Ik hoorde de bekende schrijver en pastor Henri Nouwen eens vertellen over een gehandicapt iemand die een zegen wou krijgen. Ze wou niet maar gewoon stilstaan met de handpalmen naar boven en dan de 'zegen ontvangen', nee, ze wou echt aangeraakt worden. Ze wou een WARME OMHELZING krijgen en ZEGEN VOELEN!

Nu had ik zelf een echt pittige week gehad. Soms zit je nog stikvol met ongehuilde tranen en opgespaard verdriet.

Op mijn rit naar het verre Friesland had ik een geweldige stop; ik ging bij mijn vriendin op de koffie en de lunch. Ze is een hartsvriendin. We kennen elkaar al 19 jaar en zij is voor mij als thuis. Toen ze de gezellige houten voordeur open deed sprongen de tranen gelijk in mijn ogen en kon ik direct dicht tegen haar mijn spanning en verdriet er uit laten komen.

Wat is veiligheid kostbaar. Mijn lieve vriendin is niet bang voor nabijheid of een knuffel of wat snot.

Ze hield me vast en liet me huilen. Ik had zomaar de behoefte om mijn wang tegen haar wang aan te voelen als een intiem gebaar van huidtroost.

Zo'n diep verlangen naar huidcontact in een leven van schraal single zijnmet veel alleentijd of met mensen om me heen maar wel op afstand.

Ik voelde haar huid, haar warme wang, haar rustige handen, haar kalmerende, troostende stem. Ik voelde haar ademhaling en rust en dacht terug aan het verhaaltje van Henri Nouwen. Dit was voor mij zo'n moment van de zegen ontvangen.

Even later zit ik in de leren relaxstoel bij het raam. Ze heeft er een nieuw gekochte wollen schapenvacht opgelegd. Helemaal nieuw nog en dik. Ik zak er in weg en dan komt ze met vers gebakken appelflapjes en een grote beker heerlijke koffie. Ze laat haar zoontje een paar knuffelbeesten voor me halen. Ik kies de gebreide knuffel met een muts en we zitten samen in de ochtendzon samen te zijn. Ik lees een verhaaltje voor en we kletsen wat na. De tranen spoelen mijn ziel schoon en langzaam word ik verzadigd moe en warm.

What a blessing to have such a dear friend die je echt een driedubbele zegen mee kan geven