Soms ben ik U een beetje kwijt in de veelheid van christelijke liedjes en preken die te horen zijn. Ik voed me er mee maar dan wordt het een cultuurtje en mis ik het leven. Dat wil zeggen, hoe het is voor mij.
Mijn hart is vaak zo eenzaam in het missen van een geliefde. In de rouw van alleen zijn, wederom alleen zijn, het single leven weer oppakken en verder gaan mis ik de vreugde vaak van het kennen wie U bent.
Dan klinken de liedjes van dat U Jezus alles bent voor ons, me ineens zo hol in de oren. Alles is anders geworden in de getijden van het leven.
Er waren tijden dat mijn hart vol was van liedjes en teksten en schijnbaar niets stond in de weg. Nu is het serieuzer, nu ik iets geproefd heb wat ik zelf heb gepakt en niet echt gekregen.
Ik weet het, een man is maar een man
Ik werp me op het bouwen aan mijn huis en tuin en ondertussen ben ik met mensen en creëer ik wat; een tas, een schilderij. Maar mijn hart is niet blij. Er is wat geknakt.
De realiteit van weer single zijn en dat te aanvaarden niet wetende wanneer of dat ik een man mag ontmoeten/vinden, is zo onverteerbaar soms. Te lang single doet iets met je. Troostvol, liefdevol, rijk zijn de vriendinnencontacten, de uitjes, de kleine feestjes. Hun voorbeelden in het bouwen aan een goed bestaan maken dat ik ook die kant op beweeg.
Niet blijven hangen aan wat was maar een basis scheppen voor nieuwe dingen.
De stem van de slang is dat er geen nieuwe dingen komen. Geknakt hart, teleurgestelde hoop en lang wachten. Voelend mijn eigen kwetsbaarheid en me zeker ook daardoor extra afhankelijk voelen van God die mij misschien nog niet of helemaal niet geschikt vindt voor een relatie. Ondertussen wil ik gewoon op de fiets zitten en tegen mezelf kunnen zeggen dat ik een getrouwde vrouw ben, terwijl ik boodschsppen doe en weet dat hij straks thuiskomt.
Kan het dat deze pijn legitiem bestaat, of ben ik geen goede aarde voor het zaad van het Koninkrijk en heb ik het opnieuw nodig dat de aarde omgewoeld wordt en het zaad nieuwe grond vindt, niet verstikt door distels en dorens.
Een man die Gods plekje inneemt? Het verlangen van mijn hart... Nog nooit heb ik me zo verscheurd gevoeld. Eerder heb ik het losgelaten, in jonge jaren, de wens naar een man, en ben weer moedig met mijn eigen stuk aan het werk gegaan.
Nu heb ik mijn jeugd verlaten, en dient de middelbare leeftijd zich aan. De tijd lijkt voorbij. Een beproeving vind ik het. Rebels, opstandig, boos en verdrietig. Ik ben het allemaal.
Een gevecht met mijn God die me elke dag weer mensen geeft, cadeautjes van hulp of liefde zo dichtbij.
Mijn geknakte hart is aan het plantjes kopen gegaan en heeft zich op de tuin gestort. Dat is ook leven; planten, aarde, compost.
Het geknakte riet verbreekt Hij niet, de walmende vlaspit dooft Hij niet. Iemand huilde mijn bittere tranen met me mee; wat een gemeenschap. Wat een echtheid. Bij iemand anders gooi ik al mijn angst en opstandigheid eruit.
Zij is ook opstandig in haar verdriet en gemis,. Dat geeft ruimte, lucht, maar ook omdat we weer terug belanden bij onze hoop, ons gebed, onze God.
Verdriet en pijn, verscheurd voelen en onmachtig. Moe van alle dingen me terugtrekkend en tegelijk weer meebewegend met het leven. Temidden van het uitbundige voorjaar wat barst van bloemen en schoonheid is er mijn plat geslagen hart.
Maar ik ben er nog. En het riet en de vlaspit zijn sterk, want ze zijn verbonden met de Levende. Toch Le Chaim, daarom, op het Leven.
( En hoe bemoedigend was gisteren weer; een feestje met bijna allemaal onbekenden waarvan velen mijn naam kenden en ik er zo bijhoorde, om applaus vroeg voor de gastheer, foto's maakte en met plezier samen aan tafel zat..)
Ze is jarig en ik ben bij haar te logeren.Als we weer thuis zijn na ons fijne stranduitje haalt ze wat kaarten uit de brievenbus.
Even later zit ze in haar stoel en opent één voor één de eenvoudige kaarten van familieleden.
Ze glimlacht als ze de kaarten voorleest en ze op tafel neerzet. Het is goed. Ze is dankbaar en tevreden.
Ik denk aan mijn grote feest, met alle slingers en ballonnen en de mand vol cadeaus..
Zij viert haar verjaardag rustig met kleine wensen en een mooi, stil hart. Ze is niet aan het vergaren maar heeft haar blik op haar hemelse Vader, als ze vertelt ook, van alles wat ze niet echt nodig heeft weg te gaan doen zodat ze eventueel zo weg kan.
De volgende dag eten we samen een heerlijk gebakje in het winkelcentrum, dichtbij haar huis.
We waren te moe om de stad nog in te gaan en de wind was guur. Het was een waar feestje; zalig bladerdeeg met verse aardbeien en slagroom en heerlijke bekers thee. We zaten aan een ronde tafel in een soort open bakkerij waar je de gezonde broden gebakken zag worden. Boven ons hingen een paar retro lampen met franje, wel vier bij elkaar, en een lekker ouderwets kleed op de grond te midden van de verdere stoere stijlvolle inrichting.
Ik voelde me zo vergenoegd. We waren gewoon thuis gebleven, hadden wat gerust op de bank en op bed en ik masseerde haar wat waardoor ik weer helemaal lekker in mezelf kwam te zitten. Wat een les steeds weer om dichtbij je eigen lijf en behoeftes te blijven en dat geluk vaak zo dichtbij is, in eenvoud en rust. De dag ervoor, net op het strand wou ik eerst even lopen bij zee maar zij vond gelijk wat drinken fijn en mijn moeie lijf bleek dat ook helemaal top te vinden toen we wegzakten in zalige kussens achter glas, met nog net wat voorjaarszon.
Met een vers broodje in de tas, gesmeerd in de stoere bakkerij, zit ik weer in de bus richting schiphol waar ik nog vliegtuigen ga kijken.
De rust van het samen zijn genesteld in mijn lijf, de vergenoegdheid dwarrelt na, en wat verstild ook vervolg ik mijn reis .Genietend van elke schijnbaar gewone zegen; een gaaf plekje in de bus, de zon op het riet, een molen een landend vliegtuig.
Noord-Hollands landschap, vriendschap vanuit rust. Shabbat is de rust ingaan van dat wat heel dichtbij ons ligt. Onze wil vertrouwend samen laten gaan met de zachte stem van Vader. Dát is de kunst.
