Ik ben druk, moe, met veel dingen bezig en voortdurend dingen kwijt. Ik reed in de auto naar de Lage Vuursche met Annelies en had mijn kleine vierkante meter van stoel en dashboard en toch presteerde ik het om zeker drie keer iets kwijt te zijn. Het zakje van Annelies haar Tom Tom had ik naast de opening van het dsahboardkastje geschoven waardoor het onzichtbaar werd en toen we op een prachtig open stil heideplekje kwamen en ik vol trots de warme thermoskan met thee tevoorschijn wou halen, bleek dat die nog op de grond lag in de auto."Kijk Annelies", zei ik, "zelfs op één vierkante meter presteer ik het nog om van alles kwijt te raken. Als ik écht iets kwijt ben voel ik wat het voor mij betekent. Ik was Snoesje kwijt; maandag. Ik dacht echt dat ze door het keukenraam was geglipt. Triest bedacht ik hoe onmogelijk het zou zijn om alle straten van Veenendaal uit te kammen en onder alle bosjes te kijken. Mijn enige hoop was gebed, een wonder, en dat ze zelf naar ons eigen huis zou weten te komen. Op dat moment besefte ik hoe dierbaar ze mij is en dat spullen maar spullen zijn, maar haar warme poezenlijfje en fluwelen witte pootjes, haar mauwtjes en kopjes geven, was mij dierbaarder dan mijn hele huis. Ze is maar een kat. Ik dacht aan het verhaal van het verloren schaap en hoe de herder zoekt naar dat ene schaap dat verloren is. Dat Hij de 99 verlaat, voor die ene. Je hele aandacht en hart is daarop gericht; pas weer een blij hart als het schaapje terug is. Annelies en ik vielen elkaar in de armen toen ze thuis bleek te zijn. Wat was ik blij haar weer te kunnen knuffelen. 'S avonds genoot ik er van mijn gezicht weer in haar vachtje te begraven. Dat moment van pijn, toen ik onderaan de flat stond in een voor mij onbekend gebied van allemaal flats en vreemde huizen en het idee dat Snoesje radeloos ergens rond liep, er helemaal niets meer van snappend, was een moment dat mij stil zette en bij Gods pijn brengt ook. Zijn pijn over verloren mensen en hoe al Zijn aandacht en hart uitgaat naar het verlorene zoeken. Ik zit in een wijk vol met moslims en ik vind het er duister. Ik bad op de fiets of God me liefde wil geven voor moslims. Hij houdt van ze. Hij gaf Zijn leven voor hen. Ik haat de duisternis en ik houd van een warme gezellige plek met oranje lichtjes en straks oranje tegeltjes en oranje zoldergordijnen. Maar mensen lopen verdwaald rond, in de kou, niet wetend waar ze heen moeten. Ik heb ook zo rond gelopen. Ik was ook radeloos en zo alleen. De wereld was koud en donker om me heen. Mensen waren niet veilig en de wereld niet betrouwbaar. Maar ik werd gevonden, steeds weer, werd ik gevonden en kwam ik in veilige havens terecht. Vandaag was ik samen met Anneke onze broer Cor aan het opzoeken in het ziekenhuis. Hij zit daar ook alleen met een zuurstofslangetje in zijn neus. Op een stoel bij het raam met zijn bijbel en een kopje thee. Blij vertelt hij hoe hij door mij God gevonden heeft en alledrie zijn we blij dat wat verloren was bij Gods gezin is gekomen. Jezus leer me kijken met Uw ogen en meer voelen met Uw hart. Ik ben egocentrisch en zelfzuchtig. Maar u zoekt het verloren schaap. U gaat de koude nacht in en haalt uw jas open aan het prikkeldraad. Leef in mij.
Nog met volop spierpijn en een kort nachtje in de - meurkamer, heb ik eindelijk internet bereik; Ik zit in een wisselwoniing! Mijn riool wordt gesloopt, asbest er uit gehaald en nieuwe buis er in, in mijn eigen huis dus. "Mevrouw u moet twee weken het huis uit, maar alles is er". Tsjonge, ik dacht dat het een een operatie van een dag zou zijn.. Langzaam wen ik aan het idee en als ik de bevestigingsbrief krijg met als adres de Tinneweide zie ik al gauw dat 'mijn flat' uitkijkt op een stukje zogenaamde "goudkust' van Veenendaal. Hier tegenover is een stadspark en wat verderop nog een grotere vijver én het is dichti bj het centrum. "Maar', lees ik in de onverwachte kleine lettertjes; "huisdieren niet toegstaan. "Niet toegestaan"! Dat wordt zoeken naar een oplossing. "Gewoon meenenemen", zeggen vrienden. "Bellen of ze een woning voor je hebben waar het poesje ook in mag", zegt analytische Tien. Uiteindelijk kies ik voor de optie: logeren bij de buren, die ze zo goed kent e die haar zoooveel aandacht zullen geven. We verhuizen 3 planten van mij en ik laat de dagen ervoor Snoes even samen met mij wennen aan het buurmannenhuis. Al hauw ligt ze uitgestrekt op het perzische wollen tafelkleed, de salontafel en loopt mauwend door de kamer. Knus zit ze bij ons uit het raam te kijken en twee mannenschoten en aaiende handen zijn paraat. Maar de avond voor vertrek komt er een kink in de kabel. Een fikse kink; Cor heeft gereageerd op de planten en ineens wordt beweerd dat hij ook niet tegen Snoes zou kunnen, wat niet te merken was in de laatste 4 jaar. Annelies is echt een redster in nood en terwijl ze nog op de cususavond is app ik haar dat ik er aan kom met de kat; morgenochtend.. Onder zeer bedreigende taal en vol agressie ben ik benaderd door de mantelzorger van de buurman die niet wil dat Cor door Snoesje ziek wordt vanwege zijn CPOD. Trillend zat ik terug in huis, op mijn stoel tussen de weggetrokken meubels, met doeken bedekte keukenlades en een leeggeruimde keuken. Zo overstuur dat ik aangifte deed bij de politie. Deze man heeft mij eerder hardhandig uit de woning gezet waar hij nu weer moe dreigde. "Klootzak"noem ik hem en op dat moment was ik hem even niet aan het zegenen, nee. "S ochtends rijd ik met Soes en alvast een halve auto met spullen naar net ontwakende Annelies die met slaapoogjes de deur open doet. Snoes kent haar en zit al gauw op de tafel uit het ram te kijken. Blij rijd ik weer terug waar het bouwbedrijf al een half uur staat te wachten voor de deur. Ik had hun aankomsttijd niet meer gecheckt en ik was nog niet helemaal klaar! "Sorry hoor', mijn deur zwaiit over en zonder een minuut te verliezen stappen drie mannen georganiseerd naar binnen met afdekzeil, tape en gaan in een razend tempo aan het werk. "De lamp moet er nog af!", roep ik. Dat doet een handige man even voor mij en ik ga snel de koelkats nog uitruimen, toch nog een soppie er doorheen van de buurvrouw, tanden poetsen wat i al niet meer door kan spoelen; het water is er af. Spoelen bij de buurvrouw dan maar. Geen laatste dingen meer pakken wat het plastic hangt al, een man staat al in een gat van een meter diep bij mijn prachtige vuurdoornstruik om het riool uit te graven en het aanrechtblad wordt al losgesneden van de kit. De zon schijnt en in no time is mijn lieflijke huis één bouwkeet. Er is overleg over de net gekochte spaanse marktplaatstegels waarvan er 1 tekort is. Maar er zitten extra rodere bij. "Jaaa", ik heb aardeoranjetegels gevonden, geheel unieke, in plaats van de camelkleurige saaie van de woningbouw. Een ientje voor een doos bij een artistieke mevoruw in -kak'Laren waar we in dit prachtige dorp de blitsbevolking van Nederland aanschouwden. Het is zoiets als tussen de privé en story mensen die hier gewoon op straat lopen, doorlopen. Bontjassen en dure jassen, blitse brillen en jaquarauto's. In een compact gebied zie je bijna niet anders dan stuk voor stuk begerenswaardige karaktervolle huizen met grond eromheen in een dorp vol echt dure winkes en wat leuke uitnodigende restaurants/ koffietenten. Goed, die tegels komen nu in deze volksbuurtwc te liggen en mijn favoriete kleur oranje toe te voegen. Weer een auto vol geladen en nu nar de wisselwoning. Toen ik de flat bekeek, met overal zeil en niet veel bijzonders was er geen twijfel in mijn hartje dat Snoesje hier prima kan zijn. "Annelies, ze kan komen hoor, duw haar maar haar mandje in". Vier keer lopen en met de lift naar de woning tegenover de lift waardoor je het rolgordijn van de keuken helemaal naar beneden moet trekken voor inkijk en aan de voorkant zie ik nog het begroeide dak van de hoofdingang, maar gelukkig ook de bomen, gras en wat 'goudkustvilla's "Yes, Ann, ik heb het gered en helemaal gehad met alles, laten we een bakkie doen in het dorp!." Na de lunch in de basicflat die echt niet fris ruikt kan ik Snoes niet vinden en na drie speurtochten in kasten onder bedden en waar ook maar is ze echt nergens en dus.... moet ze door het luchtende keukenraampje zijn geglipt! Galerij op en neer lopen, Het platte dak waar nog een kat ligt te zonnebaden; zou ze hier vanaf gesprongen zijn? Ligt ze ergens half verwond tussen de struiken? "Hoe kon ik zo achteloos zijn? ' Ik bid en bid en loop rondjes om de flat ga uiteindelijk Annelies bellen die op de fiets springt. We vragen bij mensen op de galerij, vooral waar keukenraampjes openstaan zodat nu iedereen weet dat ik een verboden kat heb meegenomen en dan lopen we weer roepend de struiken door en besluiten richting oude huis te gaan fietsen. Ik meende dat God zei:"zoek dichtbij", dus dat doen we ook en we gaan nog even voor de derde keer terug naar de flat om alles te pakken. In ineens zie ik een staart en achterlijf; SNOES!! Ze is niet weg! Er is een hol, in de slaapkamer onder een kastdeur. Daar zit ze en je ziet haar dan niet. Juichend omhelzen we elkaar; joepie!!!!! Zo blij!. Wat is er veel niet meer belangrijk als zoiets dierbaars ineens kwijt kan zijn. Tegels, huis, vieze stank, wat dan ook, zij is mij écht dierbaar. Vervolgens ga ik het hele huis poetsen want volgens de toezichthoudster aan het eind van de galerij die ook mijn brood en vlees in haar diepvries bewaart die hier niet is, waren hier mensen met vier honden, voor mij. Vier honden! Die hielden zich dus ook niet aan het verbod. Er zijn twee flessen met eco schoonmaakmiddel wat met milliliters werkt maar al schuddenn en knijpend komt er nauwelijks iets uit de vreemde sluiting. Toch een heet sopje gefabriceerd en doort het hele huis gezwabberd. Bah, alles ziet er onfris uit.. Ik zwabber met drie sopjes het hele huis door, doe de tafels, stoelen, de douche de wc, de keuken, het aanrecht, stop de aftandse douchemat in de wasmachine met goed wasmiddel van mij en probeer te luchten terwijl ik Snoes goed opsluit.. Pff, ik had me verheugd op een middag rust. Ik voel dat ik half koortsig ben als ik weer heen en weer fiets voor nog meer vergeten boodschappen en dan nog een keer apart voor tandpasta moet; ook vergeten. Als ik dan in mijn hemd de laatste hand sta te zwabberen roepn Anneke en Hanna dat ik sta te stripteasen in de keuken. Anneke heeft oranje roosjes die in de koffiepot kunnen bij afwezigheid van een vaas. Hanna zet zich aan de schoongebonde tafel met een schilmesje waar bijna niet mee te schillen valt. Een ander mesje valt zo zijwaarts weg waar je dus ook nauwelijks mee kan snijden. Mijn zoete aardappels zijn zulke enórme knollen dat het geheel op een vermoeide al anderhalve week rondtobbende Annke op zoek naar de voor haar goed passende, matchende bril sprankelend, kleur toevoegend aan haar gezicht, juiste vorm en materiaal wat er toe doet etc spontaan de slappe lach krijgt. en ik daver mee. Hanna is geweldig in dit soor sutuaties. Ze heeft het meer voor de kiezen gehad. Twinitg keer minstens in haar Renault Kago op en neer gereden van een chalet in het bos van Lunteren met twee kinderen, een kat een een hond. Drie weken regen had ze, en daar liep ze met munten voor de wasserette door de stromende regen. Haar zoon kon zijn benen niet kwijt in de krappe slaapplek en als er iemand naar de wc ging kon je niet naar de keuken enzovoort. Dat kun je hier gelukkig wel De gordjinen zijn marokkaanse glimstofstreepstijl. De zielige klok aan de muur zijn batterij doet het niet en de leeslamp bij de bank heeft geen lamp. gelukkig heb ik twee kaarsen mee en wat kleden. We hebben alles afgewassen wat we gingen gebruiken; de borden, het bestek, de bekers. Bah. Het bestek is echt een droevig verhaal. Het breekt ter plekke af als je er mee wilt werken. "Wat een K- huis", zei Hanna. We hadden wel lol. Toen ze weer naar huis wou bleek mijn warme water op en was er het plan dat ik bij haar kon douchen. Oh zalig! Zes minuten lopen en kom in een fris, schoon huis binnen en pak een zachte grote handdoek, daar de glimmende douchekraan open en verwen mezelf met warm water en dove. Een onmisbare zegen; vrienden tijdens je verhuizing! Van Hanna neem ik een tas vol fris beddegoed mee en leg dat op en onder de 'schone' flatlakens. dekbedhoes over het viezige hoofdbord heen en mijn kleren laat ik maar in de koffer. Van Hanna heb ik normaal bestek geleend,pannelappen en van Annelies handdoeken en theedoeken, wat alles was er, dacht ik.. Pff, In ieder geval was het stil in de avond en mijn huisje wordt mooi opgeknapt en Snoesie is levend en wel bij me. Prijs God. ik sla me er doorheen.Samen zijn we sterk Ik ervaar best wat onrust en duisternis in deze buurt en heb zo al wat niet geplande gebedswandelingen door de buurt gemaakt. Here we are, Snoesie en ik en gelukkig heeft mijn computer weer verbinding. Een beetje undercover. Shalom!
