Vanochtend zat ik achter een gezin in de kerk. Ik had de kleine meid van negen jaar vorige week al ontmoet in haar mooie roze dansjurk. Nu zat ze voor me, tussen haar moeder en haar opa. Ze klom herhaaldelijk op zijn schoot en er weer af. Ik zat zelf naast twee leuke vrouwen naar de preek te luisteren, maar er gebeurde net zo goed een preek voor mijn ogen.

Opa zat links op de hoek. Ik proefde zijn ontspannen rust en veiligheid. Kathy, noem ik haar, kroop tegen hem aan en sloeg haar armen om zijn nek.

Ze legde haar wang tegen zijn hoofd en beroerde zijn schouders met haar liefkozende arm. Het was eigenlijk heel intiem en vol schoonheid. In mijn hoofd maakte ik een foto van het prachtige plaatje. Ik kon helemaal invoelen hoe of het ook voor hem zou voelen. Wat een cadeau om je kleinkind zo fysiek dichtbij tegen je aan te voelen. Dat ze jou vrijwillig opzoekt en zich zo veilig voelt.

Haar broertje klom steeds in mamma. Mam had het wel te verduren. De kleine jongen bewoog continue en dook bij haar weg. Vanuit zijn veilige schuilplaats, tegen mamma's borst keek hij mij guitig aan. We maakten oogcontact. We spraken zonder woorden. Mijn hart werd helemaal warm. Ik gaf hem steeds een warme glimlach en maakte grapjes met mijn ogen.

Ik realiseerde me met een zucht hoe of ik dit mis. Zoveel jaar gemis van kinderen tegen je aan, geklauter op je schoot en handjes in je haren, kwijl tegen je wang. Maar ik voel me niet bitter, bedenk ik dankbaar. Ik voel me bevrijd. Ik zit dankbaar op mijn stoel te genieten van wie ik nu ben, zelf leunend tegen de Almachtige, elke seconde van de dag. En ik geniet even mee van een gezond en warm gezin met veilige ouders een rijtje voor me. Met een open en schoon hart doe je zelf al gauw ook mee.