Ik liep nog even een paar stappen naar de buren, op deze memorable Donald Trump in auguratiedag. Je zou haast zeggen; augurkendag. Ik keek omhoog in de frisse vrieslucht en zag de heldere sterren in de zwarte nacht. Met een dankbare glimlach bedacht ik hoe veilig het is dat deze wereld in Zijn goede handen zijn en niet in de handen van een mens. Verbazend was het, bizar, om de grootspraak van Donald aan te horen en zijn dwaze ideeën dat voor jezelf kiezen zal leiden tot zegen van God. Wat een tegengestelde manier van denken met de God van de bijbel, waar hij zijn handen op legde en zwoer. Passend zou een houding van ootmoed zijn en een hulpgeroep naar onze God. Een hele natie op de knieën die God aanroept om hulp en schuld belijdt en met echt wijze mensen zoekt naar de juiste weg. Wat een bizar toneel in deze moeilijke tijden om te spreken van welvaart en de dat hij als mens de islam zal verwijderen. Ik kreeg een profetie doorgemaild van iemand dat Trump als beginnend president God niet kent maar dat hij later hem zal leren kennen en vol zal zijn van Zijn Geest. Zouden we dat echt gaan meemaken? Ik hoop het. God is zo groot. Ik vind het heerlijk om te denken aan Zijn grootheid. En als we denken aan wat komen gaan, dat Hij een nieuwe hemel en aarde zal maken en al het kwaad uit zijn Schepping zal verdrijven, vernietigen en alle grote dingen die er nog te gebeuren staan dan helpt me dat om ontzag voor hem te hebben. Maar toch vind ik het steeds weer moeilijk om te geven, omdat ik de euro's zit te tellen van hoe of ik uitkom. Op micro-niveau ben ik bezig met wat Donald op macro-niveau doet; geven terwijl jezelf ook van alles nodig hebt. Ik heb mijn vrijgevige vriendin die me heerlijk naar Wijk bij Duurstede reed om gratis marktplaats narnia dvd's op te halen, niet getrakteerd, omdat ik zit te tellen. Maar ik wil toe naar vrijheid om te luisteren naar wat Hij in mijn hart legt over wel of niet doen. Kan ik echt een tiende geven wat ik krijg en dan nog genoeg over houden? Ik merk dat ik het spannend vind. Ik houd van geven, maar dan kom ik het verwaarloosde kind in mezelf tegen en wil ik iets voor mezelf. "Als ik zelf genoeg heb kan ik geven". Maar dat is niet Gods economie. Dat is tellen, vasthouden, en niet vertrouwen. Het gaat diep, de verwondheid van ons hart. Ook Donalds hart, terwijl hij gaat staan en naar zijn idee een goede strijd gaat strijden. We zijn allemaal afhankelijk van Zijn genade en Zijn genezing van ons hart. Zodat we echt vrij worden en Zijn overvloed deze kreunende aarde kan bereiken. Heer, ontferm U.
