Gisteravond sjees ik op mijn fiets naar mijn nieuwe vriendin voor een heerlijk toetje: vanillevla met aardbeien!! Ik roep haar naam al over de schutting, hoor dat andere vriendin er ook is en zwaai de tuindeur open. Daar zijn de kleurige dames, lachend en al tussen bergen bladeren. Anneke zit in de boom en doet pogingen deze te snoeien en er van alles uit te halen, zwaaiend met haar hark. Annelies roept vanaf de grond en is behulpzaam. Wat een pret. Ik kon alleen voor 't toetje komen want Anneke had nog een hele lijst van- te doen dingetjes-. Maar die boom onder handen nemen stond daar niet op. Blijkt dat het eten nog opstaat terwijl ze de tuin doet en als ik er ben begint ze aan de aardbeitjes schoonmaken maar dan is het eten koud en moet ze het weer even opnieuw opwarmen terwijl ze met haar armen in een kapotte regenbroek de takken in haar armen verzamelt en ze dan gewoon 1 meter verder weer laat vallen; zodat er wat ruimte komt. Grijns. Ik voel me helemaal thuis! We doen alles tegelijk, gaan aan het brainstormen over mijn verjaardagsfeest:" wat dacht je van een israëlische dans?" We lopen lachend heen en weer en hupsakee, gaan helemaal los! We zingen zomaar wat, ik trommel op de kliko en Anneke maakt oergeluiden met de hark in haar handen als een bezemsteel en we proberen wat wilde danspassen. In de tuin naast ons gloepen de vissen. Echt waar! Er zitten enorme forellen of karpers ( 'k weet niet) die steeds blub en gorgelgeluiden produceren en als de trap toch naast de schutting staat klimmen we erop en nemen een look! De buurman deelt ons enthousiasme niet zo. Anneke tovert het toetje uit de koelkast en bakjes en ik roer het weer opgewarmde eten nog eens om en schep het op zodat zij kunnen eten. Terwijl ik de toetjes maak houden zij een bidstond voor de maaltijd and you know i just love this blend. It's like making music together, a symphony of joy and crazyness, lachen en spelen. Na het toetje pakken we de boel wat aan samen en is er opnieuw een geweldig tuintafereel waar ik luid bij zing vanuit de afwas in de keuken. Friese koek, zelf ingeslagen door Anneke in Friesland, bij de kruidenthee uit Equador en dan nog brainstormen en toen kwamen we samen op een heel leuk spelidee voor mijn feest waardoor we nog weer meer konden lachen en alsmaar ideeën kregen. Enthousiast toont Anneke ons haar nieuwe citroengele outfit uit een speciaal winkeltje. Anneliess masseert mijn nek en de vissen gloepen dat het een lieve lust is. Als dit geen leven is dan weet ik het niet meer. Vandaag weer een feestje en een date als die doorgaat..pff effe bijkomen.
Op de valreep van de avond hoor ik nog een stukje preek van Otto de Bruijne. Het ging over om jezelf lachen. Dat dat hét kenmerk is van een christen, dat je om jezelf kunt lachen, humor hebt, omdat er iemand boven je staat. Iemand die van je houdt en waardoor je dingen kunt relativeren. Een hele frisse kijk even weer op christen zijn. De zaal lachte voluit mee om Otto's leuke schets.Ik had ook zo'n moment vandaag. Vanochtend was ik op schilderles en ik ging een vierkantje beschilderen, van boven met olieverf en daaronder met aquarel. De bovenkant was dan een impressie van John en daaronder een impressie van mezelf. Lekker gewerkt, serieus maar ook als een kind. Na afloop kwam de 'juf' nog bij me kijken en ik vertelde haar wat het voorstelde Met respect en aandacht bekeek ze mijn vol gekliederde vierkantje. Het stukje John daar was een stier in ontstaan die nogal dreigend leek met een woeste omgeving eromheen, van storm, chaos en pijn. Mijn stukje was lieflijk, met een vogel, Jezus met dikke bakkebaarden, een simpele berg, de davidsster, blote voeten in het gras,wat kleurtjes en Gods glorie in geel en oranje streepjes, maar dat kon ook de klaagmuur zijn. Na de lunch, weer thuis, lig ik op de grond mijn oefeningen te doen voor mijn gespannen nek en schouders( wie immer) en zie op mijn werkstuk. Ineens zijn het een paar vlekken, en arme John is niet meer dan een vage afdruk van een paarsblauwe dreigende stier. Ik moet er ineens heel erg om lachen en eigenlijk heb ik dat altijd met mijn eigen tekeningetjes. Ze zijn lachwekkend. En dat is dan ineens weer een pareltje van kind van Hem zijn ook. All the seriousness verdwijnt in een heerlijke lachbui, als frisse regen op dorstig land. Shalom Otto!
Vanochtend was ik al vroeg op op pad; half negen bij de tandarts. Wel lekker zo vroeg, zit je in een ritme en heb je nog een hele dag voor je. Ik fietste op de terugweg even langs om een kaartje in de bus te doen en waagde een poging naar de achterdeur. "Ze zijn misschien al op...". En ja, ik zag haar in haar roze duster. Ze maakte de schuttingdeur open en daar stonden we, in de ochtendzon. Haar één maand oude zoontje op de arm, zijn fijn gevormde gezichtje open naar de blauwe lucht, dicht tegen mamma aan. Een stil moment, even maar. Ik raak hem aan en zeg:"Wat is hij mooi". Klein klein kindje, zo fris en schoon, nieuw op de wereld. Ochtendzon en blauwe lucht, roze duster en veilige moeder, een gouden moment van gekregen geluk. Het raakt me hoe zo'n heel kort moment je hele dag in een roze teint zet.
