Een wonderlijk samenzijn was het, met drie ongehuwden uit totaal verschillende milieus. Onze gezamenlijke Surinaamse vriend van in de dertig met een ooghandicap die op de fietsenwerkplaats werkt. Mijn begaafde kunstzinnige vriendin die een verrukkelijk bakje havermout had samengesteld in de ochtend en die al wegrijdend op het dak van haar auto had laten staan... En ik, niet echt uit de verf gekomen arbeidsongeschikte middle-agester die er veel jonger uitzie en zo vaak ook maar met mijn ziel onder de arm rondloop. We gingen nog even wandelen na een maaltijd in de tuin. Van alles hadden we bij elkaar in de pan gedaan en gelijk was het leuk in de rommelige keuken met de schilderijen en de kapotte bakjes op de grond. Ik voel me er zo op mijn gemak. Het voelde als totale gelijkwaardigheid en herkenning van gevoelig zijn, nadenken over het leven, filosofisch zijn en soms enigszins langzaam in tempo. Vanwege de koude avond mochten we kledingstukken van de gastvrouw aan. Ze dook in haar weggezette plastic opruimbakken op zoek naar wollen truien. Ze gaf mij een heerlijke aan die thermisch warm tot ver over mijn billen viel. Hoe genoeglijk. Ook onze donkere vriend kreeg een lekker extra vest en lachend trok zij ook laag na laag over elkaar aan. Een verkleedfeestje!

Ik bewonder de kwaliteit van mijn vriendin om te kunnen delen en loslaten en ook om pret te maken om de meest simpele dichtbije dingen. Haar 'lossigheid' maakte dat we alle drie zo'n pret kregen met verkleden en de aanstaande picknick van het toetje bij de rivier steeds leuker werd.

Aangekomen bij de rivier pakten we alles uit de auto en vonden een super geschikte picknickbank met uitzicht op de ondergaande zon. We voelden ons de koning te rijk met onze warme lagen aan en het extra kleed over de benen. Genietend lepelden we verschillende yoghurts in de bakjes en keken naar de veranderende lucht.

Na het toetje gingen we nog, voor het echt donker werd, een paadje door het hoge gras lopen op weg naar een ruimtelijk vrij stuk waar je vrij over de rivier kijkt en rechts van je de mooie huizen van Elst ziet staan met hun achterkanten naar het water. De lucht was vol van Gods grootheid. Aanbiddend keek ik om me heen en toen ik thuis kwam besefte ik weer hoe zo'n omgeving vol van Gods majesteit mij het dichtst bij mezelf brengt en me voedt met dat wat ik weet in mijn geest maar niet altijd zie. Maar dan is het er volop als afdrukken van Zijn zijn. In ons nagesprek met een zalig kopje thee in het warme huis, deelden we ons samenzijn en gaven we samen woorden aan hoe de transparantie van - zijn- in kwetsbaarheid en echtheid van onze Surinaamse vriend zoveel fijns toevoegde. Het ontwapent om ook echt en transparant te zijn en niet te hoeven verbergen.Als ademruimte, lucht en vrijheid. Met het ritje terug, was het zo knus met de geluiden van de auto en de lichtjes van het dashboard en wat zoete kleine geprekjes nog die niet echt hoefden maar zomaar wat gezelligs toevoegden. Meer mens ben je samen ervoer ik aan den lijve.

Ik ben ervan overtuigd dat transparante kwetsbaarheid en durven - zijn- iets onzichtbaars kostbaars geeft aan een groepje. Priceless  en ontwapenend voor onze ingepakte iks in de van  muurtjes verzadigde  maatschappij..

Vandaag was ik te gast in een kerk een dorp verderop. Het kán weer! Ik zag er best wat oude bekenden. Na de dienst raakte ik aan de klets met de man van een vroegere vriendin en ze nodigden me uit om bij hun thuis te lunchen.

We hadden al stevige gesprekken gevoerd in de kerk, over het hoe van kerk zijn in deze tijd, over corona en de maatregelen.

Het lijkt wel een leven lang geleden dat ik met mijn vroegere vriendin in de aanbiddingsgroep zat. Wat we toen gedeeld hebben was zo kostbaar dat er een warme band overblijft voor altijd. We konden zo makkelijk weer connecten, ons verbinden in het aanvoelen van geestelijke zaken.

Ik eet zelden echt in een gezin mee en vond haar huis hartverwarmend. Niet super opgeruimd maar gezellig rommelig met de ontbijttafel nog gedekt waar we weer opnieuw bij aanschoven met schone borden. Een flinke boekenkast maakte dat ik me direct minder schuldig voelde over mijn aardige collectie; boeken zijn heerlijk.

De twee tieners trokken zich van hun telefoon af en schoven erbij. Dat blijkt een enorme zuigkracht te zijn; de telefoons. We kletsten over wat ditjes en datjes, de tuin, het huis, totdat haar man ineens hamster Dotje voor me neer zette. Hij vroeg wel eerst of ik het wou. Ik zag al gauw dat het geen rat was en was eigenlijk compleet verrast met ineens een hamster op tafel. Hij was zoo schattig. Man Bernard aaide Dotje en vertelde hoe schattig ze was. Ik vond haar ook heel erg schattig. Hele kleine oogjes en leuke pootjes en een heel zacht lijfje. Het was genoeglijk om haar beet te houden of te aaien. Ze mocht gewoon op mijn bord lopen en wat kleine restjes sla oppeuzelen.

Bernard pakte een hazelnoot en het hele gezin werd enthousiast. Er was er al een barst in gemaakt en met glanzende ogen zag ik mijn vriendin al verwachtingsvol lachen. Direct stortte Dotje zich op de hazelnoot. Zo grappig. Als je de noot wilde afpakken bleef ze hem vasthouden en dook knabbelend weg.

We hebben elkaar zomaar onverwachts ontmoet vandaag, na zoveel jaren. Bernard die over zijn werk vertelde en wij over onze fysieke ongemakken, over profetie en de tekenen der tijden. Maar toen Dotje op de tafel kwam vond ik het het meest knus en was het alsof de hele moeilijke wereld zich ontspande in een glimlach.