We gingen iets gewaagds doen; dansen in een kring. Mensen, jong en oud, streng gereformeerd, wat losser,of hoe dan ook, gaven elkaar een hand en hupsten samen door de ruimte. De wat geleerde meneer die erg - in zijn hoofd leek te zitten, waagde zich erin met al zijn onhandigheid en onduidelijke hand. De zeer ongecoördineerde oudere man die wel wou maar ook geen idee had hoe of wat hupste tot hij geen adem meer had. De lerares gaf ook eigenlijk geen ruimte aan - niet meedoen-. Ze was een - niet moeilijk doen- type, en ging gelijk van start met een eerste dans aan allerlei nog nooit gedanste lijven. En het ging! Het was een grappig gezicht hoe iedereen in de eenvoud van de dansuitleg meehupste en dan weer raak en dan weer mis klapte, dan weer een draai miste en dan weer de handen verkeerd. We eindigden met hoe goed en hoe lieflijk het is als broeders tezamen wonen. In het vasthouden van de handen en het samen bewegen gebeurt er van alles. In het samenzijn zijn we allemaal gelijk. We houden elkaar op dezelfde hoogte. Niemand steekt er uit of duikt eronder; verbroederend.
Ãók onhandig met een plakbandje en ja: rechtop leven!
Het was zover; na veel weken handwerk er aan, ging ik de slingers ophangen voor het feest. Ik had drie kerstlampjesslingers gemaakt, met gelamineerde letters onderaan elk lampje, en oranje lampionnetjes uit de tuin over het kaarslampje heen, met een knipje in het uiteinde. Om het groene snoer heen had ik gouden of zilveren voeringsstof gedraaid en om één snoer een soort doorzichtig oranje stoffig iets. Ik was al één keer binnen geweest, in het zeer smaakvol ingerichte grote rietgedekte huis, tegenover de benedenwoning van mijn jarige vriendin. Ze waren bevriend geworden en zij stelden hun huis beschikbaar. Ik ben al enige tijd weer wat overmatig moe en dan worden mijn handen gauw trillerig. De dagen van rust met de kat hadden me goed gedaan maar toch voelde ik mijn beperkte energie. Toen ik de vorige keer bij haar was om te kijken waar of de lampjes konden hangen was ik zó moe, dat ik niet goed meer kon nadenken. Soms doe ik dat, dan gooi ik mezelf in een situatie en zie wel hoe of ik er uit kom. Die vorige keer had zij dus, de vrouw des huizes, de heldere inzichten van welke slinger voor welk raam, want er bleken overal geweldige raampartijen en zithoekjes te zijn. Die boden wel drie of wel vier opties. Dus dat was al beslist, maar toen ik alles had uitgespreid en de snoeren wat uit elkaar ging halen, vond ik het toch spannend toen ik merkte dat we het samen gingen bevestigen. Haar man was er ook, relaxed in zijn korte broek, en hij bleek architect te zijn. Het hele grote, dure huis ademt een sfeer van klasse en smaak. Ik pakte mijn schaar en brede rol plakband en ging aan de slag. Het is lastig om de stukjes tape af te knippen, het snoer vast te houden en de schaar en dan met je vingers de tape tussen de stof door goed op het raam te bevestigen zodat de kaarsjes naar boven wijzen. De architect ging me helpen. Hij knipte steeds, wat onhandig, een stukje tape af en bood me dat dan aan. Zij had ook eerst geholpen en het ging haar ook niet gelijk goed af, maar ik heb er ervaring mee want ik heb thuis ook zo'n slinger. Het was een mooi oefenmoment voor mij was om me niet te laten imponeren door wat zij hebben, uitstralen en zijn maar me net zo gelijkwaardig en waardevol te weten en krachtig Olga te zijn. En het lukte Het werd zelfs een gezellige, mooie ontmoeting waarbij ik nog hielp om de vlag uit de knoop te halen en en we tenslotte bij een brandend haardvuur, wat zij ook niet gelijk aan de gang kreeg, een kop thee, glas wijn en wat chips nog een heel diepgaand gesprek kregen waar ik me uit los moest maken omdat mijn hersenen raar deden van het moe zijn. Ik ging zo rechtop weer naar huis. Fijn zeg; me niet laten inpakken door minderwaardige gedachtes en allerlei twijfels. Ik keek pas kunstschaatsen. Één vrouwelijke rijdster trof me. Het was een les om naar haar te kijken. Ze reed namelijk met zulk een geloof in wat ze deed, dat ze daardoor compleet één was met haar bewegingen en kunsten. Het was zo vloeiend, mooi, rechtop, prachtig en verfrissend om naar te kijken. Haar vertrouwen en geloof in zichzelf en haar kunsten maakte de kür ontspannend en heel. Ik dacht , als wij ook zo geloven in wat we doen en dat rechtop neerzetten is dat voor de ander zeker prettig en verademend. Veel prettiger dan iemand die twijfelend een draai in gaat en er dus ook hakkelend of verkeerd weer uitkomt. Wat zijn we mooi als we rechtop durven en kunnen leven ook alleen al letterlijk met een rechte rug en onze kruin naar de hemel .Yes!
Na de dag van 'zoete vrede', kwam een spannender dag. De dag van de laatste uurtjes. Ik merkte 's ochtends al dat Snoesje echt op was en zag haar zelfs zorgelijk met haar kopje schudden, wat iets kon zijn van dat de afvalstoffen in haar hersentjes komen. Ze lag zwak en ziek voortdurend op mijn schoot of ging nog even wat dappere stapjes de tuin in. Ik had de avond ervoor wat geschreven over haar leventje en 's ochtends werd het gat gegraven voor de doos. Ik had al een prachtige dikke roze Equador roos voor haar gekocht en plukte daar een bloesemtakje bij. Nog zo'n mooie dikke roos voor de dierenarts en in de supermarkt viel mijn oog op een yoghurttaartmix die ik zo had gebakken. Over de picknicktafel gooide ik een prachtig wit geborduurd kleed met lieflijke bloemetjes, zette de mooie kopjes er bij en twee fotoboeken met veel foto's van haar. De rit naar de dierenarts was zwaar. Ik was zenuwachtig, vooral toen ik twintig minuutjes moest wachten. Het was fijn en goed om zoveel tijd gehad te hebben met het beestje op schoot en ik had nog gauw wat laatste videootjes gemaakt en zelfs op de nipper met mijn broer en zus gevideowhat's appt zodat zij Snoes ook nog 'life' konden dag zeggen. Wachtend bij de dierenarts, in de luxe kliniek, trof het , toen ik een man in een bruine jas zijn rekening voor pilletjes zag pinnen, terwijl je weet dat er op dit moment kinderen sterven van de honger in Afrika. De vrouwelijke dierenarts is echt mijn type. Ze is stoer, warm, helder en dichtbij in contact en echt voorzichtig altijd met Snoesje. Ze zag het ook gelijk en we haalden de kap van het mandje en lieten Snoes vrij zitten onder onze liefkozende handen. Ze kreeg een prik en ik ging met haar op een bankje zitten, haar warme, zieke lijfje tegen me aan. De zachte witte Snoesiepootjes in mijn handen. Het was een vreemde gewaarwordng haar niet op een natuurlijke manier te zien gaan slapen maar dat iets anders haar wegtrok zeg maar. Haar ogen bleven open en dierenarts Mardou zei dat ze nu al heel ver weg was. Ze drukte haar pootje in een afdruk toen ze was overleden en die krijg ik later van de kliniek. Mardou deed het fantastisch en het was niet zwaar, alleen wat vreemd. Terug naar huis ligt Snoes in de oranjedoek gewikkeld in de doos naast me, in een tas. Van alles gaat er door me heen. Zoals hoe je behoefte hebt aan alleen zijn met degene die gaat overlijden als dit dus gebeurt. Dat het fijn is als mensen appen en bellen maar dat je ook vooral tijd wilt in rust en stilte voor de laatste uurtjes met jou. Dat ik met natte handen in de wachtkamer zat te wachten en zo blij was wel effe te kunnen appen en terug te krijgen dat iemand voor me bad. Dat voor een vriendin koken die eventueel zou kunnen langskomen nu, niet iets is wat ik wil of kan geven op deze dag. Dat ik eigenlijk niet goed bij mijn gevoel ben als het moment daar is; s' avonds om 1900 uur, op een echte warme lenteavond met drie mensen als gast, voor het begraven. Ik ga voorlezen wat er in mijn schrift staat maar merk dat het leeg voor me voelt. Ik had een plan en we voeren het uit, maar het is als mechanisch. Een vriendin was te laat gekomen en dat vond ik heel moeilijk. Die emotie zat er echt helemaal tussen. We aten de cake en ik zette thee en we keken naar de fotoboeken en de gasten hadden zich netjes aangekleed, maar het was 'm niet. 'S avonds keek ik nog naar kunstschaatsen wat echt een cadeau was. Maar mijn hart was zo leeg. De volgende morgen wist ik dat dit niet goed was zo en om kwart voor zes ging ik de schop halen bij de buurman, vertelde hoe ik me voelde en ging het gat weer uitgraven. De nog losse aarde schepte je er zo makkelijk weer uit. Toen het wat later licht was kwam hij op zijn klompen en ik in mijn joggingbroek en wollen mannentrui en we knielden op de aarde, deden de doos open, vouwden het doek weer open en zagen haar liggen. Stijf nu maar nog net zo gaaf. Nu kon ik huilen en was er contact. Nu kon ik bidden en dingen zeggen, en haar nog strelen en kusjes geven, en nog lang naar haar kijken. En de buurman ook. We hielden elkaar vast en deelden ons verdriet. We namen alle tijd en toen het genoeg was vouwden we de doek weer heel mooi terug en om haar heen en knoopte ik een nieuw stoffen lint om de doos. In een nog beter gegraven gat duwden we alle aarde weer terug en als slot schreef ik haar naam in de aarde en deed wit ophoogzand in de letters. De roze roos en de blauwe kan met narcissen zetten we op de aarde en in het stille ochtendlicht met de vogeltjes stonden we nog een poosje. Nu was het goed. Nu kwam er vrede. Inmiddels is alles opengegooid met de vriendin die te laat was en uitgepraat. De buurman heeft een mooie foto van Snoes en ik kan weer verder. Hoe gemakkelijk raak je bij jezelf vandaan en hoe helend is het om de dingen te doen, dicht bij jezelf, in echte verbondenheid, met handen vol aarde en vuile knieën. Hoe ver zijn mensen bij zichzelf vandaan, vraag ik me af, op begrafenissen en dienen we een systeem van nette kleren en cake met koffie/? En wat heeft ons hart daaraan? Het zet me aan het denken om meer te toon te zetten en je eigen afdruk na te laten in dit leven, net zoals Snoesje's nageltjes in de klei. Zij kon niet anders dan zichzelf zijn.
Wat kunnen dingen toch wonderlijk gaan. Vandaag zat ik met mijn zieke poes op schoot. Haar tijd zit er op, ze heeft nierfalen en was helemaal uitgedroogd. vanochtend voor de tweede keer een infuus gehad zodat ze zich weer wat lekker voelt, en morgen is haar laatste dag. Dan gaan we naar de zeer sympathieke dierenarts die haar gaat laten inslapen. Ik ben zo blij dat ik deze tijd nog met haar gekregen heb, om in de rust te zijn, en afscheid te kunnen nemen. Zo vaak is zij een zegen voor mij geweest, met haar fluwelen poezepootjes en lieve kopje. En de laatste weken ben ik niet goed dicht bij mezelf en doe gewoon teveel. daar word ik dan ziek van, en vandaag merkte ik hoe stilte en iets rustigs doen, of niets me tijd geeft voor herstel. Het is genezend om in de stilte te zijn en in een eindelijk wat opgeruimd huis met een vanochtend gesopt aanrecht te zitten, in mijn favoriete hoekje op de paarse bank. Zomaar zitten in je eigen huis, en dat beleven. De straat zien waar je woont en vrede ervaren van God. Ik heb er zo van genoten. Annelies kwam langs om dag te zeggen tegen Snoes en begon prompt te huilen, geraakt door Snoesjes kwetsbaarheid. Ik heb even pauze van mijn werk; alles afgezegd, en morgen graaft de buurman een gat in de tuin en bak ik een cake en ga ik verder met gewoon tijd hebben samen met haar. Het is verdrietig, maar er komt dan weer een nieuw tijdperk. Transities zijn bijzonder. Ze komen ongevraagd en voelen soms zeer onwelkom maar kunnen uiteindelijk zegeningen worden. Ik heb een paar mensen uitgenodigd voor een begrafenisje in de tuin en heb wat opgeschreven over Snoes. Ze is niet zomaar een poes, maar uitgezocht door mijn hemelse Vader, op het juiste moment en zo passend en vormend voor mij geweest. Haar zachtheid en enorme gevoeligheid, haar schoonheid en liefde. Ze is echt een schoonheid ,zwart met rode en witte lapjes door elkaar met een prachtige dot wit op haar rug en precies het puntje van haar staart ook wit. Ze was ook een schakel naar de buurman die zo van dieren houdt en echt een tweede baasje voor was en ook anderen heeft ze verrast met haar aanwezigheid en nabij komen. In afscheid nemen en sterven merk ik vaak zoveel haast al ontluikend nieuw leven tegelijk met het echt gaan sterven wat parodoxaal lijkt en toch van God. En dan in deze lijdenstijd waarin Jezus ook bezig was te gaan sterven en onze zonden op zich te nemen en tegelijk het nieuwe leven er als het ware al doorheen duwde. geweldig; God van leven en dood, U bent heerser van de tijd, u die zelf niet in de tijd leeft. Hoe wonderlijk en wat een geschenk; toch zoete vrede.
