Soms heb je van die dagen dat het stroomt van - doorgeven-.

Een rasechte - doorgever- is mijn vriend Aljosja. Zijn naam betekent: mensenredder. Hij is geen superman, maar hij is niet vies van je even ergens mee helpen. Hij koopt een fiets voor een behoeftige buurman, hij geeft zijn net verdiende bonus voor het meespelen in de band op een bruiloft gelijk weer door naar iemand anders plus één of twee kerstpakketten die hij net geoogst heeft van een jaar werk..

Ik sta soms paf van hoe makkelijk hij weggeeft. Als ik hem bezig zie of erover hoor, merk ik hoe vast ik vaak zit aan dingen los kunnen laten. Nu was ik op een vrije zaterdagmiddag zomaar naar de tweedehandswinkel gegaan omdat het op dat moment in me op kwam om voor een nieuwe tafel te gaan kijken, en warempel, ik vond ook echt een mooie. Aljosja hielp met de tafel naar binnen rollen, uit zijn werk. Hij paste echt nét door de deuropening heen en wat dagen later hielp hij ook weer met de oude tafel opschuren om door te verkopen. Ik had er ook mijn best op gedaan, op het schuren, en trakteerde hem op een lekker biefstukje. We zaten samen voor het eerst warm te eten aan de nieuwe tafel en hij had ook al een koper voor me; een erg goede bekende van hem. Ik was net van plan mijn vraagprijs te verhogen op marktplaats nu ik de gebutste tafel weer ongekend glad heb gekregen, in een handomdraai, en nu komt Aljosja zijn vrijgevigheid bij om de hoek. Wat ga ik nu doen? Ik noem enigszins opgelaten een stuk hogere prijs ervoor. Maar als ik 's avonds hoor hoe graag die persoon hem wil hebben en ik terugdenk aan de vreugde van geven, verbleekt ineens die hoge prijs en app ik dat een heel stuk lager prima is. Aljosja geeft me alle ruimte en checkt of ik dit echt zo wil. Wat netjes van hem!

De volgende dag werk ik de rand nog wat bij en komt hij er al snel aan. We laden de tafel in de auto en brengen hem op de nieuwe plek. Zijn goede bekende doet gezellig een plak chocolade bij het geld, als extra er bij. Blij met de goede afloop doen we nog een bakkie bij mij want het is ook Valentijnsdag en dan krijg ik een kaart in de bus met geld erin voor bloemen en ga ik nog net voor zessen bloemen kopen. Voor mezelf en een vriendin. Als de hardwerkende vriendin 's avonds afgedraaid bij me langs komt om het boeket mee te nemen kijkt ze me stralend aan en zegt: "geven is zaliger dan ontvangen."

Klopt! Ik werd zo blij ervan om de bossen bloemen door de midden te doen.

Vandaag was ik op naailes, bij de Marokkaanse dame die elke twee euro die ze voor les ontvangt opspaart en in Marokko onder de armen en zieken uitdeelt. Toen ik de sleutel terugbracht in het gebouwtje vroeg de eigenaresse, die ook graag uitdeelt en doorgeeft, of ik eten mee wou. Ik mocht uitkiezen; rode kool, boerenkool of witlof. Ik koos voor gratin dauphinois en witlof en op hun aandringen kreeg ik nog vier vegetarische worstjes mee.

Onderweg zit ik te broeden over met wie ik dat kan delen. maar als ik de auto wil parkeren zie ik de buurvrouw al met haar twee kinderen en als ik even later op mijn balkonnetje sta nodig ik ze gezellig uit voor morgen. Ze lusten het wel, de gratin die alleen maar in de oven hoeft te worden gezet. Als de buren de volgende dag weer op huis aangaan, ga ik nog even-  na- feesten in het buurtcentrum waar ze chinees voor me hadden gehaald. Dat eten gaat dan weer ingepakt mee naar huis.. Pfft, gezellig zeg dat doorgeven.

Na drieëndertig valentijnskaarten maken met de deelnemers op de zorgboerderij, wilde ik er nog een paar voor mensen uit mijn leven maken. Ik had drie aquarelvellen. Ik zocht wat plaatjes via Google en vond er één om na te maken. Zo begon ik met een vrolijke tekening waar ik een zelfgemaakt gedicht naast schreef. Toen hij bijna af was belde de vriendin, waar die voor was, na een voor haar zeer bewogen weekend. Ze legde haar hart voor me bloot en vertelde van al haar worstelingen en nieuwe keuzes en besluiten. Terwijl ik de laatste stukjes inkleurde met verf, al luisterend aan de telefoon, verbaasde ik me over de precisie van timing dat het plaatje en de woorden zo passen voor precies nú.

Met een zucht van verwondering pak ik een nieuw vel. Vanuit leegte begin ik maar. Ik kijk op naar God in mijn hart en schilder een roos. Dat gaat heel makkelijk met een sjabloon die ik nog heb liggen. Ik maak de steel en de blaadjes en schilder een hart achter de bloem die symboliseert hoe of de dappere persoon geliefd is door iemand die achter haar staat. Langzaam vormt het zich bij mij van binnen dat ik weet welke woorden waar in de tekening moeten. Het is een tekening voor iemand met wie het moeilijk ligt in de relatie. En toch voelt het precies 'in de roos' om dit te maken. Vanochtend kleurde ik hem nog in met aquarelpotlood en verfde hem toen nat uit. Nog wat glitter erop en de randjes met een speciale schaar als een sierlijk schilderijtje geknipt.

Het is gelukt. Het is gevormd, ik ben begonnen met niets en nu het klaar is zijn de kleuren verrassend passend bij haar geworden.

De andere tekening is minder beladen. Ik gebruik weer een voorbeeld van internet, voeg wat toe en maak het verder op zijn Olga's af. Ik merk dat ik meer durf te experimenteren en 'fouten' durf te maken. De 'fouten' van nog weer met een bruin potlood over groenige ecoline geeft een rommelig effect maar de witte plekjes die ik bruin maak geven zomaar de illusie van bos en dat wat niet perfect is geeft het juist iets van dimensie. Drie plaatjescadeau's met wat woorden. Ik smul er van om de laatste finishing touch te geven als ik met het super fijne kwastje precies langs de randjes glijd wat het af maakt en dan moet ik het er op wagen en ze door de gleuf van de brievenbus laten vallen. Weet je, het blijft altijd een risico. Je bent nooit 100 % zeker hoe iets wordt ontvangen maar dat is het stukje hemel. Dat stukje wat we los laten.

Vanavond gingen we weer dansen. Geregeld gaan we de uitdaging aan om een gebed of een indruk van God uit te dansen voor iemand of over iemand. Daar sta je dan weer in je groene trainingsbroek met nog helemaal geen idee.. De muziek begint en er zit iemand voor je op de grond. Ik vind het begin altijd best een hobbel. Het is zoiets als je in het water laten vallen en dan merken dat je zwemmen kunt.

Als je begint met bewegen en bidden tegelijk en ook nog om je heen kijken voel je je kwetsbaar en enigszins dwaas, maar dan durf je en vertaal je een gevoel of indruk met een vertrouwde beweging en al doende groeit het, wordt het sterker. En ineens ben ik zomaar blij en nog meer blij want de overtuiging groeit en ik gooi de overvloed van God over iemand heen; symbolisch. De anderen stappen ook uit om iets te doen en er is een geladen concentratie en tegelijk is het ontspannen. Je kunt namelijk niet gespannen zijn en iets ontvangen van God. Je moet je overgeven, ontvangen, laten gaan en durven ook al is het maar ietsje pietsje wat je hebt. Ik dans voor Debbie en het voelt als echt, tastbaar, vloeibaar, dik, het onzichtbare wat ik zie en zelfs zo echt als het zichtbare. Ik leg het om haar heen en bid het haar toe in beweging. We bidden elkaar kracht toe, vrijheid, opwekking en vreugde en iemand doet ons een onzichtbare kroon op het hoofd.

We delen als het lied is afgelopen wat we voelden en zagen; hoe het was. Onze gezamenlijke kwetsbaarheid in geven en ontvangen maakt dat we alleen maar weer dichter bij elkaar komen en onze harten voller worden van het goede van God voor elkaar. Ik voel me alsof ik in de wasmachine ben geweest, zeg ik tegen de danslerares. Een dansles bij haar is niet iets van alleen maar pasjes leren en een choreo doen. Nee, het is alles door je heen laten gaan van wat er in je hart is voor God, van God en voor elkaar. Het is zomaar zwieren door de zaal en durven vallen, (de lerares daagde ons hierin uit; ervaar maar eens om te vallen, je billen en benen helpen je wel weer overeind) durven ervaren hoe God je tegenhoudt of in balans houdt of je vooruit duwt. Het is durven loslaten van op een bepaalde manier iemand willen zijn of laten zien en jezelf ook loslaten en gáán. Ik zie Debbie huppelen, los en vrij bewegen en mijn hart krijgt blij iets terug van wat de wereld zo vaak steelt; het zijn als een kind, goed zijn zonder te hoeven presteren, oorspronkelijk zijn. We durven steeds meer met elkaar als groepje, we durven sneller lijkt het als meer geolied door vaker doen. Profeteren is durven gaan,  loslaten, zichtbaar maken wat je sluimerend stil of klinkklaar waarneemt. Samen zijn we telkens weer verwonderd telkens over de impact van de lessen. Er gebeurt zoveel. Het tuimelt over elkaar heen en versnelt levensprocessen en komt in hoeken en gaten waar je niet zomaar komt op een andere manier. Het gaat via andere routes en hersenpaadjes. Ook al is het geen geëffende weg en altijd weer ergens een hobbel, mijn getuigenis is dat ik me op deze plek meer mezelf voel dan waar dan ook. In de danszaal met de rode gordijnen, de kerstverlichting en de stabiele lerares die ook wat van zichzelf laat zien, en vaak met een ontspannen lach, is deze plek een- echte- plek om meer dan ooit jezelf te zijn. Zo veel meer voelt het voor mij dan in de feiten/ woordenwereld. Ik houd er super van!

Op family7 televisie op mijn laptop zag ik twee mensen die door de graftuin liepen in Jeruzalem. Enthousiast liepen ze door de prachtige tuin. De man leidde haar rond. Je voelde hoe zijn hart klopte voor deze plek. Hij liet Laura-Lynn haar ogen sluiten en nam haar bij de hand een trap op. Toen kwam ze op een soort terrasje waar je uitzicht hebt op de rots met de vorm van een schedel erin. Je ziet twee gaten waar ogen in hadden gekund. Daar bovenop heeft het kruis van Jezus gestaan. Ik zie het ook en begin direct diep te huilen. Het gaat langs mijn verstand heen. Het is zo heftig, mijn Jezus hing daar...

Als Laura -Lynn en de presentator over de schilderachtige oude paadjes omgeven door bloemperken verder lopen door de tuin, voert de spanning op als je weet dat ze op weg zijn naar het graf. Laura-Lynn heeft het graf nog nooit gezien en mijn emoties gaan mee in de komende onthulling.

Ik moet een poosje zo diep huilen en ben niet de enige want Laura-Lynn heeft ook zitten huilen bij het graf. Het raakt me zo, dat door en door gepreekte verhaal, als een geprakt oud vertrouwd prakje wat plots een nieuwe verse maaltijd is en me wakker maakt. Mijn geliefde lag hier.

Dan komt het goede nieuws van de opstanding, dat Jezus voor altijd leeft. Geen reden meer voor angst. Ik weet het maar diep van binnen ben ik wel nog steeds zo bang, en dat verwart me ook. Kom toch in die plek Here Jezus, help me U toe te laten, steeds dichterbij.

Leeg gehuild besluit ik na deze emotionele dag een bad te nemen. Ik maak de tobbe goed heet, giet er olie in, leg een boek over de opname van de gemeente op de kruk en een kop nachtkruiden thee. Ik roep poes Myou om me te vergezellen in de kleine douche. Ze zit mauwend op het oranje matje. Als de spiegel beslaat, teken ik er Jezus Zijn naam in met een hart.

Ik sla het boek open en lees gelijk het stukje van de opname, als we de lucht ingaan om Hem te ontmoeten. Alles roert zich in mijn hart. Het christendom is niet iets van alles weten en studeren en de rechte dingen doen. Ja, dat doe je maar het is een mysterie, het is liefde. Ik houd zo van Hem.Hij heeft mijn ziel geraakt en ik wil Hem volgen, ik wil dicht bij Hem zijn, voor altijd en met Hem schommelen, voor Hem zingen, tekenen, schilderen en dansen.  Hem vertellen hoe mooi ik alles vind wat Hij maakt. Hem bedanken. Ik wil tegen Hem aankruipen en nooit meer bang zijn. Ik wil met hem paardrijden tegen een sterke wind in en een sterke strijdster zijn. Ik wil Zijn geur ruiken, Zijn mantel voelen en Zijn haar zien wapperen in de hemelse wind, mijn gezicht opheffen en duizenden woorden in één blik leggen, wetende dat Hij het ziet.

Mijn Jezus..

Het is weer maandagavond en ik ben weer op dansles. We zijn fris, nieuw gestart dit seizoen met een klein groepje overgeblevenen en inmiddels zijn er wat nieuwe bij. We zijn nu met zeven vrouwen plus dan de danslerares. Onze lerares is een vrolijke, ongecompliceerde vrouw met kinderen in de tienerleeftijd, als ik het goed heb, die de uitdaging op zich heeft genomen om de dansschool over te nemen. Iedere les is weer bijzonder. We staan in de gehuurde zaal van het hoge kerkgebouwtje wat straks gesloopt gaat worden en waar de kerstverlichting nog gezellig over de muren gedrapeerd hangt.

Rode gordijnen voor de deuren en mooie spiegels die ze leuk op de kop getikt heeft, waar we saamhorig elkaar in kunnen bewonderen. Van dit muziekje word ik echt blij, het zingt steeds van: "God is good" en we doen vrolijk en lachend ons dansje. Het is zo gezellig en tof en ineens besef ik dat je soms wel eens naar een film kijkt over iemand die op zo'n soort dansles zit. Je volgt dan de hoofdrolspeelster die uit haar huis naar de dansschool gaat en misschien, net als ik, zich te vroeg door de rode gordijnen heen worstelt en, oeps, in de verkeerde les belandt, maar dan uiteindelijk bij het goede groepje zo'n super toffe les heeft met mensen die van alles met elkaar meemaken.

En weet je, ik doe niet mee aan de rand, of alsof. Ik verberg me ook niet, nee ik heb besloten om mezelf meer te laten kennen in deze setting. Het is namelijk veilig én uitdagend want er wordt soms ook wat van ons gevraagd. Het is míjn dansles bedenk ik dankbaar, mijn leven en het is hartstikke leuk. Ik speel de hoodrol in mijn eigen leuke leven waar anderen met jaloersigheid of plezier van kunnen meegenieten. Het is echt waar bedenk ik blij. Ik heb een leuk huis, zalige kleren, mooie haren, top werk, toffe vrienden, mooie spullen, gave kerk, leuke hobby's. Alles resoneert in steeds meer kleuren en muziek. Ik ben zo rijk; dank U God.

Vandaag keek ik weer naar de mensen van Hope Valley. ( de serie die ik volg) De tranen stroomden over mijn wangen. Ik leef intens met ze mee. Maar ik doorleef ook hoe door alle gebeurtenissen heen het alsmaar, steeds weer, gaat over relaties. Alles voltrekt zich door relaties. Ik zie Henry, die eerst als een sluwe vos vreselijke dingen deed in de kolenmijn en over lijken ging en die nu een heel ander mens is geworden. Hij heeft de kolenmijn opgeblazen die niet veilig meer is, zodat de grote bazen er geen mensen meer in kunnen laten werken. Hij heeft zichzelf vrijwillig aangegeven bij de politie als dader en zit vredig in zijn cel. Hij geeft zijn geldbonus aan de dominee en vraagt de dominee met hem te bidden omdat hij niet weet hoe of het moet. Knielend op de vloer vraagt hij: "zo goed ?" Ik vind het zó hartbrekend mooi! Het wordt razend echt gespeeld door Henry met zijn doorleefd gezicht en lijf wat aangedaan is van het leven. De zondaar die een echte turn around meemaakt. Het dorp wat om hem heen staat als hij uit de boevenauto komt en iedereen voor hem klapt, allemaal geroerd door de diepe lange geschiedenis van alles wat er in het dorp is gebeurd. De mijnwerkers die omgekomen zijn..

Het stel dat geen kinderen kon krijgen en waarvan zij nu eindelijk aan haar man kan vertellen dat ze  zwanger is en hoe hij uit bed springt en blij naar buiten rent om aan iedereen te vertellen dat ze een baby krijgen! Keer op keer op keer zijn het mensen die afwassen, eten maken, ergens heengaan, werken, gewone mensen die voor het schijnbaar saaie, gewone kiezen, voor de goede keuzes van trouw en eerlijk zijn en doen wat je zegt. Het lijkt zo gewoon of saai maar de van warmte doortrokken vriendschappen, goede adviezen, vergevingen en liefdeblijken zijn niet saai maar raken je tot diep binnenin en geven levenskracht. Steeds zoeken mensen elkaar op om iets door te spreken, om advies te krijgen of troost of om gecorrigeerd te worden. Mensen maken tijd voor elkaar en organiseren feestjes. Het zit 'm in kleine dingen en in grote. Een jongetje van drie die helpt om een verlovingsring in haar jaszakje te doen die ze dan vervolgens zelf uit het zakje vist, als verrassing, terwijl ze samen oplopen. Het blije begroeten als iemand weer thuis komt. Een pick- nick die je thuis voortzet voor de kachel als het te hard waait. De dokter die de medicijnen even langs komt brengen. Een echtpaar die elkaars gezicht in de handen houden en zeggen hoe blij ze met elkaar zijn. De redactie van de krant die een geweldig verhaal laat schieten om de gevoelens van een vriend te eren. Enzovoort. In psalm 19 staat: "De richtlijnen van de Heer zijn volmaakt, ze geven levenskracht. Wat de Heer afkondigt is betrouwbaar, het maakt de onervarene wijs. Wat de Heer beveelt, is juist; het is een bron van vreugde. Wat de Heer gebiedt is zonneklaar, de ogen gaan ervan stralen.

Het woord van de Heer is zuiver, altijd blijft het gelden. De uitspraken van de Heer zijn betrouwbaar, hun juistheid valt niet te betwisten. Ze zijn begerenswaardiger dan goud, dan het allerzuiverste goud; ze zijn zoeter dan honing, dan honing, zo uit de raat."

Dat bedoel ik nou, dit proeven is veel beter dan een stukje zoete cake. Het geeft levenskracht.

Ook een stukje proeven?

p.s. een tip is de film: Play the flute, waar het over deze psalm 19 gaat. Te zien op New Faith Network.

Ik zuig het op. Ze leeft het leven voor in hoe ze met mensen en kinderen omgaat en met zichzelf. Ze is vriendin met iemand die ook puur, rein en toegewijd wil zijn.

Ze ontmoeten elkaar steeds in waarheid en liefde en als er iets tussen komt praten ze het uit én werken ze de gevoelens door. Ze gaan door gevoelens heen van teleurstelling, pijn of een gevoel van verraden zijn of wantrouwen. Op eigen grond maken ze keuzes en komen ze elkaars standpunt tegen en soms hebben ze spijt van hun gedrag en vragen vergeving met een mandje muffins er bij. Ik zie het gelukkige huwelijk, het plezier, het respect, de nederigheid en het dienen van elkaar van het prachtige wat oudere stel. Ik zie de sluimerende kracht van seksuele aantrekkingskracht die bedwongen wordt. Er wordt gewacht en er is zoveel respect voor grenzen, zoals voor Elizabeth die na het verlies van haar eerste man waar ze maar zo kort mee getrouwd was, heel veel geduld nodig had van Lukas voor ze zich weer kon geven.

Mensen uit de serie die fouten maken en groei doormaken als persoon. Te midden van zoveel schoonheid aan prachtige paarden, zonsondergangen met het kerkje op de achtergrond, mooie houten tafels en kanten gordijnen, ruisende, lange wollen rokken en heerlijke baksels wordt het leven tussen mensen voor je gespeeld. Kwaad en goed. De regisseur zorgt er voor dat het ondanks wat spannende ontwikkelingen ontspannend en plezierig is om naar te kijken.

Ik zuig het in me op, de prachtige kleding, de romantische vrouwelijke blouses met smok erin verwerkt of een mooi kraagje. Ik voel door het laptopscherm heen de dikte van de stoffen door mijn handen glijden van mooi uitgesneden jasjes, gilets en stoere outdoorjassen en leren rijlaarzen, wollen omslagdoeken en prachtige antieke olielampen. De spelers zitten goed in de make-up met smokey eyes en prachtig gekapte haren. De hele entourage spreekt van smaak. Houten schommelstoelen, gehaakte dekens, alles heeft tijd gekost en goed, duur materiaal. Er zit rust in.

De hoofdpersoon is Elizabeth die als lerares naar dit dorp is afgereisd om een nieuw leven te beginnen.

Ze is adembenemend mooi. Ze spreekt met een oogopslag en een blos op haar wangen of met stralende ogen. Ze merkt elk gevoel op, bij de kinderen en bij volwassen en is een spiegel voor onrecht. Ze ziet waar gevoelens knellen en gaat het niet uit de weg maar komt dichtbij en vraagt ernaar. Ze doet het zo natuurlijk en vanuit rust. Ze kijkt iemand aan met een open blik en geeft de ander een kans om met zijn pijn te komen en van daaruit spreekt ze woorden van hoop en wijsheid of leeft alleen mee en mensen vinden hun weg weer terug naar vreugde, keer op keer.

Ze leert mensen om emoties af te maken en doet dit ook bij zichzelf. Ze neemt alles serieus. Een beklemmend gevoel, een naar gevoel, iemand die verdrietig kijkt. Grote pijn van mensen die verbitterd zijn en kleine pijn door misverstanden of groeipijntjes van het leven. Als er crisissen zijn komt Elizabeth mensen opzoeken met haar rieten mandje en ze zit met al haar schoonheid, rust en aandacht naast ze. En soms zegt ze stevig de waarheid met een hart wat bloedt voor een haast verloren zaak. Ik zie sleutels voor me van het leven. Ik zie hoe ze haar gevoeligheid voor wat er omgaat in mensen en haar gevoel en kennis voor recht en waarheid, hoe ze dat gebruikt in allerlei interacties en een vredestichtster is. Het lijkt zo eenvoudig als zij het doet, en toch is er maar één die het kan zoals zij het doet en het raakt me. God is een God van een verterend vuur, die brandt voor heiligheid, waarheid en recht en overvol schoonheid is. Toch komt Hij heel vriendelijk en zacht met ogen van mededogen dichtbij ons mensen die met onze emoties in de knel zitten. Uitnodigend om stap voor stap ons te helpen onze emoties onder ogen te zien en ze in Zijn licht te ontrafelen en er mee klaar te komen totdat we weer in kamp vreugde zijn, waar we voor bedoeld zijn.

Mensen die slechte dingen doen in de serie komen in Hope Valley en blijken gaandeweg om te kunnen draaien naar de goede weg kiezen. Een dichte gemeenschap van onvolmaakte mensen die op elkaar betrokken zijn in een stadje waar waardes gelden die van God komen en kleden van herstel, hoop en heling worden geweven door de dagen heen. Een serie kan zoveel meer zijn dan alleen maar iets kijken.

Vandaag was ik op een dag over vlaggen. Op de christelijke : "I am intuïtive arts school",in de gezellige familiekerk, was Christa er met haar dochter en man om les te geven en ons groepje te leiden deze dag. We waren met ongeveer achttien vrouwen als deelnemers. Ze hadden veel zelfgemaakte vlaggen meegenomen en ook schilderijen. Ik zag een levenswerk voor me, van elk doek wat is ontstaan vanuit gebed. God die heeft laten zien wat Hij wilde en dan stoffen gaan zoeken en aan het werk. Dat gaat niet altijd van een leien dakje. Soms is er veel strijd om waarheden en realiteiten die er in de hemel zijn, op aarde te laten zien. Ik haalde mijn hart op aan de schilderijen, stoffen en ontwerpen, maar bovenal was de bron steeds voelbaar. Christa en Marie leerden ons om alles vanuit gebed en luisterend naar God te doen. Ik voelde voortdurend een heilig ontzag voor Hem en er was rust als een dekentje van de hemel die alles zacht, warm, vertrouwd, scherp en mooi maakte..  Naar Christa en Marie luisteren was als aan een frisse bron zitten. Ik proefde éénheid en compleetheid. Ze vertelden over hun leven en hun bediening in de kerk, en dat het bovenal om je hart gaat. Christa deed bijvoorbeeld eens een stap terug om iemand anders de ruimte te geven om te vlaggen en zelf als een beschermende muur van steun erachter te gaan staan, terwijl zij er een bediening in heeft. Ik voelde het beschermende van steeds dicht bij God blijven. We gingen technieken oefenen en voelen of je hart het snelst klopt van lofprijs, aanbidding of van strijd aangaan door middel van verschillende muziekjes luisteren en dan vlaggen. We deden alles vanuit het je verbinden met God en naar Hem luisteren. Wauw, wat rustgevend. De hele dag door ademden we als groep deze onderworpenheid aan Hem in en het gaf zoveel shalom, vrede. Vrede regeerde in plaats van emoties die alle kanten opgaan. Je merkte het aan de hele groep. Iedereen werd rustig en het vlaggen was niet zwaar. Ook de opdracht om voor iemand anders te vlaggen was niet zwaar. We deden het gewoon. De muziek was prachtig, vaak instrumentaal en raakte dieptes aan.

We waren de hele dag omringd met kleuren en ontwerpen, met muziek en nieuwe mensen, gesprekken, lekkere thee en bokkepootjes bij de koffie. We deelden, liepen op sokken, dansten wat en zwaaiden de vlaggen, maar alles ging om Hem. We zaten voortdurend aan Jezus voeten. Het was zo goed. In de bus terug zit ik gezellig in het donker geworden regenachtige Utrecht tussen allerlei mensen die vrolijk met elkaar kletsen. Natte jassen, gezellige geluiden en wachten op de goede halte. In alle rust reis ik terug, door druk Hoog Catharijne heen met honderden mensen tegelijk. Maar mijn hele zijn is ingepakt in deze welkome vrede. Voel me zo gevoed en gedragen. Ik wil dit wel altijd en nog wel meer.. Dit is: all is well; Shalom. Mijn hart is ploffend dankbaar en haast te vol nog voor nog een nieuwe schep. Dank U God.

Gisteravond had ik een feestje! Ik had direct al een klik met dit concert en uiteindelijk mijn Surinaamse broer in Christus mee gevraagd. Als verrassing sloot vriendin Anneke ook nog aan!

Opgetogen voor een avondje heerlijk ontvangen en genieten van schoonheid kwamen we de warme theaterzaal in.

Er waren verschillende artiesten. De meesten had ik nog nooit live gehoord; dus het werd een verrassing.

Mijn voorgevoel dat dit een pareltje van een avond zou worden kwam gelukkig uit.

De artiesten hadden veelal geweldige glitterkleren aan! Ik vond het zó leuk! Ik had zelf ook net een nieuw glitterachtig galajurkje in het paars met een zilveren truitje eronder, wat ik helaas vanwege de verwachtte kou niet aan had gedaan. Één zangeres had een strak sluitend soort van jumpsuit aan. Ze had een klein buikje maar het stond haar geweldig. Ralph van Maanen had prachtige stoere laarzen aan met een leuke broek en een jasje. Het stond hem zo goed; echt als een artiest maar je zou hem ook zo in het ruige Amerika met zijn gitaar door de natuur zien trekken. Echt stoer. De Fillae vrouwen waren stuk voor stuk een soort modellen zo mooi. Prachtige lange, blonde haren, net als Wycke die ook zo mooi was. Ze straalden als zussen en lieten een loepzuiver geluid horen. Wat een talent zeg!

Prachtige fluiten ook en moeiteloze meerstemmigheid. Sharon Kips ging zingen met haar man samen aan de piano en soms zong hij ook mee.Wat een volwassen vrouw met zoveel diepte in haar geloof! Vroeger had ik moeite met kerst, met kerstbomen en glitter. Je kan er van alles van zeggen. Maar als mensen vanuit hun binnenkant gaan vieren is het echt heel leuk en een feestje om de buitenkant ook heel mooi te maken en eens flink te glitteren. Ik geloof dat God ook daar van geniet. We mogen ons mooi maken voor Hem en onszelf en de boel versieren, want het is feest. We zongen allerlei liederen, bekende kerstliederen en zelf geschreven liederen waar we naar luisterden. Ik merkte dat ik vooral de binnenkant zocht terwijl iemand zong. Er was zoveel perfect talent en kloppend, mega mooi gezang en toch is het de binnenkant die je voedt. Één vrouw van de Fillae zussen zong voor mij het meest niet perfect. Soms kunnen mensen zo perfect iets opvoeren, als een glanzend geheel waardoor je kans krijgt dat het een soort glazuurlaagje krijgt waardoor je de binnenkant niet meer voelt. Bij haar voelde ik die wel door iets gewoons of kwetsbaar in haar stem en bij Sharon proefde ik de kracht van een vol aanbiddend hart wat gewend is de diepte in te gaan. Bij haar man Gilbert proefde ik zijn toewijding, diepgang, eenvoud en nederigheid in zijn pianospel en reisde ik in gedachten mee naar al die ontelbare uren oefenen, thuis achter de piano.

Ineens ging een man voor mij, aan de zijkant van de stoelen, met een soort harkerige maar toch kloppende bewegingen dansen op de muziek. Hij zwaaide zijn armen en benen als een soort vrije volksdans en het zette iets vrij. Even later ging Anneke ook achterin dansen met haar sjaal en ik deed ook mee. Toen ik op een later nummer in een zee van ruimte achterin de zaal de sjaal helemaal rond kon zwieren, met kracht, merkte ik opnieuw hoe krachtig zo'n verlengstuk is in je uiten in aanbidding. Je zwiert de lofprijs als een strijdend wapen door de lucht.

De artiesten, onze broers en zussen, lieten ons ontzettend genieten en lieten ons ook mee verbinden in samen zingen en vieren. Wat een talent, perfectie en schoonheid, ook aan de buitenkant. Door de schemering naar binnen brak het licht echt door. Top bedankt!

Onverwachts voor mij, is de vrouw van mijn vroegere voorganger/dominee gestorven. Ze heette Allison. Ik kreeg gisteravond een appje en vanochtend was de dankdienst voor haar leven. Ik herinner me direct haar donkere haren en vurige donkere ogen. "Ze was een terriër', zei iemand op de afscheidsdienst. Inderdaad, zó was ze!.

Ik ging er wat schoorvoetend heen omdat het zo lang geleden is dat dat mijn kerk was.  Het echtpaar was me dierbaar en toen ik mijn vroegere voorganger ineens in de gang zag staan ,tussen zijn familie, als een oude maar nog steeds bijzonder sterke man, kwam ineens die tijd weer levendig terug. Hij herkende me en raakte me aan. Hij raakte me niet vluchtig aan maar nam genoeg tijd om te zien wie ik was en hield mijn uitgestoken handen even vast. Onze ogen spraken waar voor woorden niet genoeg tijd of plek was. Ik voelde zoveel vriendelijkheid en mijn hele lichaam stroomde vol van empathie voor dit afschuwelijke verlies voor hem. Ik besefte hoe dichtbij ze voor mij gekomen waren in mijn leven, als een vader en moeder. Wat bijzonder dat er zulke mensen zijn, die zonder lange aanloop, zo dichtbij je kunnen komen. Ik zag en beleefde de familie en vrienden eromheen en het ging dwars door me heen. De warmte van familie, van er bij horen, van samen zijn.

Door verschillende sprekers werden er aspecten van haar leven, hun gezamenlijk leven, geschilderd als streken verf. Ze deden zoveel samen dat ze vaak als een twee-eenheid genoemd werden. De eenvoudigheid, geen rijk huis maar wel genoeg, gastvrijheid, zoveel mensen ontvangen in hun huis, zoveel mensen geholpen. Een doorgaande stroom van kunnen geven, uitdelen, visie en passie.

Het is haast sidderend om hem te zien zitten in de dienst, ondersteund door familie. Vol pijn liep hij  even later achter de kist aan. Zijn wederhelft is van hem weg gerukt.

Het werd zo mooi gezegd door een spreker, dat het niet hoort; de dood. Dat de dood relaties verbreekt. In de eeuwigheid zal dat niet meer zo zijn, dan gaan relaties eeuwig door. Op de begraafplaats stonden we met een behoorlijke groep mensen om de kist heen, door de rijen van graven verspreid. Ineens huilde haar man vanuit zijn gapend diepe wond. Ik herkende het geluid. Zo huil ik ook soms als je vanuit je diepste binnenste die vreemde klanken en geluiden uit je naar boven hoort komen.. Ik huilde mee. Mijn keel ging dicht van de tranen. Meer mensen huilden. 

Toen ik langs het graf liep gaf ik hem weer een hand. Ik aarzelde omdat ik hem niet van zijn aandacht voor zijn vrouw wou wegtrekken.

Dit was zijn moment. En ik zag dat zoveel mensen al iets zeiden of hem aanraakten. Ik besefte hoe nauw het komt, of je nú de familie aanraakt of niet, in dit tere, korte moment van afscheid. Het voelt als kort, de tijd die er voor is. Ik had gewild dat mijn vroegere vriendin die naast me stond, iets had mogen zingen. Als zij gaat zingen breekt de hemel open. Of dat er nog iemand iets had gespeeld op een fluit of een viool. Maar toen ik dus voor hem langs liep was gaf ik hem toch weer een hand omdat ik me genoeg ertoe uitgenodigd voelde, en weer hield hij die echt vast, keek me echt aan en zei dat hij blij was dat ik gekomen was. Hij noemde mijn naam die hij na zoveel jaar terug nog wist. Ik voelde zoveel respect voor hem. Het was wonderlijk de vriendelijkheid van God te ontmoeten in zijn robuuste kop.  Een markant hoofd; een man met een roeping uit een schijnbaar gewoon leven in hun eenvoudige huis. Volbracht, samen, als echtpaar. Samen geroepen, gediend, in de kracht van God door vele beproevingen heen.

Ik liep huilend terug naar de kerk vol respect voor deze generatie die nu om ons heen weg gaat vallen. In de grimmig wordende wereld hebben we hun erfenis als herinnering om ons aan te slijpen, om ons aan te herinneren. Je komt goed uit als je God vertrouwt. Je komt goed uit als je durft te geven.

God, raap me weer op, alstublieft God. Breng me terug naar die plek van overgave, loslaten en opnieuw vertrouwen, geloven en gaan voor U.

Breng ons terug als lauw geworden kerk als we de vurige donkere ogen van deze geliefde vrouw voor altijd op ons netvlies houden. Zij hield van Jezus en bleef doorgaan tot het eind. Ze heeft de finish gehaald.

Ik voel de scheur vandaag van dit afscheid, van iemand die grondlegster van deze kerk was, een moeder, een voorgangster. Een moeder verliezen is een groot verlies, beaamde de spreker.

De betekenis van een moeder is nog steeds als een mysterie voor me. Het werd vandaag even kort geschetst en ook dat moeders in de bijbel worden genoemd. Dat je weet wie iemands moeder was. God legt daar iets in waar wij niet helemaal de vinger op kunnen leggen denk ik. Wat mooi dat zij die bewoording meekreeg. Het  gewone plaatje van hoe ze thuis was, haar huis stof zoog en graag een gebakje at maar hoe ze dan ook met mensen in de woonkamer bad en ze geestelijk weer op weg hielp, en hoe ze ook een inspiratie was voor de aanbiddingsgroep en gedichten schreef voor het kerkblad.  Wonderlijk hoeveel God door één leven kan doen, bedenk ik. Zij heeft tot slot, in haar laatste stukje leven meer ontdekt van wat genade betekent, werd verteld. Het bemoedigt mij om ook mijn eigen oudere leeftijd als waardevol te ervaren en uit te zien naar wat ouder worden me nog kan brengen, juist door de verdieping heen. Een deur van hoop.

"Uw genade is genoeg voor mij", was de tekst op de kaart. Ik ben daar nog niet besef ik, dat ik dat bevat of volop vanuit leef, maar ik wil in ieder geval die kant op en deze hernieuwde schat bewaren in mijn hart. Dankbaar ben ik voor het stuk fundament wat God door dit echtpaar in mijn leven heeft gelegd. Vergeet nooit hoe een korte blik of handdruk een kleine wereld van verschil kan maken.

Shalom.

Soms lijk ik wel een persoontje helemaal omwikkeld met allerlei kleuren draad... Al die gedachtenkronkels die alsmaar verder weven en een steeds dikker pak draden om me heen trekken waardoor ik steeds minder vrij kan bewegen, terwijl ik zo opknap van bewegen..Hoe ingewikkeld kan je het maken.. Hoe vind ik de weg terug naar mijn oorspronkelijke blije ik, vol ideeën en iemand die graag lacht?

Op het theaterweekend gingen we op een groot grasveld met een dik lang touw touwtje springen met heel veel mensen tegelijk. We dromden er om heen tot je de moed vond om er in te springen. En dan merkte je dat je niet zo makkelijk meer omhoog komt, met het klimmen van je leeftijd, en gelijk stopt het touw. Vast tussen mijn voeten.

We gingen weer spelen; leren spelen als een kind die samen met Jezus een hoop bladeren omhoog gooit; gewoon voor de lol om te genieten.

We lachten als het fout ging en we joelden als het goed ging. Wel met 70 of 80 man ; zo'n grote groep

En toch voelde ik me geremd; teveel bezig met mijn eigen schaamte over hoe ik het doe. Zelfbewustzijn kan gewoon verstikkend zijn om vrij te leven.

Maar toen waren er wat jongeren  bezig om op hun hoofd te gaan staan. Omdat ik dat vroeger zo goed kon, pakte ik een been van iemand vast die omhoog werd gezwiept en hielp de jongere op haar kop te staan. Ineens was ik weer in dat stukje vroeger, van turnen met mijn zus en handslagover doen en op je hoofd staan dus. Toen ik zelf mijn hoofd in het gras zette en mijn ellebogen er strak naast deed gaf ik me eindelijk over aan 'spelen , gooide mijn benen in de lucht en IK STOND!' Alle draden van zelfreflectie, ingewikkeld denken,  gewetensvol zijn en zoeken naar gezien worden knapten stuk.

Zoiets heb ik dus nodig om los te breken. We kunnen zo gauw religieus worden dat ik het zelfs kwijt raak om blij te zijn met Jezus. Alles wordt een serieuze zaak en het is ook serieus. Maar toch, het mag niet zo serieus worden dat we niet meer kunnen spelen met een God die houdt van vogels in zes kleuren, vreemde snoeten en staarten van dieren. Als ik naar de dierentuin ga zie ik hoeveel God van spelen houdt.

God kiest soms kinderen uit om machtige dingen doorheen te doen. Ik denk dat Hij dan niet anders kan omdat wij als volwassenen Hem zo in de weg zitten met ons denken en zelfbeeld. We willen goed overkomen, we willen ons best doen, we willen het snappen. We gaan voor intelligente gesprekken, diepe gedachtes, keurig gedrag, maar we verliezen de touch met leven; vrij zijn, echt zijn, oorspronkelijk zijn. zonder beknellingen. Ik merk het als ik een groepje aan tafel lol zie hebben. Mijn hart trekt dan gewoon van pijn, ergens van binnen, omdat ik niet meer weet hoe of je dat doet; zo lachen met elkaar. Ik heb er jongeren voor nodig, of ouderen ook misschien die durven te lachen om zichzelf of kinderen die het met het grootste gemak nog kunnen. We hebben elkaar nodig als één groot gezin waarin iedereen er mag zijn, nodig is en welkom

Help me God om regelmatig op mijn hoofd te staan als de draadjes zich weer knellend om me heen weven. Geef me het lef om mijn kleur te laten zien in een wereld van aanpassers, beoordelaars en meningen. Help me om niet te verstijven in een keurslijf maar de vrijheid in te stappen van een megabonte kleurenvolle dag die U elke dag weer geven wilt.

We gingen een paar dagen naar Noord-Holland met ons vier. Drie volwassenen en een kindje.

Toen we aankwamen met de trein stond Fred van de fietsen ons al op te wachten met zijn bus.

We zetten de bagage achterin en mochten met ons drie op het bankje tegen elkaar aangeschoven het ritje maken naar de fietsenwinkel.

Ik voelde me als een kind zo rijk. We hadden goed zicht door de grote voorruit en terwijl Fred over de smalle weggetjes stuurde, verslonden mijn ogen de narcisvelden en de mooie witte brug over het grachtje. Het frisse landschap blaakte van voorjaarszon op de bloembolllenvelden, strakke velden met karakteristieke schuren en prachtige Oud Hollandse boerderijen. Met een gezellig praatje manouvreerde Fred de bus de oprit van onze hoeve op; en wat een mooi huis!

Balken in de woonkamer en lage ramen waardoor we van alle kanten de velden konden zien en het omliggende, omheinde grasveldje met wat kale bomen.

Na een week lang boodschappen doen langs alle fameuze Veenendaalse speciaalzaken, had ik in een krat het beste van het beste verzameld, aan koffie, kaas,vlees en brood met hulp van Anneke. Overvloedig ingekocht zetten we alle heerlijkheden in de keuken; ready to eat.

Vier dagen om te vieren. Vieren van vriendschap, schoonheid, liefde, uitzichten, lekker eten en delen van leven.

Ik genoot zo toen ik de eerste ochtend vroeg met kleine Timo een ommetje liep. Ik leerde hem foto's maken met mijn dure camera en we lagen dubbel van de lach om wat er mislukte en lachten om het succes. Samen spelen, een spelletje in de ochtend als Timo's mam nog uitslaapt; blij zijn met aan elkaar geven.

Genieten van Timo zien rennen op het strand, vrij en blij met zijn laarsjes door het sop. Genieten van zijn gezicht als hij volop lacht en dubbel ligt.

Genieten van een top kopje koffie met slagroom als dikke vriendinnen; door dik en dun samen gegroeid in vriendschap.

Bij de automaat staan in het natuurgebied terwijl het even hagelt zelfs! Twijfelen of we wel een kaartje kopen voor de wandeling als de automaat de munten niet accepteert. We doen alsof het niet Gods wil is dat we gaan maar als de tweede automaat wel de munten pakt gaan we ervoor en wordt het uiteindelijk, juist door de regen een schitterende fotogenieke wandeling met donkergrijze luchtstukken en speciaal licht.

We zagen ineens een ganzenpaar met wel tien kleine geelgroene kleintjes. Anneke had een stoere stormparaplu op de kop getikt waar we genoeglijk samen onder schuilden. Op de laatste avond samen wou ik echt vroeg naar bed en sloten we de avond af met gebed. We werden stil en als vanzelf spraken we één voor één een bijbeltekst uit ons hoofd op. Met zachte stemmen in een serene rust en stilte strooiden we één voor één een tekst de lucht in. Ik vond het helend, aanbiddend, erend, en enorm dichtbij elkaar in de geest. Zonder afleiding, zonder dat er iets tussen zat van ingewikkelde zinnen of mensendingen. Het was zo puur, stil en eerbiedig.

Het diepst bij me binnenkomende moment.

Als toef slagroom op het weekend gingen we naar de poldertuin in Anna-Paulowna die volgens ons op zijn allermooist was. Overweldigend in schoonheid, diversiteit en originaliteit waren alle soorten bloemen met de leuke namen erbij. Een kleine Keukenhof. Alles stond in bloei, zonovergoten. Het was heerlijk weer, fris met een warm zonnetje. We kochten nog een hele verzameling bloemen aan de weg, aten een  zalige lunch aan het strand en moesten toen weer dag zeggen tegen Hannah en Timo.

Wat een volledig bestede dagen als vette traktatie van onze goede God die ons weer eens een glimp liet zien van Zijn overweldigende gulheid en overdaad.

Je kunt het ontvangen; elke dag opnieuw, in dankbaarheid. Shalom.

Ik hoorde de bekende schrijver en pastor Henri Nouwen eens vertellen over een gehandicapt iemand die een zegen wou krijgen. Ze wou niet maar gewoon stilstaan met de handpalmen naar boven en dan de 'zegen ontvangen', nee, ze wou echt aangeraakt worden. Ze wou een WARME OMHELZING krijgen en ZEGEN VOELEN!

Nu had ik zelf een echt pittige week gehad. Soms zit je nog stikvol met ongehuilde tranen en opgespaard verdriet.

Op mijn rit naar het verre Friesland had ik een geweldige stop; ik ging bij mijn vriendin op de koffie en de lunch. Ze is een hartsvriendin. We kennen elkaar al 19 jaar en zij is voor mij als thuis. Toen ze de gezellige houten voordeur open deed sprongen de tranen gelijk in mijn ogen en kon ik direct dicht tegen haar mijn spanning en verdriet er uit laten komen.

Wat is veiligheid kostbaar. Mijn lieve vriendin is niet bang voor nabijheid of een knuffel of wat snot.

Ze hield me vast en liet me huilen. Ik had zomaar de behoefte om mijn wang tegen haar wang aan te voelen als een intiem gebaar van huidtroost.

Zo'n diep verlangen naar huidcontact in een leven van schraal single zijnmet veel alleentijd of met mensen om me heen maar wel op afstand.

Ik voelde haar huid, haar warme wang, haar rustige handen, haar kalmerende, troostende stem. Ik voelde haar ademhaling en rust en dacht terug aan het verhaaltje van Henri Nouwen. Dit was voor mij zo'n moment van de zegen ontvangen.

Even later zit ik in de leren relaxstoel bij het raam. Ze heeft er een nieuw gekochte wollen schapenvacht opgelegd. Helemaal nieuw nog en dik. Ik zak er in weg en dan komt ze met vers gebakken appelflapjes en een grote beker heerlijke koffie. Ze laat haar zoontje een paar knuffelbeesten voor me halen. Ik kies de gebreide knuffel met een muts en we zitten samen in de ochtendzon samen te zijn. Ik lees een verhaaltje voor en we kletsen wat na. De tranen spoelen mijn ziel schoon en langzaam word ik verzadigd moe en warm.

What a blessing to have such a dear friend die je echt een driedubbele zegen mee kan geven

Ik ben op de power conferentie. Ik heb me zonder veel nadenken aangemeld. Ik ken de organisatie niet en ook de overgevlogen spreekster niet. Ik laat me verrassen.

Als ze op het podium komt is het alsof er een zachte, warme, krachtige, blije wind door de lucht gaat. Ze roept als eerste:"Hallelujah!", met een mooie tongval. Ze straalt van blijdschap en geloof. Wat is ze mooi! Ze vertelt dat ze met haar dertig jaar oud voor het eerst in de bediening staat in Europa en dat er NU opwekking is, het is NU!

Er stroomt geloof door de zaal als zij woorden van geloof uitspreekt over wat God NU doet en wil doen.

Ze vertelt haar eigen verhaal, van hoe God haar leidde. Hoe ze de opdracht kreeg om in corona tijd kerk in het park te gaan houden samen met haar vriendin.

Hoe ze bleef gehoorzamen, week na week terwijl er maar heel weinig mensen kwamen. Soms één iemand, waar een demoon uit gedreven werd, dan een paar mensen die niet meer terug kwamen.. Hoe ze bleef gehoorzamen en hoe God haar leidde om filmpjes van één minuut te posten op social media.

Die filmpjes werden door een paar mensen bekeken. Soms zes, soms wat meer.

Totdat er op een dag een filmpje één miljoen keer werd bekeken. Mensen begonnen een vliegtuig te nemen om naar het park te komen. Ze begon uitnodigingen te krijgen om te spreken. Een bijzonder verhaal. Ze vertelt over nederig zijn en gehoorzaam zijn. Dat het er uit mag zien zoals het er uit ziet. U bent de baas God.

Ze vertelt over hoe mooi het is wat de Heilige Geest doet!, als mensen vallen of als demonen manifesteren of als mensen in tongen spreken. Het is beautiful, mooi! We moeten trots zijn op Heilige geest en Hem eren! Ik ga direct staan en betuig steun. Ik herken het diep in mijn hart. Al die kritiek en twijfel en nee zeggen tegen werk van Heilige geest om ons heen en het raakt me hoe zij, in haar prachtige vrouwelijkheid en warme hart voor Hem opkomt om Hem lief te hebben en wat Hij doet lief te hebben in plaats van te veroordelen. Het is een opluchting om op een plek te zijn waar de leiders het aandurven om mensen de ruimte te geven om te manifesteren als de duisternis omhoog komt uit hun schuilplaats door de zalving van God.

Ze voelt als doorzichtig als ze het uitroept dat God ALLE GLORIE KRIJGT, ALLE EER, HET IS ALL JESUS!

Ze gaat de weg van nederigheid. Ze is bereid om als belachelijk te worden gezien op haar podiumpje in het park als ze spreekt en er staat niemand, of een paar mensen.

Ze heeft alles weggegeven. haar rechten. Ze heeft zich overgegeven aan God en ze kan zelfs als een kind iets zeggen of doen waarin ik mezelf herken.

Ik heradem. Vrouwelijkheid, doorzichtigheid, vrolijkheid, eenvoud, geloof, kracht, liefde, schoonheid, puurheid, reinheid; God..

Een voorbeeld om nooit te vergeten.

Vanochtend las ik het verhaal over Jezus die verraden wordt door een kus van één van zijn discipelen.

Het is zover. De hel breekt los; ze gaan Jezus oppakken en Hem slaan en bespuwen. De doodstraf dreigt.

De discipelen maken de dreiging aan den lijve mee en vluchten! Petrus staat zich aan een vuur te warmen en ontkent glashard dat hij Hem kent.

Maar dan staan er een paar korte zinnen over een aparte jongeman die met Jezus mee liep. Dus toen al zijn vrienden weg vluchtten was er ineens een onbekende jongeman die alleen maar een laken om had, en die bleef wel bij Jezus.

Toen ze hem grepen liet hij het laken los en rende naakt weg.

Wat kwetsbaar, alleen een laken om. Ik herken het uit mijn leven. De hogepriester, een gesettelde, geleerde man die niet de waarheid van Jezus' woorden in zijn hart kon ontvangen maar meeging in de leugen dat Jezus een Godslasteraar was. Hij was blind voor de Koning die voor Hem stond met al zijn geleerdheid en vroomheid.

Hoe vaak heb ik het al mee gemaakt dat er uit de meest kwetsbare kant steun kwam. Ik kende een jonge vrouw die last had van psychoses en onder de medicijnen zat.

Maar zij zag wie ik ben en wie ik ga worden en zij vierde met mij mijn bevrijding door gebakjes te halen en er vast op te vieren. Zij sprak woorden van erkenning en steun uit ook toen ik vele jaren terug met een enorme burn- out op bed lag en het moeilijk had doordat niemand begreep hoe of het echt was. Maar zij zag het wel. Zij zag dat ik me niet aanstelde maar niet begrepen werd en ze zat met tranen in haar ogen steunend bij me.

Gisteren zei de verstandelijk gehandicapte vrouw tegen me dat die en die persoon vast heel blij was met de kaart en hem mooi vond toen ik er niet direct veel respons op terug kreeg. Weer die steun via de kwetsbare kant. De islamitische buurvrouw die met een warme maaltijd voor de deur stond als ik te moe was om te koken en nog niets in huis had. De psychisch kwetsbare vriend die me weer eens komt helpen met een klus in de tuin.

Wat bijzonder dat Jezus, op dit nare, pijnlijke moment in zijn leven waarin hij verlaten werd door vrienden en wist dat één van hen Hem zou ontkennen terwijl Hij net verraden was door een kus, wat bijzonder dat Hij ook ongedachte steun kreeg van zomaar een kwetsbaar iemand die met niets meer om het lijf weg moet rennen terwijl hij had willen blijven.

Eindelijk was het zo ver! Al zo lang heb ik gewild om een dag of dagdeel les te krijgen van textielkunstenares Jackie, en eindelijk ga ik het dan meemaken; vanmiddag!

De locatie is prachtig; in de kantine van het Israëlcentrum. Het is alweer jaren geleden dat ik een dia lezing van haar heb meegemaakt en nu ik zelf ook weer veranderd ben door de jaren heen, ben ik erg benieuwd hoe het zal zijn om haar te ontmoeten.

Ze is vrij dun van postuur en heeft een originele rok aan met een stoere brede leren riem en een eenvoudige grijze trui. Toch proef je de hand van kleuren bij elkaar en een mooie combinatie die past bij haar persoon. Bescheiden en rustig maar als je dieper kijkt ook iets tanigs en stoers. Ze maakt bescheiden contact en tegelijk is ze er ook helemaal in aanwezig maar op een wonderlijke, niet doorsnee manier. Ik maak haar deze middag mee, in het aanwijzingen geven, in het rustig uitleggen en het lijkt alsof ik mijn eigen, snel in het materiaal  en in een opdracht opgezogen worden, herken. Je zit dan al snel met je hele zijn in wat er gemaakt gaat worden. In je hoofd weven zich al de kleuren verf van de tubes op tafel en je voelt het papier al onder je hand. De groep vrouwen zoeken hun plekje aan de tafels met het stippen-plastickleed en we laten ons bedienen met een kopje thee of koffie. Wat gezellig. Jackie loodst ons door de middag heen en met steeds een nieuwe stap in het maken van een boekje met gesmolten papier zeg maar. Ze doet het zo zacht en gewoon, maar ook lief en teder en sterk. Ik kan haar ergens niet plaatsen. En toen ik net op de bank alles wat zat laten bezinken van de dag, ging het door me heen; ze heeft geen vijgenbladeren... Ze is iemand zonder eigen bescherming om zich heen. Ze laat God haar beschermen. Dát is wat ik voelde. Ze is er en ze is er niet. Ze schuilt in Hem.. voortdurend. wat een geheim.

Ik voel me al helemaal 'immersed', ondergedompeld, doordrenkt met theater, spelen, acteren, na mijn tweede weekend theaterschool.

Als ik de website weer eens open, nadat ik de docenten nu live heb ontmoet, zie ik het weer in letters staan; I AM Carla Veldhuis, theatermaakster, beeldend kunstenaar, docent bewegingstheater. Het zijn niet zomaar woorden op papier, nee, het is een statement, een dóór breken in een cultuur waar je tegen gehouden wordt om te zeggen wie je bent. omdat dat niet bescheiden zou zijn, of hoogmoedig of wat voor vage onderstroomreden dan ook maar. "We hebben mandaat gekregen", zei Jennifer de docent," om creatief te zijn. Het is tijd om op te staan in wie we zijn en te gaan durven als christelijke kunstenaars."

Het is geen goedkoop: "I AM Carla Veldhuis etc..", zo van even snel gezegd en een stoere waarheid doorgegeven. Nee, het is ernst, om op te staan tegen het niet zichtbaar mogen worden en het is tegengas geven aan al dat neerslaan van je laten zien en horen. En dat alles vaak na lange processen in onszelf omdat er tegenstand is vanuit het rijk der duisternis op creativiteit, op tevoorschijn komen in de kunst. Waarom? Waarom is er zoveel beoordeling en kritisch kijken naar, totdat je het lef niet eens meer hebt..

Durven, vrij zijn, spelen, bedenken, experimenteren, fouten maken, vol gaan, je eigen koers varen, dromen. Het zit overduidelijk in Carla's DNA en wát een voorrecht om haar als leraar te hebben in onze kostbare kleine groep. Een meester in theaterkunst, in verbeelden, in het leven geleefd hebben en er wat van snappen, met een hart vol passie om onze God bij mensen te brengen in een vorm die mensen bewegende beelden meegeeft die vaak een heel leven lang blijven hangen..

Beelden die groter, breder, dieper spreken dan woorden alleen. Carla verruimt mijn denken als ze vertelt van technieken en je lijf, fall inn's om mee te beginnen en allerlei manieren om theater te maken.

Het frisse van een knallend begin, andere startpunten in het verhaal die je wakker en alert houden, slapstickachtig bewegen waarbij je alles lekker groooot mag maken, een zó niet saaie monoloog waarvan je geen woord wilt missen vanwege hoe alles in elkaar is gedraaid. Een ontknoping waarin je hart een sprongetje maakt en alle emoties van het hele verhaal weer samenbrengt... Carla bedenkt en geeft vorm vanuit haar hart wat Gods hart ten diepste zoekt weer te geven. Als wat we maken klopt met Gods hart dan zijn er soms niet eens zoveel extra woorden nodig om de boodschap over te brengen. Juist een subtiel woord, op de juiste plek, heeft dan het meeste effect.

Ik voel me zo thuis bij Carla, en kijk vooral naar haar gezicht. Ik krijg er geen genoeg van om naar haar blije mooie ogen te kijken die zo verwelkomend zijn en vol plezier. Haar wangen kleuren roze hoe meer ze zich geeft in haar verhaal of volop in actie is als ze ons als groep een klein maar fonkelend fel theaterstukje aanleert.

Ze doet de bewegingen zo leuk voor maar ook als een volleerde meester. Het is zitten aan de voeten van de meester, als ze op het juiste moment iemand één van haar prachtige lange, zelfbedachte koningsmantels om drapeert, of als je een blik werpt op een subliem, in het raam gezet schilderij. Er zit zoveel beweging, kleur en perfectie in dat ik het nauwelijks kan bevatten. Kunst om je heen en door je heen, gewoon aan de keukentafel bij Carla en andere excellente, menselijke, niet perfecte docenten, met de groep durvende creatievelingen samen en met de Meester der meesters binnenin mij. Wat een rijkdom zeg. Ik plof ervan en ga gauw eens wat doorgeven..

Stap voor stap leer ik de deelnemers kennen van de dagbesteding op de zorgboerderij. Een fantastische gemêleerde groep.

Een man van boven de 40, schat ik, zit in een rolstoel, meestal scheef en zijn armen en polsen vaak wat gebogen. Ik had de misser gemaakt om hem te kinderlijk te benaderen, te kinderlijk of te lievig, want ik wist niets van hem. Ik wist niet of hij zelf zijn rolstoel kon sturen of hoeveel hij snapte, want hij kan zich maar moeilijk duidelijk uiten.

Zo had ik hem dus gekwetst toen hij mee ging wandelen en ik invoelend probeerde te zijn toen hij aangaf op een bepaald punt om te willen keren terwijl het nog zulk heerlijk wandelweer was. Zou hij autistisch zijn en behoefte hebben aan altijd dezelfde route? Zou hij angstig zijn om nog een stuk verder de weg af te rijden, nog verder van de boerderij? Ik wist het niet en probeerde helpend te zijn. Nú weet ik dus, dat hij net zo goed kan denken als ik, maar helaas in een lijf zit wat niet meewerkt.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Zit ik in de pauze een keer naast hem, zit er een jonge gast tegenover me, met een pet op, een rond leuk gezicht en een eerlijke blik.

Maak ik me toch wat mee zeg. Hij is bepaald niet zachtzinnig naar Martijn in de rolstoel. Hij zegt dat Martijn ook een 'vleespet' heeft, doelend op zijn kale middenschedel. ( Aan de zijkanten heeft Martijn wel haren.). De uitdrukking moest even bij me landen. Tot mijn verrassing gaat Martijn schudden van de lach en dat blijft zo, ook als de wat stevige knul met het ronde gezicht en een paar ongewoon scheve tanden stevige taal laat horen, zoals dat Martijn hem blokt van facebook, hem niet als vriend wil terwijl ze elkaar al zo lang kennen. Ik noem de echt Hollands-directe knul even Harry. Ik zit naast het krachtenveld tussen die twee en sla verwonderd gade hoe de enorm recht toe rechtaan, directe, zelfs grove benadering doorspekt met humor precies goed landt bij Martijn en de lucht juist opklaart van alle sluimerende zoetsappigheid. Zo werkt dat dus, denk ik peinzend, als je in een rolstoel zit. Dan kun je opknappen van iemand die zegt dat je ook een vleespet hebt.

Hij noemt zichzelf een simpele gast; Harry met de tanden waarvan hij zegt dat hij gewoon mooi uniek is wat ik direct beaam. Hij haalde zichzelf ook even direct door het slijk maar trok het snel weer recht door de tanden gewoon prachtig uniek te vinden.

We praten nog wat, Harry en ik, maar ik heb 'm al door. Een onverbloemd hart wat gevoeligheden op deze manier aanpakt is gewoon een voortreffelijke voltreffer!

Het was zo ver. Ik durfde de stap te maken, uitgenodigd door een vriendin ging ik naar het eerste theaterweekend. Een vrijdag en zaterdag met een groepje in een kerk in Amsterdam-Noord wat beginselen leren over theater en eens wat uit proberen met elkaar.

Toen ik binnenkwam in het lokaaltje was er een verrassend gezellige houten lange tafel waar we aan zaten met thee en koffiekannen en Belgische bonbons, van onze Belgische leraar, denk ik. Ik had het voorstelrondje gemist maar door de dag heen leerde ik al doende de anderen kennen. Het was zo tof!

In de groep is geen corona-angst en we mochten in een oefening de ruggen tegen elkaar doen in duo's en later ook de schouders als duo's flink tegen elkaar duwen, met je hele lijf dus en dan samen lopen. Het deed me wat, dat het mocht! We speelden als kinderen, lopend door de zaal, voelend hoe onze voeten voelden en stijve schouders en dan het verschil na het los gooien van de benen en armen of na het zomaar losgaan en lekker helemaal door bewegen met alles.

Het fysieke theater, het doen vanuit je lijf, past bij me.

De omgeving paste bij me, het mooie beeld van Carla met de prachtige donkerblauwe fluwelen mantel, de leraar die prachtig gitaar speelde, de spreker die zo doordacht sprak met persoonlijke voorbeelden, onopgesmukt en echt. We zaten bij elkaar thuis te zijn als in een veilige huiskamer waar Carla met een onzichtbaar bakje in haar handen de angst kwam ophalen, voorafgaand aan een nieuwe oefening. We rolden over de grond om als groep maar met drie benen en 10 handen aan de overkant te komen en we stonden in de gang in no-time een drie bedrijven mini-toneelstukje te maken met een gevonden tas en tentstokken.

Soms wist ik niks, als we moesten improviseren en ik zei dan gewoon dat ik niets wist. Iemand uit de groep liet zich helemaal gaan en speelde een erg uitgeschoten felle lerares waar we later met elkaar om lachten. Op de tweede dag trok ik mijn toevallig meegenomen zwarte pyjamanachthemd en pyjamabroek aan zodat ik in de gevraagde zwarte kleren kon rondlopen. Ik bleef in de pauze soms lekker bij de tafel na kletsen, doorkletsen of zomaar zijn en genieten van aanwezigheid. Veilige lieve mensen, die zoveel in huis hebben, zoveel hebben gediend, geleerd, gekregen en uitgedeeld, groepsleden met een subliem mooi kindje van vier maanden oud die zowat voortdurend zoet was en stil. Een veilige huiskamer waar we samen kunst in maken. Toneelkostuums hangen gezellig in de kast en ik zet nog een pot thee voor iedereen. Zoveel indrukken doortrokken van warmte. Dienende niet perfecte mensen die zichzelf zijn en daardoor anderen uitnodigen ook zichzelf te zijn als veilige basis om te gaan spelen en creatief te durven zijn. Super tof zeg!

Zou het kunnen om zomaar te schrijven, van mezelf, mijn flardes door de dag heen die me steeds weer dingen leren, geven en laten ontdekken? Ik ga het maar doen.

We liepen samen op, in de wandelgroep. De wat oudere man in zijn oranje-bruine jas en zijn stevige persoonlijkheid. Hij was nieuwsgierig en vroeg ietsje door over mijn achtergrond. Ik vertelde van mijn burn-out, vele jaren geleden, en hij vertelde tot mijn verrassing dat hij dat ook had meegemaakt.Wat hem uiteindelijk had geholpen was een wat alternatieve jonge hulpverlener die op de grond was gaan zitten om naar hem te luisteren. Toen was hij zomaar van alles gaan vertellen wat zelfs zijn vrouw niet wist.

Ik zit op de bank in de namiddag. Ik doe al anderhalve week een poging om te detoxen. Na een stroom van kennis over "vegan raw food", vegetarisch rauw eten, door mijn Iraanse zus, probeer ik door te zetten en vooral in de ochtend fruit te eten, citroenwater te drinken en warme thee. Maar niet van gekookt water.

Als ik ergens aan begin kan ik erg radicaal en enthousiast zijn, maar alles volhouden is moeilijker.

Wat me vandaag voor de zoveelste keer ontmoedigt is dat ik na tassen vol met rauwe groentes en fruit nog geen soepele stoelgang heb. Het zit nog steeds vast lijkt het en iets in mij staat dan op, ik ga naar de supermarkt en koop een melkvervanger die mijn kop koffie waar ik nu helemaal van afgekickt ben, weer wél lekker maakt, om dan maar door middel van een kop koffie een keer naar de wc te kunnen. En dát lukt. Maar ik wil mijn frustratie delen en gooi het eruit naar mijn nieuwe Iraanse vriendin maar zij wil me gelijk weer op het spoor hebben van niet boos zijn maar blij en weer doorzetten met goed eten en drinken.

Ze raadt me aan om droge vijgen in een glas water te doen en te laten wellen en dan later het water op te drinken als middel om naar de wc te gaan. De gewelde vijgen kun je dan weer blenden met appel en banaan. Hiep hiep hoera.

Ik merk hoe of mijn Amerikaanse leraar in zijn boek over boosheid gelijk heeft, dat het uiten van boos zijn je boosheid niet minder maakt. Integendeel, er is een grotere kans dat je houding van cynisch zijn en verontwaardiging je meer meeneemt in een verhard ongeloof en scepticisme, in het zich herhalende van niets helpt bij mij.

En toch heb ook ik behoefte dat er iemand luistert.. Iemand die op de grond zit en naar je luistert..

Keer op keer voel ik in mijn hart hoe onvolkomen en niet bevredigend het zal zijn om die of die op te bellen om mjin verhaal te doen. Herken je dat?

Die zal gelijk met een nieuw advies komen. De ander zal me nog meer ontmoedigen door te zeggen dat het misschien ook nooit goed komt. Weer een ander zal met zichzelf bezig zijn en sowieso niet goed luisteren. Er is er maar één die echt wijs is en het beste antwoord voor je heeft: Jezus.

Wat maakt dat ik vaak dwars ben en niet vol naar hem toe ren?

Bang dat ik niets kan horen? Durf ik het aan om echt op Hem te wachten? Durf ik de ontmoeting aan en dan mijn frustratie aan Hem geven? Hij zal me niet onjuist behandelen. Hij zal me of corrigeren in liefde waardoor ik kan groeien als persoon of troosten of iets hoopvols zeggen.

Wat een zieke verslaving om elke keer weer sympathie van mensen te willen. Het maakt dat je toch weer iets negatief over iemand anders zegt of toch zooo graag die telefoon wilt pakken. Om je verhaal te doen. Om de erkenning van hoe naar het toch weer voor je is. En het is ook naar. Het is naar voor zoveel mensen.

Zijn mijn onopgeloste issues onopgelost omdat ik niet verder durf te gaan in intimiteit met God? Net als dat ik maar voorzichtig iets vertel van mijn achtergrond, eerst eens aftastend naar iemands reactie? Wat als God mij afkapt, het niet wil horen? En wat als Hem ontmoeten daar nog weer bovenuit gaat en me iets anders geeft van een andere werkelijkheid dan die van mijn frustraties en proberen? Zoals het einde van het boek Job uit de bijbel die God eerst van horen zeggen kende maar nu pas echt van aangezicht tot aangezicht.

Als ik wat aanklungel op mijn gitaar om zogenaamd God te aanbidden en zelf ook niet meer echt geniet van een liedje spelen wil ik dat ook niet meer. Ik zou wel een kring kunnen beginnen in de kerk bij mij thuis, bedenk ik,  met als titel: for real. Een kring waar we allemaal vertellen hoe of het echt gaat met ons en dan echt met elkaar Hem ontmoeten zonder opgepoetst te zijn. Wie weet. Voor nu ga ik weer een glas warm water drinken, en eens kijken of ik wat dichterbij de Schepper van mijn sublieme darmen kan komen.