Zou het kunnen om zomaar te schrijven, van mezelf, mijn flardes door de dag heen die me steeds weer dingen leren, geven en laten ontdekken? Ik ga het maar doen.

We liepen samen op, in de wandelgroep. De wat oudere man in zijn oranje-bruine jas en zijn stevige persoonlijkheid. Hij was nieuwsgierig en vroeg ietsje door over mijn achtergrond. Ik vertelde van mijn burn-out, vele jaren geleden, en hij vertelde tot mijn verrassing dat hij dat ook had meegemaakt.Wat hem uiteindelijk had geholpen was een wat alternatieve jonge hulpverlener die op de grond was gaan zitten om naar hem te luisteren. Toen was hij zomaar van alles gaan vertellen wat zelfs zijn vrouw niet wist.

Ik zit op de bank in de namiddag. Ik doe al anderhalve week een poging om te detoxen. Na een stroom van kennis over "vegan raw food", vegetarisch rauw eten, door mijn Iraanse zus, probeer ik door te zetten en vooral in de ochtend fruit te eten, citroenwater te drinken en warme thee. Maar niet van gekookt water.

Als ik ergens aan begin kan ik erg radicaal en enthousiast zijn, maar alles volhouden is moeilijker.

Wat me vandaag voor de zoveelste keer ontmoedigt is dat ik na tassen vol met rauwe groentes en fruit nog geen soepele stoelgang heb. Het zit nog steeds vast lijkt het en iets in mij staat dan op, ik ga naar de supermarkt en koop een melkvervanger die mijn kop koffie waar ik nu helemaal van afgekickt ben, weer wél lekker maakt, om dan maar door middel van een kop koffie een keer naar de wc te kunnen. En dát lukt. Maar ik wil mijn frustratie delen en gooi het eruit naar mijn nieuwe Iraanse vriendin maar zij wil me gelijk weer op het spoor hebben van niet boos zijn maar blij en weer doorzetten met goed eten en drinken.

Ze raadt me aan om droge vijgen in een glas water te doen en te laten wellen en dan later het water op te drinken als middel om naar de wc te gaan. De gewelde vijgen kun je dan weer blenden met appel en banaan. Hiep hiep hoera.

Ik merk hoe of mijn Amerikaanse leraar in zijn boek over boosheid gelijk heeft, dat het uiten van boos zijn je boosheid niet minder maakt. Integendeel, er is een grotere kans dat je houding van cynisch zijn en verontwaardiging je meer meeneemt in een verhard ongeloof en scepticisme, in het zich herhalende van niets helpt bij mij.

En toch heb ook ik behoefte dat er iemand luistert.. Iemand die op de grond zit en naar je luistert..

Keer op keer voel ik in mijn hart hoe onvolkomen en niet bevredigend het zal zijn om die of die op te bellen om mjin verhaal te doen. Herken je dat?

Die zal gelijk met een nieuw advies komen. De ander zal me nog meer ontmoedigen door te zeggen dat het misschien ook nooit goed komt. Weer een ander zal met zichzelf bezig zijn en sowieso niet goed luisteren. Er is er maar één die echt wijs is en het beste antwoord voor je heeft: Jezus.

Wat maakt dat ik vaak dwars ben en niet vol naar hem toe ren?

Bang dat ik niets kan horen? Durf ik het aan om echt op Hem te wachten? Durf ik de ontmoeting aan en dan mijn frustratie aan Hem geven? Hij zal me niet onjuist behandelen. Hij zal me of corrigeren in liefde waardoor ik kan groeien als persoon of troosten of iets hoopvols zeggen.

Wat een zieke verslaving om elke keer weer sympathie van mensen te willen. Het maakt dat je toch weer iets negatief over iemand anders zegt of toch zooo graag die telefoon wilt pakken. Om je verhaal te doen. Om de erkenning van hoe naar het toch weer voor je is. En het is ook naar. Het is naar voor zoveel mensen.

Zijn mijn onopgeloste issues onopgelost omdat ik niet verder durf te gaan in intimiteit met God? Net als dat ik maar voorzichtig iets vertel van mijn achtergrond, eerst eens aftastend naar iemands reactie? Wat als God mij afkapt, het niet wil horen? En wat als Hem ontmoeten daar nog weer bovenuit gaat en me iets anders geeft van een andere werkelijkheid dan die van mijn frustraties en proberen? Zoals het einde van het boek Job uit de bijbel die God eerst van horen zeggen kende maar nu pas echt van aangezicht tot aangezicht.

Als ik wat aanklungel op mijn gitaar om zogenaamd God te aanbidden en zelf ook niet meer echt geniet van een liedje spelen wil ik dat ook niet meer. Ik zou wel een kring kunnen beginnen in de kerk bij mij thuis, bedenk ik,  met als titel: for real. Een kring waar we allemaal vertellen hoe of het echt gaat met ons en dan echt met elkaar Hem ontmoeten zonder opgepoetst te zijn. Wie weet. Voor nu ga ik weer een glas warm water drinken, en eens kijken of ik wat dichterbij de Schepper van mijn sublieme darmen kan komen.

In een ongelofelijk dicht tempo heb ik een meesterwerk van een roman gelezen. Geschreven door Roma Ligocka; het meisje in de rode jas. Eigenlijk heet ze: Rominka Liebling wat ik een mooiere naam vind. Een boek over haar leven. Ze werd geboren in 1938 en maakte als klein meisje het getto mee in Polen en groeide daar verderop. Overleefde kan je beter zeggen.

Ze schrijft zo prachtig. Sommige zinnen zijn als kleine diamantjes van mini gedichtjes in een heel groot geschreven kunstwerk. Het is als een meester schilderij maar dan in woorden. Zonder ophouden haast las ik het uit. Haar schrijnende verhaal raakte hier en daar mijn verhaal, herkenning van eenzelfde pijn.

Het maakte zoveel in me wakker ook. Het schrijven over een oude commode van een bepaald soort hout waar zij en haar moeder erg aan gehecht waren. De pop die ze eindelijk kreeg en wat haar enige speelgoed was totdat een ander meisje het vast wou houden en hij stuk viel.

Hoe ze zich naar de wereld van kunstenaars en dichters, theater en decors, opera en naaien voelde aangetrokken en wilde acteren maar geen goede rollen kreeg . hoe ze uiteindelijk dat ging doen wat ze het beste kon; toneelkostuums en decors maken. Wauw zeg, wat een verhaal. wat een veerkracht om vanuit zoveel trauma een persoon te gaan zijn en dan zelfs zonder God te kennen, zo leek het. Hoe ze met kleerscheuren door het leven ging van een fout gekozen huwelijk, reddersrol, en alsmaar hard werken en door enorme pijn heengaan van stukke relaties en pijn met haar moeder. Het trok door mijn hele lijf heen dit boek, en ik heb zakdoeken vol gehuild.

Het raakte ook mijn aangeraakte snaren van de keren dat ik iets doe wat met de wereld van kunst te maken heeft. Een wereld waar dingen overhoop mogen liggen in het proces van maken. Een wereld van een planken toneel, zware fluwelen stoffen, antieke hutkoffers, versiersels, linten, scripten, onaffe teksten nog hangend in de lucht, dromen in je achterhoofd, ideeën na een dutje, lange jurken, maffe hoeden.

Hoe meer ik die kant op ga.. hoe blijer ik word, en elk vaal hokje krijgt zijn kleur.