Op family7 televisie op mijn laptop zag ik twee mensen die door de graftuin liepen in Jeruzalem. Enthousiast liepen ze door de prachtige tuin. De man leidde haar rond. Je voelde hoe zijn hart klopte voor deze plek. Hij liet Laura-Lynn haar ogen sluiten en nam haar bij de hand een trap op. Toen kwam ze op een soort terrasje waar je uitzicht hebt op de rots met de vorm van een schedel erin. Je ziet twee gaten waar ogen in hadden gekund. Daar bovenop heeft het kruis van Jezus gestaan. Ik zie het ook en begin direct diep te huilen. Het gaat langs mijn verstand heen. Het is zo heftig, mijn Jezus hing daar...

Als Laura -Lynn en de presentator over de schilderachtige oude paadjes omgeven door bloemperken verder lopen door de tuin, voert de spanning op als je weet dat ze op weg zijn naar het graf. Laura-Lynn heeft het graf nog nooit gezien en mijn emoties gaan mee in de komende onthulling.

Ik moet een poosje zo diep huilen en ben niet de enige want Laura-Lynn heeft ook zitten huilen bij het graf. Het raakt me zo, dat door en door gepreekte verhaal, als een geprakt oud vertrouwd prakje wat plots een nieuwe verse maaltijd is en me wakker maakt. Mijn geliefde lag hier.

Dan komt het goede nieuws van de opstanding, dat Jezus voor altijd leeft. Geen reden meer voor angst. Ik weet het maar diep van binnen ben ik wel nog steeds zo bang, en dat verwart me ook. Kom toch in die plek Here Jezus, help me U toe te laten, steeds dichterbij.

Leeg gehuild besluit ik na deze emotionele dag een bad te nemen. Ik maak de tobbe goed heet, giet er olie in, leg een boek over de opname van de gemeente op de kruk en een kop nachtkruiden thee. Ik roep poes Myou om me te vergezellen in de kleine douche. Ze zit mauwend op het oranje matje. Als de spiegel beslaat, teken ik er Jezus Zijn naam in met een hart.

Ik sla het boek open en lees gelijk het stukje van de opname, als we de lucht ingaan om Hem te ontmoeten. Alles roert zich in mijn hart. Het christendom is niet iets van alles weten en studeren en de rechte dingen doen. Ja, dat doe je maar het is een mysterie, het is liefde. Ik houd zo van Hem.Hij heeft mijn ziel geraakt en ik wil Hem volgen, ik wil dicht bij Hem zijn, voor altijd en met Hem schommelen, voor Hem zingen, tekenen, schilderen en dansen.  Hem vertellen hoe mooi ik alles vind wat Hij maakt. Hem bedanken. Ik wil tegen Hem aankruipen en nooit meer bang zijn. Ik wil met hem paardrijden tegen een sterke wind in en een sterke strijdster zijn. Ik wil Zijn geur ruiken, Zijn mantel voelen en Zijn haar zien wapperen in de hemelse wind, mijn gezicht opheffen en duizenden woorden in één blik leggen, wetende dat Hij het ziet.

Mijn Jezus..

Het is weer maandagavond en ik ben weer op dansles. We zijn fris, nieuw gestart dit seizoen met een klein groepje overgeblevenen en inmiddels zijn er wat nieuwe bij. We zijn nu met zeven vrouwen plus dan de danslerares. Onze lerares is een vrolijke, ongecompliceerde vrouw met kinderen in de tienerleeftijd, als ik het goed heb, die de uitdaging op zich heeft genomen om de dansschool over te nemen. Iedere les is weer bijzonder. We staan in de gehuurde zaal van het hoge kerkgebouwtje wat straks gesloopt gaat worden en waar de kerstverlichting nog gezellig over de muren gedrapeerd hangt.

Rode gordijnen voor de deuren en mooie spiegels die ze leuk op de kop getikt heeft, waar we saamhorig elkaar in kunnen bewonderen. Van dit muziekje word ik echt blij, het zingt steeds van: "God is good" en we doen vrolijk en lachend ons dansje. Het is zo gezellig en tof en ineens besef ik dat je soms wel eens naar een film kijkt over iemand die op zo'n soort dansles zit. Je volgt dan de hoofdrolspeelster die uit haar huis naar de dansschool gaat en misschien, net als ik, zich te vroeg door de rode gordijnen heen worstelt en, oeps, in de verkeerde les belandt, maar dan uiteindelijk bij het goede groepje zo'n super toffe les heeft met mensen die van alles met elkaar meemaken.

En weet je, ik doe niet mee aan de rand, of alsof. Ik verberg me ook niet, nee ik heb besloten om mezelf meer te laten kennen in deze setting. Het is namelijk veilig én uitdagend want er wordt soms ook wat van ons gevraagd. Het is míjn dansles bedenk ik dankbaar, mijn leven en het is hartstikke leuk. Ik speel de hoodrol in mijn eigen leuke leven waar anderen met jaloersigheid of plezier van kunnen meegenieten. Het is echt waar bedenk ik blij. Ik heb een leuk huis, zalige kleren, mooie haren, top werk, toffe vrienden, mooie spullen, gave kerk, leuke hobby's. Alles resoneert in steeds meer kleuren en muziek. Ik ben zo rijk; dank U God.

Vandaag keek ik weer naar de mensen van Hope Valley. ( de serie die ik volg) De tranen stroomden over mijn wangen. Ik leef intens met ze mee. Maar ik doorleef ook hoe door alle gebeurtenissen heen het alsmaar, steeds weer, gaat over relaties. Alles voltrekt zich door relaties. Ik zie Henry, die eerst als een sluwe vos vreselijke dingen deed in de kolenmijn en over lijken ging en die nu een heel ander mens is geworden. Hij heeft de kolenmijn opgeblazen die niet veilig meer is, zodat de grote bazen er geen mensen meer in kunnen laten werken. Hij heeft zichzelf vrijwillig aangegeven bij de politie als dader en zit vredig in zijn cel. Hij geeft zijn geldbonus aan de dominee en vraagt de dominee met hem te bidden omdat hij niet weet hoe of het moet. Knielend op de vloer vraagt hij: "zo goed ?" Ik vind het zó hartbrekend mooi! Het wordt razend echt gespeeld door Henry met zijn doorleefd gezicht en lijf wat aangedaan is van het leven. De zondaar die een echte turn around meemaakt. Het dorp wat om hem heen staat als hij uit de boevenauto komt en iedereen voor hem klapt, allemaal geroerd door de diepe lange geschiedenis van alles wat er in het dorp is gebeurd. De mijnwerkers die omgekomen zijn..

Het stel dat geen kinderen kon krijgen en waarvan zij nu eindelijk aan haar man kan vertellen dat ze  zwanger is en hoe hij uit bed springt en blij naar buiten rent om aan iedereen te vertellen dat ze een baby krijgen! Keer op keer op keer zijn het mensen die afwassen, eten maken, ergens heengaan, werken, gewone mensen die voor het schijnbaar saaie, gewone kiezen, voor de goede keuzes van trouw en eerlijk zijn en doen wat je zegt. Het lijkt zo gewoon of saai maar de van warmte doortrokken vriendschappen, goede adviezen, vergevingen en liefdeblijken zijn niet saai maar raken je tot diep binnenin en geven levenskracht. Steeds zoeken mensen elkaar op om iets door te spreken, om advies te krijgen of troost of om gecorrigeerd te worden. Mensen maken tijd voor elkaar en organiseren feestjes. Het zit 'm in kleine dingen en in grote. Een jongetje van drie die helpt om een verlovingsring in haar jaszakje te doen die ze dan vervolgens zelf uit het zakje vist, als verrassing, terwijl ze samen oplopen. Het blije begroeten als iemand weer thuis komt. Een pick- nick die je thuis voortzet voor de kachel als het te hard waait. De dokter die de medicijnen even langs komt brengen. Een echtpaar die elkaars gezicht in de handen houden en zeggen hoe blij ze met elkaar zijn. De redactie van de krant die een geweldig verhaal laat schieten om de gevoelens van een vriend te eren. Enzovoort. In psalm 19 staat: "De richtlijnen van de Heer zijn volmaakt, ze geven levenskracht. Wat de Heer afkondigt is betrouwbaar, het maakt de onervarene wijs. Wat de Heer beveelt, is juist; het is een bron van vreugde. Wat de Heer gebiedt is zonneklaar, de ogen gaan ervan stralen.

Het woord van de Heer is zuiver, altijd blijft het gelden. De uitspraken van de Heer zijn betrouwbaar, hun juistheid valt niet te betwisten. Ze zijn begerenswaardiger dan goud, dan het allerzuiverste goud; ze zijn zoeter dan honing, dan honing, zo uit de raat."

Dat bedoel ik nou, dit proeven is veel beter dan een stukje zoete cake. Het geeft levenskracht.

Ook een stukje proeven?

p.s. een tip is de film: Play the flute, waar het over deze psalm 19 gaat. Te zien op New Faith Network.