ik wil zoveel, teveel, zo grensoverschrijdend gevaarlijk veel
From tranquility of heart life erupts.
Die had ik laatst bedacht. Ik zit te vol, met plannen, met wensen, met mensen. Terwijl ik weet dat de kwaliteit die ik kan bieden altijd vanuit rust en stilte komt. En dan loop ik vast, in moe zijn, gewoon bekaf, in grenzen overgaan en mijn maag voelen trekken. Zat ik in de tram, op weg naar net bevallen vriendin met hele kleine zelfgemaakte babyslofjes in mijn tas, die zo leuk zijn om nú al te geven.., merk ik dat ik eigenlijk te moe ben. Maar ik zit wél al in de tram. Een schietgebed helpt dan echt, want de halte van de lange straat bleek vlak bij hun huis te zijn en mensen op straat hadden gezegd welke tram ik kon nemen omdat mijnOV-fietskaart niet geactiveerd was. Uiteindelijk keerde dit ook weer ten goede want zodoende hoefde ik niet 's avonds nog ingewikkeld Amsterdam door te biken/bikkelen. Door de kalmte en rust van de gelukkige kersverse ouders, op een knus plekje, samen op de bank, was het een ontspannen bezoek.De tram, slechts een piepklein stukje van hun huis, bracht mijn zeer moeie ik vervolgens naar Amsterdam Zuid waar ik gelijk op een bank kon neervlijen en enorm verwend werd met een verrukkelijke maaltijd, zalig wijntje en gewoon heel veel liefde. ( = niet gewoon maar heel bijzonder!) Ook nog weer bij het station later afgezet en zo kwam alles nog goed van mijn risico nemende, niet goed doordachte plan. Ik zie het bij anderen, hoe ze zich beperken, begrenzen en dingen afmaken. En ook hoe ze fris zijn en stevig in wat ze wel doen terwijl ik weer eens met schele ogen en pijnlijke nek op de bank zit. Een paar dagen geleden liep ik nog jubelend bij de buurman naar binnen dat ik naar Frankrijk ga van de zomer! Daar heb ik dan zo'n zin in ( als het er nog van komt overigens ; paar uurtjes voor niks gebrowsed op Bretagne en eurorelais- huisjes..) Ik wil weer naar de cliffs en op adventure, maar wat van een wat fatsoenlijker afgemaakt huis en iets van werk opbouwen? Gisteren was de trap afkrabben weer een niet gehaald doel.. Zodra ik wat energie heb, springen al mijn verlangens tegelijk naar voren en wordt het een chaos. Ontmoedigd en vermoeid voelt het dan ineens alsof het allemaal ook niets voorstelt wat of ik doe, terwijl ik eergisteren nog zo bijzonder bij een jarige zieke mevrouw heb gezeten, aan haar bed. Ook weer na een schietgebed om kracht. Het lijkt zo saai soms, zo burgerlijk gewoon. Ik bedoel, het binnen je grenzen blijven en alles één voor één en niet teveel. Toen ik, na een wandeling met thee door het park, genietend van uitzichten en vriendinnentijd, ook nog bij andere -op de route/leuke vriendin op een mooi plekje wonend - aan tafel zat, aan een met liefde gemaakte maaltijd die ik bijna niet op kon ( té moe gewoon, ja erg hè), zei ze glimlachend: "Soms denken wij het gewoon beter te weten en willen we gewoon wat anders". En zo is het maar net, en dan kan Hij weer opdraven met extra kracht, voorbidders en hulp, terwijl ik hartstikke spannend eigenlijk, een nare rit door het donker maak naar huis. Stubborn, hardleerse, levenslustige, erop uit willen trekkende, verlangende ik die vaak gewoon in bed ligt bij te komen, met even helemaal niets. Will I learn? Het is een beetje zoals Wayne eens zei: "Als je misselijk bent van drie bolletjes ijs neem je er vanzelf maar één in het vervolg." Omarm je woestijn en en het wordt een oase, zei weer iemand anders. Ook een mooie, nou mijn creatieve geest nog beteugelen. Proost, op evenwichtiger tijden!
Die laatste vriendin, die zelf bijna dominee is en een agrarische achtergrond heeft qua opleiding en afkomst, had wel een leuke mop over een Groningse boer. De dominee komt op bezoek en zegt tegen de boer: "Door de genade Gods heeft u een mooi stukje land liggen". "U zou het eens moeten zien dominee, als het alleen maar genade was"
Ik kwam aangezwierd, om half twee, in mijn lange wijde rok. Hemd en shirt erop, haar in een clipje. "Fijn", bij de cliénten zijn; snoezelen. Het was mooi weer en bijna de hele groep zat al geparkeerd in de zon. "Ga maar in de zon zitten, Olga", zei Janneke. "Nou graag". Heerlijk om te 'zijn' met andere 'zijners'. Richard, de stagiare, showt me de belevingstuin waar gongs en plastic ballen de boel geluid en kleur, beweging geven. Borrelend water en geurende plantjes. Ik laaf me aan het 'zijn'. Het feit dat niemand van de cliënten praat vind ik prettig. Het focust je contact op voelen, kijken en horen. Als ik ze aankijk en hun naam zeg, klaren ze op en geven een lach. We hebben pret met jassen aandoen. Hun dubbelgeklapte armen slippen niet zomaar in een mouw, dat gaat met stukjes en beetjes en grappig gewurm. Ze lachen er zelf om. En dan is het zo lekker gelijkwaardig, het contact wat je hebt met hun geest, hun -zijn-, en hoe we samen met hun lijf omgaan, in tedere zorg maar ook met leuke humor. Ik vind dat fantastisch. Even later rijd ik Evelien over de stoep en door de tunnel bij het spoor. Ik hol een beetje en ze hobbelt in haar stoel. We lachen om de vaart, ik zing een liedje en húps, duw de stoel weer omhoog. Het contact is zo licht, zo vanzelf. En vandaag is er zon, warmte, open gekomen bomen. Met Madelief rijd ik wat door de belevingstuin. Bij de bamboegong opent ze een oog en volgt de beweging. Heel subtiel. Een poosje boeit het haar en dan is ze moe. Het is het samen zijn in hun beleving van bewegend hout of een plastic bal met kleuren. Het voelen van de hobbels in de vaart, geluid van voorbijgaande auto's. Het geparkeerd staan in de zon en wachten op een sipje koffie uit een spuit en de zoveelste vriendelijke naar je toegebogen lach. Vrolijke woorden, lachend gesprek. Te groot stuk banaan in de mond gestoken waar Saria moedig in rondhapt wat er heel komisch uit ziet totdat ze er zelf gewoon wat uitgooit. En dan, tot slot, vleit ze zich als een kleine baby tegen mijn warme zwarte shirt aan en sabbelt zowaar. Ze knuffelt zich tegen me aan, drukt haar lippen op mijn wang en zoekt zó naar koestering. Ik denk ook dat ze zich even niet zo lekker voelde. Alle drie zijn we ontroerd en voelen met haar mee. Ontroerd door haar openlijk zich geven aan mij, en ik, ik laat haar toe en troost haar wat. Streel haar zachtjes, geef een kus. Warme middag in de zon. Zoveel licht en tederheid. Marianne schommelt lekker lang in de speciale schommel waar je als een kuip in zit. Charlie heeft last van zijn buik. Klaas staat in de kamer voor weer wat rust. Alles komt zo nauw, ieders hart is zo mooi en zacht. Zachte middag, versierd met kleine zachte pret en lach..Gelaafd aan de rust, onderlinge liefde, overgave in vertrouwen, wandel ik de zon weer in.
P.s Ik heb de namen van de cliënten veranderd voor hun privacy.
 "Wink"){kind=icon}
