Soms lijk ik wel een persoontje helemaal omwikkeld met allerlei kleuren draad... Al die gedachtenkronkels die alsmaar verder weven en een steeds dikker pak draden om me heen trekken waardoor ik steeds minder vrij kan bewegen, terwijl ik zo opknap van bewegen..Hoe ingewikkeld kan je het maken.. Hoe vind ik de weg terug naar mijn oorspronkelijke blije ik, vol ideeën en iemand die graag lacht?

Op het theaterweekend gingen we op een groot grasveld met een dik lang touw touwtje springen met heel veel mensen tegelijk. We dromden er om heen tot je de moed vond om er in te springen. En dan merkte je dat je niet zo makkelijk meer omhoog komt, met het klimmen van je leeftijd, en gelijk stopt het touw. Vast tussen mijn voeten.

We gingen weer spelen; leren spelen als een kind die samen met Jezus een hoop bladeren omhoog gooit; gewoon voor de lol om te genieten.

We lachten als het fout ging en we joelden als het goed ging. Wel met 70 of 80 man ; zo'n grote groep

En toch voelde ik me geremd; teveel bezig met mijn eigen schaamte over hoe ik het doe. Zelfbewustzijn kan gewoon verstikkend zijn om vrij te leven.

Maar toen waren er wat jongeren  bezig om op hun hoofd te gaan staan. Omdat ik dat vroeger zo goed kon, pakte ik een been van iemand vast die omhoog werd gezwiept en hielp de jongere op haar kop te staan. Ineens was ik weer in dat stukje vroeger, van turnen met mijn zus en handslagover doen en op je hoofd staan dus. Toen ik zelf mijn hoofd in het gras zette en mijn ellebogen er strak naast deed gaf ik me eindelijk over aan 'spelen , gooide mijn benen in de lucht en IK STOND!' Alle draden van zelfreflectie, ingewikkeld denken,  gewetensvol zijn en zoeken naar gezien worden knapten stuk.

Zoiets heb ik dus nodig om los te breken. We kunnen zo gauw religieus worden dat ik het zelfs kwijt raak om blij te zijn met Jezus. Alles wordt een serieuze zaak en het is ook serieus. Maar toch, het mag niet zo serieus worden dat we niet meer kunnen spelen met een God die houdt van vogels in zes kleuren, vreemde snoeten en staarten van dieren. Als ik naar de dierentuin ga zie ik hoeveel God van spelen houdt.

God kiest soms kinderen uit om machtige dingen doorheen te doen. Ik denk dat Hij dan niet anders kan omdat wij als volwassenen Hem zo in de weg zitten met ons denken en zelfbeeld. We willen goed overkomen, we willen ons best doen, we willen het snappen. We gaan voor intelligente gesprekken, diepe gedachtes, keurig gedrag, maar we verliezen de touch met leven; vrij zijn, echt zijn, oorspronkelijk zijn. zonder beknellingen. Ik merk het als ik een groepje aan tafel lol zie hebben. Mijn hart trekt dan gewoon van pijn, ergens van binnen, omdat ik niet meer weet hoe of je dat doet; zo lachen met elkaar. Ik heb er jongeren voor nodig, of ouderen ook misschien die durven te lachen om zichzelf of kinderen die het met het grootste gemak nog kunnen. We hebben elkaar nodig als één groot gezin waarin iedereen er mag zijn, nodig is en welkom

Help me God om regelmatig op mijn hoofd te staan als de draadjes zich weer knellend om me heen weven. Geef me het lef om mijn kleur te laten zien in een wereld van aanpassers, beoordelaars en meningen. Help me om niet te verstijven in een keurslijf maar de vrijheid in te stappen van een megabonte kleurenvolle dag die U elke dag weer geven wilt.