Vanochtend stond een wandeling op het programma, met nog drie vrouwen waarvan er één afzei. Ik zou de route plannen. We troffen elkaar in Lunteren nadat ik het allemaal net gered had, qua tijd, want ik had een slechte nacht gehad. Wat blijft het toch een kunst om goed voor mezelf te zorgen. Ik vind het leuk, een wandelgroepje maar ook lastig. Ik laad namelijk op van de natuur. Van er stil doorheen lopen en de natuur in te ademen en erin te zijn samen met God en hem ook weer mijn gedachten te geven. Maar vooral ook mijn omgeving, de rust in te ademen. Anderen lopen er vaak alsmaar kletsend doorheen alsof ze een boog maken over hun gesprek en de omgeving als decor dient, maar ik wil de omgeving dus tot mij laten spreken en alles binnen laten komen. Het heuvelachtige stuk met grote groene stukken grasland, de herfstige bomen en het gevoel van de geurende dennen. het kastanjes rapen en oog in oog staan met ineens een prachtig gave rood met witte paddenstoel. De rust van de kleuren wil ik op mijn drukke hoofd laten inwerken en er troost en kalmering vinden. De ruimte van een plotseling open stuk wil ik op me in laten werken en er zelf vrijer door gaan ademen. Maar goed, ik zei al deze dingen niet en we gingen op pad. Steeds merk ik het conflict tussen het leuk vinden ook om deel te nemen aan een gesprek en uit te wisselen en anderzijds de behoefte aan mijn - opladen-. We kwamen bij een uitkijktoren en een groot bord met routes. Er was een meneer die de beheerder van het bos was en ons alles uit ging leggen. Maar ik wou niet zo'n lang verhaal horen en merkte hoe het energie uit me zoog; iemand die ongevraagd heel veel informatie geeft. De anderen wilden het wél horen en ik liep uiteindelijk weg. Na een poos riep ik: "Komen jullie ?". En erna zei ik dat ik niet de energie had voor zoveel uitleg. Balen doe ik, van mijn eigen niet goede communicatie. We gingen nog een bakje koffie doen, bovenop de goudsberg en liepen toen snel weer het pad naar de auto vanwege de tijd en weer gaf ik niet aan dat ik eigenlijk behoefte nu heb aan stilte. Steeds tast ik de behoefte van de ander af en manoevreer dan mijn eigen behoefte daar wat bij en omheen zodat ik toch nog wat voor mezelf zorg. Maar niet open, niet direct. Na afloop was ik zo moe van al het gepraat en ging na het dag zeggen nog alleen op een bankje zitten op een stille open plek. Ik kwam daar zo van bij. De volgende keer begin ik met uitleggen hoe of het voor mij werkt. Ik wil graag of tussen de gesprekjes door tijd in stilte, dus dat ik achteraan ga lopen met afstand of dat we allemaal een stuk stiltewandeling doen als iedereen dat een goed idee vindt of wil uitproberen. De pijn die ik voelde en de tranen ook zijn die van eenzaamheid doordat ik niet zeg wat ik nodig heb en me op ga offeren, aan ga passen of onbegrijpelijk gedrag voor de ander ineens doe vanwege het bereiken van mijn limiet. Ik heb zolang in de wereld van het voelen geleefd en leer nu meer ruimte te maken voor waarheid en dat waarheid mij helpen kan naar mijzelf en de ander. Mijn eigenschap van stilte minnen en nodig hebben kan ook voor anderen een zegen zijn. De één loopt misschien van me weg en de ander geniet mee. Tot nu toe vind ik het nog spannend om mezelf echt te laten kennen, te laten horen, te laten zien. Maar als ik dat doe ben ik ook minder eenzaam terwijl die zwarte juist het tegenovergestelde beweert; dat je door aan te passen en op te offeren minder eenzaam bent. Het lijkt misschien zo maar je verliest jezelf. Ik vind het zo hoopgevend in het contact dat ik de open weg zie van ruimte die ik in kan nemen, niet afwachtend of ik daar toestemming voor krijg. Nee, die toestemming heb ik omdat ik besta. Op die plek van stilte, van in contact met mezelf word ik gevoed en kan ik zijn . Ik merkte zo Gods troost daar op dat bankje en zijn liefdevolle krachtige aanwezigheid, mij aanmoedigend vooral door te gaan. Dat ga ik doen, met vallen en opstaan.
