Gisteren, op Valentijnsdag steek ik 's ochtends mijn hoofd uit het raam waardoor ik goed zicht heb op de tuin van buurman Kommer. Hij is in de schuur. Ik roep hem en als hij zijn kop buiten de deur steekt roep ik dat ik goed geslapen heb. Dan verdwijn ik weer om nog wat na te soezen. In de middag wil ik wel wat wandelen. Met een dikke jas en sjaal om ga ik even checken bij Cor, de buurman van 75, of hij ook zin heeft in een ommetje. Hij heeft net wat kippebouten gebraden ( gebraoien op zijn Wagenings), en gaat zich omkleden. Ik ga heerlijk nog effe gestrekt op de bank met mijn wollen muts op, wat Cor geweldig vindt. We lopen heerlijk langs de tuinen waar we genieten van de sneeuwklokjes en crocussen en slaan dan de stille landweg in met de paarden en geiten, Het is zo ontspannen. Zo lekker onszelf. Het is fijn zomaar wat te zeggen van een tuin of de vorm van een boom, waarvan het net lijkt of die spieren heeft. We staan stil bij de paarden en we kunnen ze heel goed aaien. Cor is heel goed met dieren en met dit paard heb ik ook heel goed contact. Ik raak hem wat haptisch aan en ben helemaal niet bang. Bij Cor kan ik helemaal mezelf zijn omdat er vrijheid, liefde en respect is. Ik ga wat zingen, zomaar, wat hij mooi vindt ook en op de terugweg doe ik oefeningen. De zijwaartse pas en dan met mijn handen in de lucht op mijn tenen lopend. Een andere oefening is dat je door je knieën gaat en met je armen boogjes zwaait terwijl je zijwaartse stappen maakt. Er komt een keurig ouder stel aan. Ik voel ze kijken terwijl ze strak doorlopen. Cor en ik lachen. We komen weer bij paarden en van één paard zit het hoofdstel niet goed. Ik probeer het goed te doen en vervolgens Cor, maar hij is ook niet zo lang. En terwijl hij tegen de takkenheg leunt en alsmaar verder leunt zich uitrekkend naar het hoofdstel, breken de takken en valt hij languit door de heg. Zijn bovenlichaam is in het weiland. Ik lig helemaal slap van het lachen. Wat een lol. Weer op de gewone weg, bij de huizen, spreken we over zijn manier van wandelen. Cor zet zijn voeten enorm naar buiten. "Net Charlie Chaplin", zegt hij. "Ik waggel, net een eend". We kijken samen of het hem ook lukt zijn voeten recht neer te zetten en hoe dat gaat. Ik probeer zijn manier van lopen uit, maar dan kan je niet hard. Ik geniet van de vrijheid, van geen schaamte, van samen dingen uitproberen onder de blote hemel waar iedereen mag vinden wat ie vindt maar wij hebben het goed. Is dat geen heerlijk iets? In de namiddag reserveer ik een ongelooflijk leuke B&B voor in de bloesemtijd. Slapen met Annelies in de hooiberg aan een riviertje. Na een zware, zware winter lacht het leven me weer toe. Ik zet het bloemstukje van buurman Aart in de vensterbank en laat het zonlicht de kamer in stralen. Shalom.
