Vroeger had ik een vriendin, Susanna, die vertelde dat zij getroost was doordat haar voorganger haar gave erkende en er ruimte aan gaf.
Hij zag in haar de gave om aanbidding te leiden en gaf haar de ruimte dit te doen en een aanbiddings groep op te zetten. En wat een zegen werd dit, voor zovelen, zeker ook voor God zelf.
Ik geniet ervan om deze priincipes te herkennen en te zien werken.
Op vakantie met Gera erkende zij in mij mijn gave van zingen en liedjes maken, zomaar spontaan. Na de koffie speelde ik wat en ze zei me dat ze het mooi vond en toen ik een klein liedje maakte vond zij dat mooi, net als ik.
Er zijn maar weinig mensen die dit kwetsbare van mij ruimte kunnen geven doordat ze het zien, voelen, erkennen, respecteren en ervan genieten. Gera, met haar fijnbesnaard zijn, kan dat.
Het doet mij bloeien. Bij Gera kan ik een heerlijke salade maken of lekkere roerei en de bedden goed opmaken. Het geeft me een blij en trots gevoel.
Bij Annelies voel ik me speciaal. Ik voel me iemand die God op een heel eigen manier kent, vrij, iemand die creatief is en wat apart en kunstzinnig. Zij geeft me het gevoel dat het een cadeau is om mij te kennen.
Robert geeft me het gevoel dat ik echt talent heb om te schrijven als hij uitziet naar een stukje van mij een me weer een topwaardering geeft. Bij hem voel ik me speciaal, bijzonder en talentvol op menig gebied.
Ik kan zonder moeite iets te eten maken en durfde zelfs voor hem piano te spelen. Dingen niet durven, of kunnen heeft ook met de ander te maken. Je voelt onbewust of de ander je talenten erkent of niet en er ruimte voor maakt of niet.
Anneke geeft me het gevoel dat ik waardevol en kostbaar ben, intelligent en de moeite waard. Ik ben een volwaardige gesprekspartner en mijn mening doet er toe. Er is herkenning in het hoog sensitief zijn en gevoel voor kunst.
De buurmannen geven me het gevoel dat ze graag bij me zijn, mijn gezelschap waarderen en dat ze van me houden. Ze zoeken me op en staan voor me klaar.
Iemand met wie ik regelmatig bel geeft me het gevoel dat ik een fijn iemand ben om te vertrouwen, om zijn verhaal bij kwijt te kunnen, om vrij te kunnen delen. Als ik met Betty ben pak ik de gitaar en gaan we samen zingen.
Als ik met Hannah ben luisteren we muziek en gaan we dansen en laat ik haar lekkere dingen bakken en koken. Net als andere Anneke, die is daar een ster in!
Bij de muziekgroep Lev Sheloh kon ik vooraan gaan dansen omdat ik voelde dat ik die ruimte kreeg; die erkenning.
In de auto met Fred en Jannie vragen ze hoe of ik de dienst vond en ik voel ruimte om echt wat tre zeggen van hoe ik het ervaar. Ruimte voor mijn beleving, mening.
Bij John voelde ik me sexy en mooi, bijzonder en speciaal. Talentvol, stoer en vrouwelijk.
In de tekenles bij cultura voel ik een erkenning waardoor ik durfde te tekenen. Respectvolle waardering voor mijn voorzichtige werk.
Wat een cadeau's om elkaar te geven. What a joy om met die mensen te zijn die jou de ruimte geven, waar jij op je mooist, best kan zijn zodat je kracht krijgt en moed om het ook te kunnen vasthouden bij mensen die het niet in je zien, niet erkennen.
Troost gaf het mij inderdaad, toen Gera mijn kleine liedje open ontving als een kostbaar kleinood. iets wat ik zo vaak weggeef, in de stilte, als ik wat zing, één op éen met een gehandicapte of zomaar alleen.
In de hemel wordt het gezien en Vader geniet ervan. Die ene klank die alleen jij kan maken. Die lach van jou, dat gedicht, jouw talent van ordenen of raad geven, een wijs woord of je stil gebed.
Het maakt je mooi en geeft eer aan Hem. De vijand wil het van ons afsnoepen, ons ontmoedigen, beknotten, stilzetten, afhakken.
Laten we open harten hebben voor elkaars gaven en elkaar erin bemoedigen en niet vergeten dat het ook troost brengt.
Het was na Ierland niet echt rooskleurig met de nachten. Het slapen wil niet goed .Ireland energizes, stond er op een pot groene flexaverf.
Inderdaad, de adrenaline lijkt niet tot rust te komen. Maar een nieuwe reis bood zich aan.
Ik had ergens van de zomer een heel tof tenthuisje geboekt waar je met vier personen in kan slapen. Ik had het in geloof gedaan.
Met al mijn rits vrienden en kennissen dacht ik; "Dat komt wel vol".
Één oudere vriendin zou met me meegaan, maar gedurende de zomer bleek ze toch teveel moeite te hebben met een stukje lopen 's nachts naar de wc.
Er zat geen wc in de tent. Een plasemmer zou een optie zij maar toen ik ook een echtpaar had uitgenodigd (the more the merrier),
Zag ze dat niet zo zitten. Uiteindelijk had ik het zo gepland dat ik met haar één nacht alleen zou zijn, maar nee. Toch teveel gedoe.
Voor haar was het goed dat er een oudere dame uit Friesland bij haar zou komen en de dames zouden beiden nog langs komen, een dagje, een middag.
Een vriend uit Amsterdam was te moe voor een avondje, en een vriendin uit Amsterdam ging spoedig verhuizen en ging om negen uur naar bed.
Het echtpaar zou pas op 't laatst beslissen, dus dat bleef een verrassing. Een gooi naar nog een leuke alleenstaande vriendin om te komen bleek voor haar ook niet de juiste zet.
Maar goed, één iemand bleek stabiel in het gaan komen! Ze kwam de eerste avond en zou op de derde avond weer vertrekken.
Na alle slechte nachtjes toog ik met een grote koffer en mijn gitaar naar het tenthuisje. Aangekomen bleek de supermarkt op de camping in het laagseizoen dicht te zijn,
en ik smacht gewoon naar koffie met melk om een uur of vijf. De, ook net aangekomen overburen, hadden twee lekkere fietsen staan, en ze waren net boodschappen wezen doen.
ik mocht een fiets lenen. Hoe aardig! Ik toog moe maar enthousiast naar Heemskerk en deed lekker wat aankopen bij de albert heijn.
De vertrouwde producten. 'S avonds rond 10 uur, toen mijn lijf alleen nog maar wilde liggen, ging mijn mobieltje en stond Gera in het donker bij de slagboom. "Okay", ik kom er aan.
Ze kwam het gezellige huisje binnen en zwaaide met haar champagnefles die we gelijk koud wegzetten. Ze was geslaagd voor dominee!
Er was helaas geen internet in het huisje, waar ik wel op gerekend had, maar Gera had gave muziek op haar tablet, lucifers voor de kaars en pruimenjam van haar moeder.
We nestelden ons gezellig in het wat klammige vertrek op de schrale lakens. Gaskachel aan. Het weer werd goed. De vakantie was begonnen!
De volgende dag haalde ik verse croissants bij de campingwinkel die 's ochtends wel open was, en we hadden een fantastisch ontbijt op de veranda, in de zon.
Eerst vond ik ons huisje niet op de beste plek, maar later kwam ik erachter dat het juist de beste plek was, want 's ochtends konden we heerlijk in de zon ontbijten en 's avonds waren we weg.
Na een uitgebreid ontbijt, met sapje en heerlijke koffie, voelde ik me eigenlijk te moe om nog wat te ondernemen. Maar ik ben altijd erg loyaal aan het plan en ging me wat voorbereiden om weg te gaan.
Was het niet dat Gera even wilde liggen. Ze ging naar bed en werd harstikke ziek. Ik ging ook naar bed en voelde hoe enorm moe ik was.
Na twee uur liggen gaf Gera ineens heel veel over. Het was een heftig gebeuren. Ons slaapvertrek had dezelfde gordijntjes als mijn slaapzaal in Ierland, Ikea, en ik schoof ze dicht zodat het een soort hospital
was en de buren niet naar binnen konden kijken. Ook voor Gera was het prettig; zo weinig mogelijk prikkels.
Het was geen voedselvergiftiging want ze knapte niet op. Het was een slome, stille dag terwijl het buiten lekker weer was.
Ik leende weer een fiets aan het eind van de dag en fietste naar Castricum voor wat eten. De tweede Albert Heijn. Tsjonge wat een vakantie; boodschappen doen bij de AH.
Ik zag sterretjes in de winkel. De volgende dag hadden we weer lekker ontbijt op de veranda, alles heel rustig aan.
Ik had nog aardappels aan de weg gekocht voor als de twee oudere dames zouden komen eten, maar eigenlijk had ik helemaal geen zin meer om voor ze te zorgen.
In de middag knapte Gera een beetje op en kon ze het opbrengen om met de auto naar het strand te rijden. Om half vier sloten we het huisje af. Ik glimlachte naar de overburen en zei:"
"We gaan nu eindelijk naar het strand.". Ze grijnsden terug. "Anders hoeft het ook niet meer."
Tot nu toe hadden we erg van het huisje genoten, van de lekkere bedden, wat muziek en elkaars gezelschap.
Een mail van het echtpaar deed me vermoeden dat ze niet zouden komen, wat ik wel jammer vond, maar ja.
Op het strand gekomen was het echt heerlijk. Heel veel mensen gingen alweer naar huis, maar onze stranddag ving aan.
Er waren twee lekkere ligbedden. We hadden grapjes gemaakt, dat onze bedden,( twee naast elkaar),dat we die zo wel naar buiten geschoven hadden willen hebben en nu was het een beetje zo.
We maakte leuke foto's en aten mijn lekkere zelfgemaakte salade, ik veel en Gera zomaar een hapje, nog herstellende van de buikgriep.
Het was heerlijk de tijd aan onszelf te hebben, geen visite en we genoten van de zonsondergang, zittend in een strandtent. Gera had zalmsalade en ik een zak patat.
We leefden wat op en gingen nog aan een picknicktafel helemaal de zon zien ondergaan, voor de strandtent met meegenomen rode wijn.
De verhalen kwamen los en het was echt feest. Gera ging niet naar huis. Het was de derde avond. Ze had zich ziek gemeld en zou nog even blijven.
De volgende dag waren we allebei tot meer in staat en het zou onze fietsdag worden.
Na weer zo'n heerlijke ontbijttijd gingen we dit keer iets minder sloom op pad. Met - tussen de middag- tijd waren we in Castricum geparkeerd en gingen bij het station twee fietsen huren.
Dat ging allemaal niet zo heel erg snel en toen we naar het station liepen, draaiden we allebei ons hoofd naar een grand café...koffie en taart??
We hadden nog niets gedaan maar hadden zin in koffie en taart. In het plaatsje vonden we een bakkertje met een hele grote vitrine met zoveel lekkere taartjes dat het kiezen me duizelde. Er was ook één leuke boekwinkel waar ik wat had gekocht.
Na het bestellen en een plekje uitkiezen buiten, zakten we op de kussens met heel veel: "he he", en o wat is het heerlijk om te zitten. We gierden van de lach.
Ik belde mijn oudere vriendin en gelukkig had ze andere plannen, en kwam ze niet. het zou gewoon niet uitkomen hun nu bij het huisje te ontvangen. We waren net op pad.
Het werd een supergave dag. We fietsten door de duinen, zaten een poos in een observatiepost naar het stille water te kijken, de grassen en vogels. Een eiland en verderop de zon op de gele duinen.
Thee drinken hoog op een duin en foto's maken met Gera's mobiel. Zalig liggen aan het strand, zwemmen als slot, wat zo heerlijk was dat we er bijna geen genoeg van konden krijgen. Weer in een strandtent met een heel waterige soep.
We hadden boterhammen mee. De zon weer onder zien gaan en nog met avondlicht terug fietsen. Als laatste slot van onze megavakantie nog een kersenbiertje en bitterballen in het grand café.
Ze bleef tot en met de laatste ochtend. God had het goed bedacht. Gespierde Gera die in het voorjaar 700 km gelopen heeft in Spanje kwam samen met vermoeide Olga en samen konden we uitrusten en met stapjes gaan genieten.
Gods orde in mijn wilde plannen. Thanks for all the no's!
