Haar naam betekent: liefde. Ze komt uit een Arabisch land en hoort ook bij mijn kerk. Een poosje terug had ik de eer haar maatje te zijn op een vrouwendag. Ik kende haar eigenlijk nauwelijks maar ze had geen maatje en ik besloot op de nipper om tóch mee te gaan. Ik had me zorgvuldig warm genoeg aangekleed omdat ik zo gauw kouwelijk kan zijn. Zij heeft dat kennelijk niet nodig, want ze was, op deze koude herfstdag gewoon in een roze Tshirt gekleed. Ik zag het gelijk; ze is iemand die lekker in haar vel zit en niet veel nodig heeft om zich lekker te voelen. Het bleek dat ze niet alleen handig is met haren knippen ( ze is kapster) maar ook goed is met make-up en gezichtsverzorging. Dus, ik viel helemaal in de prijzen met haar, omdat zij haar eigen henna-spuit bij zich had ( henna-mengsel in een zakje met een spuitje eraan of hoe zat het ook weer... ), maar dat niet alleen, ze had op haar telefoon hele mooie voorbeelden van henna-tekeningen. Ik mocht eerst bij haar een tekening uitproberen met het zakje waar je dus mee moet spuiten, in knijpen en bewegen tegelijk en dan alles in de juiste proporties. En daarna zette zij bij mij een goed gelukte bloem op mijn hand met alle gemak en plezier. Al mijn vooroordelen tegen henna verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik vond het wel mooi en erg leuk om eens te proberen! En dan was er nog een workshop waar we als koppel aan meededen; gezichtsverzorging, of terwijl: make-up. Mohabbat kon bijna niet wachten toen ze in de gaten kreeg dat er ook nagels werden gedaan. Dat is haar echte passie merkte ik. Maar goed, met alle liefde en zachtheid van haar mollige zachte Arabische handen en haar haren gemakkelijk in een los staartje op haar hoofd smeerde ze vakkundig alle lotionnetjes masserend op mijn gezicht, vouwde de heel warm gemaakte handdoek plat op mijn gezicht, nam alles af en masseerde een lekker cremetje in. Alles bij haar terug doen zat er niet in. Zo gauw ze mij rustig had afgewerkt snelde ze naar de nagellaktafel en ging achter elkaar bij vrouwen de nagels doen. Ze was helemaal in haar element. Ik zat er nog wat versuft bij en liet me maar wat verwennen. Ik kreeg de smaak te pakken. Ineens was er een vrouw bij wie ik voelde; aan haar kan ik het vragen! Ik vroeg haar mijn nek en schouders te masseren. en werd toch even getrakteerd op één van de meest fantastische massages ooit. Ik merkte zelfs dat de Heilige Geest erdoorheen werkte en vertelde haar dit ook. Ze werd echt geleid in haar aanraken. Bleek ook dat zij dit regelmatig bij anderen doet, ouderen ook geloof ik en dat ze het ook heel erg fijn vind om te doen. Ben ik even blij met mijn hoogsensitiviteit en kloppend gevoeld hebben dat ik haar wel kon vragen! Oh, wat werd ik verwend. Ik zag Mohabbat in de pauze voor kinderen zorgen, ze eten geven, en eigenlijk had ze geen moment rust meer nadat ze de nagellaktafel had ontdekt. Een paar weekjes geleden is er iets gebeurd. Haar moeder in het Arabische land is overleden en zij kon er dus niet heen, het niet meemaken. Er was een bericht geweest in het nieuwskrantje van de kerk, dus bijna iedereen wist het toen ze binnenkwam. Ze had weer haar gewone roze t- shirt aan maar dit keer ging ze niet geven maar ontvangen. De tranen stonden in haar ogen en ze liet zich door allerlei mensen troosten. De één gaf haar gelijk een warme hug, de ander drukte haar tegen zich aan, weer iemand keek haar aan en sprak bemoedigende, troostende woorden. Ik vind het zo mooi om te zien hoe iemand kan geven én ontvangen. Zij liet ons aan haar geven. Soms zijn mensen zo gewend geraakt aan geven dat ze de kunst van ontvangen zijn kwijt geraakt. Maar daarmee creëer je dan mijn inziens iets ongelijkwaardigs, een scheve balans. Ik las even geleden in een blad dat- Mohabbat - liefde - betekent. Wat een geweldige zus hebben wij hier in ons midden. En wat goed om weer te zien hoe of we uit de verf komen als we doen wat bij ons past.
Joepie, het kon toch doorgaan! Met een compleet gratis toegangsbewijs reisde ik veilig met de trein en de bus naar Thermen Soesterberg. Een dagje baden in de luxe van warme bubbels en creatief bedachte sauna's. Het wegzakken tot mijn hoofd in erg warm chloorwater met uitzicht op de besneeuwde bomen was een weldadige ervaring. Oh, ik houd van warme baden! En dan de ruime zwembaden waar je in schemerlicht doorheen zoeft met een soepel voelend lichaam wat als een dolfijn kan draaien in het zachte water. Ik houd van die beweeglijkheid. De rustruimte was een paradijs. Iemand heeft erg goed over deze inrichting nagedacht en al wat ik hoefde te doen was het weldadig in me opnemen en me laten wegzakken in alle comfort, zachtheid en rust. Er waren een serie met olijfgroen beklede éénpersoons waterbedden, verwarmd, met een wit badlaken erop gespreid en een prachtige, wollig aanvoelende plaid erop, ook in olijfgroen met beige en iets goudachtigs erdoor geweven. Het houtwerk was wit geverfd en tussen de bedden in waren hier en daar een serie berkenstammen in witte houten blokken aangebracht met ruimte ertussen. Ik houd van berkenstammen! Op het plafond waren rieten matten vakkundig aangebracht, op een manier dat het iets golfde, tussen de witte houten tussenstukken. Er was een volledige stilte en de grote ramen boden uitzicht op het besneeuwde bos. De donkere stammen met aan één kant een sneeuwlaag, de kruinen en dan de sneeuwlucht erboven; het was magnifiek. Ik kon niet lekkerder liggen met mijn bijbel naast me en rechts een posterwand met een prachtige mistige bos -foto in groene en geelgroene kleuren. Wat een harmonie! Ik sliep een beetje en las een paar psalmen. De reis kostte me eigenlijk al mijn budget maar rond vier uur, voelde ik dat ik toch wat nodig had om te gebruiken. Als je het restaurant in wou moest je je handdoek buiten laten, in de garderobe zeg maar. Aangezien ik alleen was, deze dag, liep ik alleen in mijn badpak en duster het restaurant binnen. Overal waren zitjes, kerstbomen met ballen en overal zaten tweetallen. Ik ging maar ergens zitten, bij een wel gezellig lijkend stel die mondaine bladen lazen in hun mooie dusters. De prijzen logen er niet om! Ik had een niet te duur soepje willen nemen voor wat zout en vulling, maar dit kon ik niet betalen. Zucht, dan maar een warme chocolademelk. Dat vult ook, en die ene chocomelk moest het dan maar helemaal zijn. De serveerster liep rond en nam her en der bestellingen op. Naast mij zat een stel, ook in mooie dusters, elkaar wat te knuffelen en van een wijntje met chippies te genieten. Een tortillachipje voor 6, 95 of zoiets. De mensen rechts van mijn kerstboom vroegen om een deken en werden bediend. De serveerster zei iets schattigs als dat je daar altijd wel mee zou kunnen blijven knuffelen; met de olijfgroene plaid, passend bij de roomwitte banken. Ik voelde me zo kaal. Ik was binnen komen lopen met alleen mezelf, mijn badpak en duster. Er waren geen andere leesbladen meer beschikbaar en ik had alleen een warme chocolademelk. Het was een gek gevoel. Ik zat er terwijl de mensen rechts van me hun koffie leeg dronken met de warme plaid over hun benen en links, snackten ze van de chippies en streelden elkaars lijf. Ik kreeg spontaan zin in het leven van de serveerster. Ik bedoel dat ik me als het ware aan haar kant schaarde omdat dat veel minder saai leek dan deze verveelde ontvangende kant van een in comfort gehulde bank. Ik was er gauw klaar mee. Wat kan de rijke wereld in een paar tellen je al vervelen terwijl het zoveel lijkt te beloven. De chocolademelk was gelukkig erg lekker, voor drie euro vijf en twintig zónder slagroom en ik ging nog voor een laatste rondje voordat het tijd was om snel te douchen en hups weer met de bus terug. Weer het gewone leven in, maar de warme badenrust neem ik met me mee.
