Het bladerdek onder onze voeten is oranjebruin, rood en geel. Het is wat waterkoud en we struinen door het Wageningse park. De bomen zijn zo afwisselend. Ineens is er een boom met een lichte kleur stam en geelgroenige bladeren. Ik ga er zoveel mogelijk onder staan en probeer me te laten omhullen door het geelgroen gefilterde licht wat een heel ander effect geeft dan onder een roodbruin bladerdak staan. Een stukje verderop zien we dieprode puntige blaadjes aan donkerbruin, haast zwarte takken. Wat een prachtig effect. Ik zoek de herfst op met allerlei vriendinnen en vrienden en wandelmomenten. Ik wil de blaadjes horen ritselen en de verschillende boomstammen in me opnemen en alle zachte kleuren bewonderen,liefst in het late middaglicht. Het is een afscheid. Een afscheid van weer een vol jaar met allerlei gebeurtenissen, zomeravonden, natte regenweken en schitterende voorjaarsbloesems. Een zomer van thuis zijn en settelen, huis verven en thuis raken in een nieuwe kerkgemeenschap. Mijn lieve buurman Cor die misschien niet meer naar huis komt met zijn copd, en aan het zuurstof zit. Ineens is de wereld anders. Andere buurman Kommer is overleden in een maand tijd en buurman Aart denkt aan verhuizen als hij alleen over blijft. Soms gebeurt alles tegelijk; net als in een boek. Ik had meer zon gewild met de herfstwandelingen en gouden foto's willen maken van zacht zonlicht door ruisende takken. Maar het was veelal bewolkt. De wereld roert zich en het is tijd om elkaar op te zoeken en dicht aaneen te staan voor de stormen die komen. Zo voelt dat. Ik vind mezelf groeien in wie ik ben. Te lang heb ik niet geweten wie ik eigenlijk ben en eindelijk krijg ik er steeds meer zicht op maar ook meer stevigheid. Het is fijn om al veel geleefd te hebben en veel gezien en gelezen en meegemaakt te hebben en net zoals bij de indianen mag je na je vijftigste juist zeer gewaardeerd worden voor je levenservaring en door geven ook aan de generatie onder je. Ik wil het omarmen zoals een stevige boom die diep geworteld zichzelf staat te zijn. Afscheid nemen is als het kijken naar al die prachtige verschillende kleuren en alles met al onze zintuigen in ons opnemen voordat de wind en kou alles bruin maakt en verdort door de vergetelheid van tijd. Afscheid kan met een vol hart voor wat er was en tegelijk verwachtend naar wat nieuwe dagen zullen brengen. Buurman Cor zat mijn zijn lieve witte krullende haren en roze zachte wangen in zijn groene broek op zijn stoel.Het lijkt wel of bejaarden en baby's wat gemeen hebben qua onschuld, roze wangetjes en tere haren. Een paar schatten heeft hij om zich heen; zijn bijbel met een wollig kaftje, twee mooie kaarten, chocolade, prachtige rozen en twee echte -Anna- schilderijtjes. Zijn hart warmt zich aan de liefde van gezamenlijke vrienden en ik bedenk weemoedig wat er straks niet meer zal zijn. Geen schuifelende Cor meer aan de achterdeur met zijn wekelijkse bosje rozen. Niet meer samen bollen planten of de wilg snoeien. Niet meer op de bank samen Snoesje's tanden poetsen. Warme herfstbladeren van herinneringen gaan in een kostbaar doosje van mijn hart waar ze nooit verdorren maar altijd blijven bestaan.
