Vanochtend ging ik al vroeg op pad naar de 'spataderkliniek', voor een onderzoek.
Met lekker eten en drinken in mijn tas, nam ik twee treinen, waar tegenwoordig geen toiletten meer inzitten( sprinters),
waardoor ik het maar op moest houden. In een café wou de eigenaar 50 cent maar ik had niets meer in mijn portemonnee.
Onderweg praat je eigenlijk met bijna niemand omdat iedereen gelijk zijn mobiel of tablet pakt. Tsjonge , wat zijn we toch ingepakt met elkaar in onze social media! Weinig gezellige treingesprekjes meer.
Op de terugweg liep ik door Utrecht en ergens schokte het me gewoon dat zoooveel mensen de mooiste mobieltjes met hoesjes hebben en zooveel mensen
lopen te bellen! Soort schaamte ook voor onze overvloed. Ik zie een jonge knul op een mooie scooter die nonchalant achterover hangt en het niet meer dan normaal vindt dat hij zo'n ding heeft.
Afijn, ik was een uur te vroeg, wat wel relaxed was en daar de kliniek prachtig in de bossen lag ging ik nog voor een fijne wandeling.
Het was nog net droog en ik kwam bij een mooi open heidestuk en zag een eekhoorn over het pad rennen.. Merkte wel meer drukte, meer mensen dan in rustig Veenendal.
Ik was net weer terug toen een verpleger op me afkwam en ik mee kon voor onderzoek. We hadden een leuk gesprek en ik kon zomaar een heel basale vraag beantwoorden met"God".
Hij vroeg wat het ene ding is dat mensen nodig hebben. We kregen het er over na mijn analyse dat mens zijn heel ingewikkeld is en dat er zoveel tekorten ontstaan en schade dat de benodigde
hulp om het weer heel te maken ook eigenlijk niet aan te slepen is. Dat, terwijl ik daar lig, in mijn knickers, een echoapparaat over mijn been.
Maar ik zeg het tegelijk ook tegen mezelf, omdat -God- ook mijn eerste en meeste behoefte moet zijn. Ik sla later mijn -the message -open en lees precies dát: Ï want you all for myself.
I'll be a Father to you and you'll be my sons and daughters to me.
I'll live on them, move into them; I'll be their God and they'll be my people.
Na een prettig onderhoud met een leuke vrouwelijke arts ging het onweren en had ik alle tijd om de lekkere thee uit te proberen en boterhammetjes te eten en voelend te bidden welke afspraakdag goed zou zijn.
Het voelt goed, dat ik dit laat doen, en ik ben blij met de fijne kliniek en zorgvuldige prettige zorg. Na twee kopjes thee, is het droog buiten en ga ik naar de bus. Die kwam pas heel laat dus ik steek mijn duim op en krijg al gauw een lift.
Fijn aansluitend een trein en in zowaar zonnig Utrecht geniet ik nog van een stadswandeling en een werkelijk zalige kop koffie bij de zussen op het Janskerkhof. De verkleurende bomen aan de grachten en de oktoberwind brengen herinneringen
van eerdere herfstwandelingen langs de grachten, ook van vroeger als klein meisje en later met mijn vader op een vader-dochterdag. Zoete herinneringen in een toch vervuilde stad ook waar de schoonheid van oude dingen en sfeer vermengd is met
drukte, onrust, bellende mensen, schreeuwerige winkels, massagedoe, vuil op straat, armoede, verslaving. Weer thuis zie ik het putje waar de buurmannen zonder mijn medeweten aan gewerkt hebben. We hebben er gisteren al een heel gat gegraven en een zak nieuwe grindstenen ingegooid. Wat fijn; het is al voor een heel eind af. Ik ga hem bedanken en zit nog gezellig wat op de tafel, bij de houtkachel, naast de hondjes. Gezellig wat te buurten op deze herfstige dag.
Ik lees een mail van een nieuwe kennis die me vraagt over mijn dagelijkse ervaringen met God en ik zie zoveel lichtjes door de dag heen, van lekkere thee, de eekhoorn en de open heide. Van een lachende mevrouw in de bus en een open vraag van een verpleger. Van een fjjne wandeling langs vroegere plekjes en koffie met een mokkatouch in de zon met een fleecekleed over me heen. Rustige zitplek in de trein. Hij vertelt ook van zijn eerste liefde die weer terugkomt; zijn liefde voor God. In de rust en respect voor mijn lijf, en het wandelen door de dag ervaar ik ook weer frisse steentjes voor die eerste liefde, die eindeloze zorg van Vader die ons altijd maar weer wint met Zijn knipogen van de dag. Bemoedigende steentjes in het gevecht van overgave van geen partner. En nu weer in mijn fijne bed; maar weer eens een nachtje goed slapen I hope.
