God is een meester in - timing-. Ik ben meestal ongeduldig en wil het liever gisteren dan vandaag maar langzaam begin ik het wachten te leren. Vriendin Annelie was een midweek weg en ik zou naar kennissen van haar toegaan met mijn bemoedigende boeken en cursusmap over supplementen die kanker overwinnen.
De kennissen zijn ouders die een zeer moeilijke tijd meemaken nu hun volwassen zoon ernstig ziek is.
Ik merkte dat ik geen ruimte had in de week dat Annelie er niet was en voelde ook dat met zijn twee gaan een beter plan is.
Ik besloot; " ik wacht op God".
Toen Annelie weer terug was hielde we contact en op een goed moment kreeg ik de vrijdagavond in gedachten. Het bleek haar ook uit te komen. Die vrijdag waren we allebei erg moe en hadden allebei flink gerust. Nog maar net wat bekomen ging ik bij haar langs. We gingen eerst haar nieuwe garderobe bekijken en wat nieuwtjes delen en samen bidden. Eindelijk gingen we dan op pad. Eerst leek het alsof ze niet thuis waren want niemand deed open. Maar Annelie zei; : "ze zitten vast in de tuin.". En dat was zo. We mochten aanschuiven op de tuinstoelen en wat bleek, de timing was perfect! Ze waren nog maar net weer thuis uit het ziekenhuis en op die dag wisten ze ook pas wat de oorzaak is van de ziekte. Vroeger komen was niet goed geweest!. Het leek alsof alles voorbereid was.
Ze waren uitgeput van al het ziekenhuisbezoek en samen vulden Annelie en ik elkaar heel goed aan. Ik kwam met de woorden dat we goed nieuws hadden. Ik deelde van de supplementen en de kennis van het wetenschappelijk instituut op basis van natuurgeneeskunde op cellulair niveau. Zij hadden zelf ook dergelijke ervaringen van hun eigen leven en stonden er echt voor open. Ook konden we hen bemoedigen met indrukken van ons gebed en met Gods woord. Wat zij vertelden bemoedigde mij ook weer, zoals hoe hij met havermout en lijnzaad zijn cholesterol op peil had gekregen en hoe zij met goede vitamines van haar beenpijn af was gekomen. De lucht klaarde op. We deelden diepgaand mee van al hun strijd en het enorme lijden van hun zoon en mochten voor hun bidden ook. Sam, de hond zat met zijn vrolijke oren genoeglijk tegen zijn vrouwtje aan, gevleid op de tuinbank. De regen gutste naar beneden op de tuinluifel en Annelie en ik waren geraakt door het welkom en Gods timing.
Vandaag was ik in de kerk. Vorige week gaf ik iemand dertig euro omdat ik gedroomd had dat ze maar 3 euro had en ik een drankje voor haar kocht. het kwam in me op om het met tien keer te vermenigvuldigen. Vandaag liet ze mij een briefje zien waar iemand op had geschreven dat God zou vermeerderen wat ze heeft... We keken elkaar lachend aan. Ze vond het zo leuk dat ik het x 10 had gegeven.
Ik vind het ook heel leuk. Gods timing is THE BEST!
Het was op een prachtige zomeravond dat ik besloot om bij iemand in Veenendaal Oost iets door de bus te gaan doen op de fiets. Toen ik het huis eindelijk gevonden had ,was ik al bijna aan de rand van de woonwijk en besloot om nog een extra stuk van de binnenvelden mee te pakken.
Het was een subliem mooie avond. Warm avondlicht op de uitgestrekte graslanden en maisvelden met op de achtergrond de heuvels van Kwintelooijen. Genietend fietste ik op mijn gemak door het landschap. Ik kwam langs een mooi boerenhuis en zag een oud dametje moeizaam naar de brievenbus aan de kant van de weg lopen met haar rollator. Ze moest het hele pad afleggen van het huis naar de weg.
Ik dacht zomaar; "ze kon best eens een praatje gebruiken". Dus stapte ik af en liep heel ietsje terug. Ik merkte op wat een prachtig huisje ze heeft, op zo'n uitgelezen plek. Echt helemaal in de rust, tussen de koeien. Ze was het natuurlijk hartgrondig met me eens. Ik vroeg wat door en al gauw vertelde ze over het huis. Het grote woonhuis, daar woonden nu haar kinderen en zij woonde nu alleen in het kleine huisje, links van het middelste woonhuis. Haar man was al jong overleden. Het was apart om zo snel en direct bij een levensgroot trauma van haar te komen.
Ik vroeg oprecht meelevend naar wat er gebeurd was. Ze vertelde van de noodlottige avond toen haar man zich niet lekker had gevoeld en al vroeg naar bed was gegaan. Na een paar uurtjes in bed was ze opgestaan om iets te drinken te maken en toen ze terug kwam bleek dat hij gestorven was. Wat een schok. Onwerkelijk moet het zijn geweest dit zo mee te maken. Jong getrouwd, met de wens om samen oud te worden en dan ineens is alles anders. Alsof je leven ineens stilstaat en niets is ooit meer hetzelfde.
Ik vroeg verder, of haar man ook geloof had in de Here Jezus. Ineens veranderde het oude dametje. Het onderwerp geloof bleek niet echt bespreekbaar te zijn. Ik begreep het; een zware kerk. Ze stond daar met haar 94 jaar, oud en wat krom met veel pijn, zodat ze het bijna niet vol kon houden om de brievenbus te maken want daar stond water in. Hij sloot niet goed. Ik probeerde verder te praten over de hemel en hoe we daar kunnen komen maar ze kon me niet meer aankijken. Ze keek weg en alle woorden leken verboden. Toen bedacht ik iets. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en zocht een foto op van een werkelijk prachtig schilderij. Christa heeft die geschilderd. Het verbeeldt de Messias ( Joodse rabbi met een keppeltje op) die met een talliet( gebedskleed) om zijn bruid onder Zijn talliet trekt, dicht tegen zich aan. Heel intiem. Het is geïnspireerd op de tekst dat Hij ons verbergt onder Zijn vleugels. Toen Christa er studie naar deed bleek dat dit het heel goed verbeeldde. Ik liet haar het schilderij zien op mijn I-phone en ineens kon ze wel weer kijken. Zelfs zonder gêne, vrij. Ze keek lang naar het schilderijplaatje en ik was stiekem zo blij dat dit wél kon!
Waar woorden niet konden kon een plaatje wel. Vervolgens bleek dat ik haar kon helpen met de brievenbus. Ik kreeg hem wel op slot.
Toen nam ik nog een foto van de mooie koeien en het avondlicht op haar weiland en we namen afscheid.
Heel erg dankbaar voor het toegegeven hebben aan een heel zachte neiging van contact maken, fietste ik weer verder.
Ik hoop dat het plaatje tot het einde toe dicht op haar netvlies blijft en ze de eeuwige liefde als een jonge bruid zal ervaren als God haar onder Zijn talliet trekt, als zij dit leven straks verlaat.
