Het stof is neergedwarreld van vier jaar na mijn begonnen relatie die maar door bleef sijpelen in mijn leventje met sprankjes van, he wat spannend, leuk en anders dan weer eeuwig single zijn. Trekken bleef het, contacten met hem, voor dat stukje, zoiets als verslaafd. Kwetsbaarheid giert mijn bloed binnen als een mij ziek makende ziekte en ik probeer het op te vangen met mijn gezonde ik die er gelukkig ook nog is. Ik trok me terug van schrijven want wie schrijft over psychisch ziek zijn? Is dat iets om te delen in een blog? Maar wat wil ik dan, alleen een leuke of verdrietige Olga laten zien of gewoon de echte ik? Eigenlijk is dit een beetje mijn thema ook, voor dit nieuwe jaar. Veel meer mijn echte ik laten zien en er durven laten zijn. Misschien ben ik stiekem heel goed geworden in een mooi plaatje laten zien, maar ik merk heaas dat anderen er toch wel doorheen prikken ook. Tot mijn schrik en schaamte. Vandaar de gierende kwetsbaarheid. Ik had gekleurde steentjes met mooi rembrandtpastel willen kleuren met een laagje goud om elk steentje, als nieuwjaarskaart. Dat ik ga bouwen, steen voor steen gehuld in Gods bescherming. Maar het papier van de kaartjes was slecht en de kleuren werden flets. Toen gaf ik het maar op. Vandaag was ik voor een intake in een soort fabriek van therapietjes; voor elk probleempje wat. Je wordt met een diagnose in een voorlopig vakje ingedeeld en ik kom in die van persoonlijkheidsstoornissen. De mevrouw van de intake heeft een wat uitdrukkingsloos gezicht en het komt allemaal wat technisch op me over. Een manier om met problemen om te gaan; maar ik ben niet meer zo fel als vroeger. Ze kunnen me vast wat leren en ik kan er feedback krijgen waar ik misschien nu wel voor open sta en vroeger niet. Ik ben doorgeslagen vorig jaar, leefde in fantasieën die niet waar waren, en nu is het landen in de realiteit. Maar niet zonder een hemelse realiteit. De realiteit van Vaders liefde die altijd an mij houdt, ik kan dat niet genoeg horen weet je. En hoe leer ik dat? Niet door het te studeren maar door erin te leven! Een goede vriendin overleed en ik had geen geld voor een overnachting in België om op tijd in de dienst te zijn. Via via kon ik meerijden met mensen bij wie ik me veilg voelde en wat paste. Het was een bijzondere dag met wel 500 gasten. Ik mocht ook blijven voor de maaltijd en zat tussen de familie, wat zo een troost en voorrecht voor mij was. Ook de terugweg werd geregeld met een lift van haar beste vriendin en man. Ik kreeg precies de juiste mensen en het juiste plekje toegeworpen want Vader zag wat ik nodig had. Wat een liefde. Graceful love. Vandaag hoor ik het ook weer hoe we niet Gods liefde leren kennen door dingen te lezen en snappen en ze dan naar ons hart duwen leren, maar hoe we leren vanuit ons hart, vanuit het leven in Zijn liefde. Soms vind ik alles een ingewikkelde brei en voel ik me een baby die alles opnieuw moet leren. Alsof je steeds een cyclus doormaakt met de kennis en openbaring die je dan hebt en dan begint er weer een nieuwe cyclus waarin jouw versie en waarheden verouderd zijn. Alles moet geupgrade worden maar nu voelt het soms alsof ik een heel nieuwe Windows heb waarvan ik het programma nog niet ken. Alsof ik niet verankerd ben in dezelfde omgeving van vrienden, manier van leven en omgaan met de wereld.. Er verandert ook zoveel in de wereld. De huiskerk bestaat niet meer, vriendschappen zijn veranderd, het bakkertje dichtbij is ineens weg. Mijn moeder was ineens heel erg ziek en het is helemaal niet gewoon dat ze zomaar weer naast me zit in een kleurige trui en een appelflapje in haar hand. Poes was ook ineens ziek en krijgt oude poezeoogjes. Kwetsbaarheid van ons broze leven in deze woelige wereld van bommen gooien en verdrinkende vluchtelingen. Het rumoer daarvan glijdt langs me heen. Mijn ik wil ik graag vastere vormen geven als klei wat je niet steeds weer terugkleit naar de oorspronkelijke homp maar waar zichtbaar iets tevoorschijn komt. Geen beroep waar ik inmiddels al 30 jaar in werk, geen gezin wat gegroeid is en volwassen geworden en allerlei rollen daarin. Nee, het is me niet gegeven. Mijn kwetsbaarheid is een feit wat zich uiteindelijk laat zien ook in hoe mijn dagen er uit zien. In mijn sociale leven. Het voelt zo naakt, zo dun. Schaamte en schuld dringen achter de deur om binnen te komen en mijn ziel te overspoelen. Er is houvast, er is altijd houvast geweest. Houvast van een God die mij ziet en mij dit huis en deze buren en nieuwe vriendinnen heeft gegeven. Er is een vijand die me haat en alle houvast uit mijn handen wil slaan door mijn hart ziek te maken met geen hoop meer en mijn denken moe te maken met duizenden gedachten. Langzaam begint het dagelijks leven een plek te krijgen in mijn werkelijkheid maar het is ook een aparte gedachte dat we die werkelijkheid zelf moeten vormgeven, maken, met hulp weliswaar maar toch. We moeten kiezen en handelen. Ik ben zo'n dromer die ergens blijft hangen in de lucht van niet beslissen of niet durven maar ik heb me opgegeven voor taalcoach en ik ga binnenkort beslissen over de gang en mijn wolvilten handtas komt af en ik ga naar Terschelling in plaats van Ierland deze zomer want gewoon wat genieten en fietsen en ontbijten bij het huisje en uitwaaien aan het strand in goed gezelschap is een heel kostbaar iets. Maar iets in mij blijft verlangen naar die luchtballon. Dat dromen van een huwelijk met een luchtballon en3 bruidsmeisjes en een tehuis voor zieke vermoeide mensen en paarden om te verzorgen en na 10 jaar werken naar Ierland verhuizen en daar werken voor God terwijl Hij opwekking daar geeft en daar sterven. Ik had het allemaal bedacht, en John kwam er ook in voor. Ik zou een geweldig boek schrijven en het zou een bestseller worden, zei ik triomfantelijk tegen een dame op het terras van vliegveld Rotterdam airport toen ik wachtte op mijn vlucht naar Frankrijk. In het avondzonnetje zaten we de wachten op onze vertraagde vlucht naar zuid Frankrijk. Ik zou mijn favoriete teacher en schrijver ontmoeten en dat heb ik ook gedaan! Ik vloog hem om de hals. Ach, al die luchtballonnen. Landen moet ik maar uiteindelijk ga de lucht in, ooit, naar Jezus en daar is het à dream to good to BE true but it Will BE true en gelukkig dat dat licht en die werkelijkheid hier kan doordringen, door wat voor duisternis heen ook. Shalom
