Ik had het al een hele poos zo goed als genegeerd; het zonnescherm hing scheef en kwam links naar voren van de muur af.
Toen ik uiteindelijk met een sopje van soda en lauw- warm water het aangetaste zonnescherm doek wat ging afborstelen, durfde ik te kijken. De bout linksboven kwam uit de muur zetten omdat het voegsel was afgebrokkeld en de stenen hier en daar kapot zijn.
Toen kon ik actie ondernemen en bellen voor onderhoud. Het bouwbedrijf zou vanaf maandag weer present zijn, na de vakantie, en contact opnemen.
Op maandagmiddag ging de voordeurbel en stond de wagen al voor de deur; met aanhang en spullen: klaar voor de klus! Ik zag dikke grijze wolken en zag op mijn i phone dat het flink zou gaan regenen, maar de mannen zagen geen problemen. Ze gingen tekeer met de drilboor, gehuld in een een soort van gasmasker over het gezicht voor alle stof en steentjes, en de kapotte stenen werden eruit geboord. Toen gingen ze nieuwe bakstenen halen en terwijl ze weg waren kwam die voorspelde hoosbui! Ik deed gauw een plastic zak over de electrastekker.. Toen ze weer terugkwamen was de bui net over en werkten ze verder aan het voegen en afwerken. Het was mijn taak om het zonnescherm er weer netjes en goed in te krijgen, maar hoe ging ik dat doen? Ik bad om hulp. Ik had ze geholpen met het zonnescherm vastbinden met een touw aan het balkon terwijl het scherm dus helemaal los van de muur moest en vertelde hoe ik eerder altijd geholpen werd door mijn overleden buurman. De man die de verantwoording had voor de klus kwam me onverwachts tegemoet en zei dat hij morgen nog wel langs zou komen om de bouten er opnieuw in te slaan. Ik was zo blij en verrast! Echter door de regen was alles zo nat geworden en het voegsel nog niet goed gedroogd, dus toen hij de volgende ochtend de bout er weer insloeg was alles heel kwetsbaar en broos en bovendien zei hij dat eigenlijk het zonnescherm helemaal opnieuw opgehangen moet worden. De moed zonk mij in de schoenen hoe of het nu verder moest en ik bad weer om hulp. Later op de dag bekeek ik de opnieuw geslagen bout en zag dat er nog allerlei openingen waren in de stenen. Ik ging met mijn eigen voegsel aan de gang; een oranje pakje alabastine muurvuller. Ik dacht dat het witte goedje later wel grijs zou kleuren.
Later op de middag kwam de meneer wéér langs... om de bouten opnieuw toch goed vast te zetten en zag de rare witte plekken van mijn voegsels."Wat heb je gedaan? vroeg hij? Ik vertelde het en zo bleek dat hij een ander soort voegsel gebruikte wat dus grijs ik en ik opperde dat ik dat erover heen kon doen. "Dan moet je het iets afkrabben, en het er dan overheen doen", zei hij. Ondertussen was hij dus al twee keer langs geweest. Als ik rustig op bed was blijven liggen en gewacht had, was het vanzelf goed gekomen. Nu ging ik weer zelf bijspringen met eigen pakje voegsel wat ik er nu weer moet zien af te krabben.. zucht
Iedere keer als de bel ging en de meneer van het bouwbedrijf weer hulpvaardig voor de deur stond voelde dit als zo'n vette knipoog van boven. Ik was geraakt door de zorg van deze meneer die buiten de regels om voor mij wou zorgen. Hij ging me nog wat grijs voegsel brengen als hij tijd had. De dag erop ging op een gegeven moment de bel, en jawel, er stond een grote pot met een klein laagje grijs voegsel voor de deur.
Ik had gebeden en God had geholpen. Nu nog het voegsel vervangen en dan is er de uitdaging om het zonnescherm nog eens overnieuw opgehangen te krijgen of iets dergelijks.
Ik herken mijn: "Ik zal wel helpen Vader God' houding. Wat gebeurt er als ik niet help? Wat gebeurt er als ik niets doe? Steeds weer komen de woorden terug in mijn leven over het ingaan in Zijn rust. terwijl ik toch echt niet zoveel doe, bedenk ik geïrriteerd. Maar het is niet wat we doen maar van waaruit.
Ik erken dat ik zelf dingen bedenk om te doen zodat ik er zelf voor zorg dat er nog eens iets gebeurt, of uit me komt, of dat ik gezien wordt of er toe doe.
Maar het zijn pogingen als wit voegsel die er uiteindelijk niet toedoen en eigenlijk weer weggeschrapt moeten worden.
Ten diepste vind ik het eng om Vader God te vertrouwen voor mijn leven. Niets te doen totdat ik weet; "dit vraagt Hij van mij".
De pijn van het - niets-, de voor mij uit doemende leegte laat me grijpen naar eigen voegsel. Totdat ik dus gevloerd ben, van- uit eigen kracht- en merk dat het niet veel opbrengt. 54 jaar oud. Al vanaf mijn dertigste jaar aan het worstelen met issues. In de rust komen is een uitnodiging van de Vader, niet om niets te doen maar om vanuit Hem iets te doen. Of niets wellicht. Ik vind het een spannende weg, een eenzaam avontuur, het loslaten en vertrouwen.
De meneer met de de witte bouwvakkersoveral en pet op heeft me wel een staaltje gebedsverhoring laten zien.Tot drie keer toe kwam hij speciaal langs, voor mij.
