Ik zit in bad, bij mijn Iraanse vriendin. Zij heeft een heerlijk huis, ingericht met zeer harmoniërende kleuren die ook nog rustgevend zijn. Je proeft haar vakkundige hand door het hele huis heen. Smaak, goede kleur, toch levendig, niet akelig precies, ademend, rustig. Ik stond bij de deur en zag haar aankomen lopen met haar twee kids in de wagen. Ze is afgevallen; bewust. Wat is ze petit, klein,  sierlijk en adembenemend mooi. Wat zie ik een schoonheid van een ander land, zoveel anders uitademend dan Hollandse klompen en directe zinnen.

Ik lig dus in haar heerlijke bad met zicht op de goed uitgekozen bruin met crème gecombineerde tegeltjes; een rustgevend bruistablet opgelost in het water. Door de vloer heen hoor ik haar heldere stem die tegen haar baby praat. Terwijl ze bezig is in de keuken zegt ze op zijn tijd: "Tá, Tá, en má má, Mám má, en Kerat, kerat, en andere Iraanse klanken. Ze is stil, bezig, zingt, en af en toe, precies de juiste timing om haar baby te laten weten dat ze er is,  haar ziet en begrijpt praat ze in babytaal terug: "Tá!

We zitten later op het kleed in de woonkamer en haar zoontje van twee maakt een treintje bijna kapot. Ze trekt hem tegen zich aan en in plaats van haar stem harder te maken maakt ze haar stem zachter. Stil zelfs. Ze zegt : "je moet het niet kapot maken en als het jongetje wil gaan jengelen, bewegen en geluiden maken trekt ze hem dus tegen zich aan en creëert stilte. Ik ervaar zoveel wijsheid in haar methodiek. Ik prijs haar voor haar prachtige haren en bewonder in stilte haar zijdezachte huid. Met de geur van wijsheid om me heen fiets ik ingepakt weer naar huis.

Dolf van der Vegte is in de nacht van 1 februari overleden. Hij is de oprichter van Family7tv. In het condoleanceregister haalde iemand de tekst aan: "De rechtvaardige komt om en er is niemand, die het zich aantrekt, en de vromen worden weggerukt, terwijl niemand er acht op slaat, want vanwege de boosheid wordt de rechtvaardige weggerukt; hij gaat in vrede." Deze tekst zou voor mij een antwoord kunnen zijn op de vraag waarom God deze waardevolle man niet heeft genezen. Niet dat God daar verantwoording voor schuldig is.

Hoe dan ook, ik was onder de indruk van het memoriam over zijn leven en opnieuw beleef ik iemands sterfdag en begrafenis als zulke parels van iemands leven. Zichtbaar wordt wie je bent en wat je gezaaid hebt. Er waren interviews te zien nog, van hem, en ik zat aan de laptop gekluisterd. Verschillende dingen kwamen bij me binnen. Ik onthield zijn houding. Hij zat in een stoel, samen met Jan van den Bosch en was voortdurend gefocused. Hij bleef voortdurend bij zichzelf en bij de waarheid van zijn geloof. Hij paste zich niet aan aan de gesprekspartner door terug te glimlachen op zijn glimlachjes maar bleef onverstoorbaar en serieus zijn verhaal afmaken. Maar er waren ook pauzes van even een grap, een lach. Het voelde zo vertrouwd en goed om naar hem te luisteren. Als een fijne vader of opa die in de kamer zit en waar je veilig bij bent. Iemand die vast staat, iemand die zichzelf kent en een weg is gegaan met God. Hij vertelde van zijn relatie met de Heer en door het scherm heen was die zo tastbaar dat ik hem bij mezelf ook weer beter kon 'vastpakken' maar ook gedreven werd om dáár op in te zetten! Dat is de kern van alles. En er is nog zoveel mysterie. Ik heb net een diamant gemaakt van rietjes.Ik denk dat ik bepaalde vlakken van de diamant heel goed ken en steeds rondjes draai in diezelfde vlakken, als het gaat om eigenschappen/kanten van God. Maar hoe zou het zijn om andere kanten van God te ontdekken? Het zou kunnen dat dat samen opgaat met groeien in volwassenheid. Groeien in taken hier op aarde nadat je gegroeid bent in weten wie je bent en in vaardigheden en kennis. Kanten zoals gehoorzaamheid en ontzag hebben voor Hem.

Ik ben nog teveel gewend misschien aan de 'Jezus houdt van jou' versie. Maar soms proef ik al iets van die andere vlakken, als er om me heen mee wordt bewogen richting heiligheid en Gods plannen met de aarde.

Wat Dolf betreft, ik zat mee te grienen, te rouwen want het deed me werkelijk pijn. Het voelt als een groot verlies dat hij er niet meer is.

Zijn bijzondere levensverhaal in het opzetten van de tv zender family7. Zijn leren wachten op God, in plaats van : er voor gaan en zelf wel met een oplossing komen. Wat herken ik me daarin! Ik ben ook zo'n 'fixer', en nu als doel voor 2019 : leren wachten op God.

Dolf had een roeping en volgde die roepstem. Hij was scherp daarin. Niet een droom hebben en zelf van alles verzinnen maar een roeping hebben. God die je ergens voor roept. Ik kom het tegen, iedere dag, in alle keuzes van de ochtend en de middag en de avond. Wel of niet nu opstaan, wel of niet nog langs de praxis ( zie je wel: niet), wel of niet dit kopen, nee, zie je wel, was niet nodig. Wel of niet nu naar huis, ja, wel is goed. Er is een weg voor elke dag, om te oefenen in gehoorzaamheid en leren luisteren. En het toffe is dat je voortdurend met Hem bent. Hij is er steeds bij en als we willen, als we het aandurven kunnen we heel diep gaan met Hem.

En dan worden we uiteindelijk zo iemand die zijn gezicht niet vertrekt omdat de ander persé heel veel glimlacht, maar gewoon blijft bij zijn eigen emoties en iemand die zijn spoor en koers vasthoudt en rustig doorgaat, soms ook in de moeilijke tijden van wachten op Hem. Niet voor Hem uithollen maar wachten en vertrouwen. Wachten op die andere kamer die ik ook nog op wil knappen. Wachten op een eventueel huwelijk. Wachten tot het beter met me gaat. Wachten op onverwachte openingen in het leven.

Dank je wel Dolf voor het voorgaan. Dank voor je erfenis.