Ik vind het wat hoor, van die BN'ers. Zo zichzelf laten zien op de tv. Petje af!
Ik heb geschaterd toen ,hoe heet ze ook weer, vertelde dat de stille maaltijden net zijn alsof ze elke keer naar een crematie of begrafenis gaat. Ik vond Frans ook grappig, die pas laat thuis kwam van de fietstocht en in een bar had gezeten.
Ik ben verbaasd als zij wegloopt als zuster Ruth op de gitaar speelt. Je zag haar reageren, maar wat ze vertelde vond ik zo bijzonder. Dat ze geconfronteerd wordt met dingen van zichzelf, met pijn. En dat ze dat zo eerlijk, open zegt. Ik dacht dat ze zuster Ruth haar liedje belachelijk vond, maar dan schokt het mij alsof ik zelf aan de andere kant sta; de kant van de niet christen. En dan denk ik, ja, zo'n simpel liedje kan wél iets teweeg brengen Olga, wég je kritiek!
En dan nog zoiets; de setting. Een geestelijk begeleider hebben. Iemand die tegenover je zit en jou opdrachten geeft en laat praten enzovoort. Dat geeft me een kriebelig gevoel.
Maakt het de ander niet kleiner? Ik vond het gaaf van Maik dat hij vragen ging stellen aan de priester, zoals wat voor kleren heb je, en waar koop je je eten en ben je getrouwd.
Gelijkwaardigheid willen, goeie Maik. Dat zijn ogen vochtig werden en hij ontroerd was door wat de priester zei, vond ik weer verbazend. Ik geloof zo in hoe Jezus ís, hoe Hij ís, samen met iemand, nog meer dan wat Hij zegt.
Tuurlijk ook wat Hij zegt, maar ik voel de pijn, de pijn van religie die maakt dat er afstand is, een niet gelijkwaardigheid, ook al menen mensen het nog zo goed.
En natuurlijk hebben wij heel veel mee, wij christenen, met de waarheid in ons hart, onze geest. En zij, zij zijn echt, zichzelf, soms rebels, kwetsbaar, wat dan ook.
Waarom heeft Maik nog geen duidelijk geluid gehoord over hoe God homosexueel zijn ziet? Dat het een draai is, een verdraaiing wat niet zo bedoeld is en waar hij in kan genezen en weer recht maken.
Dat God het helemaal niet okay vindt omdat je tegen de natuur ingaat. Maar dat Hij wel snapt hoe deze gevoelens in je zijn ontstaan, en wat je ten diepste mist, als mens.
Nu is Maik daar, in al die aanwezigheid van God daar in het klooster en denkt dat het zwijgen of onduidelijkheid het licht kan brengen dat het wel okay is..
Tenminste, die indruk krijg ik. Komt dat niet door angst ,misplaatste angst van de begeleider dat waarheid hem van God af zal keren?. Of is het ons onvermogen, van liefde eigenlijk, om dit aan te gaan, in een juiste houding, met eerlijke woorden, wat weer voortkomt uit echtheid, dicht bij jezelf zijn, niet religieus zijn, en Gods hart en wezen wat kunnen weerspiegelen. Zijn liefde en Zijn heiligheid. Mensen hebben beide nodig.
Het concept is een lastige. Het op tv gaan. De hele opzet. Zet dat mensen van beide kanten niet in een lastig parket?
Ik heb zelf ervaren, toen ik op zoek was naar God, en ook nu, dat door bij mensen te zijn die met Hem leven, zonder dat we het zelfs over Hem hadden, ik vanzelf diep geraakt werd door zuiverheid en echtheid en ik me ook wou bekeren en hetzelfde wou. Wat hebben we niet een erfenis, van religie. Van -putting mensen off- met de hele God business.Met het systeem van religie bedoel ik dan waar mensen terecht tabak van hebben en dan naar Boeddha verhuizen, of zoiets. En dan zie ik zo'n prachtig mens als Inge de Bruin, met haar mooie grote ogen en verlangen die zaal binnenkomen voor een vreselijk stil ontbijt.
Tuurlijk doet het wat, grof geschut; platteland, afzondering, geen social media, teruggeworpen op jezelf, kou, regen, een wandeling.
Maar hebben we dat nodig om mensen dicht bij God te krijgen? Wat is er mis met warm samenzijn meemaken van mensen die Hem hebben leren kennen, in hun eigen gebrokenheid.
Waarom hebben we daar zo weinig vertrouwen in? Opwekking begint in ons eigen hart, zei een vriendin. Onze eigen bekering in de kleine dingen van het gewone leven, bidden om meer honger in ons eigen hart naar Hem. Ik heb dat nodig.
Ik worstel daarmee en dan vind ik mezelf echt geen haar beter dan iemand die op het platteland mensen ontvangt en ze wil zegenen met het leren van kennen van God, maar ik wil wél graag naast die ander staan, leven, niet er tegenover of erboven.
God helpe ons allen. Free us of religion en het vuur hervinden om te willen sterven, that's the key, and scary.
In psalm 23 staat:" Uw staf en uw stok beschermen mij."
Ik vond dat altijd een wat raadselachtige tekst maar het is alsof ik het voortdurend leef.
Je hebt droomschaapjes, zoals ik, die alle kanten op willen omdat ze overal leuke bloemen en lekker gras zien.
En je hebt schapen die dichter om zich heen het gras zoeken en een rustiger leventje hebben. Het voelt alsof ik steeds tikjes krijg met de stok, als ik weer eens teveel wil, of wat afdwaal.
Mijn geweldige nieuwe vriendin is zo iemand die met verstand te werk gaat. Structuur en verstand en accepteren van grenzen.
Keer op keer tikt de Herder mij terug in een kleiner gebiedje waar het goed toeven is voor me en ik heel blijf. Och hoe hardleers ben ik.
Wat een leerschool mijn vertrouwen te vinden in Zijn weg. Door schade en schande heen daagt het licht steeds meer voor me dat ik zie hoe verstandige keuzes goed voor je zijn.
Natuurlijk wou ik wel nog in een vliegtuig stappen naar Ierland deze zomer, en me laven aan de geweldige kleuren van land en kust en heerlijk Iers eten en de ruimte van het landschap. Maar ik ga drie nachtjes weg naar niet te ver Duitsland in een lekker hotel waar we kunnen wandelen en fietsen en ik niet alleen ben op reis. Dat is financieel en qua energie te behappen en het is er mooi.
Vaders plan is het beste, en toch voel ik de tikjes, steeds weer. Wat komt het nauw te luisteren naar de zachte gevoelens in je hart. Zachte stem. Een vriendin die niet komt dit weekend, terwijl ik zelf ook eigenlijk moe ben en behoefte heb aan rust.
Aan één stuk door willen met boodschappen doen terwijl de verplichte pauze door op een pakketje te wachten me eigenlijk goed doet.
Angst voor alleen zijn maakt dat ik teveel wil. Verstandige vriendinnen doen dingen één voor één en zijn minder in gevecht met hun grenzen .Onrustig hart, ondervind telkens weer de zegen van een niet te overladen dag en een programma; just right for the day. Anderen om me heen die afzeggen, grenzen aangeven of komen aanwippen precies op goede moment. Ik ben vaak verbaasd hoe Vader anderen ook leidt, tot in details. Zoals waar een gesprek wel of niet over gaat. Het leven is dit, de hele dag door leven in contact, in alle dingen luisterend met de tikjes meebegeven. Soms soepel, volgend en soms met een stevig tikje teruggefloten worden. Soms doet het pijn en haat ik die grenzen, de beperkingen, omdat ik wil vliegen, omdat ik wil gaan. In mij rebelleert het dan me te schikken naar een tuttig, geordend bestaan. Ik houd van wild en onbesuisd. Maar ik ben in training,voor discipline,dingen afmaken, grenzen leren, de rust leren vinden om te luisteren, mijn lijf te honoreren en haar behoeftes.
Ik haat het als ik weer erg moe op een foto sta, vanwege slechte nachten of teveel gedaan. Cut, cut, cut, de tuinman die zijn wijnstok snoeit zodat ze bloeien kan. Soort haat/liefde verhouding heb ik dan met mijn structuur en grensvriendinnen.
Maar ik begin me gewilliger te laten snoeien. Straks hoop ik vruchten te plukken in een tuin die redelijk klaar is en geverfde muren en behangen wanden en een niet te moeie Olga op een Duits terras.
