Ik kon nog wel veel langer slapen vanochtend, maar ben toch opgestaan met het vooruitzicht op van alles leuks vandaag; een verjaardag en een kerkdienst. Ik geniet van de vrijheid om gewoon - nog niet klaar- te zijn, op de tijd dat buurman Cor me komt halen voor de kerk. Deze dag wil ik nog mijn haren hebben gewassen en droog geföhnd en nog een kommetje eigen koffie mee hebben in de auto. Ik geniet zomaar van volwassen zijn en in de auto rijden op een stille zondagmorgen. Fijn, ik kan mee naar de kelder, met de kleine kinderen. Daar heb ik veel meer zin in dan weer consumeren wat anderen doen. Ik vraag wat namen aan de kleintjes en oefen ze. Marieke vertelt een verhaal met legopoppetjes en dan gaan we kleuren en plakken. Het lijkt wel alsof de meeste kinderen het kleuren en plakken helemaal niet leuk vinden. Één meisje die zichzelf "Kweets"noemt, maar Grace blijkt te heten, vouwt allerlei vliegtuigen van gekleurd papier. Ze trekt steeds een nieuw papier uit het pak en zegt demonstratief dat ze van vouwen houdt. Ik ga ook een vliegtuigje vouwen en oefen of het de overkant haalt. Een prachtig jongetje van zes weet er ook één te vouwen die heel goed vliegt. Hij ging met uiterste precisie en na veel nadenken de opgeplakte plaatjes kleuren. Waar zal hij voor gaan kiezen later? Wat uiterst interessant nu al hun eigen aanpak te zien! Een klein jongetje is zeer rap met klauteren en klimt het liefst op de tafels. Ik vind het leuk, het contact met de kids, maar overzicht houden en opruimen en orde houden vind ik lastiger. Dat vermoeit me. Ik vraag me ook af of wij als volwassenen het nu zo graag willen; een afgemaakt werkje mee te nemen voor thuis of dat de kinderen dit zo graag willen. En wat zou Jezus willen? Een klein huilend meisje trek ik op schoot en opeens is ze in slaap gevallen. Het voelt als een een kostbaar geschenk, dit slapende meisje tegen mij aan. Het is misschien wel anderhalf of twee jaar geleden dat ik een kindje op schoot had en ik voel hoe ik deze normale, menselijke, warme dingen mis. Het ene kind blijft eindeloos oranje kleuren met de stift en het andere blijft vouwen maar de meeste zijn aan het spelen. Ik vond het tof. Zeker tof om er te zijn en vrij te ontdekken hoe of ik daar wil en kan zijn. Samen met "Kweets' schreef ik raadseltjes in mijn gevouwen papieren bootje: het stinkt en je trekt het aan; een sok! De verjaardag was rustig, met een tweelingzus op bezoek waardoor ik me kon verbazen over dezelfde mimiek, stem en uiterlijk van twee zussen. Ik werd moe van hun stevige stemmen en zocht rust bij mijn eigen stem. We gingen nog wandelen, op mijn verzoek en ik werd moe van haar boosheid die alsmaar aan de oppervlakte was. Ze is een eerlijke meid en ik kon het zeggen ook en we discussieerden door het bos lopend en paadjes zoekend. Maar meer nog zocht ik naar hoe ik nu eens ruimte maak voor mijn stuk ook en geen absorberende spons ben voor andermans lading. In de auto terug bedacht ik dat als ik moe word van boosheid en ik gemaakt ben naar Gods beeld Hij ook heel moe wordt van onze boosheid. Niet onze terechte boosheid in het moment die als goed gereedschap kan dienen, maar boosheid die blijft hangen van vroeger en ons genieten van nu in de weg staat en als een steeds dezelfde klaagzang de cadeautjes van de dag bederft. Er is een weg uit ons moeras van gevoelens. Waarheid erover, vergeving en loslaten We zijn samen onderweg en ik heb mezelf te geven aan de mensen om mij heen door mijn eigenschappen en met mijn grenzen. Ik hoef me niet zo aan te passen. Het geeft juist body om jouw kleur te laten zien. Na de kerkdienst sprak ik een vrouw aan de maaltijd die tien jaar lang had staan vlaggen en dansen in kerken terwijl ze daar doodmoe van werd. God zei gisteren tegen haar: "Houd er mee op en kom bij mij. " Ze was dood en doodmoe, maar had altijd gedacht dat al dat offeren en uitgeput ervan worden haar offer dan was voor God. Wat een leugens die er ons van verhinderen ons echte zelf aan de wereld te geven. Vandaag voelde ik een groeiend respect voor mezelf maar ook een groeiend verlangen naar hechter contact met die mysterieuze Schepper die zo zijn eigen wijze weg gaat met ons en denk ik aan wil sluiten bij wat wij graag doen. Klauteren, vouwen, of een stukje schrijven.
