Ik denk dat het Corrie Ten Boom geweest is die vertelde over alle draden kris kras door elkaar in je leven, en dat het kan lijken op een chaos. Maar op een dag draait God het borduurwerk om en zie je iets prachtigs wat of Hij geweven heeft. Vandaag voelt het alsof ik soms al een voorkijkje krijg van de achterkant van mijn chaotische borduurwerk. Ik keek een film over een vrouw die columns schrijft vanuit de rijkdom van haar persoon, maar met een gebroken leven ook achter zich en nog steeds in de maak. Ik leer en leer van vriendinnen die anders zijn, om meer cognitief te zijn. Tegen mijn gevoel in kan ik een heleboel feiten achter elkaar zeggen en een erg feitelijk gesprek hebben. Voor mij voelt het als een warme kamer zonder open haard en een glas wijn. Ja, het is warm. Ja, er is een bank en ja, ik kan zitten, maar er is geen sfeer, geen charme, nothing smooth going on. Maar goed, het helpt me en het is functioneel in deze wereld van woorden en feiten ook. Mijn voorkeur gaat uit naar een dimensie achter de feiten. Een weten zonder woorden. Maar woorden zijn nodig, ik weet het. Hoe vreemd is het, als je van schrijven houdt en van taal, dat je eigenlijk houdt van een wereld zonder woorden. Of liever gezegd van een wereld waarin de woorden er wel zijn maar ze niet meer gezegd hoeven worden. Ik leer om duidelijker Olga te zijn en beter te communiceren met de wereld om me heen. Iedereen is weer anders en beleeft/pakt het leven aan op een eigen manier. Ik leer meer analytisch denken en stap voor stap beschrijven van de één en de ander remt me voortdurend af door steeds alles nog zuiverder te omschrijven en nog meer door te vragen. Oef, het is een rekkende ervaring die me soms tergt. Als ik het voel of weet, dan gáán we er toch voor? Dan is het toch goed? Voelen en weten aan de hand van een leven van indrukken en gezien en geleerd hebben. Ik zag de film en er was een vrouw die op een rots zat bij de zee. Ze zat er alleen, tijd te hebben om te zijn en na te denken en ik herken mezelf er zo in. Je eigen grond vinden op de plek waar jij oplaadt en contact kan maken met jezelf en met God van waaruit jij het leven leeft op jouw manier die anders mag zijn dan die van de ander. Thuis komen bij jezelf maakt dat je wat te geven hebt aan de wereld. Er kan soms en half leven voor nodig zijn om jezelf te vinden nadat je talloze keren hebt gereisd naar de wereld van de ander en er dingen van hebt meegenomen. Ik kon me soms zó in iemand verliezen dat ik merkte dat ik dingen net zo kon zeggen als die ander. Dezelfde toonval en zelfde manier. Deze film ging over een vrouw van middelbare leeftijd die samenwoont met haar kat en positie inneemt. Haar eigen toon heeft en niet in zee ging met een televisiemaker met de kans haar baan te verliezen. het lijkt zo gewoon, maar wat een rijkdom om eindelijk een eigen persoon te zijn. Wat wil de vijand ons niet laten meekleuren allemaal met elkaar en eenheidsworsten van ons maken. Ja, we botsen! Ja, het is soms vermoeiend en rekkend om elkaar steeds tegen te komen en toch weer anders te denken of doen. Ik vraag me af hoe of dat zal zijn met je eigen man of vrouw dus. Hoe eigen zal die zijn en hoe anders zul je altijd blijven samen terwijl je elke dag elkaar weer ziet? En hoe houd je dat anders zijn goed vol? Hoe voorkom je dat je ongezond samensmelt? En hoeveel kan het van je vragen om steeds weer positie te kiezen maar ook wat een vreugde om een eigen persoon te zijn. Soms besef ik ineens die vrijheid, als ik in mijn jas en sjaal de deur uitga en besef dat ik totaal vrij ben om aan te trekken wat of ik wil. Wat een leuke vrijheid! God ziet er ook naar uit dat wij ons ontwikkelen en meer en meer kiezen wie we willen zijn. Hij heeft ons origineel gemaakt met een grote vrijheid. Niet om te zondigen maar om te zijn wie we zijn. En dan hebben we het beste te geven aan een wereld die snakt naar originele kleur.
