Vanochtend stond ik op met behoorlijke spierpijn! met name in mijn linkerbeen heb ik een spier verrekt denk ik, toen ik gisteren euforisch in de nieuwe balletzaal stond met uitzicht op herfstige bomen en een nieuw gegraven gracht hier in Veenendaal. Ik wou het gewoon weer eens proberen; proeflesje moderne dans. Daar stond ik tussen de 16, 17 jarigen. De lerares had nog wel hoop voor me en zag dat ik - gedanst had, maar ikzelf voelde mijn lijf protesteren bij het voortdurend op de grond en weer omhoog en zwaar leunen op mijn gehurkte benen of dragende armen. Hoe dan ook, het was toch heeeel erg leuk er weer eens te staan en wat zou ik wat dat betreft graag nog echt mee kunnen doen. Maar ik vond het al zo dapper van mezelf dat ik me er onbevreesd instortte. Maar vandaag voelt alles stram van plots gebruikte spieren en misschien wat geforceerd. Rare - in de overgang- vrouwenfratsels of gewoon een legitiem proberen? In mijn tas was een balletrokje belandt van de kindergroep na of voor onze les en die ging ik terug brengen want ik was toch in de buurt om mijn nek te laten kraken. Maar toen de fysiomeneer niet kwam en ik voor een tweede whatt's app wou gaan naar wat vrienden, zag ik in mijn agenda dat ik op het verkeerde adres was. Een spurt naar de andere locatie maakte dat ik nog in recordtempo drie keer gekraakt kon worden, wat, vind ik best wonderlijk, geen pijn doet. Hij doet dat met het grootste gemak terwijl de radio aanstaat en hij bijna een deuntje meezingt. Dat geeft me wel vertrouwen. Hij is er relaxed onder. Hij draait er zijn hand niet voor om, maar ook wel weer dus. Snel weer terug door de regen, het rokje afgegeven en nog aardbeitjes gekocht in oktober. Kan allemaal tegenwoordig. Pannekoeken met aardbeien zijn best lekker hoewel de sojamelk toch minder goed krokant bakt dan gewone melk. Maar we blijven gezond volhouden. Soesje de poes til ik van het bed, waar ze drie maand niet meer op mocht, maar inmiddels weer gewoon slaapt en stop haar regelrecht in haar mandje. Naar de dierenarts. Tandsteen weghalen. Het is onverwachts alweer anderhalf jaar geleden dat ze voor 't laatst behandeld is en al mijn pogingen met een spray en gel voor de tandjes zijn slechts een verliezend gevecht met Soes gebleken. Dus dik dokken voor de -vet- die trouwens een heel erg leuke vrouw is aan wie ik Soesje met alle gemak toevertrouw. Met het ophalen legt de assistente me uit hoe of ik het tandenpoetsen dik een jaar geleden had moeten aanpakken; in een veel rustiger tempo! Dus er is nog een kleine kans dat het gaat lukken. Ik wist niet dat je een kat zo moest respecteren en echt wachten totdat ze het okay vindt. Niet gedacht dat een kat dat ooit okay kan gaan vinden dus de iets hardere aanpak leek mij de enige optie. Maar dat werkt natuurlijk niet. Dus vanaf nu; veel meer respect voor deze koningin op donzen dekbedden met zakken van het beste voer. Thuis word ik uitgenodigd voor een maaltijd van gebakken piepers en vis maar ik ben zoo moe eigenlijk dat ik niet eens enthousiast reageer. Later vind ik dit beschamend van mezelf en bedenk wat een leuk initiatief dit is. Ik ga nog wat winter/zomerkleren omruilen in de kast, neem wat mee voor vriendin die ook kleding wegdoet en neem gelijk wat appels voor haar mee. Als ik nog net tijd heb om heen en weer naar haar huis te sjezen en daar ook wat kleren van haar te bekijken die ik eventueel mag hebben, plus haar kamer waar in geklust wordt, vergeet ik de tas goed toe te lichten en ga op mijn tuinklompen de auto weer in, precies op tijd terug voor het buurmannen etentje. We eten de vette piepers en de flinke, wat lauwe lekkerbek van de viskar om de hoek met een glas sinas, wat ik nooit neem en ik vertel nog een bijbelverhaal me bedenkend, weer eens, dat zij eigenlijk christelijker zijn dan ik. In wat ze voor me doen, snap je, maar zo schijnt het vaak te werken in mijn leven. Thuis krijg ik een whatt's app van vriendin die een leuke tas vindt met appels en ze bij mij aan de deur komt hangen.. Haar telefoon heeft ze thuis. "De appels waren voor jou", sms ik terug, want zo gaan tegenwoordig alle contacten. We sms'en en appen in plaats van elkaar echt te zien of spreken, wat ik soms echt niet normaal meer vind maar ondertussen ook aan mee doe. Zelfs hele belangrijke berichten geven we zo door. We leven digitaal, met textjes. Dan staat ze ineens voor de deur met de tas. Ze had nog een pot augurken laten vallen en haar plan voor een bijbelstudieavond lukte niet meer omdat er van alles anders was gebeurd en moest gebeuren. We discussiëren over mijn trap, crème verven of mooi oranjig rood, wat helaas niet terug komt in het blauwige gordijn met lichtgroengeel en lila en met veel grappen en leuks fietst ze weer weg. "We zijn geen leuk chaotisch stel", zegt ze,als reactie op mijn woorden, "maar het is enkel our way of living, full of planned and unplanned surprises for others but just especially for ourselves without judgment en ontmoet met a good feeling of humor. ( haar woorden). Surely the world needs this sort of talent!!" Wat een leuke afsluiter van deze misschien wat saaie verhalende column. Maar ik ben ook gewoon een beetje moe. Toedeloe.
