Ik zit in mijn lekkere bed met de poes naast me en kaarsjes aan. Net een lekkere warme douche gehad. Ik voel de napijn van een emotionele klap van van de week.Een vriendin die ik 27 jaar vriendin noemde heeft niet echt behoefte meer aan contact. Het doet pijn dat ze mij niet nodig heeft. Ze had me niet nodig tijdens het verliezen van haar vader. Gevoelens van afwijzing vreten aan me. Maar ik wil hierdoor een nieuwe richting vinden. Niet teveel betekenis van mijn bestaan in vrienden zoeken maar ook daarbuiten dingen ondernemen. Besef van al mijn kwetsbaarheid dreigt me soms te overweldigen waardoor ik steeds de tranen in mijn keel voel zitten. Vanochtend kwam ik een heel vriendelijk echtpaar tegen in de praxis en ik vroeg ze gelijk om raad voor iets. Maar ik voelde me ook ongemakkelijk dat ik weer degene ben die om raad vraagt . Ik wil eigenlijk niet iets nodig hebben steeds van die ander maar heel vaak heb ik dat wel. Van allerlei verschuivingen in mijn leven waarin ik me weer opnieuw moet positioneren. Gisteravond keek ik een film over een vrouw die de gevangenis gezegend noemde omdat zij er de aanwezigheid van God op zijn meest had ervaren. Er was zoveel schoonheid en puurheid in het groepje vrouwen dat in de vuile barakken hun leed deelde maar ook in hun gezamenlijke honger naar God onder leiding van Coleta. Ze hadden niets; vies eten, rare streepkleren en een smal hard bed maar ze aten samen de bijbel op en er was liefde. Ik kreeg er rust van, meer overgave. Het geeft niet dat ik niet naar Ierland ga. Geluk is niet dat ik daar in de bergen kan lopen en zeer mooie natuur kan zien. Het is wel superfijn maar geluk ligt toch in mijn eigen hart. Ik vind het vreemd haar naam uit mijn telefoon te halen en haar whatts app weg te vegen. Ik bid steeds:"spreek tot mijn hart, verander mijn leven en maak me heel". Dus wie weet is God dingen aan het verschuiven in mijn leven zodat ik meer tot mijn recht kom en meer heel wordt. Ik heb zolang in de veiligheid van vrienden mogen toeven. Wie weet kan ik eens wat verder nog vleugels uitslaan. Tere vlindervleugels. Steeds maar weer die tere vleugels uitvouwen voor hemels warm zonlicht, anders kan ik echt niet vliegen. En nu met kaarsjes en de poes de klap nog een beetje verwerken.
Bea ( noem ik haar), en ik gingen samen in haar moeders auto helemaal naar Soest. Onze vroegere kerk houdt daar nu samenkomsten in plaats van op de evangelische hogeschool. Ik vond het altijd wel fijn in die school. De spirit van de jeugd is daar en het heeft iets studentikoos met bankjes buiten en ergens voel je de spanning en het avontuur van jongeren die een jaar deze school kiezen, zoekend naar hoe verder in het leven. Ik hield van de bar en het een beetje improviseren. Volgens mij houdt God ook van die opstartfases, van pionieren, van wat bij elkaar rapen en gewoon doen. Vroege, in weer een andere kerk waren er diensten in een oude gymzaal met maar 1 gebrekkige wc en het was fantastisch. Maar nu is de boel dus verhuisd naar een echte kerk en ik werd er gelijk wat teleurgesteld van. Het podium, de kerkbanken. Ik voelde me erin opgesloten en alsof we nog weer verder uit de wereld gaan en de muren ernaartoe optrekken. Ik gaf Ton zijn cursus Russisch terug van mijn avontuur naar St. Petersburg en eigenlijk voelt het wel heel erg als een stap verder weg van deze gemeenschap waar ik niet meer in pas. Het is een afscheid en we zijn dankbaar voor alle schoonheid die we mochten ontvangen daar; de aankleding, zorgvuldigheid, gevoelige aanbidding en de Joodse wortels. Bea en ik gaan nog even toeren; op naar het Henschotermeer! We lopen daar over een brug over het meertje en spreken over de wereld bereiken. Ik ben zo moe vandaag en we delen ons gemis aan een mannenmaatje en en geen baan en het op onze grenzen letten. Ik geef me maar wat over aan de tuttige grenzen van alleen met de voeten in het water en alles stap voor stap. Ik wil wel reizen en evangeliseren en wonderen meemaken en lekker zwemmen maar ik ben nog hartstikke moe van een late avond. Ik hielp een gedichtje maken bij een schilderij en was weer gelukkig daardoor, op de fiets terug naar huis. Blij met inspiratie om kunstzinnige dingen te gaan doen. Maar vandaag ben ik met - leuk uit de hoek komende Bea; van het gewone leven. We zwiepen onze benen van voor naar achteren op het houten bankje van het eiland, midden in het meer. Wat een prachtige plek op deze mooie zomerdag. Wat fijn om te genieten van het nu. Van wat er wél is, gewoon in onze kleren tussen allemaal bikin en zwembroekmensen. Ik heb twee voor niets gekochte tickets naar Ierland, in een opwelling om er weer heen te gaan voor mooie herfstwandelingen en de bergen. Maar mijn portemonnee reikt niet verder dan1 nacht verblijf en dan loop ik daar als een zwerver met mijn koffer, van restaurantje naar restaurantje of wat tijd in het park of langs de zee totdat de trein of bus vertrekt. Kan ik echt thuiskomen binnen mijn mogelijkheden? kan ik gewoon in mijn woonplaats zijn en daar thuis zijn? Thuis zijn aan de boezem van de Vader of zoiets. Wat geeft God toch veel ruimte om te mogen zwerven en ontdekken. Maar wat wacht Hij op ons thuiskomen. Echt thuiskomen; het boek van Henri Nouwen nog maar eens lezen. Ik vind het lastig. O, onrustig hart. In mijn woonplaats nog wel effe twee bolletjes ijs verschalkt en gegeten op mijn tuinterrasje. Blijven vieren, ondanks alles.
Ik hoorde net een liedje op de radio over :"to help someone cry". En dat was nou net was er gebeurde afgelopen zondag. Ik was in de samenkomst van de internationale kerk en op het eind was er het bericht dat F. terug moest naar Iran. Ze kwam naar voren en ik zag dat ze eigenlijk heel erg wilde huilen. Ze deed haar best haar tranen de baas te blijven en terwijl er over haar gesproken werd ging ik huilen in mijn hart. Ik voelde haar verdriet en huilde mee met haar. We gingen allemaal om haar heen staan om voor haar te bidden. Ik had niet echt de woorden maar wel zomaar een intens meelijdend en ontfermend gevoel wat ik denk dat Heilige Geest mij gaf.. Ik bad stil dat God Zijn liefde in haar legde. En toen het klaar was mocht ik haar omhelzen, en toen ontmoetten onze harten en geest elkaar en konden we samen huilen, echt diep huilen van echt verdriet.. Ik kuste haar op haar hoofd en streelde haar kroezige haar, zoals een moeder bij een kind. Ik kan me vaak zo verdrietig voelen met het idee dat ik niets te geven heb of niet echt iets kan. But this day I helped someone cry. Ik was er zo dankbaar voor en ging blij naar huis. Vandaag had ik een afspraak bij de psychologe. Ze is een opgeruimde vrouw die alles opgeruimd benadert en ze wilde een plan maken zodat ik goede doelen kan gaan behalen met mijn zoekende bestaan. Maar ik was moe en verdrietig en dacht allerlei gedachtencirkels. Ik wou eigenlijk even huilen maar voelde geen ruimte. Het was een onbevredigend gesprek en ik heb mezelf maar eens geholpen door deze dag flink op te gaan ruimen en wassen te gaan draaien. Fijn het gras gemaaid en hupsakee; ik wil meer orde in de tent en minder prullen. Rust om me heen. Had zij mij vanochtend ook maar even geholpen te huilen, dan kom je bij dieptes die daarna weer lekker schoon gewassen zijn; de lucht weer geklaard en weer klaar voor wat werk!
