Na een dag van boodschappen doen en hulp krijgen bij het schuren van mijn laatste kamertje, was ik ineens alleen. De vrijdagavond staarde me aan en het idee van een avond alleen thuis voelde als zó niet te doen! Eerst me maar eens goed ingepakt voor de fietstocht, om de collectebus op te halen.
Toen ik daarmee klaar was schrijnde het gewoon in mijn hart. Op goed geluk fietste ik langs een heel lief iemand, die dus niet thuis was. Ik had meer opties van -langsgaan-, maar ik voelde me kwetsbaar en probeerde af te tasten wat een goede plek zou zijn. Eerst gaf ik mezelf maar weer eens een cadeautje; een schitterende groene handdoek met franjes van de Wibra die ik al zolang op het oog had.. Gelukkig, onderop de stapel lag er nog één; joehoe!
Precies de goede kleur maakt me zo blij. Het is alsof ik dan een stukje Olga aan mezelf geef.
Naar huis fietsen was echt geen goede optie. Ik besloot het te wagen om weer eens bij een echtpaar langs te gaan die hadden gezegd dat ik welkom was. Toen ik mijn handdoek zonder plastic tasje, mijn mooie leren handtas waar ik zo mee gematst ben en mijn jas en nieuwe mutssjaal allemaal had uitgestald in het gangetje bleek dat alleen hij thuis was... Maar ik was toch welkom.
Enigszins aarzelend ging ik maar zitten dan. Misschien waren we er allebei wat verlegen mee, ik weet het niet. De - hij- vertelde van allerlei mannendingen zoals organisaties met moeilijke namen die toch vooral abstracte, onbegrijpelijke hoedanigheden voor mij zijn. Maar de - hij- houdt ook van God en toen we dáár over begonnen denderde de praattrein lekker door. Het was apart om te bemerken dat terwijl het huilen me nader stond dan het lachen en ik toch dapper mee bewoog in een gesprek over organisaties en zending, er een dragende en helende atmosfeer was. Heel leuk was het spontane brainstormidee om op kerstavond samen naar Utrecht te gaan waar ik ben opgegroeid en eventueel naar de Domkerk!
Na niet zo lang, kwam - zij - ook binnen.
Ik bleef met -hem- praten in een lekker gesprek over visies op genezing en bevrijding, kerken en ervaringen. Zij schildert. En hun meubels uit Costa Rica staan in de wat kleine kamer, erg passend te zijn. Ze heeft een vogelkooi op het balkon vol met kerstlampjes. De vogelkooi heeft allerlei kamertjes en verdiepingen als het ware en is van hout. Ik vind hem gelijk mooi. De donkere, warm bruine meubels, rustiek met versiersels en details stralen zo'n harmonie, warmte, liefde en rust uit. Het is alsof ik daardoorheen in contact ben met een ander stuk wereld waar dingen anders gaan. Waar minder hectiek is en minder allenige avonden. Waar minder overdaad is van goedkope spullen misschien en minder, maar echte spullen. De kleine kamer is ingericht met schoonheid, kunst, en is vrij netjes maar niet steriel. Lieve, wat kleine fauteuils en zelfs de hond is zo mooi!! En niets in mij heeft moeite met de hond, wat ik met andere honden wel vaak heb. Dan houd ik niet van de geur, of het geblaf of iets anders. Ik ben er misschien wel anderhalf uur en mijn zere hart is ingebed. Wat ik nog bijzonderder vind is dat mijn hoofd goed voelt. Er is iets wat zo goed is in dit huis, in dit gezelschap, wat op een wonderlijke manier naadloos aansluit bij iets dieps van mijn eigen zijn.
Iets waardoor ik niet allerlei bruggen hoef te slaan. Het daagt me later hoe of de precisie ook van een volkomen harmonieus meubelstuk en alle voorwerpen samen met de mensen en de sfeer en de heerlijke thee verveelvoudigd binnen kwamen en me zo enorm geheeld voelend weer naar buiten lieten gaan.
Zij zijn verstandelijk gehandicapten met verschillende niveaus.
Wij zijn gewone mensen.
Ik voelde me - gewassen- door hun spiegel van puurheid.
Het theaterstuk begon met een babypop in doeken die van bovenaf werd neergelaten.
Onder een prachtig zacht muziekje deed iemand in de rol van vader de doeken open en haalde de baby er uit. Er was zoveel tijd voor deze scène. De man hield de baby vast en met zijn hele wezen, huid en haar zeg je dan, hield hij de baby liefdevol vast, raakte het kind aan, wiegde het, hield het glimlachend omhoog, koesterde het, deelde het met zijn aankomen lopende theatervrouw.
Samen stonden ze te genieten van de baby. Door hun puurheid en eenvoud hield je alleen hun echte genieten en liefde over om naar te kijken en dat voelde als - gewassen worden-.
Er waren allerlei op elkaar volgende scènes. Mijn vriendin had meegewerkt aan de productie en vertelde allerlei ins en outs. Zoals acteurs die nauwelijks kunnen praten maar wél kunnen spelen. Of een jonge vrouw die eerst alleen figurant was en nu in wel drie of vier verschillende rollen zichzelf liet zien. Zo knap! Er werd naadloos aangesloten bij de mogelijkheden van de kanjers van acteurs.
Er zat een jonge vrouw in een rolstoel die voornamelijk goed kon lachen, en warempel, ze zetten er een groot soort van scherm voor, als was ze op een you tube filmpje te zien. En toen kwam er een geweldige reclame voor tandpasta met een joekel van een tandenborstel en een tube. Mijn andere sensitieve vriendin was hierdoor zo ontroerd; de mate van het erkennen van iemands mogelijkheden en het gezien zijn!!
Er was een scène waarin de hoofdrolspeelster door een raam klom met haar laptop en met jongeren ging zitten drinken en feesten. Ze zaten in een kring en zetten af en toe een fles aan de mond en deden enthousiast hun armen in de lucht, zo van : "hoera"! Het raakte mij, dat als ik het goed begrepen heb, bij het spelen van een wereldse scène, hun puurheid onaantastbaar bleef/bewaard bleef. Er was geen rommel voor je ogen. Er was zoveel vertederends. De ouders brachten hun kind naar bed en ze waren een knus drietal met een grote knuffelbeer, een gebed en een zegenliedje. Zo lag het kind onder een zelfgemaakte deken. De decorstukken waren met zoveel liefde gemaakt door de gehandicapten in een tijdsbestek van zo'n anderhalf jaar. Ze waren met elkaar een heel proces door gegaan van lief en leed delen. Twee sterfgevallen hadden voor een periode van veel rouw en verdriet gezorgd en dit werd transparant en echt gedeeld door de theatermaakster waardoor de liefde van de groep acteurs nog meer door onze rijen heen spoelde. De laatste jaren ontdek ik door andere mensen heen en door zelf ook in gehoorzaamheid aan God te leven, hoe mooi het is om goed te leven, om jezelf te bewaren voor de verkeerde weg en dat er juist zoveel schoonheid en leven te vinden is door goede keuzes in plaats van de leugen dat zonde doen pas echt avontuur oplevert.
Het stuk eindigde met de boodschap dat we allemaal waardig zijn; worthy. Alle spelers hadden een letter op hun zwarte shirt en dan stond er: " Ik ben waardig!" Na een nare scène waarin niemand openstond voor contact met de ander maar geheel in beslag genomen was door zijn mobiel of sociale media, was de hoofdrolspeelster weer gaan bellen met de telefoon die aan een koord hing en van boven kwam; het lijntje naar boven... En toen was alle duisternis opgelost, brak het licht door en alle spelers sprongen van pure blijdschap in de lucht. Ze dansten en glommen met blije gezichten, huppelden en deden hoerabewegingen met de armen. Het was echt. Ze waren écht blij met ZICHZELF en de gloed van vreugde gloeide de zaal in. Het zette alles op zijn kop en liet ons weg gaan met de juiste spiegel in ons hart; je blik op het pure richten, het schone en ultimately: God.
