Ik probeerde verder te praten over de hemel en hoe we daar kunnen komen maar ze kon me niet meer aankijken. Ze keek weg en alle woorden leken verboden. Toen bedacht ik iets. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en zocht een foto op van een werkelijk prachtig schilderij. Christa heeft die geschilderd. Het verbeeldt de Messias ( Joodse rabbi met een keppeltje op) die met een talliet( gebedskleed) om zijn bruid onder Zijn talliet trekt, dicht tegen zich aan. Heel intiem. Het is geïnspireerd op de tekst dat Hij ons verbergt onder Zijn vleugels. Toen Christa er studie naar deed bleek dat dit het heel goed verbeeldde. Ik liet haar het schilderij zien op mijn I-phone en ineens kon ze wel weer kijken. Zelfs zonder gêne, vrij. Ze keek lang naar het schilderijplaatje en ik was stiekem zo blij dat dit wél kon!

Waar woorden niet konden kon een plaatje wel. Vervolgens bleek dat ik haar kon helpen met de brievenbus. Ik kreeg hem wel op slot.

Toen nam ik nog een foto van de mooie koeien en het avondlicht op haar weiland en we namen afscheid.

Heel erg dankbaar voor het toegegeven hebben aan een heel zachte neiging van contact maken, fietste ik weer verder.

Ik hoop dat het plaatje tot het einde toe dicht op haar netvlies blijft en ze de eeuwige liefde als een jonge bruid zal ervaren als God haar onder Zijn talliet trekt, als zij dit leven straks verlaat.

We staan stil in Gods schilderij. Ik zie je prachtige ogen en lange wimpers. Grote volle ogen in een puur gezicht. Je bent wie je bent, helemaal. Je omarmt jezelf in je onvolmaaktheid en kleerscheuren van het leven en je leeft je dag.

Je spiegelt me in Gods licht met woorden over wat kostbaar is aan mij. Door alle gesprekken en maanden heen voel ik de sterke vlechten van mijn gevecht.

Alsmaar aan het vechten voor vrijheid en genezing zoals jij me gespiegeld hebt. Zelf zag ik dat niet zo. Maar vandaag en wel precies op dit moment ga ik er gedurfd mee stoppen. Ik durf de stap te maken naar de overkant waar ik God God ga laten zijn en de touwtjes loslaat. Ik  kijk achter je langs naar het pittoreske landschap en vraag of we even kunnen bidden. Er zijn geen auto's, het is helemaal stil en alleen God en mijn coach kunnen me horen. Met een brok in mijn keel belijd ik aan God hoe ik altijd zo voor mezelf heb gezorgd en gevochten en hoe ik het nu uit handen wil geven. Het is een heilig en tegelijk aards moment. Mijn coach Kathy is er liefdevol bij en zegt niets. Maar ze is getuige en ik weet hoe ze er volop bij is en hoe al mijn broze kwetsbaarheid veilig is in het samenzijn.

Dankbaar dat ze durft te confronteren in liefde. Dankbaar dat ze altijd bidt voor onze ontmoetingen en al zoveel wijze dingen heeft gezegd, geïnspireerd van boven. Dankbaar ook dat ze zo gewoon is, nuchter en tegelijk zo ervaren en wijs. 

Vertrouwde touwtjes die ik grimmig vasthield want je wéét toch dat je het uiteindelijk zelf moet doen... ze zijn los. 

Na onze ontmoeting rijd ik naar de rivier. Ik sta er wat te staan en geniet van stromend water en wijde lucht. Met God zijn momenten van -zijn- zo tijdloos soms. Als ik uitkijk naar de overkant voel ik de nieuwe rust en hoop al dagen in mijn hart; alles een stuk lichter. Ik verlang naar nieuw vaarwater, écht nieuw. Ik stond zo in de weg Heer. 

Ik ben moe maar ga toch naar de kerk. Het is altijd een zegen om te gaan.

God werkt altijd wel door iets heen en je hebt elkaar nodig. Toch verlang ik vaak naar meer rust. Naar minder op elkaar volgende liederen, wat minder geluid en meer pauzes tussendoor of vrij spel van de muziekinstrumenten. Meer lucht als het ware in het geheel.

Ik merk hoe ik van de kinderen geniet. Kinderen zijn niet aangepast; ze zijn echt. Als ze zich vervelen vervelen ze zich. Als God er is reageren ze.

Op een goed moment, tijdens het zingen, zijn er twee kleine meisjes die wat met vlaggen spelen en zwaaien vooraan. Er is een stukje zang waarin ik die gewenste ruimte ervaar voor God en in een tel kijk ik naar links. Nog net vang ik het op. Één klein meisje zit geknield op één knie op de grond en heeft haar handje omhoog gestrekt naar Jezus.

Spontaan. Wauw, dat gebeurt er nu als er lucht is in onze diensten. 

Dan glimmert er zomaar een kinderzonnestraal rechtstreeks naar boven!

Het regent - voorziening-.

Het gras in de tuin wordt steeds hoger en wilder, vol met onkruid en mijn operatiewond is nog niet genoeg genezen om het zelf te maaien. Ik zet een oproepje in de kerk app en yes, een lieve broer reageert. Precies op de goede avond, voordat de kliko wordt opgehaald maait hij voortreffelijk mijn tuin en kan ik weer opgelucht ademhalen. Dat was gisteravond.

Vandaag wordt mijn nieuwe kurkvloer voor de slaapkamer geleverd. Ik zit geduldig af te wachten op de bank. Het is wel spannend of ik nog tijd genoeg had voor de naailes want de klok kruipt al richting twee uur..

Maar ik ben in de leer om niet te haasten en geduldig te wachten en God te vertrouwen. Ik zegen de chauffeur van het transport.

Ik ga maar wat lampionnetjes uit de tuin knippen en dan komt plots de chauffeur aanlopen. Hij heeft een palletbestelling voor nummer 18.

Nou, kom maar op. Hij rijdt de pallet met mijn nieuwe kurkplaten voor mijn huis en kijkt me aan.. Na een gesprekje over zijn thuisland en dat ik nog herstellende ben van een operatie biedt hij aan alles de trap op te dragen. Hij belt zijn werk dat hij later komt en zegt dat hij dit echt nooit doet. Hij loopt vijf keer de trap op en zet alles in de de lege kamer. Wat een zegen. Ik pak snel een dikke net geplukte vijg voor hem. Die vindt hij lekker.

Blij stap ik in de auto. Op naailes aangekomen pak ik mijn spullen uit en heeft de naai lerares een prachtig patroon voor me gemaakt van mijn oude rok. Ik ben zo blij! Nu kan ik aan de gang met een nieuwe rok maken!

Als ik thuis kom en Eva app dat ik even 20 minuten wil rusten voordat ik naar haar toekom, appt ze of ik soms mee wil eten.

Dat is fijn! Anders had ik een pannenkoekje gemaakt. Als we samen bij haar in de tuin zitten, met haar man ook, zegt ze dat ze die dag verrast was dat er drie stukjes vlees in de zak zaten in plaats van twee. Het eten is heerlijk. Ze heeft zelfs een zalig zoet koekje zonder suiker gebakken. Echt verrukkelijk. Veertig minuten later zwem ik in het warme water op de vrouwenavond van het zwembad. Het is een genot. Er zijn geen banen gemaakt in het water, alles is vrij, en de sfeer is heel ongedwongen. Het voelt alsof ik in het zwembad van een hotel zwem.

Vader heeft weer super voor me gezorgd vandaag. Denk je ook niet? Shalom!

SARAH

Misschien was het wel het hoogtepunt van mijn vakantie; het moment dat de autodeuren opengingen van de familie, in wiens huisje ik logeerde, en kleine Sarah van drie jaar oud vrijwel direct haar wittige armpjes opende en me omhelsde. Direct, spontaan, vrij en echt.

In a split second was er een klik van geest tot geest en kleine Sarah met down syndroom heeft geen kleine Geest, kan ik je vertellen.

Ik noemde haar gelijk schatje en de volgende dag ging ze blij mee, achterin de auto, om mij weg te brengen naar het station.

Toen ik bij het afscheid het portier opende om haar een handje te geven, opende ze direct weer haar armpjes wijd en gaf me een nat kusje.

Niet veel mensen hebben mij ooit zo totaal ontvangen als kleine Sarah. Ik voelde me direct gezien, erkend en geliefd.

IK MOET EVEN ZITTEN

Een aantal weken na mijn operatie, eigenlijk nog maar kort geleden, was mijn conditie niet heel goed. Ik ging het er wel op wagen om het wandelgroepje te begeleiden, maar ik gaf al aan dat het langzaam zou gaan en niet te ver.

Dit keer gingen er maar twee dames mee. We liepen in langzaam tempo richting het bos. Toen we bij de afslag van het stilte pad richting bos kwamen, moest ik echt even gaan zitten. De wat jongere dames vonden het prima om op het gras te zitten.

We zaten een poosje te genieten van de schaduw en de rust en toen ik voor wou stellen weer verder te lopen, wou één dame blijven zitten.

Verrast vroeg ik voorzichtig wat of er was. Zij die altijd vrij gesloten is, begon na enige aarzeling haar verhaal te vertellen over knelpunten in haar relatie. De andere wandeldame en ik gingen meelevend op haar verhaal in. Wat tijdens een gewone wandeling niet gauw gebeurt, gebeurde nu, doordat ik moe en kwetsbaar was.  Ik denk maar zo dat mijn zwakheid ruimte gaf aan haar om ook met kwetsbaarheid voor de dag te komen.

MYOU

Het is nog best vroeg in de avond als ik besluit al naar bed te gaan. Ik heb poes Myou al lang brokjes gegeven en ga mijn pyjama aan doen.

Als ik in bed lig hoor ik haar luidkeels mauwen. Ze mauwt alsof er echt wat aan de hand is. Ik ga toch maar even kijken. Ze zit op de overloop en ik loop met haar mee de trap af. Dan komen we bij haar etensbakje en kijkt ze me vragend aan.. Ineens begrijp ik het. Ze wil dat ik het persoonlijk aan haar geef, met aandacht! Ik kniel bij haar neer en schud het stenen bakje met verse brokjes heen en weer. Tegelijk aai ik haar en zeg lieve dingen. Nu is het goed en gaat ze lekker eten. Haar poezenhartje vertedert me. Het maakt ons samenzijn ineens intiem.

Heling, genezen, aan het genezen. Bekende woorden die we vaak in de mond nemen, maar het blijft een mysterieus, onzichtbaar proces waar we als mens niet precies de vinger op kunnen leggen. Ik merk dat God mij aan het genezen is; fysiek maar ook innerlijk. Ik zie het aan hoe ik op foto's sta en ik merk het aan hoe ik me voel. Rustiger, kalmer van binnenuit, blijer en meer rechtop; waardig.

De laatste weken stroomt het behoorlijk in mijn traanbuisjes. Mijn gevoel zit gauw vooraan en ik huil snel als mijn hart vol wordt van liefde voor mensen om me heen of als ik geraakt wordt door vriendschap en liefde om me heen, schoonheid.

Op de expositie in de kerk in Amersfoort waren drie kunstenaars. Ze vertelden met grote integerheid over hun manier van werken. Hoe ze gekauwd hadden op teksten van Hooglied, hoe ze keer op keer opnieuw begonnen waren; ego uit de weg en bidden voor het juiste verbeelden. Ze voelden zo enorm dichtbij, in de taal die ze spraken die ook mijn taal is. In de kleren die ze droegen, in de wijsheid van hun zinnen, in het tere en kleurrijke, de diepgang en kracht. Na afloop van hun introductie kon ik mijn tranen nauwelijks bedwingen totdat ik Jackie uit de grond van mijn hart kon bedanken. Ze omhelsde me en toen kwamen de diepe tranen tot op de bodem van mijn zijn, van wat ik gemist heb aan voorwaarden om me te laten kennen en om gekend te zijn. Het huilen doet zeer, het is vermoeiend, het komt bij lagen die je al zo lang hebt toegestopt. maar Jackie bad voor olie van de Trooster en hield me vast. Met een doorweekte zakdoek liep ik even later rond bij de bronzen beelden en de schilder- en textieldoeken. Mijn hongerende ziel verzadigde zich nog meer aan schoonheid en kunst alsof ik door Gods kunstzaal liep met Hem om me heen.

Ik voelde me als in een roze wolk doordat kleine Olga zo op een helende manier was getroost en haast opnieuw geboren is in mij. Elke dag tranen en elke dag een lichter hart. Ik huil mijn lasten van me af en mijn gebroken persoon wordt langzaam echt heel. Permanent, voorgoed. Ik weet het, ik voel het. Mensen zeggen dat ik straal. Kleine Olga stapt moedig de wereld in met nieuwe stappen. Ze heeft Olga's hand en Jezus' hand stevig vast. Ze zwemt dapper mee in het diepe wedstrijdbad in plaats van het warme- chronisch zieke mensen bad-. My time has come. Healing is here.

Het is een wonder.

   zachte bries

beroert mijn wang

gekust door de hemel

in een onverdeelde

   omhelzing

Vanochtend zat ik achter een gezin in de kerk. Ik had de kleine meid van negen jaar vorige week al ontmoet in haar mooie roze dansjurk. Nu zat ze voor me, tussen haar moeder en haar opa. Ze klom herhaaldelijk op zijn schoot en er weer af. Ik zat zelf naast twee leuke vrouwen naar de preek te luisteren, maar er gebeurde net zo goed een preek voor mijn ogen.

Opa zat links op de hoek. Ik proefde zijn ontspannen rust en veiligheid. Kathy, noem ik haar, kroop tegen hem aan en sloeg haar armen om zijn nek.

Ze legde haar wang tegen zijn hoofd en beroerde zijn schouders met haar liefkozende arm. Het was eigenlijk heel intiem en vol schoonheid. In mijn hoofd maakte ik een foto van het prachtige plaatje. Ik kon helemaal invoelen hoe of het ook voor hem zou voelen. Wat een cadeau om je kleinkind zo fysiek dichtbij tegen je aan te voelen. Dat ze jou vrijwillig opzoekt en zich zo veilig voelt.

Haar broertje klom steeds in mamma. Mam had het wel te verduren. De kleine jongen bewoog continue en dook bij haar weg. Vanuit zijn veilige schuilplaats, tegen mamma's borst keek hij mij guitig aan. We maakten oogcontact. We spraken zonder woorden. Mijn hart werd helemaal warm. Ik gaf hem steeds een warme glimlach en maakte grapjes met mijn ogen.

Ik realiseerde me met een zucht hoe of ik dit mis. Zoveel jaar gemis van kinderen tegen je aan, geklauter op je schoot en handjes in je haren, kwijl tegen je wang. Maar ik voel me niet bitter, bedenk ik dankbaar. Ik voel me bevrijd. Ik zit dankbaar op mijn stoel te genieten van wie ik nu ben, zelf leunend tegen de Almachtige, elke seconde van de dag. En ik geniet even mee van een gezond en warm gezin met veilige ouders een rijtje voor me. Met een open en schoon hart doe je zelf al gauw ook mee.

Het is zondag. Vanmorgen vroeg liep ik blij door het huis; genietend dat het zondag is. Een dag om niet te werken en een dag die heel anders mag zijn dan de zes andere. Vol rust, niet zoveel hoevend, een beschuitje bij de ontbijtthee en een zacht gekookt ei.

Na een heerlijk poosje relaxed ontbijten aan mijn nieuwe ruime 'barok' tafel, met een indrukwekkend bijbel verhaal op schoot, zet ik mezelf er toe om nog een stuk te gaan lopen. In mijn zoveelste winter als single voelt het soms als dat de rek er wat uitgaat om weer met mezelf op stap te gaan.

Maar als ik éénmaal in het bos loop vind ik het heerlijk. Ik bid voor de kerkdienst waar ik aansluitend heen wil gaan en dan vooral dat er rust zal zijn en we met elkaar God zullen ontmoeten. Soms ben ik moe, van diensten met allerlei liedjes en teksten, woorden en gebeden . Het is soms alsof ik de zachte wind door de bomen mis, het geluid en het zoete van Hem.

Maar vandaag is het verrassend goed. Ik voel me krap zitten met een stoel voor me en een rolstoel achter me. Dus ga ik achterin staan om ook wat te kunnen bewegen op de muziek, want zo zit ik in elkaar, maar ik voel me als een dunne lucifer die op haar eentje staat tussen bosjes lucifers en stellen lucifers. Ik voel me een kaarsje samen met alle andere kaarsjes en- deel van-, maar voel me ook fysiek dun, lang en kaal alleen. Dat kun je zo hebben als je de rij uit loopt en iedereen ziet zitten met elkaar. De muziek is ongewoon zacht en een echtpaar bereidt ons voor op het avondmaal. Echt uitgebreid wordt er op het avondmaal ingegaan door deze doorleefde mensen. Ze nemen er de tijd voor en alleen dat al spreekt van eerbied voor het geheel. Maar het is ook voelbaar dat ze beseffen wat de prijs is geweest voor God als er ook via andere liederen en gedichten en bijbelgedeeltes over wordt verteld. Samen gaan we de diepte in van wat het betekent. Ik heb net vanmorgen in het boek Numeri gelezen over de offers die het volk Israël moest brengen, telkens weer, om het met God weer in orde te maken. Dat waren offers die echt wat kostten. Het fijnste van het fijnste aan dieren en meel offeren en niet de afdankertjes. Jezus Christus is nu het Lam van God, het allerkostbaarste en allerfijnste wat God had.

Het echtpaar heeft het origineel en slim bedacht. Je kan voorin de kerk bij drie verschillende tafels komen staan, ongeveer in groepen van tien. Dan krijg je brood en wijn uitgedeeld en je nuttigt het als groepje op hetzelfde moment. Of je kunt individueel avondmaal vieren, achterin bij de tafels, en de kans hebben om iets te belijden of gebed te vragen. Nou, ik weet wat ik wil, als single wil ik heel graag in een groepje iets beleven. Ik vind alleen het stukje matse zo summier en plat. Ik had meer feeling met de brok afgebroken vers brood van pas geleden in de kerk..

Ik kijk om me heen in mijn nieuwe gemeente. Ik ben er ongeveer voor de zevende keer en het is bij me geland dat dit nu mijn plek is en ook dat ik mag vertrouwen op wat God hier voor me heeft. Ik zie gezinnen, stellen en singles die elkaar al veel langer kennen. Ik heb het verhaal nu eindelijk helemaal horen vertellen van de nare operatie van een geliefde dame die met haar man oudste was. Het is zo aangrijpend, ook hoe hij het vertelt. Het is alsof je samen in de huiskamer zit en eigenlijk zou je met elkaar nog drie keer willen slikken en het even verwerken met een koekje en een glas drinken en een poosje niets zeggen ofzo. Het is niet gewoon een mededeling. Ik kan het niet zomaar loslaten. Wat hij daar even vertelt over afscheid nemen van zijn vrouw en weer hoop mogen hebben gaat zo diep. Het voelt onnatuurlijk om weer verder te gaan met iets anders. Als we dan eindelijk klaar zijn met alles loop ik samen met mijn slechtziende buurvrouw uit de rij naar de koffieruimte. Ik haal thee voor haar en we kletsen wat. Haar verhaal is super erg. Ze heeft vreselijk veel meegemaakt. Ik voel me plots een extra dunne lucifer alleen met haar en bedenk blij dat de aankomende cursus een goede plek voor haar zou kunnen zijn. Ze is direct welwillend en ik haal de juiste persoon erbij zodat ze samen verder kunnen overleggen.

Wat hebben we elkaar nodig, ik heb anderen nodig, zij hebben mij nodig. Samen kunnen we het.

Als ik thuiskom in de stilte van mijn huis waar ik zelfs de vogels extra hoor fluiten, en ik met mijn rug troostend tegen de verwarming aanzit ga ik in gedachten met haar dansen. Alle levels loslaten die vertrouwd, zwaar en bedenkend zijn en je op laten tillen door die zachte wind door de bomen als je zomaar je armen de lucht in gooit en je laat gaan in vloeiende dansbewegingen. "Het onvernietigbare leven indrinken", zei het oude wijze echtpaar, voor altijd!

Soms heb je van die dagen dat het stroomt van - doorgeven-.

Een rasechte - doorgever- is mijn vriend Aljosja. Zijn naam betekent: mensenredder. Hij is geen superman, maar hij is niet vies van je even ergens mee helpen. Hij koopt een fiets voor een behoeftige buurman, hij geeft zijn net verdiende bonus voor het meespelen in de band op een bruiloft gelijk weer door naar iemand anders plus één of twee kerstpakketten die hij net geoogst heeft van een jaar werk..

Ik sta soms paf van hoe makkelijk hij weggeeft. Als ik hem bezig zie of erover hoor, merk ik hoe vast ik vaak zit aan dingen los kunnen laten. Nu was ik op een vrije zaterdagmiddag zomaar naar de tweedehandswinkel gegaan omdat het op dat moment in me op kwam om voor een nieuwe tafel te gaan kijken, en warempel, ik vond ook echt een mooie. Aljosja hielp met de tafel naar binnen rollen, uit zijn werk. Hij paste echt nét door de deuropening heen en wat dagen later hielp hij ook weer met de oude tafel opschuren om door te verkopen. Ik had er ook mijn best op gedaan, op het schuren, en trakteerde hem op een lekker biefstukje. We zaten samen voor het eerst warm te eten aan de nieuwe tafel en hij had ook al een koper voor me; een erg goede bekende van hem. Ik was net van plan mijn vraagprijs te verhogen op marktplaats nu ik de gebutste tafel weer ongekend glad heb gekregen, in een handomdraai, en nu komt Aljosja zijn vrijgevigheid bij om de hoek. Wat ga ik nu doen? Ik noem enigszins opgelaten een stuk hogere prijs ervoor. Maar als ik 's avonds hoor hoe graag die persoon hem wil hebben en ik terugdenk aan de vreugde van geven, verbleekt ineens die hoge prijs en app ik dat een heel stuk lager prima is. Aljosja geeft me alle ruimte en checkt of ik dit echt zo wil. Wat netjes van hem!

De volgende dag werk ik de rand nog wat bij en komt hij er al snel aan. We laden de tafel in de auto en brengen hem op de nieuwe plek. Zijn goede bekende doet gezellig een plak chocolade bij het geld, als extra er bij. Blij met de goede afloop doen we nog een bakkie bij mij want het is ook Valentijnsdag en dan krijg ik een kaart in de bus met geld erin voor bloemen en ga ik nog net voor zessen bloemen kopen. Voor mezelf en een vriendin. Als de hardwerkende vriendin 's avonds afgedraaid bij me langs komt om het boeket mee te nemen kijkt ze me stralend aan en zegt: "geven is zaliger dan ontvangen."

Klopt! Ik werd zo blij ervan om de bossen bloemen door de midden te doen.

Vandaag was ik op naailes, bij de Marokkaanse dame die elke twee euro die ze voor les ontvangt opspaart en in Marokko onder de armen en zieken uitdeelt. Toen ik de sleutel terugbracht in het gebouwtje vroeg de eigenaresse, die ook graag uitdeelt en doorgeeft, of ik eten mee wou. Ik mocht uitkiezen; rode kool, boerenkool of witlof. Ik koos voor gratin dauphinois en witlof en op hun aandringen kreeg ik nog vier vegetarische worstjes mee.

Onderweg zit ik te broeden over met wie ik dat kan delen. maar als ik de auto wil parkeren zie ik de buurvrouw al met haar twee kinderen en als ik even later op mijn balkonnetje sta nodig ik ze gezellig uit voor morgen. Ze lusten het wel, de gratin die alleen maar in de oven hoeft te worden gezet. Als de buren de volgende dag weer op huis aangaan, ga ik nog even-  na- feesten in het buurtcentrum waar ze chinees voor me hadden gehaald. Dat eten gaat dan weer ingepakt mee naar huis.. Pfft, gezellig zeg dat doorgeven.

Na drieëndertig valentijnskaarten maken met de deelnemers op de zorgboerderij, wilde ik er nog een paar voor mensen uit mijn leven maken. Ik had drie aquarelvellen. Ik zocht wat plaatjes via Google en vond er één om na te maken. Zo begon ik met een vrolijke tekening waar ik een zelfgemaakt gedicht naast schreef. Toen hij bijna af was belde de vriendin, waar die voor was, na een voor haar zeer bewogen weekend. Ze legde haar hart voor me bloot en vertelde van al haar worstelingen en nieuwe keuzes en besluiten. Terwijl ik de laatste stukjes inkleurde met verf, al luisterend aan de telefoon, verbaasde ik me over de precisie van timing dat het plaatje en de woorden zo passen voor precies nú.

Met een zucht van verwondering pak ik een nieuw vel. Vanuit leegte begin ik maar. Ik kijk op naar God in mijn hart en schilder een roos. Dat gaat heel makkelijk met een sjabloon die ik nog heb liggen. Ik maak de steel en de blaadjes en schilder een hart achter de bloem die symboliseert hoe of de dappere persoon geliefd is door iemand die achter haar staat. Langzaam vormt het zich bij mij van binnen dat ik weet welke woorden waar in de tekening moeten. Het is een tekening voor iemand met wie het moeilijk ligt in de relatie. En toch voelt het precies 'in de roos' om dit te maken. Vanochtend kleurde ik hem nog in met aquarelpotlood en verfde hem toen nat uit. Nog wat glitter erop en de randjes met een speciale schaar als een sierlijk schilderijtje geknipt.

Het is gelukt. Het is gevormd, ik ben begonnen met niets en nu het klaar is zijn de kleuren verrassend passend bij haar geworden.

De andere tekening is minder beladen. Ik gebruik weer een voorbeeld van internet, voeg wat toe en maak het verder op zijn Olga's af. Ik merk dat ik meer durf te experimenteren en 'fouten' durf te maken. De 'fouten' van nog weer met een bruin potlood over groenige ecoline geeft een rommelig effect maar de witte plekjes die ik bruin maak geven zomaar de illusie van bos en dat wat niet perfect is geeft het juist iets van dimensie. Drie plaatjescadeau's met wat woorden. Ik smul er van om de laatste finishing touch te geven als ik met het super fijne kwastje precies langs de randjes glijd wat het af maakt en dan moet ik het er op wagen en ze door de gleuf van de brievenbus laten vallen. Weet je, het blijft altijd een risico. Je bent nooit 100 % zeker hoe iets wordt ontvangen maar dat is het stukje hemel. Dat stukje wat we los laten.

Vanavond gingen we weer dansen. Geregeld gaan we de uitdaging aan om een gebed of een indruk van God uit te dansen voor iemand of over iemand. Daar sta je dan weer in je groene trainingsbroek met nog helemaal geen idee.. De muziek begint en er zit iemand voor je op de grond. Ik vind het begin altijd best een hobbel. Het is zoiets als je in het water laten vallen en dan merken dat je zwemmen kunt.

Als je begint met bewegen en bidden tegelijk en ook nog om je heen kijken voel je je kwetsbaar en enigszins dwaas, maar dan durf je en vertaal je een gevoel of indruk met een vertrouwde beweging en al doende groeit het, wordt het sterker. En ineens ben ik zomaar blij en nog meer blij want de overtuiging groeit en ik gooi de overvloed van God over iemand heen; symbolisch. De anderen stappen ook uit om iets te doen en er is een geladen concentratie en tegelijk is het ontspannen. Je kunt namelijk niet gespannen zijn en iets ontvangen van God. Je moet je overgeven, ontvangen, laten gaan en durven ook al is het maar ietsje pietsje wat je hebt. Ik dans voor Debbie en het voelt als echt, tastbaar, vloeibaar, dik, het onzichtbare wat ik zie en zelfs zo echt als het zichtbare. Ik leg het om haar heen en bid het haar toe in beweging. We bidden elkaar kracht toe, vrijheid, opwekking en vreugde en iemand doet ons een onzichtbare kroon op het hoofd.

We delen als het lied is afgelopen wat we voelden en zagen; hoe het was. Onze gezamenlijke kwetsbaarheid in geven en ontvangen maakt dat we alleen maar weer dichter bij elkaar komen en onze harten voller worden van het goede van God voor elkaar. Ik voel me alsof ik in de wasmachine ben geweest, zeg ik tegen de danslerares. Een dansles bij haar is niet iets van alleen maar pasjes leren en een choreo doen. Nee, het is alles door je heen laten gaan van wat er in je hart is voor God, van God en voor elkaar. Het is zomaar zwieren door de zaal en durven vallen, (de lerares daagde ons hierin uit; ervaar maar eens om te vallen, je billen en benen helpen je wel weer overeind) durven ervaren hoe God je tegenhoudt of in balans houdt of je vooruit duwt. Het is durven loslaten van op een bepaalde manier iemand willen zijn of laten zien en jezelf ook loslaten en gáán. Ik zie Debbie huppelen, los en vrij bewegen en mijn hart krijgt blij iets terug van wat de wereld zo vaak steelt; het zijn als een kind, goed zijn zonder te hoeven presteren, oorspronkelijk zijn. We durven steeds meer met elkaar als groepje, we durven sneller lijkt het als meer geolied door vaker doen. Profeteren is durven gaan,  loslaten, zichtbaar maken wat je sluimerend stil of klinkklaar waarneemt. Samen zijn we telkens weer verwonderd telkens over de impact van de lessen. Er gebeurt zoveel. Het tuimelt over elkaar heen en versnelt levensprocessen en komt in hoeken en gaten waar je niet zomaar komt op een andere manier. Het gaat via andere routes en hersenpaadjes. Ook al is het geen geëffende weg en altijd weer ergens een hobbel, mijn getuigenis is dat ik me op deze plek meer mezelf voel dan waar dan ook. In de danszaal met de rode gordijnen, de kerstverlichting en de stabiele lerares die ook wat van zichzelf laat zien, en vaak met een ontspannen lach, is deze plek een- echte- plek om meer dan ooit jezelf te zijn. Zo veel meer voelt het voor mij dan in de feiten/ woordenwereld. Ik houd er super van!

Op family7 televisie op mijn laptop zag ik twee mensen die door de graftuin liepen in Jeruzalem. Enthousiast liepen ze door de prachtige tuin. De man leidde haar rond. Je voelde hoe zijn hart klopte voor deze plek. Hij liet Laura-Lynn haar ogen sluiten en nam haar bij de hand een trap op. Toen kwam ze op een soort terrasje waar je uitzicht hebt op de rots met de vorm van een schedel erin. Je ziet twee gaten waar ogen in hadden gekund. Daar bovenop heeft het kruis van Jezus gestaan. Ik zie het ook en begin direct diep te huilen. Het gaat langs mijn verstand heen. Het is zo heftig, mijn Jezus hing daar...

Als Laura -Lynn en de presentator over de schilderachtige oude paadjes omgeven door bloemperken verder lopen door de tuin, voert de spanning op als je weet dat ze op weg zijn naar het graf. Laura-Lynn heeft het graf nog nooit gezien en mijn emoties gaan mee in de komende onthulling.

Ik moet een poosje zo diep huilen en ben niet de enige want Laura-Lynn heeft ook zitten huilen bij het graf. Het raakt me zo, dat door en door gepreekte verhaal, als een geprakt oud vertrouwd prakje wat plots een nieuwe verse maaltijd is en me wakker maakt. Mijn geliefde lag hier.

Dan komt het goede nieuws van de opstanding, dat Jezus voor altijd leeft. Geen reden meer voor angst. Ik weet het maar diep van binnen ben ik wel nog steeds zo bang, en dat verwart me ook. Kom toch in die plek Here Jezus, help me U toe te laten, steeds dichterbij.

Leeg gehuild besluit ik na deze emotionele dag een bad te nemen. Ik maak de tobbe goed heet, giet er olie in, leg een boek over de opname van de gemeente op de kruk en een kop nachtkruiden thee. Ik roep poes Myou om me te vergezellen in de kleine douche. Ze zit mauwend op het oranje matje. Als de spiegel beslaat, teken ik er Jezus Zijn naam in met een hart.

Ik sla het boek open en lees gelijk het stukje van de opname, als we de lucht ingaan om Hem te ontmoeten. Alles roert zich in mijn hart. Het christendom is niet iets van alles weten en studeren en de rechte dingen doen. Ja, dat doe je maar het is een mysterie, het is liefde. Ik houd zo van Hem.Hij heeft mijn ziel geraakt en ik wil Hem volgen, ik wil dicht bij Hem zijn, voor altijd en met Hem schommelen, voor Hem zingen, tekenen, schilderen en dansen.  Hem vertellen hoe mooi ik alles vind wat Hij maakt. Hem bedanken. Ik wil tegen Hem aankruipen en nooit meer bang zijn. Ik wil met hem paardrijden tegen een sterke wind in en een sterke strijdster zijn. Ik wil Zijn geur ruiken, Zijn mantel voelen en Zijn haar zien wapperen in de hemelse wind, mijn gezicht opheffen en duizenden woorden in één blik leggen, wetende dat Hij het ziet.

Mijn Jezus..

Het is weer maandagavond en ik ben weer op dansles. We zijn fris, nieuw gestart dit seizoen met een klein groepje overgeblevenen en inmiddels zijn er wat nieuwe bij. We zijn nu met zeven vrouwen plus dan de danslerares. Onze lerares is een vrolijke, ongecompliceerde vrouw met kinderen in de tienerleeftijd, als ik het goed heb, die de uitdaging op zich heeft genomen om de dansschool over te nemen. Iedere les is weer bijzonder. We staan in de gehuurde zaal van het hoge kerkgebouwtje wat straks gesloopt gaat worden en waar de kerstverlichting nog gezellig over de muren gedrapeerd hangt.

Rode gordijnen voor de deuren en mooie spiegels die ze leuk op de kop getikt heeft, waar we saamhorig elkaar in kunnen bewonderen. Van dit muziekje word ik echt blij, het zingt steeds van: "God is good" en we doen vrolijk en lachend ons dansje. Het is zo gezellig en tof en ineens besef ik dat je soms wel eens naar een film kijkt over iemand die op zo'n soort dansles zit. Je volgt dan de hoofdrolspeelster die uit haar huis naar de dansschool gaat en misschien, net als ik, zich te vroeg door de rode gordijnen heen worstelt en, oeps, in de verkeerde les belandt, maar dan uiteindelijk bij het goede groepje zo'n super toffe les heeft met mensen die van alles met elkaar meemaken.

En weet je, ik doe niet mee aan de rand, of alsof. Ik verberg me ook niet, nee ik heb besloten om mezelf meer te laten kennen in deze setting. Het is namelijk veilig én uitdagend want er wordt soms ook wat van ons gevraagd. Het is míjn dansles bedenk ik dankbaar, mijn leven en het is hartstikke leuk. Ik speel de hoodrol in mijn eigen leuke leven waar anderen met jaloersigheid of plezier van kunnen meegenieten. Het is echt waar bedenk ik blij. Ik heb een leuk huis, zalige kleren, mooie haren, top werk, toffe vrienden, mooie spullen, gave kerk, leuke hobby's. Alles resoneert in steeds meer kleuren en muziek. Ik ben zo rijk; dank U God.

Vandaag keek ik weer naar de mensen van Hope Valley. ( de serie die ik volg) De tranen stroomden over mijn wangen. Ik leef intens met ze mee. Maar ik doorleef ook hoe door alle gebeurtenissen heen het alsmaar, steeds weer, gaat over relaties. Alles voltrekt zich door relaties. Ik zie Henry, die eerst als een sluwe vos vreselijke dingen deed in de kolenmijn en over lijken ging en die nu een heel ander mens is geworden. Hij heeft de kolenmijn opgeblazen die niet veilig meer is, zodat de grote bazen er geen mensen meer in kunnen laten werken. Hij heeft zichzelf vrijwillig aangegeven bij de politie als dader en zit vredig in zijn cel. Hij geeft zijn geldbonus aan de dominee en vraagt de dominee met hem te bidden omdat hij niet weet hoe of het moet. Knielend op de vloer vraagt hij: "zo goed ?" Ik vind het zó hartbrekend mooi! Het wordt razend echt gespeeld door Henry met zijn doorleefd gezicht en lijf wat aangedaan is van het leven. De zondaar die een echte turn around meemaakt. Het dorp wat om hem heen staat als hij uit de boevenauto komt en iedereen voor hem klapt, allemaal geroerd door de diepe lange geschiedenis van alles wat er in het dorp is gebeurd. De mijnwerkers die omgekomen zijn..

Het stel dat geen kinderen kon krijgen en waarvan zij nu eindelijk aan haar man kan vertellen dat ze  zwanger is en hoe hij uit bed springt en blij naar buiten rent om aan iedereen te vertellen dat ze een baby krijgen! Keer op keer op keer zijn het mensen die afwassen, eten maken, ergens heengaan, werken, gewone mensen die voor het schijnbaar saaie, gewone kiezen, voor de goede keuzes van trouw en eerlijk zijn en doen wat je zegt. Het lijkt zo gewoon of saai maar de van warmte doortrokken vriendschappen, goede adviezen, vergevingen en liefdeblijken zijn niet saai maar raken je tot diep binnenin en geven levenskracht. Steeds zoeken mensen elkaar op om iets door te spreken, om advies te krijgen of troost of om gecorrigeerd te worden. Mensen maken tijd voor elkaar en organiseren feestjes. Het zit 'm in kleine dingen en in grote. Een jongetje van drie die helpt om een verlovingsring in haar jaszakje te doen die ze dan vervolgens zelf uit het zakje vist, als verrassing, terwijl ze samen oplopen. Het blije begroeten als iemand weer thuis komt. Een pick- nick die je thuis voortzet voor de kachel als het te hard waait. De dokter die de medicijnen even langs komt brengen. Een echtpaar die elkaars gezicht in de handen houden en zeggen hoe blij ze met elkaar zijn. De redactie van de krant die een geweldig verhaal laat schieten om de gevoelens van een vriend te eren. Enzovoort. In psalm 19 staat: "De richtlijnen van de Heer zijn volmaakt, ze geven levenskracht. Wat de Heer afkondigt is betrouwbaar, het maakt de onervarene wijs. Wat de Heer beveelt, is juist; het is een bron van vreugde. Wat de Heer gebiedt is zonneklaar, de ogen gaan ervan stralen.

Het woord van de Heer is zuiver, altijd blijft het gelden. De uitspraken van de Heer zijn betrouwbaar, hun juistheid valt niet te betwisten. Ze zijn begerenswaardiger dan goud, dan het allerzuiverste goud; ze zijn zoeter dan honing, dan honing, zo uit de raat."

Dat bedoel ik nou, dit proeven is veel beter dan een stukje zoete cake. Het geeft levenskracht.

Ook een stukje proeven?

p.s. een tip is de film: Play the flute, waar het over deze psalm 19 gaat. Te zien op New Faith Network.

Ik zuig het op. Ze leeft het leven voor in hoe ze met mensen en kinderen omgaat en met zichzelf. Ze is vriendin met iemand die ook puur, rein en toegewijd wil zijn.

Ze ontmoeten elkaar steeds in waarheid en liefde en als er iets tussen komt praten ze het uit én werken ze de gevoelens door. Ze gaan door gevoelens heen van teleurstelling, pijn of een gevoel van verraden zijn of wantrouwen. Op eigen grond maken ze keuzes en komen ze elkaars standpunt tegen en soms hebben ze spijt van hun gedrag en vragen vergeving met een mandje muffins er bij. Ik zie het gelukkige huwelijk, het plezier, het respect, de nederigheid en het dienen van elkaar van het prachtige wat oudere stel. Ik zie de sluimerende kracht van seksuele aantrekkingskracht die bedwongen wordt. Er wordt gewacht en er is zoveel respect voor grenzen, zoals voor Elizabeth die na het verlies van haar eerste man waar ze maar zo kort mee getrouwd was, heel veel geduld nodig had van Lukas voor ze zich weer kon geven.

Mensen uit de serie die fouten maken en groei doormaken als persoon. Te midden van zoveel schoonheid aan prachtige paarden, zonsondergangen met het kerkje op de achtergrond, mooie houten tafels en kanten gordijnen, ruisende, lange wollen rokken en heerlijke baksels wordt het leven tussen mensen voor je gespeeld. Kwaad en goed. De regisseur zorgt er voor dat het ondanks wat spannende ontwikkelingen ontspannend en plezierig is om naar te kijken.

Ik zuig het in me op, de prachtige kleding, de romantische vrouwelijke blouses met smok erin verwerkt of een mooi kraagje. Ik voel door het laptopscherm heen de dikte van de stoffen door mijn handen glijden van mooi uitgesneden jasjes, gilets en stoere outdoorjassen en leren rijlaarzen, wollen omslagdoeken en prachtige antieke olielampen. De spelers zitten goed in de make-up met smokey eyes en prachtig gekapte haren. De hele entourage spreekt van smaak. Houten schommelstoelen, gehaakte dekens, alles heeft tijd gekost en goed, duur materiaal. Er zit rust in.

De hoofdpersoon is Elizabeth die als lerares naar dit dorp is afgereisd om een nieuw leven te beginnen.

Ze is adembenemend mooi. Ze spreekt met een oogopslag en een blos op haar wangen of met stralende ogen. Ze merkt elk gevoel op, bij de kinderen en bij volwassen en is een spiegel voor onrecht. Ze ziet waar gevoelens knellen en gaat het niet uit de weg maar komt dichtbij en vraagt ernaar. Ze doet het zo natuurlijk en vanuit rust. Ze kijkt iemand aan met een open blik en geeft de ander een kans om met zijn pijn te komen en van daaruit spreekt ze woorden van hoop en wijsheid of leeft alleen mee en mensen vinden hun weg weer terug naar vreugde, keer op keer.

Ze leert mensen om emoties af te maken en doet dit ook bij zichzelf. Ze neemt alles serieus. Een beklemmend gevoel, een naar gevoel, iemand die verdrietig kijkt. Grote pijn van mensen die verbitterd zijn en kleine pijn door misverstanden of groeipijntjes van het leven. Als er crisissen zijn komt Elizabeth mensen opzoeken met haar rieten mandje en ze zit met al haar schoonheid, rust en aandacht naast ze. En soms zegt ze stevig de waarheid met een hart wat bloedt voor een haast verloren zaak. Ik zie sleutels voor me van het leven. Ik zie hoe ze haar gevoeligheid voor wat er omgaat in mensen en haar gevoel en kennis voor recht en waarheid, hoe ze dat gebruikt in allerlei interacties en een vredestichtster is. Het lijkt zo eenvoudig als zij het doet, en toch is er maar één die het kan zoals zij het doet en het raakt me. God is een God van een verterend vuur, die brandt voor heiligheid, waarheid en recht en overvol schoonheid is. Toch komt Hij heel vriendelijk en zacht met ogen van mededogen dichtbij ons mensen die met onze emoties in de knel zitten. Uitnodigend om stap voor stap ons te helpen onze emoties onder ogen te zien en ze in Zijn licht te ontrafelen en er mee klaar te komen totdat we weer in kamp vreugde zijn, waar we voor bedoeld zijn.

Mensen die slechte dingen doen in de serie komen in Hope Valley en blijken gaandeweg om te kunnen draaien naar de goede weg kiezen. Een dichte gemeenschap van onvolmaakte mensen die op elkaar betrokken zijn in een stadje waar waardes gelden die van God komen en kleden van herstel, hoop en heling worden geweven door de dagen heen. Een serie kan zoveel meer zijn dan alleen maar iets kijken.

Vandaag was ik op een dag over vlaggen. Op de christelijke : "I am intuïtive arts school",in de gezellige familiekerk, was Christa er met haar dochter en man om les te geven en ons groepje te leiden deze dag. We waren met ongeveer achttien vrouwen als deelnemers. Ze hadden veel zelfgemaakte vlaggen meegenomen en ook schilderijen. Ik zag een levenswerk voor me, van elk doek wat is ontstaan vanuit gebed. God die heeft laten zien wat Hij wilde en dan stoffen gaan zoeken en aan het werk. Dat gaat niet altijd van een leien dakje. Soms is er veel strijd om waarheden en realiteiten die er in de hemel zijn, op aarde te laten zien. Ik haalde mijn hart op aan de schilderijen, stoffen en ontwerpen, maar bovenal was de bron steeds voelbaar. Christa en Marie leerden ons om alles vanuit gebed en luisterend naar God te doen. Ik voelde voortdurend een heilig ontzag voor Hem en er was rust als een dekentje van de hemel die alles zacht, warm, vertrouwd, scherp en mooi maakte..  Naar Christa en Marie luisteren was als aan een frisse bron zitten. Ik proefde éénheid en compleetheid. Ze vertelden over hun leven en hun bediening in de kerk, en dat het bovenal om je hart gaat. Christa deed bijvoorbeeld eens een stap terug om iemand anders de ruimte te geven om te vlaggen en zelf als een beschermende muur van steun erachter te gaan staan, terwijl zij er een bediening in heeft. Ik voelde het beschermende van steeds dicht bij God blijven. We gingen technieken oefenen en voelen of je hart het snelst klopt van lofprijs, aanbidding of van strijd aangaan door middel van verschillende muziekjes luisteren en dan vlaggen. We deden alles vanuit het je verbinden met God en naar Hem luisteren. Wauw, wat rustgevend. De hele dag door ademden we als groep deze onderworpenheid aan Hem in en het gaf zoveel shalom, vrede. Vrede regeerde in plaats van emoties die alle kanten opgaan. Je merkte het aan de hele groep. Iedereen werd rustig en het vlaggen was niet zwaar. Ook de opdracht om voor iemand anders te vlaggen was niet zwaar. We deden het gewoon. De muziek was prachtig, vaak instrumentaal en raakte dieptes aan.

We waren de hele dag omringd met kleuren en ontwerpen, met muziek en nieuwe mensen, gesprekken, lekkere thee en bokkepootjes bij de koffie. We deelden, liepen op sokken, dansten wat en zwaaiden de vlaggen, maar alles ging om Hem. We zaten voortdurend aan Jezus voeten. Het was zo goed. In de bus terug zit ik gezellig in het donker geworden regenachtige Utrecht tussen allerlei mensen die vrolijk met elkaar kletsen. Natte jassen, gezellige geluiden en wachten op de goede halte. In alle rust reis ik terug, door druk Hoog Catharijne heen met honderden mensen tegelijk. Maar mijn hele zijn is ingepakt in deze welkome vrede. Voel me zo gevoed en gedragen. Ik wil dit wel altijd en nog wel meer.. Dit is: all is well; Shalom. Mijn hart is ploffend dankbaar en haast te vol nog voor nog een nieuwe schep. Dank U God.

Gisteravond had ik een feestje! Ik had direct al een klik met dit concert en uiteindelijk mijn Surinaamse broer in Christus mee gevraagd. Als verrassing sloot vriendin Anneke ook nog aan!

Opgetogen voor een avondje heerlijk ontvangen en genieten van schoonheid kwamen we de warme theaterzaal in.

Er waren verschillende artiesten. De meesten had ik nog nooit live gehoord; dus het werd een verrassing.

Mijn voorgevoel dat dit een pareltje van een avond zou worden kwam gelukkig uit.

De artiesten hadden veelal geweldige glitterkleren aan! Ik vond het zó leuk! Ik had zelf ook net een nieuw glitterachtig galajurkje in het paars met een zilveren truitje eronder, wat ik helaas vanwege de verwachtte kou niet aan had gedaan. Één zangeres had een strak sluitend soort van jumpsuit aan. Ze had een klein buikje maar het stond haar geweldig. Ralph van Maanen had prachtige stoere laarzen aan met een leuke broek en een jasje. Het stond hem zo goed; echt als een artiest maar je zou hem ook zo in het ruige Amerika met zijn gitaar door de natuur zien trekken. Echt stoer. De Fillae vrouwen waren stuk voor stuk een soort modellen zo mooi. Prachtige lange, blonde haren, net als Wycke die ook zo mooi was. Ze straalden als zussen en lieten een loepzuiver geluid horen. Wat een talent zeg!

Prachtige fluiten ook en moeiteloze meerstemmigheid. Sharon Kips ging zingen met haar man samen aan de piano en soms zong hij ook mee.Wat een volwassen vrouw met zoveel diepte in haar geloof! Vroeger had ik moeite met kerst, met kerstbomen en glitter. Je kan er van alles van zeggen. Maar als mensen vanuit hun binnenkant gaan vieren is het echt heel leuk en een feestje om de buitenkant ook heel mooi te maken en eens flink te glitteren. Ik geloof dat God ook daar van geniet. We mogen ons mooi maken voor Hem en onszelf en de boel versieren, want het is feest. We zongen allerlei liederen, bekende kerstliederen en zelf geschreven liederen waar we naar luisterden. Ik merkte dat ik vooral de binnenkant zocht terwijl iemand zong. Er was zoveel perfect talent en kloppend, mega mooi gezang en toch is het de binnenkant die je voedt. Één vrouw van de Fillae zussen zong voor mij het meest niet perfect. Soms kunnen mensen zo perfect iets opvoeren, als een glanzend geheel waardoor je kans krijgt dat het een soort glazuurlaagje krijgt waardoor je de binnenkant niet meer voelt. Bij haar voelde ik die wel door iets gewoons of kwetsbaar in haar stem en bij Sharon proefde ik de kracht van een vol aanbiddend hart wat gewend is de diepte in te gaan. Bij haar man Gilbert proefde ik zijn toewijding, diepgang, eenvoud en nederigheid in zijn pianospel en reisde ik in gedachten mee naar al die ontelbare uren oefenen, thuis achter de piano.

Ineens ging een man voor mij, aan de zijkant van de stoelen, met een soort harkerige maar toch kloppende bewegingen dansen op de muziek. Hij zwaaide zijn armen en benen als een soort vrije volksdans en het zette iets vrij. Even later ging Anneke ook achterin dansen met haar sjaal en ik deed ook mee. Toen ik op een later nummer in een zee van ruimte achterin de zaal de sjaal helemaal rond kon zwieren, met kracht, merkte ik opnieuw hoe krachtig zo'n verlengstuk is in je uiten in aanbidding. Je zwiert de lofprijs als een strijdend wapen door de lucht.

De artiesten, onze broers en zussen, lieten ons ontzettend genieten en lieten ons ook mee verbinden in samen zingen en vieren. Wat een talent, perfectie en schoonheid, ook aan de buitenkant. Door de schemering naar binnen brak het licht echt door. Top bedankt!