"Wat waren jouw toppers?", appte ik aan Annelies na onze Spanjereis.
Ik vind het leuk om terug te kijken, te voelen en te weten wat of het meeste bij je binnenkwam.
Ik had me belachelijk goed voorbereid. Annelies aangespoord ook een strandparasol te kopen, lichtgewicht voor mee naar het strand en een hamandoek die licht van gewicht is voor het vliegen. Flesjes voor water met een koolstoffilter, de busdiensten uitgeprint met de gratis autoparkeerplaats, een leuke kerkdienst, de beste restaurantjes..
Haar topper was hoe ik omging met Carmen, onze host. We sliepen in haar artistieke huis aan een erg rustige weg. ik vond het inderdaad een verademing met een gelijksoortig mens om te gaan. iemand die ook doperwten opzet om ze erna te vergeten, iemand die ook haar bril kwijt is ( ik heb anderhalve dag gezocht na thuiskomst), iemand die warrig is, staat te schilderen in haar woonkamer maar tóch weet wat ze doet, smaak heeft en de boel runt.
Het was leuk om op onze matrassen te liggen lezen, nog steeds zwetend na half 11 's avonds, met de ventilator aan en tjoeps, ineens alles donker; stoppen doorgeslagen. We maakten het wel drie keer mee. Carmen liep dan met een zaklantaarn door het huis en na een poosje ging alles weer aan.
We lagen in een deuk toen we bij het zwembad zaten, grenzend aan haar huis, waar geen water inzat. We appten vrolijk een foto van : "zittend bij het zwembad."
Maar goed mijn toppers waren wel de groene kleur van het water in zee en ook die van het water in het park, zo'n prachtige kleur groen! De sublieme salade in het Andalusische restaurantje waar slechts een paar kleine vrolijke tafeltjes waren en we midden in het leven ploften van lokale mensen die elkaar kussend begroeten en gezellig staand aan aperitiefjes bezig waren.
Die salade én de visstukjes, gefrituurd in een puntzak waren echt om te smullen!!
Allebei hadden we als topper: zwemmen in het zalige zeewater, joepie, de golven, de branding, de temperatuur! Echt een topper. Het lopen langs de kust van het eiland met uitzicht op het water, de oude stad van Alicante met een prachtig stadhuis waar we zomaar in mochten kijken.
Het zijn op de veranda met het oude poesje Nebala en glazen citroenwater van de boom.
De Paëlla aan zee, enorm lekker! Op onze laatste ochtend samen gingen we los en kwamen van diep doorpraten op rollenspel doen, toneelachtig doen, alles van ons afgooien en heel veel lachen. Alle vakantieperikelen, ons verschillend zijn en verschillend willen namen we op de hak en we kwamen helemaal ontspannen in een mega mooie artistieke tuin in Elche.
Ach, er was zoveel moois en zoveel imperfects van niet gehaalde doelen en toch even ziek maar in the midst of all.. de meeste van alles is de liefde..
We kregen twee zeefdrukken mee van Carmen door haar gemaakt. Lijkt op billen met een rug en spetters; hangt nu op de wc. Een echte Carmen! Het was bikkelen en relaxen, sjouwen en zoeken, overleggen en compromissen sluiten en echt leuk!
Stellen en singles bij elkaar in een voorlichtingssessie omtrent adoptie.
Het was alweer de laatste bijeenkomst en ik kwam deze keer mee met mijn dappere vriendin die hart heeft voor kinderen.
Ik keek de kring rond, keer op keer. We deden een matchingsoefening. Je kreeg een papiertje waar een voorbeeldkind op geschreven stond. Elk stel besloot bij wie dit kind het beste een eventueel thuis zou kunnen krijgen en stelde het dan voor. Het stel aan het eind van de tafels kreeg vaak een kind naar zich toegeschoven. Ik zag zijn gezicht kleur krijgen en de hoop opgloeien iedere keer als hij er wat voor voelde. Ook bij het homostel zag je ze smelten bij een voorstel.Ik zag ze allemaa een hoge hoop in zich meedragen; een kindje.
Je voelde de verwachting in de kamer; het in verwachting zijn, hoop, verlangen..
Toen mijn vriendin en ik als meekomer een Chinees kindje als voorstel kregen zei ze ja en bij het filmpje over een echt meisje waarvan men niet wist of ze een meisje of jongen was, ging ons hart open en we deden allebei moeite onze tranen tegen te houden.
Het was zo onwerkelijk. Een kind, zomaar ergens op deze wereld, in nood wat misschien bij jou komt wonen. Alsof het een spelletje is, een gokspelletje. Maar dat is het niet. Het is bloedserieus en spannend en je wordt goed doorgelicht en moet goed nadenken over wat je wel en niet wilt.
Maar die gezichten waar de hoop in gaat gloeien, dat samenbindende alvast verwachten, de blijde spanning, de grapjes rond de tafel met de gezellige koektrommel.. De professionele voorlichting door vrouwen die van allerlei instanties vertegenwoordigen, maar je proefde hun oprechte meeleven en het beste voor jou willen door alles heen. En ik was beïndrukt en mijn vooroordeel vanwege andere vrienden die zo lang hebben moeten wachten en dat alles een business leek en noem maar op... verdween.
De verhalen, de geschaadde kinderen die de transitie maken en ouders die zoveel moeten bijzetten, zoveel liefde, geduld en wijsheid nodig hebben. En om ons heen stellen die dit aangaan zonder terug te kunnen vallen op Gods woorden, Zijn hulp. Het zit erin gebakken, de wens om familie te zijn, te koesteren, te geven, pappa en mamma te worden. Ik vond het zo mooi als het ware een hele groep in onzichtbare verwachting te ervaren en gloeiend de deur uit te zien wandelen van het adoptiebureau. Wauw!
