Ik ben moe maar ga toch naar de kerk. Het is altijd een zegen om te gaan.

God werkt altijd wel door iets heen en je hebt elkaar nodig. Toch verlang ik vaak naar meer rust. Naar minder op elkaar volgende liederen, wat minder geluid en meer pauzes tussendoor of vrij spel van de muziekinstrumenten. Meer lucht als het ware in het geheel.

Ik merk hoe ik van de kinderen geniet. Kinderen zijn niet aangepast; ze zijn echt. Als ze zich vervelen vervelen ze zich. Als God er is reageren ze.

Op een goed moment, tijdens het zingen, zijn er twee kleine meisjes die wat met vlaggen spelen en zwaaien vooraan. Er is een stukje zang waarin ik die gewenste ruimte ervaar voor God en in een tel kijk ik naar links. Nog net vang ik het op. Één klein meisje zit geknield op één knie op de grond en heeft haar handje omhoog gestrekt naar Jezus.

Spontaan. Wauw, dat gebeurt er nu als er lucht is in onze diensten. 

Dan glimmert er zomaar een kinderzonnestraal rechtstreeks naar boven!