Af en toe bel ik met de meneer uit de bus, die ik in Ierland heb ontmoet. Hij woont in een leuk klein dorpje in het westen. Zijn huisje kijkt uit op zee. Hij is een jaar of 66 en heeft een stralende lach. In de bus bleken ze hem allemaal te kennen, zo verwonderde ik me, omdat hij bijna elke dag dezelfde trip maakt en wel in is voor een praatje. Hij had zijn hele stuk bacon in de bus laten liggen maar de volgende dag kwam het weer bij hem terecht door een lachende buschauffeur. Mijn vriend Paddy houdt van "going to mass". Om kwart over negen, 6 dagen per week, stapt hij in en brengt de hele dag door in Castlebar of Knock waar hij naar de mis gaat en wat boodschapjes doet of met mensen kletst, maar zeker bidt hij. Hij bidt in de bus en in de kerk en eigenlijk de hele dag door. Ik weet niet hoe of je dat doet, maar hij doet het. Ik vraag hoe of hij dat doet met eten, en hij vertelt dat ie soms wel wat sandwiches meeneemt of een stuk of drie appels. Hij had deze dag een afgeprijsd visje te pakken en met wat aardappels was dat een goed genoege meal voor als hij dan weer thuis is om kwart voor zeven. Hij koopt eten wat al wat ouder is zodat hij geld bespaart en zo wat geld kan geven aan weduwen in Afrika. Paddy bidt elke dag voor mij. Als ik een text van hem krijg staat er love and prayers. Hij geeft niet om geld en zegt in het gesprek "Ik snap niet waar mensen zich druk om maken, je kan maar drie keer dag een maaltijd eten en je kan maar in één bed slapen. Hij graaft turf uit bij het strand voor de winter en bekijkt wanneer hij zijn appelboompje moet snoeien. We praten over het weer en hoe alles verandert in de wereld. Hij heeft geen tv maar volgt alles via de radio.Ik ben verbaasd over zijn inzichten en hoe hij het wereldgebeuren goed in de smiezen heeft vanuit zijn stoel in zijn simpele huisje. Ik word gesterkt in het gesprek door een man die er elke dag op uit trekt om iets te geven aan een wereld in nood, op zijn eigen religieuze manier; maar toch. Dagen van gebed en uitdelen. Het raakt me. Zijn eenvoud trekt me en ik krijg zin in minder spullen en meer eenvoud maar wordt ook bemoedigd dat een leven outside de patronen van een gezin of werk toch betekenisvol en gelukkig kan zijn. Door te geven wat je geven kan, in discipline en toewijding. Alleen, onderweg. In zijn kleine huisje, met de radio. Een stille maar ook vrolijke kracht in deze donkere wereld. Paddy uit de bus, die me het Iers zat bij te brengen als een bekwame leraar en van wie ik een prachtige sketch kreeg van de berg bij zijn huis. Met een goed potlood op een stukje karton van een pak uit de supermarkt getekend. Echt mooi!. Geven wat je geven kan, en het vermenigvuldigt zich. De uitdaging ligt voor me. Af en toe effe bellen..
