Eindelijk was het gelukt! Mijn tweelingbroer kwam bij mij op visite! Was wel 5 jaar geleden. Wat speciaal om de deur open te doen en hem te zien. Het maakte me zo blij. Na de koffie en taart, lekker buiten op de half afgeverfde picknicktafel, ging ik hem mijn huis laten zien. Kamer voor kamer werd bewonderd. Beneden zaten mijn moeder en zus en Ronald en ik waren afgezonderd door één verdieping en dat gaf gelijk zo'n knus samengevoel, net als vroeger. Samen op onderzoek en niemand anders erbij. Met zijn lange lijf klom hij mijn vlizotrap op en daar zaten we dan, nog een vloertje hoger, op zolder. Ik houd van mijn zolder, er is daar rust, alle troep, doe dingen en wat nog moet is beneden. En daar, zittend bovenaan de trap, was het er helemaal; een tweelingmoment. Verbondenheid van heel ver terug, opgeslagen in de genen. Vertrouwd en fijn gevoel van -wij samen-; met zijn tweeën tegen de rest. Geen boven of onder elkaar maar hetzelfde.Vooral het gevoel van samen ontdekken of ons verstoppen voor de rest. Net als nu, alsof we stiekem samen op zolder zijn. Vertrouwd, verbonden en geborgen gevoel van vroeger en van nu; mijn mooiste moment van de dag! Interesting stuff; tweeling zijn..
